Chat jij ook met ons mee!
Luister mee
Laatste onderwerpen
*RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
+8
Mirrr
sowhat
Ries
Chevy
forzautregivo
Joostvdaa
Jan...
sokratikos
12 plaatsers
Pagina 1 van 1
Wat is je cijfer voor "The Smiths - Death of a disco dancer" ?
*RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
sokratikos 15.11.13 15:44
[18-11-2013]
The Smiths was een Britse popgroep die bestond van 1982 tot 1987. Hoewel ze nooit echt buiten Groot-Brittannië doorbraken, worden ze als hoogst invloedrijk voor "Britpop"-bands als Oasis, Suede en Radiohead beschouwd.
Kernbezetting (1982-1987)
Morrissey: (ps. van Steven Patrick Morrissey): zang, piano
Johnny Marr (ps. van John Martin Maher): gitaar, toetsen, mondharmonica
Andy Rourke: basgitaar, cello
Mike Joyce: drums, achtergrondzang
Andere bandleden
Dale Hibbert: basgitaar (1982-1983)
Craig Gannon: slaggitaar (1986)
Ivor Perry: gitaar (1987)
Biografie
In een tijd waarin de Britse muziekscene werd gedomineerd door synthesizerbandjes, maakten The Smiths gitaarpop in de traditie van The Byrds, gekoppeld aan het typisch Britse karakter dat er eerder al voor had gezorgd dat groepen als The Kinks en The Jam in Engeland een stuk succesvoller waren dan daarbuiten. The Smiths zou hetzelfde lot ten deel vallen.
De kiem voor de band werd gelegd toen John Maher (1965), die al in wat lokale bandjes had gespeeld, in de zomer van 1982 besloot Steven Morrissey (22 mei 1959) te benaderen voor een samenwerking. Hij kende de wat oudere Morrissey vooral van reputatie: deze ietwat wereldvreemde figuur, die voorzitter was geweest van de landelijke New York Dolls-fanclub, zou een goede tekstschrijver zijn.
Morrissey had dan al een paar keer aan het muzikantenleven geroken: in de naweeën van de punk was hij zanger bij wat er over was van lokale helden The Nosebleeds, en had hij (vergeefs) auditie gedaan bij landelijk bekende punkers Slaughter & the Dogs. Hierna moest hij het echter weer doen met saaie baantjes en periodes in de bijstand. Vanuit zijn slaapkamer bleef hij echter plannen smeden om een beroemd popster te worden.
Maher liet zich bij Morrissey introduceren door een wederzijdse kennis en ze bleken het goed met elkaar te kunnen vinden: diezelfde week nog schreven ze al een handvol songs. De eerste opzet was om een soort van songwriting duo voor andere artiesten te worden, à la Leiber/Stoller (hitschrijvers voor hun beider idool Elvis Presley), maar al snel besloten ze om zelf een band te vormen. Drummer Mike Joyce werd via een advertentie geworven en in eerste instantie hanteerde Dale Hibbert, een bevriende geluidstechnicus die hun goedkope studiotijd kon verschaffen, de basgitaar.
Toen Morrissey tijdens een schrijfsessie met Maher de woorden "The Smiths" op een blaadje krabbelde en aan hem liet zien, reageerde deze meteen positief en de naam van hun band stond vast. De Morrissey/Maher/Hibbert/Joyce-bezetting nam een aantal demo's op, die uiteindelijk leidden tot een contract voor één single bij het Londense label Rough Trade. Na de eerste twee optredens en nog voor de opnames voor de debuutsingle werd Hibbert, wiens excentrieke baslijnen niet echt leken te passen, aan de kant gezet en vervangen door Mahers jeugdvriend Andy Rourke. Rond deze tijd besloot Morrissey zijn voornaam te laten vallen en Maher zich Johnny Marr te gaan noemen — dit laatste om verwarring met de drummer van The Buzzcocks te voorkomen, die ook John Maher heet.
De motor achter het initiële succes van de groep was, zoals bij zoveel Britse artiesten, de beroemde diskjockey John Peel. Nadat hij de groep via de radio onder de aandacht bracht, bleek de reviaanse manier waarop Morrissey het popidoolschap benaderde bij veel jongeren aan te slaan. Opvallend daarbij was dat Smiths-haters de manier waarop Morrissey het eeuwige thema van de onbegrepen puber behandelde als ronduit deprimerend ervoeren, terwijl Smiths-bewonderaars juist de scherpzinnige humor in de teksten roemden. Dat veel van dergelijke wisecracks afkomstig waren uit het werk van schrijvers als Shelagh Delaney, doet daar weinig aan af. Morrissey wist zich verder in de kijker te spelen door zijn controversiële persoonlijkheid, maar de belangrijkste reden voor het succes van The Smiths blijft de constante kwaliteit van hun muziek.
De eerste single, Hand in Glove, deed het goed in de alternatieve lijsten maar haalde de mainstream-lijsten niet; tweede single This Charming Man daarentegen wel, en een hitserie van 17 Top 50-noteringen is begonnen. De band hield er een hoog tempo van zowel toeren als opnemen op na: het was niet ongebruikelijk dat er in een jaar vier singles (met unieke B-kanten) en een LP verschenen, terwijl er intensief werd getoerd in Groot-Brittannië, Ierland en Amerika. Buiten die gebieden brak de band nooit echt door, wat voornamelijk kan worden geweten aan desinteresse van de band zelf, gekoppeld aan het onvermogen van het kleine Rough Trade om internationaal te opereren. Het feit dat de enigszins paranoïde Morrissey en Marr geen enkele beslissing door anderen wilden laten nemen en dus nooit lang een manager tolereerden, hielp ook niet.
In 1986 werd Rourke kortstondig uit de groep gezet omdat zijn heroïnegebruik hem onwerkbaar maakte. Zijn vervanger was Craig Gannon, maar binnen een paar weken werd Rourke weer in de band opgenomen. Gannon verhuisde naar ritmegitaar en werd aan het eind van 1986 weer ontslagen. Zijn bijdrage tot de discografie bleef beperkt tot een tweetal singles en de live-LP Rank.
De groep bracht vier studioalbums uit. Met name The Queen Is Dead uit 1986 wordt in beste-album-aller-tijdenlijstjes hoog aangeslagen. Morrissey en Marr zelf zijn het met de publieke opinie niet eens, en verkiezen beiden het ambitieuzere overgangsalbum Strangeways, Here We Come (1987). Morrissey: „Sommige dingen die we deden zijn niet zo goed als men ze over het algemeen herinnert. The Queen Is Dead is niet ons meesterwerk. Ik kan het weten, ik was erbij. Ik bracht de broodjes.”
Strangeways was het laatste album dat ze Rough Trade contractueel verschuldigd waren. De band had al bij EMI getekend, maar voordat ze daar aan de slag konden (en voordat Strangeways in de winkel lag) viel de band onder mysterieuze omstandigheden uit elkaar. Johnny Marr was na de opnames van laatstgenoemde LP voor een korte vakantie in de Verenigde Staten toen in het Britse toonaangevende muziekblad NME een bericht verscheen als zou Marr de band hebben verlaten. Toen Morrissey hierop furieus reageerde zou Marr, die naar het schijnt van niets wist, alsnog hebben besloten er de stekker uit te trekken. Het akkefietje, dat nooit bevredigend verklaard is, zou nog lang voor een bittere stemming tussen de twee ex-bandleden zorgen; iedereen is het er echter wel over eens dat de muzikale meningsverschillen die er groeiden tussen de twee, samen met de enorme werkdruk, de band toch wel zouden hebben opgebroken.
Morrissey probeerde nog even de band voort te zetten met Ivor Perry als vervanger voor Marr, maar dit liep al na een paar oefensessies spaak. Mike Joyce kondigde hierop aan genoeg ervan te hebben, waarna Morrissey en Rourke de handdoek in de ring gooiden.
Morrissey begon na The Smiths aan een lange, wisselvallige solocarrière.
Marr heeft sinds 1987 gewerkt aan een reputatie als sessiemuzikant, maar daarnaast van 1989-1992 gespeeld in The The en the Pretenders en zich beziggehouden met Electronic (1989-2000), een gitaar/synthesizerduo met New Orders Bernard Sumner. Hoewel ze wel enkele optredens hebben gedaan was Electronic niet zozeer een echte band als wel een hobbyproject, dat voornamelijk actief was wanneer New Order pauzeerde. Samen met Brian Ferry maakte hij van 'Money Changes Everything' (instrumentaal Smiths nummer) 'The Right Stuff'. Ferry had er een hit mee in 1988. Momenteel houdt Marr zich bezig met zijn eigen band, Johnny Marr & The Healers en speelt hij in Modest Mouse en The Cribs.
Andy Rourke en Mike Joyce zijn het sessiemuzikanten-pad opgeslagen, en hebben (vaak ook samen) voor een hele rij muzikanten gespeeld, waaronder Sinéad O'Connor, Buzzcocks, en Pretenders.
Een rechtszaak tussen Joyce enerzijds en Morrissey en Marr anderzijds over verdeling van royalty’s heeft de sfeer tussen de bandleden danig verziekt. In 1996 werd Joyce in het gelijk gesteld, waarop hem £1,5 miljoen toegewezen werd. Marr heeft zijn deel betaald, maar Morrissey weigert en heeft de zaak ondertussen bij het Europese Hof aangekaart.
The Smiths en Nederland
The Smiths traden slechts één keer op in Nederland: op 21 april 1984 in de Meervaart in Amsterdam. Dat ze desondanks een populaire cult-band in Nederland waren, blijkt uit het feit dat ze in 1987 werden gecontracteerd als hoofdact van Pinkpop; dat optreden werd echter afgezegd. De singles Panic, Bigmouth strikes again en Girlfriend in a coma schopten het in Nederland tot bescheiden hitparadenoteringen.
We ranken Death of a Disco Dancer van Smiths´ vierde en laatste studioalbum Strangeways, Here We Come (1987)
The Smiths was een Britse popgroep die bestond van 1982 tot 1987. Hoewel ze nooit echt buiten Groot-Brittannië doorbraken, worden ze als hoogst invloedrijk voor "Britpop"-bands als Oasis, Suede en Radiohead beschouwd.
Kernbezetting (1982-1987)
Morrissey: (ps. van Steven Patrick Morrissey): zang, piano
Johnny Marr (ps. van John Martin Maher): gitaar, toetsen, mondharmonica
Andy Rourke: basgitaar, cello
Mike Joyce: drums, achtergrondzang
Andere bandleden
Dale Hibbert: basgitaar (1982-1983)
Craig Gannon: slaggitaar (1986)
Ivor Perry: gitaar (1987)
Biografie
In een tijd waarin de Britse muziekscene werd gedomineerd door synthesizerbandjes, maakten The Smiths gitaarpop in de traditie van The Byrds, gekoppeld aan het typisch Britse karakter dat er eerder al voor had gezorgd dat groepen als The Kinks en The Jam in Engeland een stuk succesvoller waren dan daarbuiten. The Smiths zou hetzelfde lot ten deel vallen.
De kiem voor de band werd gelegd toen John Maher (1965), die al in wat lokale bandjes had gespeeld, in de zomer van 1982 besloot Steven Morrissey (22 mei 1959) te benaderen voor een samenwerking. Hij kende de wat oudere Morrissey vooral van reputatie: deze ietwat wereldvreemde figuur, die voorzitter was geweest van de landelijke New York Dolls-fanclub, zou een goede tekstschrijver zijn.
Morrissey had dan al een paar keer aan het muzikantenleven geroken: in de naweeën van de punk was hij zanger bij wat er over was van lokale helden The Nosebleeds, en had hij (vergeefs) auditie gedaan bij landelijk bekende punkers Slaughter & the Dogs. Hierna moest hij het echter weer doen met saaie baantjes en periodes in de bijstand. Vanuit zijn slaapkamer bleef hij echter plannen smeden om een beroemd popster te worden.
Maher liet zich bij Morrissey introduceren door een wederzijdse kennis en ze bleken het goed met elkaar te kunnen vinden: diezelfde week nog schreven ze al een handvol songs. De eerste opzet was om een soort van songwriting duo voor andere artiesten te worden, à la Leiber/Stoller (hitschrijvers voor hun beider idool Elvis Presley), maar al snel besloten ze om zelf een band te vormen. Drummer Mike Joyce werd via een advertentie geworven en in eerste instantie hanteerde Dale Hibbert, een bevriende geluidstechnicus die hun goedkope studiotijd kon verschaffen, de basgitaar.
Toen Morrissey tijdens een schrijfsessie met Maher de woorden "The Smiths" op een blaadje krabbelde en aan hem liet zien, reageerde deze meteen positief en de naam van hun band stond vast. De Morrissey/Maher/Hibbert/Joyce-bezetting nam een aantal demo's op, die uiteindelijk leidden tot een contract voor één single bij het Londense label Rough Trade. Na de eerste twee optredens en nog voor de opnames voor de debuutsingle werd Hibbert, wiens excentrieke baslijnen niet echt leken te passen, aan de kant gezet en vervangen door Mahers jeugdvriend Andy Rourke. Rond deze tijd besloot Morrissey zijn voornaam te laten vallen en Maher zich Johnny Marr te gaan noemen — dit laatste om verwarring met de drummer van The Buzzcocks te voorkomen, die ook John Maher heet.
De motor achter het initiële succes van de groep was, zoals bij zoveel Britse artiesten, de beroemde diskjockey John Peel. Nadat hij de groep via de radio onder de aandacht bracht, bleek de reviaanse manier waarop Morrissey het popidoolschap benaderde bij veel jongeren aan te slaan. Opvallend daarbij was dat Smiths-haters de manier waarop Morrissey het eeuwige thema van de onbegrepen puber behandelde als ronduit deprimerend ervoeren, terwijl Smiths-bewonderaars juist de scherpzinnige humor in de teksten roemden. Dat veel van dergelijke wisecracks afkomstig waren uit het werk van schrijvers als Shelagh Delaney, doet daar weinig aan af. Morrissey wist zich verder in de kijker te spelen door zijn controversiële persoonlijkheid, maar de belangrijkste reden voor het succes van The Smiths blijft de constante kwaliteit van hun muziek.
De eerste single, Hand in Glove, deed het goed in de alternatieve lijsten maar haalde de mainstream-lijsten niet; tweede single This Charming Man daarentegen wel, en een hitserie van 17 Top 50-noteringen is begonnen. De band hield er een hoog tempo van zowel toeren als opnemen op na: het was niet ongebruikelijk dat er in een jaar vier singles (met unieke B-kanten) en een LP verschenen, terwijl er intensief werd getoerd in Groot-Brittannië, Ierland en Amerika. Buiten die gebieden brak de band nooit echt door, wat voornamelijk kan worden geweten aan desinteresse van de band zelf, gekoppeld aan het onvermogen van het kleine Rough Trade om internationaal te opereren. Het feit dat de enigszins paranoïde Morrissey en Marr geen enkele beslissing door anderen wilden laten nemen en dus nooit lang een manager tolereerden, hielp ook niet.
In 1986 werd Rourke kortstondig uit de groep gezet omdat zijn heroïnegebruik hem onwerkbaar maakte. Zijn vervanger was Craig Gannon, maar binnen een paar weken werd Rourke weer in de band opgenomen. Gannon verhuisde naar ritmegitaar en werd aan het eind van 1986 weer ontslagen. Zijn bijdrage tot de discografie bleef beperkt tot een tweetal singles en de live-LP Rank.
De groep bracht vier studioalbums uit. Met name The Queen Is Dead uit 1986 wordt in beste-album-aller-tijdenlijstjes hoog aangeslagen. Morrissey en Marr zelf zijn het met de publieke opinie niet eens, en verkiezen beiden het ambitieuzere overgangsalbum Strangeways, Here We Come (1987). Morrissey: „Sommige dingen die we deden zijn niet zo goed als men ze over het algemeen herinnert. The Queen Is Dead is niet ons meesterwerk. Ik kan het weten, ik was erbij. Ik bracht de broodjes.”
Strangeways was het laatste album dat ze Rough Trade contractueel verschuldigd waren. De band had al bij EMI getekend, maar voordat ze daar aan de slag konden (en voordat Strangeways in de winkel lag) viel de band onder mysterieuze omstandigheden uit elkaar. Johnny Marr was na de opnames van laatstgenoemde LP voor een korte vakantie in de Verenigde Staten toen in het Britse toonaangevende muziekblad NME een bericht verscheen als zou Marr de band hebben verlaten. Toen Morrissey hierop furieus reageerde zou Marr, die naar het schijnt van niets wist, alsnog hebben besloten er de stekker uit te trekken. Het akkefietje, dat nooit bevredigend verklaard is, zou nog lang voor een bittere stemming tussen de twee ex-bandleden zorgen; iedereen is het er echter wel over eens dat de muzikale meningsverschillen die er groeiden tussen de twee, samen met de enorme werkdruk, de band toch wel zouden hebben opgebroken.
Morrissey probeerde nog even de band voort te zetten met Ivor Perry als vervanger voor Marr, maar dit liep al na een paar oefensessies spaak. Mike Joyce kondigde hierop aan genoeg ervan te hebben, waarna Morrissey en Rourke de handdoek in de ring gooiden.
Morrissey begon na The Smiths aan een lange, wisselvallige solocarrière.
Marr heeft sinds 1987 gewerkt aan een reputatie als sessiemuzikant, maar daarnaast van 1989-1992 gespeeld in The The en the Pretenders en zich beziggehouden met Electronic (1989-2000), een gitaar/synthesizerduo met New Orders Bernard Sumner. Hoewel ze wel enkele optredens hebben gedaan was Electronic niet zozeer een echte band als wel een hobbyproject, dat voornamelijk actief was wanneer New Order pauzeerde. Samen met Brian Ferry maakte hij van 'Money Changes Everything' (instrumentaal Smiths nummer) 'The Right Stuff'. Ferry had er een hit mee in 1988. Momenteel houdt Marr zich bezig met zijn eigen band, Johnny Marr & The Healers en speelt hij in Modest Mouse en The Cribs.
Andy Rourke en Mike Joyce zijn het sessiemuzikanten-pad opgeslagen, en hebben (vaak ook samen) voor een hele rij muzikanten gespeeld, waaronder Sinéad O'Connor, Buzzcocks, en Pretenders.
Een rechtszaak tussen Joyce enerzijds en Morrissey en Marr anderzijds over verdeling van royalty’s heeft de sfeer tussen de bandleden danig verziekt. In 1996 werd Joyce in het gelijk gesteld, waarop hem £1,5 miljoen toegewezen werd. Marr heeft zijn deel betaald, maar Morrissey weigert en heeft de zaak ondertussen bij het Europese Hof aangekaart.
The Smiths en Nederland
The Smiths traden slechts één keer op in Nederland: op 21 april 1984 in de Meervaart in Amsterdam. Dat ze desondanks een populaire cult-band in Nederland waren, blijkt uit het feit dat ze in 1987 werden gecontracteerd als hoofdact van Pinkpop; dat optreden werd echter afgezegd. De singles Panic, Bigmouth strikes again en Girlfriend in a coma schopten het in Nederland tot bescheiden hitparadenoteringen.
We ranken Death of a Disco Dancer van Smiths´ vierde en laatste studioalbum Strangeways, Here We Come (1987)
Laatst aangepast door sokratikos op 21.11.13 18:13; in totaal 1 keer bewerkt
_________________
Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen. Art 1 UVRM
sokratikos- Music-Master
- Aantal berichten : 10290
Registratiedatum : 24-04-11
Leeftijd : 53
Woonplaats : Nijmegen, NL, Europa, Aarde, Wereld
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Jan... 15.11.13 20:46
Ik heb het gevoel dat onze John hier een 10 voor gaat geven
Jan...- Music-Master
- Aantal berichten : 5302
Registratiedatum : 18-12-08
Leeftijd : 58
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Joostvdaa 16.11.13 0:12
Eén van mijn favoriete Smiths songs. Vooral de instrumentale stukken zijn goed, met als climax de laatste anderhalve minuut. Een dikke 8.
Joostvdaa- Music-Maniac !!!
- Aantal berichten : 3141
Registratiedatum : 24-09-12
Leeftijd : 39
Woonplaats : 's-Hertogenbosch -
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
forzautregivo 20.11.13 16:06
Ik ben niet heel goed thuis in de muziek van The Smiths, maar na wat ik er tot nu toe in mijn korte leventje van heb gehoord, loop ik met het idee rond dat dit een zwaar overschatte artiest is. Hun rol als pionier heb ik dan ook (nog) niet begrepen. Na twee minuten van dit nummer lag ik te tukken, maar werd weer ruw wakkergeschud door die climax op het einde. Qua opbouw wel leuk gedaan, maar vond het toch niet al te aangenaam wakker worden. Een 5 is meer dan genoeg
_________________
If I agreed with you we'd both be wrong
forzautregivo- Moderator
- Aantal berichten : 5387
Registratiedatum : 09-10-12
Leeftijd : 34
Woonplaats : Amsterdam -
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Chevy 20.11.13 22:16
Ik vind het moeilijk. Bij The Smiths is er een duidelijk onderscheid tussen de (hitgevoelige) singles en de albumtracks en deze schaar ik onder de laatste categorie. Dat wil zeggen dat ik het nummer eigenlijk nooit hoor buiten het album, waarbinnen het wel goed werkt.
Zo los heb ik het toch een 7 gegeven. Van dit album hoor ik persoonlijk liever A Rush and a Push..., Stop Me If..., Unhappy Birthday of, één van mijn favoriete Smiths-nummers: Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me.
Zo los heb ik het toch een 7 gegeven. Van dit album hoor ik persoonlijk liever A Rush and a Push..., Stop Me If..., Unhappy Birthday of, één van mijn favoriete Smiths-nummers: Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me.
Chevy- Music-director
- Aantal berichten : 1584
Registratiedatum : 13-02-11
Leeftijd : 31 -
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Ries 21.11.13 15:20
Eigenlijk helemaal eens met forza's betoog alleen het cijfer dat dit nummer van mij krijgt is een puntje hoger want vond het verbazingwekkend leuk, een 6
Ries- Music-Master
- Aantal berichten : 7113
Registratiedatum : 06-01-10
Leeftijd : 54
Woonplaats : Hoogeveen
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
sowhat 21.11.13 15:36
Ook eens met Ivo, maar omdat ik nóg eerder in slaap viel een 4
_________________
Sowhat, voor al uw feesten en partijen!
sowhat- Chief
- Aantal berichten : 19068
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 67
Woonplaats : Mokum
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Mirrr 22.11.13 13:54
Kan niet alles van ze goed vinden, deze valt beetje in middenmoot, een 6....
Mirrr- Music-Master
- Aantal berichten : 12297
Registratiedatum : 21-12-08
Leeftijd : 60
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Jan... 23.11.13 14:13
rare track. Er zitten sterke en zwakke elementen in. Morissey zingt mooi, muzikaal is het echt soms krachtig dan weer slapjes. Van die herhalende outro's ben ik nooit zo dol op. Al met al is het betere overheersender dan het mindere dus het wordt een keurige 6.
Jan...- Music-Master
- Aantal berichten : 5302
Registratiedatum : 18-12-08
Leeftijd : 58
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Frodo 23.11.13 14:25
Mooi nummer, kenmerkende Smiths-sound die ik zéér kan waarderen.
Een 8.
Een 8.
Frodo- Music-Master
- Aantal berichten : 7364
Registratiedatum : 29-12-09 -
Vleertje- Music-Master
- Aantal berichten : 6150
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 52
Woonplaats : De wereld
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Gast 23.11.13 18:23
Wat ik een beetje in dit nummer hoor is een meer dan uitstekende band met een zanger die lijkt het wel er niet bij hoort deze combi is in het nadeel van beiden want veel meer dan een vijfje is het nu niet geworden.
Gast- Gast
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Miennnn 26.11.13 11:46
Een 4
Meer kan ik er echt niet van maken!
Dat irrie pingeltje dat er steeds tussendoor hoort
Meer kan ik er echt niet van maken!
Dat irrie pingeltje dat er steeds tussendoor hoort
Miennnn- Music-Maniac !!!
- Aantal berichten : 3131
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 68
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
Timmus 29.11.13 19:01
Vind dit niet zo'n bijzondere van The Smiths; een 6.
Timmus- Beheerder
- Aantal berichten : 16861
Registratiedatum : 01-01-09
Leeftijd : 43
Woonplaats : 's-Gravenhage
Re: *RTH* The Smiths - Death of a disco dancer
sokratikos 30.11.13 17:25
Vaak vergeten maar 1 van de topnummers van de Smiths, met een geweldig outtro. Een naar boven afgeronde 8.5
_________________
Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen. Art 1 UVRM
sokratikos- Music-Master
- Aantal berichten : 10290
Registratiedatum : 24-04-11
Leeftijd : 53
Woonplaats : Nijmegen, NL, Europa, Aarde, Wereld
Soortgelijke onderwerpen» *RTH* The Smiths - How soon is now
» *RTH* The Smiths - There's a light that
» top10 Smiths
» *RTH* The Smiths - This charming man
» *RTH* Bob Dylan – Death is not the end
» *RTH* The Smiths - There's a light that
» top10 Smiths
» *RTH* The Smiths - This charming man
» *RTH* Bob Dylan – Death is not the end
Pagina 1 van 1
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
» PreParty 13.00-16.00
» V500 2024 - De Lijst
» Mijn Muzikale Horizon
» Wo 20-11 Sokra zaagt door
» Di. 19 nov. Roche draait verder.
» *RTH* Grace Slick & Paul Kantner - Silver Spoon
» *RTH* Wayne Fontana & The Mindbenders - The Game of Love
» *RTH* Natalie Merchant - Carnival
» *RTH* Fredrika Stahl - Oh Sunny Sunny Day
» !8 nov. Top 40
» *RTH* Mia Martini - Almeno Tu Nell'Universo
» *RTH* Michael Bublé – Santa Claus is coming to town
» Za. 16 november: Orinoco Weekendsjooww
» *RTH* Spirit of St Louis – Down by the radio
» *RTH* Pussy Riot – Make America great again
» *RTH* Temptations – Law of the land
» *RTH* Ennio Morricone – Once upon a time in the West
» *RTH* Damned – In dulco decorum
» *RTH* Paula Abdul – Straight up