*RTH* Rick Derringer-Rock 'n Roll Hoochie Koo

Rick Derringer heet eigenlijk Rick Zehringer. Samen met zijn jongere broer Randy (drums), Bobby Peterson (toetsen) en Randy Hobbs (bas) richt hij in '62 in Union City, Indiana, The McCoys op, genoemd naar een nummer van The Ventures. Na een paar maal van naam te zijn veranderd (Rick & The Raiders, Rick Z. Combo), maken zij, nu weer als The McCoys, in '65 voor het Bang-label van Bert Berns 'Hang On Sloopy', een remake van de Vibrations-hit van een jaar eerder, 'My Girl Sloopy'. 'Sloopy' wordt een wereldsucces (nr. 1 in de Verenigde Staten en nr. 5 in Engeland) en ook het vrijwel identieke 'Fever' (vrijwel onherkenbaar voor wie slechts Peggy Lee's uitvoering kent) haalt de Amerikaanse Top 10. In '68 nemen zij afscheid van hun teenageverleden en nemen ze Infinite Mccoys op. In '70 worden ze de begeleidingsgroep van Johnny Winter, met wie ze voor het eerst te horen zijn op de elpee 'Johnny Winter And', die door Rick geproduceerd wordt. Peterson heeft de band dan al verlaten en drummer Randy volgt spoedig. Rick, inmiddels Derringer, co-produceert nog een aantal platen van Winter en profileert zich tevens als songschrijver voor de band. In de tussentijd maakt hij ook kennis met Johnny's jongere broer Edgar, voor wie hij zich eveneens opwerpt als producer, onder andere van de in de Verenigde Staten zeer succesvolle elpee 'They Only Come Out At Night'. In '73 gaat Derringer in Edgar's groep White Trash spelen, nadat Johnny (tijdelijk) met optreden is gestopt. In '74 verschijnt Derringer's eerste soloplaat, waaraan hij tussen de bedrijven door zo'n twee jaar heeft gewerkt. All American Boy is een zeer opmerkelijke plaat die door de kritiek met gejuich wordt ontvangen. Terecht, want het is een prachtige plaat die zowel opwindende rocknummers als fraaie, mijmerende rockballades bevat, en waarop onder meer Joe Walsh, Joe Vitale en Bobby Caldwell meespelen. De plaat wordt geproduceerd door Bill Szymczyk. Derringer zal het niveau van deze plaat niet meer halen. Spring Fever is al een stuk minder, en als Derringer begin '76 The Edgar Winter Group verlaat om een eigen groep, Derringer, te beginnen, gaat het alleen nog maar verder bergafwaarts. Derringer, de eerste groepselpee, zet een ommezwaai naar middelmatige en vrij fantasieloze hardrock in, die via Sweet Evil leidt tot het live-album Derringer Live, dat onder meer gê nante live-versies bevat van een aantal nummers van All American Boy. De Derringer van '74 zou er hoogst persoonlijk het schaamrood van op de kaken krijgen. In '78 beleeft Derringer een kleine artistieke opleving wanneer hij met de niet onaardige If I Weren'T So Romantic I'D Shoot You op de proppen komt, maar met Guitars And Women en Face To Face, die weer als solo-albums gepresenteerd worden, raakt hij het muzikale spoor wederom bijster en het ziet ernaar uit dat zijn rol als solo-artiest is uitgespeeld.

"Rock and Roll, Hoochie Koo" is een rocknummer, geschreven door hem zelf. Het werd voor het eerst opgenomen door Johnny Winter met Derringer in 1970. In 1973, Derringer maakt hij een solo-versie en het werd zijn enige Top 40 hit.

Audio

https://youtu.be/csaRiXwfDtQ
Live

https://youtu.be/XdHnGyU1yJQ

Eens met Journey al geef ik wel een iets lager puntje, een 7.....

Ik zie dat Journey nog wel daadwerkelijk móet stemmen..

Niets bijzonders, ruime 6.

Energiek, meer niet, 5.

Is dit Spinal Tap? Goh wat een blik ellende weer, een 1

Hmm tsja dit is echt zo'n nummer van: 'Wat moet ik hier nou over zeggen?' Het is van voor mijn geboortejaar dus sowieso geen jeugdsentiment-plaat voor mij.... Echt slecht vind ik het verder niet, maar het is ook niet een nummer waar ik gigantisch van in extase raak... Het is wel energiek en de sound is ook best oke, vooral de live versie met fijne gitaarsolo halverwege..., maar de tekst en dat 'Hoochie Koo' constant in de herhaling vind ik erg slap en ga ik mij op den duur aan irriteren... Ik nijg naar een onvoldoende, maar de sound wint het van de stem en de tekst... Toch nog een nipte 6 voor deze plaat....

Kende gans het nummer nie en had dat graag zo gehouden, een 2!

hmmm, heb kennelijk mijn dag niet....ook dit trek ik niet...wederom een 2!

brrrrrrrrrrrr nee hier wordt ik niet blij van een 2 is meer dan genoeg.

6

Ik heb altijd al een bloedhekel gehad aan dit nummer.
Een 1.

Neh, niet echt mijn ding dit. Toch vindt ik het ook geen dikke onvoldoende en dus wordt t een 5

Waarschijnlijk de eerste keer en ook de laatste keer dat ik dit bewust zal gaan beluisteren. Wat een enge troep. 2.

Het is even leuk, dit onsamenhangende gerag, maar het verveelt snel. En de herhaling in de tekst ook. Een 5.