*RTH* Steve Harley & Cockney Rebel - Sebastian

[13-10-2012]
Steve Harley & Cockney Rebel is een Britse popgroep onder aanvoering van zanger Steve Harley. De band werd bekend in de vroege jaren 70 met hits als Sebastian, Judy Teen en Make Me Smile (Come Up And See Me).

Harley had al enige tijd samengewerkt met John Crocker als straatmuzikant voor zij in 1972 de band Cockney Rebel oprichtten. Als drummer werd Stuart Elliott aangetrokken, als bassist Paul Jeffreys en als toetsenist Milton Reame-James. Al na vijf optredens kwamen zij onder contract bij EMI, en met het nummer Sebastian hadden zij succes in een aantal Europese landen. Als debuutalbum kwam in 1973 The Human Menagerie uit, volgens veel fans hun beste album.

Live

https://www.youtube.com/watch?v=gv4Kc0mSBsc

Al snel werd duidelijk dat Harley de band als zijn begeleidingsband zag, en dat de band daardoor geen lang leven beschoren zou zijn. Toch bracht de band enkele hitsingles uit, waaronder Judy Teen en Mr. Soft. De band werd in 1974 verkozen tot "Most Outstanding New Act", maar aan het einde van een succesrijke toer in dat jaar namen alle bandleden op Elliott na ontslag. Harley zou vervolgens met sessiemuzikanten optredens verzorgen voor popprogramma's als Top of the Pops. Vanaf dat moment zou de band alleen in naam bestaan, en betrof het een solo-project van Steve Harley.

Het album The Best Years of Our Lives uit 1974 werd geproduceerd door Alan Parsons, waarvan de hitsingle Make Me Smile (Come Up And See Me).

Na 1974 ging het allemaal wat minder met Harley, op een paar kleine projecten in 1979 en begin jaren 80 na was het rustig rondom de zanger. Eind jaren 80 zou hij opnieuw met het oude Cockney Rebel-repertoire op het podium staan. In de jaren 90 zou hij twee solo-albums uitbrengen, waarna in 2005 weer een album onder de naam Cockney Rebel: The Quality of Mercy. Zijn huidige tourband noemt hij Cockney Rebel Mark III, maar afgezien van drummer Elliott zitten daar geen originele bandleden in.


https://www.youtube.com/watch?v=nFUKNRjTbqk&feature=related

Sebastian is de debuutsingle van Cockney Rebel. Het is afkomstig van hun album The human menagerie. Steve Harley, feitelijk leider van de muziekgroep, had al enige sporen in de muziekwereld verdiend toen hij begin jaren '70 Cockney Rebel oprichtte. De band speelde glamrock en doste zich uit in extravagante/decadente kleding. De populariteit van deze van oorsprong Britse band liet in eigen land enigszins op zich wachten, maar (destijds alleen West) Europa pakte de muziek wel direct op. Vanaf het begin vertoonde Harley enige grootheidswaanzin; hij beschouwde Cockney Rebel als een vehikel om zijn muziek ter wereld in te spelen. Later werd het een echte begeleidingsband Steve Harley & Cockney Rebel. Het nummer heeft veel bombastisch gezang en dito orkestratie, de rol van de gitaar was ondergeschikt binnen Cockney Rebel. Waar het lied overgaat is veertig jaar later (2011) nog steeds niet bekend, het refrein lijkt niet aan te sluiten bij de overige tekst, anders dat Harley zich zelf (graag) zag als de "Aanbedene" (betekenis van de naam Sebastiaan.

De muziek is een voortzetting van de traditie die David Bowie en Roxy Music (Bryan Ferry) hebben ingezet, ook de loopbanen vertonen enige gelijkenis. Zangers van eenvoudige komaf werden sterren.

B-kant was Rock and roll parade (2:54), dat pas bij de compact discuitgave van The human menagerie enige bekendheid kreeg als bonustrack. Sebastian kreeg in de Nederlandse hitpatparades alleen nog Judy Teen en Make me smile als opvolgers.

Live 2011

https://www.youtube.com/watch?v=m0qE5_305to&feature=related

Ik vond dit een goed liedje, maar is me in de loop der jaren flink tegen gaan staan: 5

ik kan een heel verhaal ophouden, maar sinds ik dit nummer ontdekte vind ik het 1 van de aller mooiste nummers aller tijden. Typisch zo'n geval waar de bombast me wel raakte en echt overkomt in vergelijking tot rotzooi als Music of Worn down piano. En die stem jajajajajaja en dat gejodel aan het einde.
Een 12!

jan1966 schreef:Typisch zo'n geval waar de bombast me wel raakte en echt overkomt in vergelijking tot rotzooi als Music of Worn down piano.

Behalve dat het weergaloze (en veel betere) Worn Down Piano weinig tot niets met bombast te maken heeft, op een wat harder intermezzo na.

Sebastian is een mooi nummer, eentje die kitsch verhevent tot kunst. Maar geen nummer dat je te vaak kan horen en dat niet op emotioneel vlak raakt, noch op het "godverdomme, wat een lekker tempo"-vlak. Een soort "best of the rest" dus. Een 8, omdat het een mooi uniek nummer is.

Prachtige song.

Een 9

kan ik kort over zijn....dit is er al heel lang eentje uit mijn persoonlijke top 10!!! een 10

Op zich vind ik het nummer heel goed, mar iets in zijn stem irriteert me een beetje. Daarom een 8 en niet hoger.

Fantastisch nummer. Nog altijd hoog in mijn persoonlijke lijst.

10

Dit is een plaat , 10.

Ook de goede audioversie hier nu plaatsen en niet drie keer live, zelfs de middelste filmpie is live qua geluid.... Dave dave toch


https://youtu.be/rXFTy3k0RNA

Bach toch gewoon, Johann Sebastian, een 9.

Heel mooi nummer, een dikke 8! Beetje vreemde stem, maar toch kan ik er wel naar luisteren. Verder zit het natuurlijk prachtig in elkaar.

Prachtig nummer, maar toch weer een duidelijke klasse minder dan Worn Down Piano.

Dus wordt het een 9.

MrJohn schreef:Klassieker of niet, ik heb de charme hiervan nooit begrepen.

Uiterst irritante stem, die mij geenszins kan bekoren. Ik ga nu waarschijnlijk op veel tenen staan, maar dit is zwaar onvoldoende.

Cijfer????

Een hele dikke 8 voor dit eeuwige mooie nummer

Ik sluit mij aan bij de meningen van zowel Katje als Joost... Muzikaal gezien een prachtig nummer, maar iets in zijn stem irriteert mij ook wel een beetje... Vooral hoe hij de 'R' uitspreekt... Een beetje een vervelende rollende tongvallende 'R' bij vlagen... Toch stoort zijn stem mij dan weer niet dermate erg, dat ik het nummer niet om aan te horen vind. Het past op de 1 of ander manier gewoon bij dit ietswat dramatische bombastische voortgedragen nummer... Toch wel een klassieker en een 'pareltje' in het eigen genre. Oja een dikke 8 van mij ook.

Puntgaaf nummer, lekker overdramatisch, een 9.

Oeps verkeerde topic

Een 9, gaat mij nooit vervelen. De dramatiek is geloofwaardig en mooi pathetisch gezongen. Een classic!

Een van mijn favoriete nummers allertijden, gewoon tijdloos