*RTH* Joe Jackson - It's different for girls!

[23-06-2013]

 verzoekje


Joe Jackson (geboren als David Ian Jackson in Burton upon Trent, 11 augustus 1954) is een Brits muzikant.


Jackson begon op jonge leeftijd viool te spelen, maar stapte al snel over naar de piano. Vanaf zijn 16e doet hij regelmatig optredens in bars en hij krijgt een studiebeurs voor de Koninklijke Muziekacademie in Londen.
Maar het vooruitzicht om een serieuze componist te worden trok hem niet aan en hij stapte de popwereld in met zijn band Arms and Legs. De band viel na twee niet succesvolle singles uit elkaar. Hierna speelde hij een tijd in theaters en nam een aantal demo's op. In 1978 kreeg hij een contract bij A&M Records.
Vrijwel onmiddellijk wordt het album Look Sharp! opgenomen en in 1979 uitgebracht. Vlak erna volgen de albums I'm the man en Beat Crazy in 1980. De Joe Jackson band was erg succesvol en toerde veel. Maar ook deze band viel uit elkaar en Joe deed een stap terug uit de wereld van pop en rock en nam een album vol oude jazz en swingnummers op.
Nadat hij verhuisde naar New York speelde hij met de gedachte om een "popalbum" te maken zonder het gebruik van een gitaar. Iedereen verklaarde hem voor gek. Voordien was de gitaar hét instrument van de pop/rock. Zijn album Night and Day is een groot succes (1982). Het gaat over het leven in New York (later zal hij dit nogmaals doen met Night and Day 2). Het album geeft een goed beeld van de diverse muziekstijlen uit de multiculturele samenleving van de Big Apple.
Steeds meer probeert Joe Jackson meer de klassieke en symfonische kant op te gaan. Symphony No. 1 is een poging van Jackson om een instrumentaal album te maken. Eerder probeerde hij dit al met het klassieke album Will Power. Dit werd geen succes. Ook combineerde hij al eerder klassiek met lichte muziek als met de albums Night Music (1994) en Heaven and Hell (1999). De laatste leek het meest gewaardeerd door het publiek. Symphony No. 1 werd bekroond met een Grammy Award voor Best Pop Instrumental Album. Het was onder andere zo geslaagd doordat beroemde musici als gitarist Steve Vai er aan meewerkten. Vai werkte aan dit album mee omdat Jackson een gitaarsolo had geschreven welke niet uitvoerbaar leek te zijn. Het was voor Vai een uitdaging om deze compositie toch uit te voeren. Jackson zelf speelt geen gitaar en heeft eigenlijk ook helemaal niets met het instrument, getuige ook zijn uitspraak voor het album Night and Day "Hoezo kun je geen "popalbum maken zonder het gebruik van een gitaar" natuurlijk kan dat".
Joe Jackson slaagde er met Symphony No. 1 ook in vier stukken een geheel te laten vormen. Het album heeft wel de klassieke vorm van vier delen, maar toch onderscheidt deze symfonie zich van andere symfonieën door de uitvoering. Zoals Jackson zelf in de liner notes zegt: "on the eve of the 21st century, a piece which was symphonic in structure surely didn't have to be written for a 19th-century orchestra to qualify as a symphony."
In 2003 komt de Jackson-band na jaren weer bijeen en neemt de cd Volume 4 op (het is het vierde album van de Joe Jackson band in deze formatie), gevolgd door een wereldwijde tour. Het album Afterlife ontstaat tijdens deze tour. Van het album Afterlife zijn in Nederland twee versies op de markt, de internationale versie, maar ook een op de Nederlandse markt gerichte versie, waaraan een groot deel van het concert gegeven in de Heineken Music Hall op 30 mei 2003 is toegevoegd.
Tot grote ergernis van Jackson is het leeuwendeel van zijn omvangrijke catalogus niet meer verkrijgbaar. We spreken hier over het deel dat hij heeft opgenomen voor A&M. Gekocht door Polygram (Nederlands concern) en later in handen gekomen van Universal. Met name deze maatschappij heeft een vloed van "verzamelalbums / Greatest Hits" uitgebracht inclusief nummers die Jackson nooit op cd wilde hebben. Zoals bv. The harder they come, een nummer van Jimmy Cliff. Het album Mike's Murder is wel op LP (1983) verschenen, echter nooit officieel op cd. Bij een speciaal voor V&D gemaakte compilatie zit dit album er als "bonus cd" bij.
In 2005 heeft Jackson een serie concerten gegeven in de Verenigde Staten en Europa, waaronder een tweetal in het nieuwe Carré in Amsterdam. Samen met strijkkwartet Ethel en de zanger/producer/componist Todd Rundgren. Ieder van de deelnemers speelde een eigen set, waarna men gezamenlijk terugkwam voor een toegift. Nieuw in deze reeks optredens was derhalve dat Joe Jackson een soloset speelde. Tijdens deze optredens speelde hij onder meer een nieuw, nog niet eerder uitgebracht nummer, Citizen Sane genoemd.
In 2006 is vervolgens een nieuwe reeks concerten gestart onder de naam Joe Jackson Trio, waarbij Jackson samen met zijn oude maten Graham Maby en Dave Houghton opnieuw door de VS en Europa is gaan toeren. In het voorjaar van 2007 deed het trio een aantal kleine zalen in Nederland aan.
Het eerder genoemde Citizen Sane (maar nu in Trio-format) en een aantal andere nieuwe nummers werden tijdens deze tour gespeeld. Ook het oudere, nog ongepubliceerde Drunk Song, dat Jackson in 1999 al eens had gespeeld tijdens de "Just For The Hell Of It" sessies, beleefde tijdens deze tournee een revival. Jackson is in het najaar van 2007 met het trio de studio ingegaan voor de opname van een nieuwe cd, Rain, die begin 2008 uitkwam.
Hoewel Jackson vaak zelfverzekerd en rustig overkomt is hij toch vaak onzeker en verlegen en weet hij vaak niet of het publiek werkelijk zo enthousiast is. Ook gaat het verhaal dat Jackson een concert (of zelfs meerdere concerten) heeft afgebroken omdat het publiek niet stil genoeg was.
In 2012 verschijnt de cd The Duke, waarop Jackson nummers van Duke Ellington interpreteert. Deze uitgave wordt gevolgd door een Europese tournee, waarbij "The Bigger Band" (met Regina Carter) drie keer in Nederland zal spelen

t/m Big World uit 1986 was Joe Jackson mijn grote held. Daarna was het niet meer om aan te horen zo pretentieus, maar de ouwe Joe koester ik. Vooral de periode rond Look Sharp is verrukkelijk. Wat een heerlijk peinzende minderwaardige nummers met zelfspot als Look sharp, Fools in love, Is she really going out with him (inclusief mooiste zin in de pophistorie: Women are walking with gorillas down my street, from my window I'm staring while my coffee goes cold) en deze.

Jawel: dames zijn anders, een 9 voor dit pareltje dat symbolisch staat voor eind jaren zeventig begin jaren tachtig.

Ik mag graag op z'n tijd naar Joe Jackson luisteren, en dan inderdaad toch vooral het werk t/m Big World zoals Jan ook zegt. Dit nummer van één van z'n beste albums reken ik tot de subtop in het oeuvre van de beste man. Niet zo goed als Fools in love, I'n the man, Real men, Home town of Steppin' out, om eens wat te noemen, maar nog altijd goed voor een 8.

jan1966 schreef:t/m Big World uit 1986 was Joe Jackson mijn grote held. Daarna was het niet meer om aan te horen zo pretentieus, maar de ouwe Joe koester ik. Vooral de periode rond Look Sharp is verrukkelijk. Wat een heerlijk peinzende minderwaardige nummers met zelfspot als Look sharp, Fools in love, Is she really going out with him (inclusief mooiste zin in de pophistorie: Women are walking with gorillas down my street, from my window I'm staring while my coffee goes cold) en deze.

Jawel: dames zijn anders, een 9 voor dit pareltje dat symbolisch staat voor eind jaren zeventig begin jaren tachtig.

He Jan wat mooi dat je het zo opschrijft. Ik denk er exact zo over al ben ik al bij het vreselijke Night and day afgehaakt en probeer dat al jaren in de chat uit te leggen. Het allermooiste voorbeeld van een artiest die van helemaal top naar helemaal waardeloos is gegaan. Dit krijgt een 8.

Ik vind dit juist zijn beste plaat. Prachtige tekst, vanuit de tenen gezongen en ik vind het muzikaal ook prachtig. Ik rond een 9,5 af naar een 10.

Ik ben ook een fan van Night and Day. De nummers die Dave noemde vind ik allemaal upper class. Daarna ontdekte ik pas de vroegere Jackson en dat vond ik ook helemaal te gek. Body and soul en Big World zijn minder maar nog steeds op een goed niveau, maar wat hij daarna ging maken...

Zo'n accapellaversie van Is she really is natuurlijk niet te harden. Daarna had hij een album Blaze of glory waarvan ik nog niet door had dat ie slecht was, maar na een live-optreden wist ik beter, dat was zo'n afgunst voor zijn eigen fans. Iedereen moest zitten en stil zijn en ondertussen werd voornamelijk die ene rot plaat gedaan. Daarna heb ik volgens mij tien jaar geen Joe Jackson meer opgezet.

Het is jammer wat een artiest met zijn carriere kan aanrichten. Gelukkig geniet ik weer van die ouwe meuk.

jan1966 schreef:Daarna had hij een album Blaze of glory waarvan ik nog niet door had dat ie slecht was, maar na een live-optreden wist ik beter, dat was zo'n afgunst voor zijn eigen fans. Iedereen moest zitten en stil zijn en ondertussen werd voornamelijk die ene rot plaat gedaan. Daarna heb ik volgens mij tien jaar geen Joe Jackson meer opgezet.

Volgens mij hadden wij ooit al eens geconcludeerd dat wij allebei naar dit optreden geweest zijn. Was het in Carré in 1989?

Wat een afknapper was dat. Meteen was ik fan-af. Maar gelukkig is dit plaatje uit de goede begintijd en krijgt deze gewoon een 8.

Frodo schreef:

jan1966 schreef:Daarna had hij een album Blaze of glory waarvan ik nog niet door had dat ie slecht was, maar na een live-optreden wist ik beter, dat was zo'n afgunst voor zijn eigen fans. Iedereen moest zitten en stil zijn en ondertussen werd voornamelijk die ene rot plaat gedaan. Daarna heb ik volgens mij tien jaar geen Joe Jackson meer opgezet.

Volgens mij hadden wij ooit al eens geconcludeerd dat wij allebei naar dit optreden geweest zijn. Was het in Carré in 1989?

Wat een afknapper was dat. Meteen was ik fan-af. Maar gelukkig is dit plaatje uit de goede begintijd en krijgt deze gewoon een 8.

1989 was het jaar idd maar bij mij was het in Ahoy. Ik had nog vrienden gecharterd om er naar toe te gaan en ik schaamde me helemaal rot.

Hoor hier niks bijzonders in, een 6.

Ben deze zanger pas later meer gaan waarderen al ken ik nog lang niet al zijn muziek, maar deze vind ik beslist nu een 7 waard.....