*RTH* Buddy Holly - Peggy Sue

[22-03-2013]
Kakelvers verzoekje!


https://www.youtube.com/watch?v=QzDzt9lGwhM

Buddy Holly (Lubbock (Texas), 7 september 1936 – Mason City (Iowa), 3 februari 1959), werkelijke naam Charles Hardin Holley, was een rock-'n-roll-zanger, gitarist en componist.

Zijn bekendste nummers zijn That'll Be The Day, Oh Boy!, Peggy Sue, Maybe Baby en Well allright. Vandaag de dag is Buddy Holly nog steeds een cultfiguur van de rock-'n-roll door zijn talent en ook door het stormachtige verloop van zijn carrière: hij was al een semiprofessioneel muzikant toen hij zestien jaar oud was en hij overleed op 22–jarige leeftijd bij een vliegtuigongeval. In 1994 werd Holly postuum opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame, en in 2011 kreeg hij een ster op de Hollywood Walk of Fame.


https://www.youtube.com/watch?v=ku5UeUT7yIQ

Holly begon met onvervalste countrymuziek. In september 1953 kreeg Holly samen met Jack Neal een eigen wekelijks radioprogramma bij een lokaal radiostation. Toen Neal trouwde, nam Bob Montgomery zijn plaats in. Samen met Montgomery nam hij in de jaren 1954-55 een tiental countrynummers op, die na zijn dood werden uitgebracht. Nadat Holly op 2 januari 1955 Elvis Presley had zien optreden in Lubbock, zei hij de country vaarwel en speelde hij rock 'n roll.

In januari 1956 kreeg Holly een platencontract bij Decca. Montgomery was niet in het contract inbegrepen; hij hield het liever bij country. Zijn Decca-periode werd geen echt succes; weliswaar werden er enkele singles uitgebracht, maar na een jaar werd zijn contract niet verlengd. In februari 1957 nam hij in de studio van Norman Petty in Clovis, New Mexico een tweede versie op van het nummer That'll be the day dat hij eerder al opnam voor Decca. Dit was het begin van Holly's succes. Samen met drummer Jerry Allison, bassist Joe Mauldin en rhythmgitarist Niki Sullivan formeerde hij The Crickets. That'll be the day werd met een derde plaats in de VS en nummer 1 in Groot-Brittannië een succes. Verdere behaalde hij successen met Oh Boy! en Peggy Sue (waarvan hij later een sequel maakte genaamd Peggy Sue Got Married).

In augustus 1958 trouwde hij met Maria Elena Santiago uit Puerto Rico. De jaren 1957 en '58 waren een aaneenschakeling van optredens in de VS, Australië en Groot-Brittannië. In oktober 1958 vielen The Crickets uit elkaar. In 1959 ging Holly op tournee in het noorden van Amerika. Hij liet zich op deze Winter Dance Party begeleiden door Waylon Jennings, Tommy Allsup en Carl Bunch, die later wegens bevriezingsverschijnselen in het ziekenhuis terecht kwam. Verder toerde hij samen met andere bekende solozangers, onder wie Ritchie Valens en J.P. Richardson, "The Big Bopper".


https://www.youtube.com/watch?v=vHzjkYEZcx8

Het transport op deze laatste tournee, midden in de winter, was slecht georganiseerd. Zo waren de toerbussen oud en vaak kapot. Na een optreden in Clear Lake, Iowa op 2 februari 1959, had Holly een vierpersoonsvliegtuig gecharterd om zo wat sneller in de volgende plaats Fargo, North Dakota te komen. Oorspronkelijk was het plan dat Waylon Jennings en Tommy Allsup mee zouden vliegen. Jennings stond zijn plaats af aan Richardson, die ziek was. Valens probeerde Allsup om te praten om zijn plaats in het vliegtuig af te staan. Omdat Valens maar bleef vragen, besloten ze een munt op te gooien. "Heads" (Kop) riep Valens en het was Kop. Vele jaren later was Allsup eigenaar van de bar "Heads up".

In de vroege uren van 3 februari 1959 steeg de Beechcraft Bonanza op van het vliegveld van Mason City, Iowa met als piloot de 21-jarige Roger Peterson. Na enkele kilometers vloog het vliegtuigje om onbekende redenen tegen de grond. Pas de volgende morgen, bij licht, werd het wrak ontdekt. Niemand bleek het ongeluk te hebben overleefd. In het nadien uitgebrachte onderzoek naar het ongeluk werd de schuld gelegd bij de piloot, die niet competent was om op instrumenten te vliegen, en die misschien de instrumenten precies verkeerd interpreteerde zodat hij dacht dat hij steeg, terwijl hij in feite aan het dalen was.

Puur het lied beoordelend zonder het te plaatsen in de tijdsgeest zou ik op een 7 uitkomen. Maar ik geef een bonuspunt omdat het voor die tijd natuurlijk ongekend was en ik er ook nu tussen alle moderne muziek door nog graag naar luister. Niet m'n favoriete Buddy Holly nummer (That'll be the day en het door John aangestipte Brown eyed handsome man sla ik nog wat hoger aan), maar het wordt dus een mooie 8 voor deze klassieker van de bovenste plank.

Prima plaatje dat de tand des tijds heeft doorstaan.
Een 8.

Wanneer ik sec het liedje beoordeel, kom ik op gaat wel dus een 6

Als liefhebber van de muziek uit de sixties één van mijn vele toppers uit die tijd....een 10......en nee ik ben niet de aanvrager!

Nog altijd leuk om te horen, een 7.......

Als ik alleen in de auto zit, dan zet ik ff mijn eigen top 1000 op en dan is het weer even mijn oude wereldje. Nu heb ik de nummers rond plaats 300 op mn disk en dit nummer valt mij elke keer op.


Ik heb dit altijd een lekker nummertje gevonden en nu blijkt dat dit nummer wat intrinsieke (jawelll Johnnie Boy) waarden hebben.

Allereerst het waanzinnige intro, mensen kinderen wat is dit mooi. Je hoort een beetje vervorming die heel bescheiden de kop optreedt. Ik vind dit I feel fine intro avant la lettre.

Daarna die gitaarsolo, die is van een andere planeet, zeker voor die tijd. Maar wat ik het mooiste vind is dat ie daarna meteen doordramt: Peggy Sue, Peggy Sue, pretty pretty pretty Peggy Sue... Op een een of andere manier verwacht ik dit niet en dat vind ik heel mooi.

Echt een parel van de jaren vijfitig. Of ik nou zo intrinsiek bezig bent, echt geen idee, maar ik geniet elke keer van dit nummer en daarom heb ik hem aangevraagd.

10

Aardig nummertje waarbij een notie van zijn te vroege overlijden inmiddels wel net zo cliché is geworden als zeggen dat iets cliché is.

Ik lul maar wat, omdat het nummer zelf toch weinig zoden aan de dijk zet bij mij. Aardig, meer niet. Had ik al aardig gezegd?

6.

Het cijfer is natuurlijk mede afhankelijk van mijn gekleurde bril. Ik sleep het nummer al mijn hele leven mee en, echt waar, ik blijf me er over verbazen hoe fris het blijft klinken. Ik twijfel tussen een 9 en een 10.

OK, het wordt een 9.

Nog steeds geen onvoldoende gescoord. Waar blijven die (anonieme) partypoopers nou?

Dutchzaphod schreef:Nog steeds geen onvoldoende gescoord. Waar blijven die (anonieme) partypoopers nou?

Dat zijn oude bezweten mannen in hun midlifecrisis. Dit nummer is van voor de jaren '80, dus dan krijgt het nooit een onvoldoende.

Zonder Buddy hadden we de Beatles niet gehad! Hulde daarvoor.

En zonder Buddy hadden we dit nummer en al zijn andere klassiekers (Rave On, That'll Be The Day, Heartbeat, Words Of Love) nooit gehad. Ook hulde daarvoor.

En zonder Buddy had ik dit nummer geen 8 kunnen geven. Ook hulde daarvoor.

Een 8 dus

vind er eerlijk gezegd helemaal niks aan, maar zal het.. omdat het van voor 1980 is toch maar een 6 geven

Peggy Sue, best wel leuk, maar liever iets anders.

Generation Désenchantée bijvoorbeeld.

Ik geef een 6, dood gaan we toch, een keer, ooit, weleens, ach ja, is dat zo?, egwel.

Hij is het al!

Buddy Holly, overclassed by an Airplane crash.

Een 6 dus!

Wat jullie allemaal zeggen, alleen geen 10, maar gewoon een 8. Goede plaat en toekomst bepalend. Gitaren zonder effecten, mooi hoor.

Erg veel herhalingen voor een nummer dat 2,5 minuut duurt. Ondertussen klinkt het wel lekker natuurlijk. Een 7.