*RTH* Nolans - I´m in the Mood for Dancing

**sokratikos** 16.07.13 16:03

[16-07-2013]

De Nolans zijn een Anglo-Ierse meidengroep bestaand uit allemaal zussen. De groep, vooral bekend door hun nummer "I 'm in the Mood for Dancing", verwierf bekendheid door optredens in talrijke tv-shows in het Verenigd Koninkrijk. De meeste van hun hitsingles en albums komen uit de vroege jaren 1980, maar ze bestonden tot 2005 en waren bijzonder succesvol in Japan. In 2009 kwamen The Nolans nogmaals bij elkaar voor een eenmalige concerttour door Ierland en het Verenigd Koninkrijk, wat leidde tot een album en dvd.

1974-78: Vroegste Carrière

Tommy (1925–1998) en Maureen Nolan (1926–2007), die beide als zangers werkten in Ierland, verhuisde hun familie van Dublin naar Blackpool in 1962, en lanceerde in 1963 hun familie-zanggroep: The Singing Nolans. De oorspronkelijke line-up bestond uit de ouders, de zonen Tommy (geb. 1949) en Brian (geb. 1955), en de dochters Anne (geboren op 12 November 1950), Denise (geb. 9 April 1952), Maureen (geboren 14 juni 1954), Linda (23 februari 1959) en Bernadette ('Bernie', 17 oktober 1960–4 juli 2013).

De familie trad op, zelfs toen de vijf meisjes alle naar school gingen op Blackpool's St Catherine's Catholic Secondary School. De Nolans zaten ook op de Cardinal Wiseman School in Greenford, West-Londen. De familiegroep speelde vaak in het noordelijke clubcircuit. In 1972 werd voor het label Nevis een album opgenomen, The Singing Nolans, een single "Blackpool" – een lied over hun lokale voetbalclub, Blackpool FC, werd en wordt nog steeds gebruikt op speeldagen in Bloomfield Road – en de EP "Silent Night".

In 1974 begonnen de vijf dochters op te treden als The Nolan Sisters. Na gastoptredens in Cliff Richard´s tv-show volgden regelmatige verschijningen op tv waaronder in Summer Special, The Morecambe & Wise Show en The Two Ronnies. In 1975 waren ze support act van Frank Sinatra op zijn Europese tournee en van Rolf Harris in Zuid-Afrika.

Ze brachten een single uit voor EMI in 1974 en verscheidene meer op Target Records tussen 1975 en 1977, de meeste geschreven door Roger Greenaway, die de hitlijsten niet haalden. Een gelijknamig album uit 1977 op het Hannover Grand-label werd alleen op de London Club Room in Drury Lane verkocht, en is heden van de groep het meest gezochte collector´s item.

1978-84: Hitsucces

De doorbraak van de Nolans in de hitlijsten kwam in 1978 met het coversalbum 20 Giant Hits op Target Records, dat nummer 3 bereikte in de albumhitlijst van het Verenigd Koninkrijk. Dat jaar vergezelden ze Engelbert Humperdinck op een Amerikaanse tournee en verliet Denise de groep met het oog op een solocarrière.

In 1979 deed de groep mee aan het Engelse songfestival A Song For Europe, dat de Engelse inzending naar het Eurovisie songfestival zou bepalen. Hun track "Harry my Honolulu Lover" werd vooraf beschouwd als de favoriet voor de wedstrijd, maar deze werd uiteindelijk vierde - Black Lace zou het Verenigd Koninkrijk gaan vertegenwoordigen. Een blikseminslag minuten voor de uitzending leidde tot de annulering van de show. In plaats daarvan moesten de regionale jury's hun beslissingen nemen op basis van audio-tapes van de nummers. De groep was al geboekt om het nummer in vele BBC-programma´s te promoten, wat leidde tot speculaties dat het vooraf al was bepaald dat ze zou winnen van de concurrentie. Één boeking was de vertegenwoordiging van de BBC bij de 25e verjaardagsviering van het Eurovisie-netwerk, dat in april 1979 werd opgevoerd in Montreux, Zwitserland.

Na het tekenen bij de CBS-dochteronderneming Epic Records in 1979, genoten de groep hun grootste periode van commercieel succes. Hoewel hun debuut-release - de mislukte Eurovisie-inzending "Harry, my Honolulu lover" - niet in de hitlijst kwam, bereikte hun tweede Epic-single "Spirit, Body and Soul' positie #34. Aan het eind van 1979 bracht de groep de disco-gearomatiseerde single "I´m in the Mood for Dancing", dat hun meest bekende tune en hun grootste hit werd. Het bereikte #3 in het Verenigd Koninkrijk, #2 in hun geboorteland Ierland en #1 in Japan - een zeldzame gebeurtenis voor een westerse muziekgroep; de single verkocht uiteindelijk meer dan 600.000 exemplaren in Japan. Het lied, zoals de meerderheid van de hitsingles van de Nolans, werd geschreven door Ben Findon, Mike Myers en Robert Puzey. Het album Nolan Sisters, dat de eerste twee hitsingles bevat, bereikte uiteindelijk Nº15 in het Verenigd Koninkrijk. Hoewel nog niet officieel lid van de groep, verscheen het jongste lid van de familie, Coleen (geboren 12 maart 1965) op de cover van het album en in de video van "I 'm In The Mood For Dancing". Begin 1980 veranderde de groepsnaam van Nolan Sisters in Nolans. Na haar huwelijk verliet Anne tijdelijk de groep en Coleen, die een solosingle in 1978 had uitgegeven (een lied over Prins Andrew's status als tieneridool), werd officieel lid.
Het album Making Waves uit 1980 piekte op nummer 11 in maar werd hun langstlopende album in de Engelse album-chart van hun carrière met 33 weken. De singles die van dit album werden getrokken zijn: "Don't Make Waves" (UK nummer 12, Ierland nummer 5); "Who´s Gonna Rock You" (mede geschreven door Billy Ocean, UK nummer 12 in 1980, Ierland nummer 14), en "Gotta Pull Myself Together" (UK nummer 9, Ierland Nº 8 ). De laatstgenoemde werd de groep´s eerste Australische hit, die er nummer 3 in 1981 bereikte. Het album bereikte Nº10 in Australie. De laatste UK-single van Making Waves was "Attention To Me" in 1981 (UK nummer 9, Ierland nummer 5, Australië nummer 94).

"Sexy Music" stond ook op Making Waves en dat nummer won de hoofdprijs op het Tokyo Music Festival van 1981, en werd later uitgebracht als single in Japan. Het werd hun derde nummer 1 in de Japanse Import-hitlijst - na "I 'm in the Mood for Dancing" en "Gotta Pull Myself Together".
In 1981 droegen Coleen en Linda zang bij aan de Young and Moody Band, die een UK nummer 63-hit scoorde met "Don´t Do It".

Een andere single uit 1981, "Chemistry" (UK nummer 15, IE Nº11, AU Nº51), werd getrokken uit het album Portrait. Dit album zou hun tweede Engelse Top 10-notering worden die nummer 7 bereikte in 1982 (Australië nummer 54), en was ook de bron van hun laatste UK Top 20-single "Don't Love Me Too Hard" (UK nummer 14, Ierland nummer Nº17).
Anne keerde bij de groep terug in eind 1982, waardoor het een vijf-koppige line-up werd.
Het compilatie-album uit 1982 bereikte nummer 52 in de UK, maar de begeleidende single, "Dragonfly", haalde de hitlijst niet.

In 1983 werd de groep opgeschrikt door een klein schandaal toen hun nieuwe single, "Dressed to Kill", werd verwijderd uit de hitlijst ten gevolge van beschuldigingen van hitlijstfraude. De groep had de single uitgebracht met een limited edition poster, exclusief voor de winkels die de verkoopcijfers voor de hitlijst registreren. Later in dat jaar verliet Linda de groep voor een solo- carrière. Op dat moment kreeg ze de bijnaam "Naughty Nolan" vanwege pikante publiciteitsfoto's. De overgebleven vier-vrouw line up van Bernie, Anne, Maureen en Coleen was stabiel tot 1994.

Het coversalbum Girls Just want to Have Fun, uitgebracht op Towerbell Records in 1984, bereikte nummer 39 van de Engelse albumlijst.

De Nolans bereikten ook succes in Europa en Nieuw-Zeeland.

1984-2005: Nieuwe Labels en Line-ups

In 1986 deed de groep een stadiontour door Rusland. 1986 zag ook de release van de lp "Tenderly", een album met standards. De groep verscheen in de tweede aflevering van de komedieserie Filthy Rich & Catflap in 1987, waarin ze zichzelf speelden in een chantage-complot en "I 'm In The Mood For Dancing" deden. Een heropname van datzelfde nummer bereikt #99 in 1989, en een andere versie #51 in 1995.
De Nolans bleef populair in Japan, waardoor ze in 1987 een zes-album deal tekenden. Ze maakte verschillende nieuwe albums puur voor de Japanse markt, meestal met Engels covers van Japanse pophits. De releases op Teichiku Records tijdens deze periode zijn: Playback Part 2, geheel bestaande uit covers van nummers oorspronkelijk gezongen door de Japanse zangeres Momoe Yamaguchi; Tidal Wave; Rock and Rolling Idol; Hottest Place on Earth; en Lost Lonely Beaches.

In 1991 werd de Nolans de eerste Ierse groep met een Japanse muziekprijs wanneer ze bij de 33e Kikaku Japan Record Awards-Sho (prijs voor Planning) winnen in de categorie van beste buitenlandse opnameartiest. Compilaties van hun Japanse materiaal, vaak met remixen en sommige met andere artiesten, werden regelmatig uitgebracht in de jaren 90 en 2000s in Japan, terwijl verschillende budget-compilaties van hun materiaal van het Epic-tijdperk (soms heropgenomen) verschenen in het Verenigd Koninkrijk.
Coleen, die getrouwd was met performer Shane Richie in 1990, verlaat de groep in 1994 om een baby te krijgen.
In 1995 vertrekt de langdurige leadzanger Bernie de groep voor het nastreven van een acteercarrière. Anne en Maureen gaan verder als een twee-delige versie van de Nolans. Een opnieuw opgenomen versie van "I 'm In The Mood For Dancing" bereikt zelfs nog #51 in het Verenigd Koninkrijk in 1995.

Vanaf 2000 bestond de line-up uit Maureen en Anne, Anne's dochter Amy en de niet-verwante zangeres Julia Duckworth, en die concentreerde zich op live-optredens, vaak op locaties zoals vakantiekampen en bingohallen.De groep werd ontbonden in 2005, toen Maureen Nolan 31 opeenvolgende jaren lid was geweest.

2009-nu: opnieuw bij elkaar

De Nolans kondigden in juni 2009 aan dat ze weer bij elkaar zouden komen voor een tour door het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Vier leden - Coleen, Bernie, Linda en Maureen - ondernamen de tour in oktober en November 2009. De twee andere zusters, Anne en Denise, waren niet betrokken. Coleen zei dat ze de afgelopen 4 a 5 jaar vaker waren aangespoord om te herformeren maar dat nooit voelde als het juiste moment en met de juiste betrokken mensen, maar deze keer was het als 'laten we het gewoon weer doen". De zusters voerden hun hits uit en verschillende klassieke diva-type liedjes.

De reünie leidde echter tot een splitsing in de familie toen Anne verscheen in de pers met de bewering, dat dat ze was uitgesloten van de tour ondanks het feit dat langdurig lid van de groep was. Ze heeft ook een verklaring afgelegd op haar officiële website, met daarin de opmerking: "ze zijn mijn zussen niet meer". Denise gaf ook een verklaring ter ondersteuning van Anne, waarin ze beweert dat de echte reden voor de reünie daarin lag dat enkele van haar zusters in financiële moeilijkheden verkeerden. De andere vier zusters hebben gezegd dat het besluit werd genomen door Universal, die de tour sponsorde, met als gevolg dat de line-up werd bepaald door degenen die het meeste succes hadden in de vroege jaren 1980. Bernie en Maureen hebben het daarna weer bijgelegd met Anne en Denise, maar Bernie verklaarde dat ze denkt dat er nooit meer verzoening zal komen van Coleen en Linda naar Anne.

De Nolans brachten 28 september 2009 een nieuw album uit, I´m in the Mood Again, dat tot No.22 in de UK album charts kwam en daarmee hun hoogste notering in 27 jaar bereikte. Een live-dvd werd uitgebracht op 9 November 2009.
2011 zag de uitgave van een autobiografie Survivors: Our Story.

In september 2012 werd een afscheidstournee aangekondigd, die zou worden gehouden van 15 februari tot en met 14 maart 2013. De line-up zou dezelfde zijn als in de tour van 2009. Op 28 oktober werd bekend dat de 2013 Farewell Tour werd uitgesteld omdat Bernie's borstkanker opnieuw de kop was opgestoken. Vroeg in 2013 is de tour is volledig geannuleerd.

Solo Carrière´s

De meeste van de Nolan zussen hebben hun werk in de showbusiness voortgezet bij het nastreven van hun solocarrière´s, in oa musicals, muziektheater, pantomime en touren. Als actrice had Bernie prominente tv-rollen in Brookside en The Bill, en tourde in verschillende theatershows, met inbegrip van de theater-aanpassing van de film Flashdance in 2008. Coleen werkte voornamelijk als tv-presentator, kort als host van This Morning in 2001 en verscheen regelmatig als panellid in Loose Women sinds 2000.

Vier van de zusters — Bernie, Denise, Linda en Maureen — speelden de rol van mevrouw Johnstone in de muzikale Bloodbrothers. Maureen en Bernie zaten in producties van de komedie Mum The Word, en ze tourde samen in de show in 2008.

Linda voerde 10 jaar de rol uit van Maggie May op Blackpool's Central Pier, en kwam daarin tot meer dan 1.000 optredens, en ze toerde met Prisoner Cell Block H - The Musical.
Denise bracht een solo single op Pye in 1979 en twee op Mercury in 1982. Ze heeft vaak een Judy Garland tribute show gedaan.
Anne is lange tijd gestopt met optreden en nam een kantoorbaan, maar heeft onlangs haar zangcarrière hervat. In 2012 bracht ze haar eerste solo-album uit: "Just one voice".

De Nolans herenigden in een vijf-stuks-line-up - Anne, Bernie, Coleen, Linda en Maureen - voor een eenmalige uitvoering van "I 'm in the Mood for Dancing", eerst voor BBC One´s All Time Greatest Party Songs, gehost door Tess Daly, uitgezonden op 17 december 2005; en daarna nogmaals op 9 augustus 2007 in Loose Women, maar elk vooruitzicht op een volledige reünie werd onmiddellijk in de kiem gesmoord.

De vader Tommy Nolan stierf in 1998 aan leverkanker. Anne werd gediagnostiseerd met borstkanker in 2000, en daarna ook Linda in 2006, die als onderdeel van haar behandeling een borst had laten verwijderen. De moeder Maureen Nolan stierf in Blackpool op 81-jarige leeftijd op 30 December 2007 na lijden aan de ziekte van Alzheimer. Anne Nolan bracht haar autobiografie Anne´s Song uit op 27 maart 2008, geschreven met co-auteur Richard Barber, en daarin zegt Anne dat ze herhaaldelijk seksueel is misbruikt door haar vader vanaf de leeftijd van 11 tot ze 15 of 16 was. In april 2009 zei Coleen dat haar vader gewelddadig was naar haar, Anne en naar hun moeder. Bernie werd gediagnostiseerd met borstkanker in april 2010, maar bestreed de ziekte met succes totdat het later alsnog terugkeerde. Haar kanker was uitgezaaid naar haar hersenen, longen, lever en beenderen. Ze overleed op 4 juli 2013.

We ranken I´m in the Mood for Dancing van de Nolans (toen nog Nolan Sisters geheten), hun grootste hit. Het nummer kwam in 1980 tot #45 in Australie, tot #5 in Nieuw Zeeland, #3 in Engeland, #2 in Ierland en in Nederland, en was #1 in Japan. In de NLse Top 40 is naast en na deze eerste en grootste hit van de Nolans, die er 10 weken in stond, Gotta Pull Myself Together op het eind van 1980 niet verder gekomen dan no 15 in de Tipparade, maar Attention To Me stond (net als de RTH) 10 weken in de Top 40 en piekte in de zomer van 1981 op #7.

In het Japans

live

2007 Loose Women

**sowhat** 16.07.13 17:40

Jaaaaaaaa gezelli: 8

Jan... 16.07.13 19:46

Deze muziek heeft natuurlijk een zeggingskracht als een lieveheersbeestje, maar ik vind het wel leuk. Omdat het lekker weer is, in een goede stemming ben en ik op een of andere manier wat opgewonden wordt van die typische Engelse mokkels, ben ik nog enthousiaster dan SW en geef ik een 9.

Naar het filmpje van 2007 ga ik niet kijken.

Gast 16.07.13 19:47

Heel gezellig, maar hoger dan een 7 gaat het toch niet worden Very Happy

MrJohn 16.07.13 20:03

Vreselijke en nietszeggende muziek. Te erbarmelijk voor woorden. Ik moet nu minimaal een uur aan het infuus van mijn iPod om weer op krachten te komen met muziek van hoge kwaliteit.

Oh ja, deze RTH een 1, want lager dan dat kan helaas niet.

Joostvdaa 16.07.13 20:11

Tja ik ben het toch voornamelijk met MrJohn eens. Het mag dan wel vrolijk zijn, verder is het echt van erbarmelijke kwaliteit waardoor ík er in elk geval niet vrolijk van word. Een 2.