*RTH* Evans Blue - Cold (But I'm Still Here)

[14-2]

Zul je altijd zien. Hebben we eindelijk eens winters weer, stopt de verwarming hier met functioneren. En dan krijgen we het plaatselijke verwarmingsbedrijf ook al niet te pakken. Het is dus nogal koud hier, maar dat weerhoudt mij er uiteraard niet van om hier te zijn om een RTH te plaatsen. Cold, but I'm still here  

Dave Evans zien we heel veel langskomen op dit forum, Evans Blue is hier voor het eerst. 'Cold (But I'm Still Here)' verschijnt op het debuutalbum van de band, The Melody and the Energetic Nature of Volume uit 2006. Hun tweede album heeft ook al zo'n lange titel: The Pursuit Begins When This Portrayal of Life Ends. Het lijkt erop dat het uit de koker van toenmalig leadzanger Kevin Matisyn komt, want sinds hij in 2008 de band verliet kregen de twee albums die vervolgens verschenen gewoon weer een makkelijke, korte titel. Inmiddels maakt Matisyn deel uit van rockband Parabelle en heeft Evans Blue in Dan Chandler een nieuwe zanger gevonden.

Het nummer gaat naar eigen zeggen over iemand die tegen beter weten in vasthoudt aan zijn relatie en maar niet wil inzien dat deze relatie ten dode is opgeschreven.

Het is wel aardig, ik houd van het genre, dus een 7.
Maar het is een beetje vlak en de zanger moet iets aan zijn ademhalingstechniek doen.

Ik ken deze band niet maar dit is wel mijn ding, een voorzichtige 7 voor dit nummer

Een band die me doet denken aan mijn beginperiode op Last FM, tsjemig wat heb ik destijds veel bands ontdekt vooral ism met Forza en Marsha. Maar waar bands als Breaking Benjamin, 10 Years en zeker Shinedown zijn blijven hangen is dit 1 van de weer grotendeels verdwenen bandjes, net als Saving Abel en Hinder bv. Dit nummer is zeker ruimschoots goed genoeg om de 3e 7 op rij te verdienen.

Argh. Klinkt een beetje alsof die vreselijke nederlandse band, Intwine, een nummer van Tool probeert te doen.
Missie niet geslaagd. Een 1.

Het begin vond ik heel aardig en deed me vermoeden dat ik een leuke ontdekking kon bijschrijven. Helaas blijkt het na de intro een clichématige plaat te worden, metz eer matige zang die mij een beetje aan Nickelback doet denken. En da's niet bepaald positief te noemen. Een 4.

Hoe jammer nu toch weer, zo'n producer die een in principe goed nummer helemaal vergrafstraald, alleen maar om meer kans te hebben om op de Amerikaanse mainstreammarkt te scoren.

Het eindresultaat is niet meer dan een 4 waard, terwijl een 9 toch echt tot de mogelijkheden had behoord.

Wat een prut dit, overdramatisch gejengel. Een 3.

Ik weet het: dit nummer onderscheidt zich nauwelijks van die honderden andere varianten hierop. Maar vanuit de tijd dat ik helemaal in dit soort rockbandjes zat, is dit nummer me altijd bijgebleven. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar ik blijf het gewoon een toffe plaat vinden. Een 9