*RTH* The Cure - One Hundred Years

[15-08-2013]

The Cure is een in 1976 in Crawley (Verenigd Koninkrijk) gevormde newwaveband. Oorspronkelijk heette de band The Easy Cure. De band wordt naast new wave ook geplaatst in de genres gothic rock en postpunk, alhoewel de band zelf niet erg blij is met deze etiketten.
 
De band debuteerde in 1979 met het album Three Imaginary boys. De eerste single, Killing an Arab, zorgde al meteen voor controverse vanwege het vermeende racistische karakter van het nummer. In feite was het gebaseerd op de roman De vreemdeling van Albert Camus. Maar het was de single 'Boys don´t cry' die in juni 1979 voor de groep de weg naar een bescheiden cultstatus opende.

In 1980 brak The Cure grootschalig door met de lp Seventeen Seconds, waarvan de single A Forest een internationale hit werd. De stijl van Seventeen Seconds werd door sommigen gothic of postpunk genoemd; een stijl die zwaar aanleunt bij de muziek van Joy Division en waartoe ook Siouxsie and the Banshees zich bekeerden. Na Pornography zette Robert Smith, zanger/gitarist en bezieler van The Cure, de groep op non-actief en legde hij zich bijna volledig toe op Siouxsie and the Banshees, waar hij inviel als gitarist. Ook maakte hij toen samen met de bassist van the Banshees, Steven Severin, de plaat "Blue Sunshine" die uitgebracht werd onder de groepsnaam "The Glove".

Begin jaren tachtig bracht Smith enkele eigen nummers uit onder de naam The Cure. Met succesvolle nummers als Let's go to bed, The Walk en The Lovecats brak hij volledig met de doemmuziek van de vorige albums: Seventeen Seconds, Faith en Pornography. In deze tijd (be)speelt Robert Smith ook de media met vage uitspraken en zinspeelt hij vaak op het einde van de band. In de loop van de jaren tachtig bleef het geluid van The Cure zich bewegen tussen de lichtvoetigheid van hun debuutalbum en het doemgeluid van A Forest. De band groeide daarmee uit tot een van de populairste newwavebands. Op de albums '"The Top, '"The head on the door en Kiss me Kiss me Kiss me zijn nog steeds zware nummers te vinden. De depressieve en volgens velen suïcidale Robert Smith was in die tijd een tieneridool.

De albums Bloodflowers en The Cure zijn weer doorspekt met zware geluid van de tijd van Pornography en Faith. In deze tijd wordt ook de dvd Trilogy in Berlijn opgenomen met alleen nummers van Bloodflowers, Pornography en Disintegration. Als extra staan er twee nummers op van het album Kiss me Kiss me Kiss me : The Kiss en If only tonight we could sleep.

Ook maakte The Cure in 1995 de Dredd Song voor de film Judge Dredd, met Sylvester Stallone in de hoofdrol. Pas in 2004 werd het op cd uitgebracht in Join the Dots: B-Sides & Rarities 1978–2001 (The Fiction Years).

Tijdens de jaren negentig en in het nieuwe millennium staat de band minder op de voorgrond, tot een nieuwe lichting succesvolle groepen, waaronder The Departure, The Go-Betweens, Interpol en Editors The Cure als inspiratiebron citeren. In 2004 resulteert dit in een aantal nieuwe projecten en een nieuwe cd, The Cure genaamd, die volgens Robert Smith de essentie van de groep vat.

In mei 2008 liet The Cure via MySpace weten dat ze een dertiende album uit zouden brengen. De band liet ook weten dat ze tot aan de release van het album op elke dertiende dag van de maand (mei, juni, juli en augustus) een single uit zouden brengen. Op 13 mei kwam dan ook The Only One uit, gevolgd door Freakshow in juni.

De muziekstroming die voortkwam uit de punk wordt new wave genoemd: de nieuwe golf. In het Frans: Nouvelle Vague. Een stroming in de muziek die dient als de meer stijlvolle, meer uitgewerkte opvolger van punk. Het meest opvallende aan New Wave is dat er naast het gebruik van meer poëtische teksten vooral erg veel (en soms alleen maar) gebruikgemaakt wordt van synthesizers voor het maken van de muziek. Gitaren en ook drums worden soms volledig verdrongen door synthesizers en drumcomputers, maar meestal als duidelijk aanwezige aanvulling daarop gebruikt. In New Wave zijn verschillende stromingen, variërend van een zwaar melancholieke stroming, met onder meer The Cure, The Smiths, Siouxsie and the Banshees, Joy Division, The Sound en Bauhaus, via meer optimistische stroming met bands als U2, Simple Minds, The Human League en Orchestral Manoeuvres In The Dark tot de New Romantics stroming, die qua kleding en tekst teruggrijpt op vooral kledingstijlen en mode uit vroeger tijden- zoals de romantiek, piratentijd en tribale invloeden, gecombineerd met new wave muziek: Adam and The Ants, Ultravox, ABC, Spandau Ballet en Zaine Griff, die aanvankelijk ook synthesizer genie Hans Zimmer in zijn band had, die tegenwoordig de meest bekende en succesvolle componist van filmmuziek is.

In mei 2012 gaf de band een optreden op Pinkpop, waar bleek dat de band, nog opvallend goed uit de voeten kwam en ook het jongere Pinkpoppubliek wist aan te spreken. Zanger Robert Smith gaf in een interview aan dat leeftijd in muziek in feite niet belangrijk is en dat hij wil doorgaan zo lang hij erin slaagt zich uit de drukken in teksten en muziek op de manier zoals hij dat wil en daarmee het publiek kan aanspreken. Hij gaf wel toe dat het "wat langer duurt om los te komen uit zijn normale leven en zich voor te bereiden op een optreden, zoals dat op Pinkpop."

The Cure stond 2 keer eerder in RTH: Friday I´m in Love in 2010 en The Caterpillar in 2012. Na deze ´vrolijkere´ pop-nummers ditmaal het duistere One Hundred Years van hun 4e album Pornography (1982).



live 1984 Munchen en 2012 Pinkpop (incl Disintegration)

Ik betwijfel eerlijk gezegd of dit nummer door Depeche Mode is beïnvloed, aangezien Depeche Mode toen dit album uitkwam (1982) nog helemaal aan het begin van hun carrière stond bij mijn weten. Anyway, dat neemt niet weg dat ik het met je eens ben dat dit een briljant nummer is.
Ik kan zowel de wat vrolijkere platen als dit soort duistere platen van The Cure wel waarderen, al vind ik dat ze in beide categorieën ook flink wat matig materiaal hebben afgeleverd. Daartoe behoort One hundred years echter zeker niet: een meeslepend, onheilspellend nummer zoals bijna alleen deze band ze kan maken. Staat zeker in mijn top 10 van The Cure-platen, vlak achter A strange day van hetzelfde album dat ik minstens zo goed vind.
Een 9.

Een fijne plaat die het natuurlijk niet haalt bij het album Seventeen Seconds maar desalniettemin een 8 waard is.

Muziek gaat wel, maar te lang, niet al te veel variatie en dat heeft dit nummer om het door mij leuk gevonden te worden wel nodig: 5

Hou wel van dit soort darkness nummers, een 8  

Disintegration en Seventeen Seconds zijn voor mij steengoede en daarom ook kapotgedraaide albums; Pornography is dat niet, maar als ik dit nummer dan weer hoor, denk ik: vaker opzetten die plaat!

Een 9.

Omdat een 9.5 gewoon niet naar beneden afgerond dient te worden wordt het gewoon een 10. Heerlijk Cure nummer.

Ik heb iets tegen die vleermuis. Misschien komt het omdat mijn zus en mijn toenmalige zwager er zo idolaat van waren. Sommige nummers zijn goed (A forest, In between days), maar de jammernummers kan ik niet aan. Dit begint best aardig, maar op gegeven wordt het te jankerig allemaal. Het outro is echt vreselijk en dat blijft hangen. Ik luister liever meteen naar de alarmcentrale. 3-tje