*RTH* Joni Mitchell - All I want

[14-05-2015]

Joni Mitchell, geboren als Roberta Joan Anderson (Fort Macleod (Alberta), 7 november 1943) wordt gezien als een van de invloedrijkste Canadese singer-songwriters. Daarnaast houdt ze zich bezig met fotografie, poëzie en schilderkunst, wat bijvoorbeeld terug te zien is in een op Vincent van Gogh geïnspireerd zelfportret op de hoes van Turbulent indigo (1994).

Toen ze zeven jaar was nam ze pianolessen en toen zij op haar negende als gevolg van polio in het ziekenhuis lag, begon ze te zingen voor haar medepatiënten. Met behulp van een boek van Pete Seeger leerde ze gitaar en ukelele spelen.

Joni trouwde in 1965 met folkzanger Chuck Mitchell, met wie ze verhuisde naar de VS. Dit huwelijk duurde niet lang, maar na de scheiding bleef ze de achternaam Mitchell voeren.

In de jaren 60 trad zij regelmatig op in folk-clubs en koffiebars waar ze bekendheid verwierf door haar unieke combinatie van stem, gitaarspel en teksten. In 1969 trad ze op in het voorprogramma van Crosby, Stills & Nash en ging met Graham Nash in Laurel Canyon wonen.

Ze had hits met onder andere Big yellow taxi (een liedje over de milieuproblematiek),The circle game, Chelsea morning en Both sides now. Mitchell wordt wel gezien als een van de invloedrijkste vrouwelijke artiesten van de twintigste eeuw. In 1971 verscheen haar album Blue, door velen beschouwd als haar beste album. Later in de jaren zeventig ontwikkelde haar muziek zich van folky naar meer jazzy met het album Mingus als hoogtepunt met medewerking van Herbie Hancock, Steve Gadd, Jaco Pastorius en Wayne Shorter, een tribuut aan Charles Mingus. Duke Ellington was haar voorbeeld. Veel van haar teksten gingen over emotionele ervaringen of zijn maatschappijkritisch. Ze hekelde vaak de consumptiedrang, het militarisme in de VS en de uitbuiting van de Derde Wereld. "Dog eat Dog", waarin ze de hongersnood in Ethiopië aanklaagde, was haar mogelijk haar meest geëngageerde album.

In de tweede helft van de jaren zeventig verschuift ze muzikaal meer naar de jazzrock en aan het begin van de jaren tachtig naar meer eigentijdse popmuziek. Vervolgens keerde ze aan het begin van de jaren negentig weer terug naar de stijl waar ze bekend mee werd in de jaren zeventig. In 1981 werd ze door premier Pierre Trudeau ingehuldigd in de Canadese Juno Hall Of Fame.

In de loop van haar carrière legde ze zich steeds meer toe op schilderkunst, fotografie en het schrijven van poëzie. Turbulent indigo (1994), dat als een van haar beste albums uit die periode geldt, staat op de hoes haar zelfportret afgebeeld, waarin een duidelijk herkenbare invloed van Vincent van Gogh te zien is.

In 2002 vertelde ze aan het Amerikaanse muziekmagazine Rolling Stone dat ze mogelijk nooit meer iets zou opnemen. Ze uitte daarbij zware kritiek op de muziekindustrie en op MTV. Ze stelde zichzelf en Bob Dylan als voorbeelden van goede singer-songwriters. In datzelfde jaar verscheen het album Travelogue, een overzicht van een groot deel van haar werk met orkest uitgevoerd.

In 2007, op haar 64e, bracht ze haar laatste album uit, Shine. Met haar muziekcarrière zou ze stoppen, naar eigen zeggen omdat de muziekindustrie geen enkele aandacht meer heeft voor authentieke muzikale vertolking. Ze treedt niet meer op, omdat ze door een zenuwaandoening haar oude liedjes geen recht meer kan doen. In 2014 verscheen de verzamelbox Love has many faces, met 53 van haar liedjes.

We ranken van Joni Mitchell het openingsnummer van haar 4e studioalbum Blue uit 1971 getiteld "All I Want"

 

live 1970, 1972, 1974

Ik ben de laatste jaren steeds meer van singer/songwriters gaan houden en vraag me daarom ook wel eens af of ik Joni Mitchel niet goed zou moeten vinden.
Ook al, natuurlijk, vanwege het nummer Hey Joni van Sonic Youth - maar dat terzijde.
In elk geval, zoals zo vaak heb ik toch een stuk minder met de pioniers dan met hun gevolg, en dat is nu dus ook zo. Joni doet her niet voor mij, sorry MrJohn.
Kom hier ook niet hoger dan een 5 (maar wel een hogere 5 dan die van Bill Withers)

@sokra: Had deze niet NA vrijdag na mijn top25 gekund?

10

Ik heb nog nooit een liedje van Joni Mitchell normaal uit kunnen luisteren. Wat scoort die stem zwaar op mijn allergieladder, met name wanneer ze de hoogte in gaat. Vreselijk schel gegil. En dus krijgt ze een 2.

Moet eerlijk toegeven, begin haar nu pas beetje te waarderen een 7 voor deze

Ook bij mij duurde het even, maar het kwartje viel vorig jaar definitief.

Big yellow taxi van haar is ook prima aan te horen, maar dit is een klasse beter.

8

Waarom moet ze om de seconde van toonhoogte wisselen? Dat is wat ik me vooral afvraag. Het gepingel gaat aan mij voorbij.

Een 4.

Timmus schreef:Waarom moet ze om de seconde van toonhoogte wisselen? Dat is wat ik me vooral afvraag. Het gepingel gaat aan mij voorbij.

Een 4.

Dat vraag ik me inderdaad ook af, ik word hier erg onrustig van. Haar stem vind ik sowieso al niet prettig wegluisteren, maar in dit nummer is het helemaal erg. Ik kom ook niet verder dan een tamelijk milde 4.

Absoluut één van de beste (en mijn favoriete) zangeressen. Vrijwel alles wat van haar is verschenen klinkt geweldig en daar zitten dan nog uitschieters naar boven bij. Vanwege die uitschieters blijf ik hier op een 8 hangen. Coyote en Big yellow taxi zouden bijvoorbeeld een dikke 10 krijgen.

Alle goeds is gezegd kippenvel en ontroering ook hier een 10!