*RTH* Sex Pistols - God save the Queen

[06-06-2013]

Punk is een genre dat tot nu toe amper aan bod is gekomen
Beginnen met het begin dan maar...

Sex Pistols is een Engelse punkgroep die grote bekendheid verwierf tussen 1975 en 1978.

De groep, aanvankelijk bestaande uit Steve Jones (gitaar), Glen Matlock (basgitaar), Paul Cook (drums) en zanger John Lydon (alias Johnny Rotten), oogstte veel succes mede dankzij promotie in de media, die door manager Malcolm McLaren handig werd gevoed.

Ontstaan

Het begon in 1972 toen Paul Cook, Steve Jones en Wally Nightingale besloten een muziekgroep op te richten. Voor instrumenten hadden ze geen geld dus stalen ze die maar. Cook werd de drummer, terwijl Nightingale gitaar speelde en Jones voor de zang instond. De groep ging ‘The Strand’ heten, naar een nummer van de toen populaire groep Roxy Music.

De drie jongens waren meestal te vinden op Kings Road in Chelsea (Londen) waar ze vaak hun tijd doorbrachten in de winkel van Malcolm McLaren, genaamd ‘Let It Rock’.

Omdat Malcolm McLaren veel connecties had in de muziekwereld - hij was al eens manager geweest van The New York Dolls - vroegen ze hem of hij hun manager wilde worden om concerten te regelen en een repetitieruimte te zoeken. Maar McLaren weigerde.

In 1974 kwam Del Noon zich bij de groep aansluiten als bassist. De groep kreeg ook een andere naam en ging ‘The Swankers’ heten. Del Noon verliet de groep al zeer snel door zijn beperkte aanwezigheid en na een ruzie tussen Jones en Nightingale over de soort muziek die ze zouden spelen verliet ook Nightingale de groep.

Begin 1975 kwam Glenn Matlock erbij als bassist. In augustus 1975 stuitte Jones op John Lydon in de inmiddels door McLaren op Kings Road geopende boetiek 'SEX'. Jones vond het uiterlijk van Lydon (groen haar en een 'I Hate Pink Floyd' T-shirt) zo interessant dat hij hem als zanger vroeg, hoewel Lydon op dat moment nog nooit gezongen had. Malcolm McLaren werd uiteindelijk de manager en nadat ze de naam ‘Sex Pistols’ hadden gekozen waren de Pistols geboren. Bij Sex Pistols denkt men meestal aan het mannelijke voortplantingsorgaan maar McLaren beweerde dat men er ‘sexy young assasins’ (sexy jonge moordenaars) mee bedoelden.

Malcolm McLaren liet de Sex Pistols dezelfde stijl aannemen als The New York Dolls en de Ramones maar veel invloed op de muziekstijl van de Sex Pistols heeft hij nooit gehad.

Begin

De eerste keer dat de Sex Pistols onder deze naam optraden was op 6 november 1975 in het Saint Martins College in Londen. Glenn Matlock had dit kunnen regelen omdat hij nog op deze school had gezeten. Een tijdje later volgde er nog een punkfestival in Parijs, dit was nog voordat ze in 1976 aan een tournee door Groot-Brittannië begonnen waarbij ze onder meer optraden in de gevangenis van Chelmsford.

Op 8 oktober 1976 kregen ze hun eerste contract voorgelegd door muziekmaatschappij EMI. Met hun beroemde single Anarchy In The U.K. kenden ze hun eerste succes.

Op 1 december werden de Sex Pistols echt bekend bij het grote publiek toen ze uitgenodigd werden in de ‘Today’-show en geïnterviewd door Bill Grundy. De Sex Pistols zouden die avond heel wat schuttingtaal gebruiken, wat erg ongebruikelijk was in Engeland. De volgende dag waren ze voorpaginanieuws in de Daily Mirror. Veel preutse Britten waren geschokt. Dit zou veel nadelen opleveren voor de single die ze net hadden uitgebracht en voor de daaraan gekoppelde ‘Anarchy Tour’. Het maakte hen wel razend populair bij de jongeren, terwijl de gegoede klasse al van in het begin een groeiende afkeer kreeg. De jeugd begon zich af te zetten tegen de maatschappij en the Sex Pistols kregen steun van deze 'punks'. Van de ‘Anarchy Tour’ in december 1976 werden veel concerten verboden wegens de provocatie in de teksten en het gedrag van de Sex Pistols.

EMI besloot dat ze beter even niet meer in Engeland konden optreden en daarom regelden ze enkele concerten in Nederland (Paradiso, Amsterdam, Effenaar, Eindhoven). Ook in Nederland kwamen de Sex Pistols negatief in het nieuws. EMI verbrak het contract met de Sex Pistols mede omdat EMI negatieve kritiek kreeg. Enkele maanden later zouden de Sex Pistols met een nummer EMI aan de schandpaal nagelen.

Toen Glenn Matlock in februari 1977 de Sex Pistols verliet kwam Sid Vicious zijn plaats innemen. Dit zou serieuze gevolgen hebben voor de Sex Pistols. In werkelijkheid is er van Vicious bijna geen noot op geluidsdrager vastgelegd. Zijn prestaties op bas waren live zo slecht, dat zijn versterker meestal werd uitgezet. De studio-opnames van de baspartij werden door Matlock of later door Jones ingespeeld. Het gedrag van Vicious was echter zo fenomenaal punk dat hij als nonmuzikant tijdelijk kon overleven. Sid Vicious was waarschijnlijk (samen met Johnny Rotten) het meest beroemde lid van de band, dit kwam ook mede door zijn dood. Sid werd na zijn dood alleen nog maar beroemder dan hij al was.

Hoogtepunt

Het hoogtepunt van de rage viel samen met de viering van het vijfentwintigjarig regeringsjubileum van koningin Elizabeth II in juni 1977. Ondanks een boycot van de BBC was God Save The Queen van de Sex Pistols die week een van de best verkochte singles. Op het gedrukte exemplaar van de Engelse hitparade mocht dit kennelijk niet worden vermeld: de nummer twee-positie was die week blanco. Het gebeuren werd vervolledigd met een illegaal verrassingsconcert van de Sex Pistols op een rondvaartboot die over de Theems voer. Het concert eindigde in ware punk-stijl: met de arrestatie van alle bandleden.

In oktober 1977 verscheen de eerste LP Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols. Het laatste Engelse optreden vond in december van datzelfde jaar plaats. Tijdens de Amerikaanse tournee die hierop volgde, kwam Johnny Rotten tot de ontdekking dat hij inmiddels volop meedraaide in de amusementsindustrie die hij zo verafschuwde. Hij besloot uit de band te stappen.

De band was onthoofd en bleef achter met een gimmick waar het nieuwtje vanaf was. Door een plaatje te maken met de gevluchte treinrover Ronnie Biggs en My Way van Frank Sinatra te coveren (met Sid Vicious als solozanger) slaagde de band erin om in het nieuws te blijven. Er kwam, vlak voor het definitieve einde van de groep, ook nog een film uit, met de toepasselijke titel The Great Rock 'n' Roll Swindle.

Met de dood van Sid Vicious op 2 februari 1979 kwam er de facto een einde aan de Sex Pistols.

Latere jaren

In 1980 werd er een reportage gemaakt over de Sex Pistols met interviews, repetitiebeelden, optredens en nooit eerder vertoonde beelden.

Begin jaren tachtig brachten enkele oud-leden van de groep onder de naam The Greedies een kerstsingle uit: hun versie van We Wish You A Merry Christmas.

In 1996 volgde een Sex Pistols-reünie met originele bezetting. Ter gelegenheid hiervan werd er een live-album uitgebracht genaamd Filthy Lucre Live.

In 2002 werd, ter gelegenheid van het vijftigjarig regeringsjubileum van Elizabeth II, God Save The Queen opnieuw uitgebracht.

In 2006 werden de Sex Pistols genomineerd voor de Rock and Roll Hall of Fame, zij weigerden deze nominatie, maar zijn desondanks toch opgenomen.

In 2007 kwam de groep weer bij elkaar voor een nieuwe reünietournee. Ze speelden in 2008 op het Lowlands en op de Lokerse Feesten.

We ranken God Save the Queen, de tweede single van de Sex Pistols afkomstig van het album Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols (1977). De titel van het nummer is afkomstig van het Engelse volkslied God Save The Queen. Het is het bekendste nummer van de Sex Pistols en wordt gezien als klassiek punknummer.

Het nummer behaalde de 2e positie in de UK Singles Chart. Het nummer werd uitgegeven tijdens Koningin Elizabeths Zilveren Jubileum in 1977. Het was eigenlijk de bestverkochte single op dat moment (ook volgens de chart van de NME, de New Musical Express), maar werd van de eerste plaats geweerd - het kwam tot #2 in de officiele UK Singles Chart die de BBC hanteert - omdat het nummer aanstootgevend was en er kritiek gegeven werd op het Engelse bewind.

In 2002 werd het nummer, ter gelegenheid van het vijftigjarig regeringsjubileum van Elizabeth II, opnieuw uitgebracht.

In 2007, 30 jaar later, lanceerde NME een campagne om de single alsnog op nummer 1 van de UK Singles Chart te krijgen. Het nummer behaalde slechts de 42e positie.

In juni 2012 werd een exemplaar van de A&M Records-versie van de single (B-kant: "No feeling") voor ruim 19.000 dollar verkocht via eBay. De versie van Virgin Records met op de B-kant het nummer "Did you no wrong" is de versie die het meest in omloop is.

Mijn lijst, die ik uit pure stommigheid alleen op usb had staan en door het kapotgaan daarvan nu kwijt is, bevatte volgens mij alle nummers van Never Mind the Bollocks... Here's the Sex Pistols.

Wat moet je nu nog zeggen over deze punkklassieker? Als je niet van punk houdt vind je dit natuurlijk slechts herrie. Maar wanneer je de rauwe power en tomeloze energie wel kan waarderen dan kan je hier niet omheen. Dit IS punk.

Een 10 uiteraard.

Het zal aan mij liggen.......maar ik snap géén barst van die tienen! Muzikaal is dit zooooooo slecht dat ik er niets anders dan een 1 voor kan geven. Met 12 liter bier op kun je er nog iets van maken, maar ik ga er vanuit dat iedereen nog nuchter was toen ze de cijfers gaven Maar nogmaals, het zal aan mijn oren liggen

Ik beoordeel alléén de muziek MrJohn

Ooit wel eensl ive op Lowlands gezien. Niet in hun hoogtijdagen maar in 2008. Ik stond vijf minuten later alweer buiten. Wat een afgang was dat.

Ik heb ooit wel eens Never mind the bollocs gekocht, maar ik vond er nooit zoveel aan. Erg overgehyped dit. Maar dit is toevallig het enige echt goede nummer en dat is toch een acht waard. Rise van PIL is by the way veel en veel beter.

MrJohn schreef:Punk, muzikaal en maatschappelijk protest van allure. Sex Pistols staan elk jaar weer in mijn lijst

Het was overigens niet mijn verzoekje.

Een 10.

Vervang de eerste zin hier door jaaaaaaaaaaaaaaaaa dan heb je mijn motivatie voor de 10

Ik was muzikaal ingeslapen met Pink Floyd, Eagles, Fleetwood Mac, Queen. De muziekindustrie dicteerde wat je mooi moest vinden, en het was ook wel mooi. Maar toen kwamen de Sex Pistols naar de Effenaar, waar ik vrijwilliger was...

Alle artiesten gingen altijd door de artiesteningang, zopen en blowden zich in conditie, traden op, namen het applaus in ontvangst en verdwenen weer.

Niet de Sex Pistols.

Zij kwamen binnen door het Café, hadden net zo'n lang haar als ik, alleen het stond alle kanten op. Ik was daar aan het tafelvoetballen en ik wist niet wat ik zag, ik was 17 of 18, nog nooit zoiets gezien... en ook nooit meer daarna.

Het concert heb ik niet gezien, maar de plaat heb ik de volgende dag gekocht.

Een dikke 10!

In mijn middelbare schooltijd luisterde ik veel naar punk(rock). Mijn appreciatie voor het genre is naarmate de jaren vorderde wel minder geworden, omdat ik het muzikaal allemaal niet zo interessant vind. Dat neemt niet weg dat een portie punk op z'n tijd wel lekker blijft en er ook een heleboel prima punksongs zijn gemaakt, zowel muzikaal als qua boodschap. De RtH valt onder beide wel en krijgt van mij een 7. Ik heb de opkomst van het genre natuurlijk niet zelf meegemaakt, anders had er ongetwijfeld nog wel een bonuspuntje ingezeten.

Het nummer krijgt van mij een 8. Ik ben het met Jan eens. Ik zie er niet veel bijzonders aan. Maatschappij kritisch? Mwua, heb een gevoel van klein beetje meeliften. Het is wel een lekkere bak herrie en daar hou ik van.

Jaaaaaaaaaaaaaa toen te gek, nog steeds erg leuk om te horen, een 9

Vele bands zijn natuurlijk schatplichtig aan Sex Pistols, maar ik vind vele recentere punkbands een stuk leuker om aan te horen dan deze middelmatige plaat.

Een 6.

De meest gehypte punkband ooit. Inderdaad in het verhaal van Journeyman zit wel degelijk een waarheid als een koe. Maar het heeft velen wakker geschud en de deur voor sommigen van ons geopend naar de oncommerciele punk. Ik kan niet anders dan dit toch een hele dikke voldoende geven met een 8.