*RTH* Suzi Quatro - She's in love with you

[02-08-2013]
Suzi Quatro (Detroit, 3 juni 1950) is een Amerikaanse zangeres, basgitariste, radiopersoonlijkheid en actrice. Ze is vooral bekend geworden als glamrockartiest en had in de jaren zeventig veel succes in Europa, Australië en Japan.



Quatro werd geboren als Susan Kay Quatrocchio; haar vader Art Quatrocchio was van Italiaanse afkomst en had een eigen groep, het Art Quatro Trio. Haar moeder Helen Rebel was van Hongaarse afkomst.

Quatro groeide met drie zusters en een broer op in Grosse Pointe, een voorstad van Detroit. Ze begon haar muzikale carrière als basgitariste "Suzi Soul" bij de meidenband Pleasure Seekers, waar ook haar zusters Arlene en Patti deel van uitmaakten. In 1971 werd de bandnaam gewijzigd in Cradle en begon de groep stevige rock te spelen. Quatro werd dat jaar ontdekt door platenproducer Mickie Most die in Detroit was voor het produceren van een nieuw plaat van Jeff Beck. Hij haalde haar over om naar het Verenigd Koninkrijk te verhuizen en een solocarrière te beginnen.

Haar eerste single ("Rolling Stone") flopte in het Verenigd Koninkrijk, maar werd een nummer 1-hit in Portugal. Most liet nu nummers voor haar schrijven door Nicky Chinn en Mike Chapman, die beroemd waren geworden met hun hits voor The Sweet. Met "Can the Can" had ze in 1973 zowel in verscheidene Europese landen als in Australië een nummer 1-hit. Er volgden nog drie grote hits: "48 Crash" (eveneens 1973), "Daytona Demon" (1974) en "Devil Gate Drive" (1974). Haar eerste twee albums werden eveneens grote successen in Europa en Australië. Toen Elvis Presley hoorde dat ze zijn hit All Shook Up had opgenomen, nodigde hij haar uit om naar Graceland te komen, maar ze sloeg de uitnodiging af.

In de Verenigde Staten verkochten haar albums slecht, en zelfs pogingen om Quatro's populariteit op te vijzelen via tournees (als voorprogramma van Alice Cooper) haalden weinig uit. Na 1975 nam de populariteit van Quatro's glamrock snel af, behalve in Australië. Pas in 1978 had ze weer succes; ze had toen een top-10 hit in het Nederland, Verenigd Koninkrijk en Australië met "If You Can't Give Me Love", een countrynummer met achtergrondzang van Smokie. Ook dit keer had ze in de VS geen succes. Samen met Chris Norman van de band Smokie haalde ze er in 1979 wel een vierde plaats met "Stumblin' In". Later dat jaar scoorde ze nog in Nederland met "She's in love with you". In Australië had ze begin 1981 nog een hit met "Rock Hard".

Intussen was ze in 1978 actrice geworden in de Amerikaanse comedy-serie Happy Days waarin ze zeven afleveringen de rol van "Leather Tuscadero" speelde. Ze was in de jaren tachtig in uiteenlopende rollen te zien, zowel op televisie als in het theater waar ze "Annie Oakley" speelde in een Londense productie van Annie Get Your Gun (1986).

Quatro leeft zowel in het Verenigd Koninkrijk als Duitsland. Ze had van juli 2008 tot en met maart 2010 een wekelijks Rock and Roll-programma op BBC Radio 2. Als muzikant toert ze nog steeds, en in februari 2006 kwam een nieuw album uit: "Back To The Drive", geproduceerd door gitarist Andy Scott van The Sweet. De titelsong is geschreven door Mike Chapman.

Quatro trouwde in 1978 met haar gitarist Len Tuckey. Het paar kreeg twee kinderen (Laura in 1982, en Richard Leonard in 1984), maar ging in 1992 uit elkaar.

Quatro is tante van actrice Sherilyn Fenn.

Ik ben een groot fan van Suzie Quatro, althans van haar eerste jaren. Zeer energieke glamrock, eigenlijk rock, en doordat een vrouw zangeres is ook een zeer eigen geluid. Deze Suzie staat regelmatig in mijn lijst. Later ging ze helaas slijmliedjes zingen met Chris Norman. In diezelfde periode werden ook haar solonummers slappe hap. Jammer, jammer, jammer, Dave, dat je juist deze hebt gekozen want deze is BESLIST niet representatief voor Suzie. Met pijn in mijn hart geef ik een 5.

Haar verleden wel maar dit heeft geen reet met Glamrock te maken. Voor mij is het andersom als Sowhat, ik vind Quatro niks, maar deze vind ik wel gezelli. Leuk die leren broek. Zeventje...

Een 4 voor dit redelijk stupide chanson. Helemaal met Sowhat eens wat betreft het verloop van haar carriere. Beste tijd was 48crash en Can the can.

Het is natuurlijk kitsch, maar wel een leuk deuntje en baslijntje. Stiekem toch best een leuk nummer. Een ruime 6.

Niet altijd in mijn muziek geheugen. maar zo'n nummer brengt je wel terug naar een fijne leuke tijd terug!

Blijft een redelijk fris nummer vinden maar wel een magere 7!

70'S meuk maar best aardige meuk, een 6 derhalve!

Ik hoor liever nummers als Can The Can of zo, dit vind ik ook niks, een 4.....

Het is en blijft leuk om die oubollige filmpjes te zien. Muzikaal is het natuurlijk uitermate zwak.

Een 3.

Gewoon niet te vaak luisteren, dan blijft het wel te doen. Een 6.

Ik ken Jan nog wel aardig goed, en kan dan ook precies begrijpen waarom hij dit leuk vindt. Dit is deels zijn muziek. Jan, zou misschien nu al weten wat ik ga doen, als ik dit live zou zien............bier halen.

Ik ga voor een 4.