*RTH* David Bowie - Where are we now

[08-01-2013]

Hij is vandaag jarig the thin white duke. Daarnaast kondigt hij aan na tien jaar stilte in maart een nieuw album uit te brengen.... En raad eens een eerste single en clip is vandaag vrijgegeven op zijn verjaardag. Dus gloeiend heet van de pers een primeur hier in RTH.

Dan even iets over David Bowie voor hen die hem niet kennen

David Robert Jones, beter bekend onder zijn artiestennaam David Bowie (Brixton, 8 januari 1947) is een Engelse muzikant. Hij wordt gezien als een uiterst invloedrijk rockmuzikant, artiest en acteur, vanaf de jaren zestig tot heden.

David Bowie werd bekend vanwege wereldhits zoals Space Oddity, Changes, Ziggy Stardust, Let's Dance, Dancing in the Street, Heroes en Under Pressure. In Nederland had Bowie vijf nummer 1-hits. Daarnaast is hij bekend van de verschillende imago's, die vooral in de jaren zeventig excentriek te noemen waren.

Aanvankelijk was hij in de jaren zestig saxofonist en zanger in verschillende Londense bluesbandjes, zoals de The Lower Third.

David Bowie verwierf zijn eerste bekendheid met het nummer Space Oddity in 1969, dat samenviel met de eerste maanlanding en gebaseerd was op Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey. Zijn eerste twee albums waren in eerste instantie geen groot succes. Beide albums werden in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht met de titel David Bowie, wat tot de nodige verwarring leidde. In de Verenigde Staten heette het tweede album eerst Man Of Words, Man Of Music. In 1972 werd het tweede album opnieuw uitgebracht als Space Oddity. Daarmee haalde het album zowel in de Verenigde Staten als in het Verenigd Koninkrijk de Top 20.

In maart 1970 trouwde Bowie met Mary Angela Barnett (nu Angela Bowie). Later dat jaar bracht hij The Man Who Sold the World uit, waarbij hij de akoestische gitaar van Space Oddity voor een zwaarder rockgeluid verruilde, verzorgd door onder andere gitarist Mick Ronson. Daarmee sloot hij aan bij de Britse hardrock van dat moment, hoewel ook op dit album Bowies drang tot vernieuwing bleek, onder meer door het gebruik van Latin-invloeden in het titelnummer.

Zijn volgende album, Hunky Dory (1971), kenmerkte zich deels door een terugkeer naar het geluid van Space Oddity, maar ook door Oh! You Pretty Things en het nummer Kooks.

Zijn androgyne verschijning werd verder doorgevoerd op zijn volgende album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972). Het album werd zowel commercieel als artistiek een succes. Ziggy Stardust is een van 's werelds bekendste conceptalbums en verhaalt over de carrière van een buitenaardse rockzanger.

Bowie voerde het personage Ziggy Stardust tot in het extreme door. Hij toerde en gaf persconferenties als Ziggy. Hier kwam een plotseling einde aan toen Ziggy abrupt en dramatisch zijn leven als rockzanger beëindigde tijdens een liveconcert in het Londense Hammersmith Odeon op 3 juli 1973. Deze show werd later uitgebracht in 1983 als film en bijbehorende soundtrack onder de naam Ziggy Stardust - The Motion Picture.

In 1975 veranderde Bowie zijn imago drastisch, zowel artistiek als qua uiterlijk. Ondertussen had Bowie zich gevestigd in Los Angeles en gebruikte veel drugs, vooral cocaïne. Op het album Station To Station (1976) introduceerde hij een nieuw en controversieel personage, genaamd The Thin White Duke, een gladde, koude, typisch Britse aristocraat. Het album was zijn tijd ver vooruit en kenmerkte zich door een kil new wavegeluid, vermengd met enkele funk- en disco-invloeden.

Na dit album vertrok Bowie naar Berlijn, deels om van zijn overmatig drugsgebruik af te komen en deels vanwege zijn groeiende interesse in de Duitse muziekscene. De Berlijnse periode is artistiek gezien een zeer interessante periode in de carrière van David Bowie. Hier begon de samenwerking met inspirator Brian Eno. Bowie produceerde in deze tijd zelf ook enkele artiesten, waaronder Iggy Pop. Het Iggy Pop-album The Idiot heeft opvallend veel Bowie-invloeden. Niet alleen zijn alle songs geschreven door Pop en Bowie samen, maar ook heeft Bowie alle muziek uitgevoerd, zoals Pop veel later in interviews vertelde. Van een "band", zoals de credits vermelden, is dus geen sprake. Ook zijn er in de nummers duidelijke verwijzingen te vinden naar het gezamenlijke uitgaansleven van Pop en David in Berlijn, waarover de nummers Nightclubbing en Funtime (en overigens ook het nummer Beauty and the Beast op het Bowie-album Heroes) verhalen.

Alle drie de Berlijnse albums werden invloedrijk: Low (1977) (hoewel niet opgenomen in Berlijn, maar in Frankrijk), Heroes (1977) en Lodger (1979). Alle drie de albums waren doorspekt met gewaagde artistieke experimenten en instrumentale nummers, en alle drie zijn in eerste instantie moeilijker toegankelijk dan Bowies eerdere werk.

In 1980 kwam er een eind aan de Berlijnse jaren van Bowie. Met Scary Monsters... and Super Creeps keek hij terug op zijn eigen carrière en met de single Ashes To Ashes scoorde hij weer een grote hit. Het album gebruikte weliswaar de invloeden waarmee Bowie in Berlijn had kennisgemaakt, maar was zowel muzikaal als tekstueel veel directer dan de voorgaande albums. Mogelijk was dit een gevolg van de drastische veranderingen die Bowie in de periode voorafgaand aan het album had ondergaan. Hij scheidde van Angela Bowie en onderging een ontwenningskuur voor zijn drugsgebruik.

Het duurde tot 1983 voor David Bowie een nieuw album uitbracht. Het toegankelijke album Let's Dance en de bijbehorende hitsingles Modern Love, China Girl en het titelnummer werden enorme commerciële successen die Bowie tot superster maakten.
De opvolger Tonight (1984), werd door sommige critici gezien als een luie poging om het succes van Let's Dance te evenaren, terwijl anderen het daarentegen geslaagder vonden dan Let's Dance. In 1987 kwam het volgende album van Bowie uit, Never Let Me Down. De plaat werd door critici, maar ook fans, genadeloos de grond in geboord. Desalniettemin werd de single Day In Day Out een hitje en was de begeleidende Glass Spider Tour commercieel een groter succes dan het album.

In 1988 vormde Bowie, voor het eerst sinds de jaren zestig, een rockband, genaamd Tin Machine. Tin Machine was een viertal, waar naast Bowie gitarist Reeves Gabrels, bassist Tony Sales en drummer Hunt Sales in zaten. Tin Machine bracht in 1989 het album Tin Machine uit, waarbij Bowie zijn wens liet blijken om weer muziek te maken voor zichzelf en niet voor de massa, zoals de albums hiervoor. Bowie trad met Tin Machine op in kleine zalen, waaronder Paradiso.

In 1995 kwam Bowie terug met '1. Outside, waarbij hij opnieuw samenwerkte met Brian Eno. Het album werd omschreven als een vreemd, conceptueel en moeilijk toegankelijk album. Het staat vol met gelezen fragmenten over moord, marteling en andere gruweldaden en daartussen staan de nummers.

Het in 1997 verschenen album Earthling haakte aan bij de toen hippe junglemuziek, maar bevat desalniettemin een aantal sterke nummers (zoals I'm Afraid of Americans dat vagelijk doet denken aan What You Got van John Lennon en Little Wonder). Dit album werd eveneens gevolgd door een tournee, waarin ook nummers uit de Berlijntijd (zoals V2-Schneider van Heroes) van een modern jasje werden voorzien. Tijdens de Earthlingtournee trad ook Nine Inch Nails-zanger Trent Reznor een aantal maal samen met Bowie op en in de videoclip van I'm Afraid of Americans is hij de man die een bange Bowie in New York achtervolgt.

De albums ...hours (1999), Heathen (2002) en Reality (2003) lieten een terugkeer zien naar de singer-songwriterperiode van Hunky Dory. Deze drie albums werden door velen gezien als een trilogie.

En dan nu na 10 jaar komt er ineens een nieuw album. Van het in maart 2013 uit te komen "The next day" ranken wij vandaag op zijn verjaardag het nummer "Where are we now"

Bowie is met ruim 30 liedjes hofleverancier in de Sowhat 1000.

Dit is een mooi, rustig nummer. Heerlijk lui gezongen. Hij geeft hierin aan dat hij in alle stijlen thuis is. 9

Ik vind David Bowie een geweldige artiest en was ook zeer benieuwd naar dit nieuwe werk. Het is niet slecht, maar het komt niet in de buurt van zijn beste werk. Gewoon een mooi rustig nummer en niet veel meer dan dat. Een kleine 7.

Grootse artiest! Dit nummer is oké, niet bijster bijzonder, maar wel lekker rustgevend. In de 7 van Joost kan ik me vinden.

Er zijn zeer veel nummers van Bowie die ik goed tot zelfs fantastisch vind. Helaas zit deze daar niet bij. Ik moet dan ook helaas voor deze grote artiest een 4 geven.

Kan iemand overigens de spelfout in de titel aanpassen?

Wat een fantastisch verjaardagscadeau van hem aan ons/mij. De stem, fragieler dan ooit, beroerde mij zoals altijd. En ook door de tekst werd ik gelijk gegrepen met alle referenties aan 'onze' gedeelde passie Berlijn, zoals KaDeWe (Kaufhaus des Westen, het westerse afgodsbeeld dat de machthebbers in Oost-Berlijn een doorn in het oog was).
Een 9 voor mij en ik voeg hieronder nog een commentaar van Youtube bij waar ik me helemaal in kan vinden.

I admit that I'm not one to get so sentimental about a new release, most of the time I don't give a shit. But this song and this video, Oh gee, I really felt like crying not because David Bowie is a genius, but because he is, more than ever, a gentleman, he's not into the bullshit anymore, he's gone through some tough 'human' stuff and he's aware he's 66 and not a kid anymore, like many other senior artists still pretend. I love you, David Jones

Ik dacht eerst: moet dat nou weer. Maar ergens is dit best wel mooi. De muzikale omlijsting is stemmend in de goede zin des woords en de stem vond ik eerst schokkend maar stelde me steeds meer op mijn gemak als het nummer meer gaat kleuren. Over zijn invloed in de popmuziek hoeven we het natuurlijk niet over te hebben, want dat was natuurlijk fenomenabel. Ik geef hier een 7 voor.

Whoehoe, he's back!!!! En hoe. Heel mooi nummer. Erg benieuwd naar de nieuwe plaat. Een 8.

Heb het nummer nu een paar keer gehoord, maar ik ben niet erg onder de indruk. Natuurlijk altijd bijzonder als zo'n groot artiest weer opduikt, maar dit haalt het wat mij betreft niet bij het grootste deel van zijn oeuvre. Een moeizaam stemmetje, heeft weinig meer met Golden Years te maken. Een 5.

Inderdaad zijn stem is fragiel en de compositie past daar precies bij - een mooi compleet plaatje maakt dat naar mijn mening. Het is eventjes wennen, maar dan krijgt het van mij toch een dikke 9!

There's old music, there's new music, and there's David Bowie.

Een werkelijk schitterend essay over de "come-back" van Bowie.

http://thequietus.com/articles/11068-david-bowie-where-are-we-now-the-next-day

Even wennen deze Bowie, zal nog moeten groeien, voor nu een 7...

Nummer dat langzamerhand wat loskomt, maar niet genoeg voor een hoog cijfer. Ik houd het op een 7.

Ik geef het een 6. Van vuurwerk hoef je denk ik bij Bowie toch niet meer te verwachten. Hoeft ook niet, denk ik. Dit nummer moet je echt wel een paar keer beluisteren. Eigenlijk is het wel mooi die fragiele stem.

Dave Evans schreef:Tja klinkt zekers niet slecht maar ook weer géén wonderplaat! Als er geen David Bowie bij het gestaan maar bijv. George Hazlewood [of zoiets] had ik een zesje gegeven. Oja dat doe ik nu dan ook maar!

Ik ben het eigenlijk in deze wel met Dave eens... Ik wil mezelf trouwens sowieso ook al niet neerzetten als "groot Bowie-fan" en "Bowie-kenner", ook al is de beste man natuurlijk een groots artiest... Enkele platen van hem kan ik zeker waarderen, maar ook genoeg platen niet... Dit nieuwe nummer van hem is welliswaar wat fragiel en is het een rustig nummertje van hem, maar echt pakken doet ie mij niet helemaal... Een klein 6-je ook van mij.

Op het eerste gehoor wist hij me meteen te ontroeren. Het maakte meteen wat los. Nu heb ik het nummer inmiddels diverse keren gehoord en hij groeit nog steeds. Voor nu een ruime 8.

Er staat weer een werkend linkje bij ook nu.