Steunfonds 6: 7 t/m 13 februari 2016

Positief dat deze week alle platen minimaal 2 stemmen kregen. Ja zelfs Flipje de Noorman
Maar in hun 2e week wisten LNZNDRF nu overtuigend de winst te pakken. De strijd om de 2e plaats was spannender, want Daughtry wist het te redden met 1 stem meer dan The Chemical Brothers.

De eindstand van week 5:

1.LNZNDRF - Beneath The Black Sea 47% [ 8 ]
2.Daughtry - Torches 23% [ 4 ]
3.The Chemical Brothers feat. Beck - Wide Open 18% [ 3 ]
4.Flip Noorman - Klinkt het niet dan botst het wel 12% [ 2 ]

De kandidaten voor week 6:

1. Daughtry - Torches

In Torches zingt Chris Daughtry over de negativiteit die er in de wereld is en hoe dit anders zou kunnen door een beetje van die energie te pakken en er liefde en positiviteit voor terug te geven. We moeten nog even wachten op de officiële  clip die werd opgenomen in Malibu maar er zijn al wel foto’s online gezet van de opnames in Malibu op Instagram.

Het staat verder op It’s Not Over…The Hits So Far verzamelalbum van Daughtry waar naast dit nummer nog een nieuwe single op te vinden is.



2. Laura Mvula - Overcome

Nieuwe singles, nieuwe muziek en nieuwe artiesten. We gaan elk jaar op zoek naar die nieuwe sound of nieuwe songs van reeds bekende artiesten. In die laatste categorie valt Laura Mvula die 2013 een pracht van een album uitbracht. Tijd voor nieuw werk in 2016. Daarvoor kreeg zij hulp van Nile Rodgers (die man van Chic). Dat resulteert in een anders, maar ook herkenbaar nieuw nummer.



3. Dream Theater - The gift of music

‘The concept right from the beginning was to do something big,’ zei gitarist John Petrucci voorafgaand aan de release van het nieuwe album. Hij heeft niets teveel gezegd want The Astonishing is zelfs voor progrock begrippen ronduit ambitieus te noemen. Het conceptalbum annex rockopera telt ruim 130 minuten muziek en gaat over een groep rebellen die in de toekomst een repressief imperium trotseren. Het verhaal telt acht karakters met namen als keizer Nafaryus, Evangeline, Gabriel, Xander en Arhys. Petrucci haalde de inspiratie voor de verhaallijn uit de serie Game of Thrones en de Star Wars films en combineerde dat met rol van technologie in de hedendaagse samenleving.

The Astonishing oogt indrukwekkend met uitgewerkte karakters, een kaart en maar liefst 34 nummers verdeeld over 2 CD’s (of vier vinyl albums). Een aantal van die nummers valt echter als intermezzo of intro te kwalificeren waardoor het aantal ‘echte’ nummers lager ligt. Dream Theater pakt de zaken groots en bombastisch aan en stelt de verhaallijn centraal en maakt de muziek daaraan ondergeschikt. Veel muzikale passages klinken om die reden als een klassiek georiënteerde soundtrack of hoorspel.
The gift of music is de eerste single release van het album.



4. Lucinda Williams - Dust

Kort na ‘Down Where the Spirit Meets the Bone’ kom Lucinda Williams al weer met een dubbelalbum, ‘The Ghosts of Highway 20′. Een album dat wat beschouwender en soberder is dan veel van haar eerdere werk, maar van eenzelfde hoge niveau. “Ik ben de laatste jaren wel gegroeid als songschrijver, ik ben trefzekerder geworden: ik weet beter wat werkt en wat niet.”
Lucinda Williams stond lange tijd bekend als een artieste die jarenlang aan haar platen kon werken, net zo lang totdat ze helemaal naar haar smaak waren. Dit perfectionisme stond haar productiviteit in de weg – ze bracht slechts 11 studio-albums uit in bijna 40 jaar. Tegelijkertijd droeg datzelfde perfectionisme er wel toe bij dat ze constant werk op hoog niveau afleverde.

Hoe is het dan mogelijk dat Williams slechts anderhalf jaar na het dubbelalbum ‘Down Where the Spirit Meets the Bone’ al weer met een dubbelalbum komt, ‘The Ghosts of Highway 20’? Perfectionistisch is ze nog altijd, maar maanden aan nummers schaven doet ze niet meer, zegt Williams met die kenmerkende, slepende stem van haar met dat zware zuidelijke accent. “Those days are gone.”
Maar: “Ik weet wel beter wat ik wil dan vroeger, dus ik kan sneller werken. Zeker wanneer ik samen met eersteklas muzikanten als Bill Frisell en Greg Leisz opneem, zoals voor dit album. De nummers zijn bovendien grotendeels opgenomen uit de sessies voor ‘Down Where the Spirit Meets the Bone'; een aantal heb ik jaren eerder geschreven. Het oudste nummer is zelfs uit 2005 of 2006: ‘Death Came’, dat ik naar aanleiding van de dood van mijn moeder heb geschreven.”

Indringend

Hoewel de nummers op het album dus uit verschillende periodes van haar leven afkomstig zijn, is er een duidelijke rode draad. Vrijwel alle liedjes zijn geïnspireerd door ervaringen uit het leven van Williams. En dat heeft zich grotendeels afgespeeld in de steden en stadjes die worden verbonden door de Highway 20, de snelweg tussen Texas en South-Carolina. Op ‘The Ghosts of Highway 20′ roept Williams de spoken uit haar verleden op en probeert ze te bezweren. Het album staat in het teken van herinneringen aan haar gelukkige jeugd, het verdriet om de dood van haar ouders en pogingen om dat verdriet te overwinnen.

Vooral haar vader krijgt veel aandacht. Het album begint met ‘Dust’, een gedicht van zijn hand dat Lucinda op muziek heeft gezet: “Sometimes the sadness is so deep the sun seems black and you couldn’t cry if you wanted to, and even your thoughts are dust.”

Van Daughtry heb ik vorige keer al gezegd dat ik het niet veel soeps vind. Dream Theater is nog steeds mijn dingetje niet. Laura Mvala is mooi, knap dat het liedje bijna volledig wordt gedragen door de krachtige zang en het Nile-loopje. Lucinda Williams is natuurlijk veel te lang , maar dat is niet erg. Want wat een prachtige luie stem. Zij wint het.

Daughtry voor mij op de 3de plaats
Laura Mvula mag naar plek 4
Lucinda Williams komt op plaats 2
Dream Theater kan ik niet anders dan plek 1 toewijzen

Correctie: Lucinda Williams had niet haar vuurdoop afgelopen vrijdag op Orinoco Radio. Ik kan me herinneren dat Journeyman er jaren geleden al eens mee aankwam als verzoekje

1. Daughtry. Tja, ik vind de muziek niets en ik vind de tekst een poging van een leerling om een zo politiek correct mogelijk manifest te schrijven met als onderwerp wereldvrede. Echt een irritante pleaser, Daughtry, en daarom eindigt hij als laatste.

2. Laura Mvula. Ze kan mooi zingen, maar is nu van genre gewisseld. Geen gospel en R&B meer.
Platenmaatschappij heeft een vette cheque geschreven aan de bijklussende Nile Rodgers. Mijn oren spitsen zich als ik Nile's gitaar hoor, en hoop dat hij zelf weer serieus aan de slag gaat. De rest van het nummer kan me niet zo bekoren.

3. Dream Theater. Wat een mooie gitaarsolo zeg! Sterke band, met zeer sterke zang en gelukkig ook altijd goed verstaanbaar, dat verdienen de lyrics.
Een heel sterke kandidaat die geen clip nodig heeft, maar van wie de muziek staat als een huis. Toch eindigen ze als tweede deze week, want..... ik ken ze al enigszins. Een ander punt vind ik dat de lyrics altijd hetzelfde escapistische thema hebben.

4. Lucinda Williams. Tot afgelopen donderdag voor mij een onbekende, waarover ik die dag een mij nieuwsgierig makende recensie van haar optreden in Paradiso las.
Opgezocht en helemaal overdonderd door de doorleefde stem met het unieke stemgeluid. De thema's die ze aansnijdt zijn uit het leven gegrepen en haar stem past naadloos. De omschrijving van sowhat als een 'luie stem'; heel treffend.

De lyrics zijn geschreven door haar vader, die aan Alzheimer leed en vorig jaar overleed. Helaas heeft Lucinda ook al de eerste verschijnselen en dat inspireerde haar om deze song te maken.
Gewoon prachtig... de emoties zijn voelbaar en dat getuigt van klasse. Deze week: Lucinda op en verdiende eerste plaats.

MrJohn schreef:

Dave Evans schreef:Correctie: Lucinda Williams had niet haar vuurdoop afgelopen vrijdag op Orinoco Radio. Ik kan me herinneren dat Journeyman er jaren geleden al eens mee aankwam als verzoekje

Verhalen rondom muziek zijn meestal deels fictie Dave en dat maakt het ook zo intrigerend

Haha dat is ook weer zo MrJohn

Het is moeilijk. Normaal gesproken stelt de kwaliteit van de muziek in het steunfonds niet zo heel veel voor. Dat is geen sneer naar de samenstellers, want ik waardeer hun werk ten zeerste. Er kan domweg niet verwacht worden dat er iedere week weer 4 fantastische nummers te beoordelen zijn. Dat zou namelijk betekenen dat er ieder jaar 200 topliedjes zijn. Aangezien ik geen behoefte heb om negatief te doen laat ik het stemmen diverse keren aan mij voorbij gaan, en beperk me tot de weken dat er één of twee liedjes in staan die het ranken waard zijn.

Deze week sta ik voor een dillemma: er zijn twee nummers die ieder voor zich in een willekeurige week met vlag en wimpel boven iedereen uittorenen. Maar nu zitten ze in één week en moet er een juweeltje afvallen. Uiteraard heb ik het over Dream Theater en Lucinda Williams. Ik ga er nog even op zitten broeden.

Bedankt voor t plaatsen van mijn tip, Dave ! Het laat zich dan ook raden waar ik deze week op stem: Miss Mvula !

Ik ben verbaast dat (sommige) mensen hier haar al kennen. Ik zag haar vorige week voor t eerst in The Graham Norton Show.
Ook al weet ik dat dit soort nummers hier zelden de eindstreep halen (te commercieel ?), vind ik dat ze toch een kans verdient.
Een fijn positief plaatje voor deze koude grijze natte donkere dagen !

Bovendien, ik heb hier gekkere platen de ereplaatsen zien halen...



PS Timmus nav vorige week: Mijn reacties hier gaan altijd over de muziek en zijn nooit persoonlijk.

Ik sla een weekje over, kan me er niet toe zetten te denken van 'dan die maar'.

Tja Dream Theater wederom klasse, dus die wordt het

Goede plaat van Lucinda, maar die van Dream Theater is nog ietsjes beter!

Ik heb vorige week tactisch gestemd en hoopte dat Daughtry de volgende ronde zou halen, hetgeen is geschied.
Daarom gaat mijn stem deze week naar deze "pleaser".

Daughtry viel vorige week al af. Het basloopje van Overcome is natuurlijk erg fijn, maar voor de rest is het wel een erg matig nummer, dus die wordt het ook niet. Dream Theater doet wéér hetzelfde kunstje en wéér klinkt het nergens naar, zodat de keuze vrij gemakkelijk is: Lucinda Williams. De stem is niet helemaal zuiver, maar het nummer kent een bijzonder mooi verloop.

Lucinda is wel aardig, maar DT tja, prog zoals prog hoort te klinken. Keuze was niet moeilijk.

Mijn stem gaat naar toch de ontdekking van de laatste weken, Lucinda Williams.

Uiteindelijk vind ik dat Dream Theater niet echt steun nodig heeft. Dus Lucinda.

Ik heb Lucinda nog eens wat beter beluisterd maar nee. Haar album Car Wheels on Gravel Road is wel een soort van moderne countryrock-klassieker, daar heb ik wel eens wat van beluisterd en daar staat best wat aardigs op, met name het titelnummer. Maar dit doet me toch niks.

wauw ... Lucinda Williams