*RTH* Cargo - Summerfair

[08-05-2013]

Een indirect verzoekje van een muziekvriend die me werkelijk bestookt (in de prettige zin) met een soort multichoice RTH-suggesties, waaruit ik dan mag kiezen ("zoek t lekker zelf uit" ). Ditmaal werd er bovendien nog een luistertip bijgedaan van ... een ander nummer van een Nederlands bandje dat tussen die suggesties stond. Iets waar ik echt nog nooit van gehoord had, en ja, ik weet het, sommigen houden er niet van, maar het is dus een lang nummer dat iets meer dan een kwartier duurt. Ik was echt blij verrast bij het beluisteren van Summerfair van Cargo, en plaatste de link van het nummer op de facebook-pagina I like Nightfly - een pagina voor muziekfreaks die moois (vooral jazz, maar alles kan) met elkaar delen - onder vermelding van ´Vergeten NLse progrockband´. Sommigen aldaar kenden het al wel, maar hadden het allang niet meer gehoord en uit het zicht verloren, beluisterden het opnieuw met inmiddels flink geoefende oren, en dankten me voor het plaatsen van de link. Een Nightfly kwam daarop op het lumineuze idee om 1 van de Cargo-leden, Jan de Hont, uit te nodigen voor die facebook-pagina en een dag later was hij lid en typte hij er:
"Ben blij met de belangstelling voor Cargo! Cargo heeft in 1972 een LP opgenomen met de gelijknamige titel, werd niet veel verkocht in Nederland. In Duitsland daarentegen waren ze er gek mee en zo waren de 1500 exemplaren die geperst waren er snel doorheen. EMI voelde niets voor re-release en zo werd het een collectors-item. Cargo wordt in 1993 op CD heruitgegeven door Pseudonym en in 1999 weer op vinyl. November vorig jaar zijn de nummers die in '72 niet op plaat zijn verschenen alsnog uitgebracht als dubbelaar(vinyl) evenals een dubbel-cd en werd ook uitgebracht in USA. Dit was even in 't kort hoor, wil je meer weten kijk dan hier: http://www.jandehont.nl/jdhcbio.htm ".

Dat is toch een te leuk verhaal om hier niet te vertellen?

De band September

In 1970 Ador Otting (toetsen, zijn echte naam was Jan Otting, he stierf in 1998), Jan de Hont (gitaar), Frans Smit (drums), die allen speelden bij De Maskers en Willem de Vries (zang, basgitaar) vormden een band genaamd September. In 1970 bracht September een single uit op het Bovema-label, Little Sister/Walk on by. De a-kant was geschreven door de band, en klinkt als hardrock met wat progressieve invloeden.
Een jaar later was de line-up van de band alweer veranderd. Er was een nieuwe drummer, Jerry Göbel verving Frans Smit, en een nieuwe a zanger/toetsenist, Hessel de Vries die Ador Otting verving. Hessel de Vries schreef September's tweede single, Yelly rose/If Mr. Right comes along, die in 1971 uitkwam. De derde single werd ook uitgegeven in 1971, Choker/Lydia Purple. Toen was Jerry Göbel kort vervangen door een drummer die de naam Snuffel droeg (zijn echte naam was Frans Krachten), maar hij werd later permanent vervangen door de voormalige Ekseption-drummer Dennis Whitbread (echte naam Dennis Witbraad) en de band werd tevens vergezeld door Adrie de Hont (de broer van Jan die ook bij De Maskers speelde) op gitaar.

Het verhaal van September op Jan de Hont´s internetpagina

Samen met de oud-Maskersleden Ador Otting en Frans Smit en de van Anno Nu afkomstige Willem de Vries richt Jan de Hont de groep September op. In de 1970-line-up wordt bij Bovema in Heemstede de eerste single opgenomen, het door de groep geschreven 'Little Sister'. Producer is Tim Griek. Het is een redelijk progressief klinkend nummer met weer zo'n typisch Jan de Hont-intro. Op de achterkant staat een bewerking van Dionne Warwick's 'Walk on By'.

Een citaat uit een krantenartikel: "September speelde hun laatste nummer 'Blue Rondo à la Turk' met een aardige show. De organist duwde zijn orgel over het podium heen en weer, een gitarist gooide zijn gitaar op de grond, en nog een keer, en nog een keer, maar hij kon niet stuk. Het orgel ramde de bekkens van het drumstel maar helpende handen zetten ze snel weer overeind. De cameraman van 'Van gewest tot gewest' hield de camera onder de neus van de organist en drie jongens dansten voor het podium. De drummer gooide hen de pauketrom toe, zij zetten op de trommel een ritme in en keilden hem even later weer het podium op. De drummer begon een minutenlange drumsolo, een van de dansende jongens gaf Tv-regisseur Johan vd Zee een schop. Nog eenmaal bootste de gitarist met zijn instrument een sirene na, toen beukte de grote trom voor het laatst." (einde citaat)

Een jaar later volgt in een nieuwe bezetting met Hessel de Vries op orgel, Adrie de Hont als tweede gitarist en Jerry Göbel op drums nog een single: 'Yelly Rose'. Op de B-kant, 'If Mr. Right comes along', is Jan de Honts liefde voor instrumentale nummers opnieuw te horen. Op de opvolger staan de nummers 'The Choker' en 'Lydia Purple'. Jerry Göbel is dan al vervangen door Dennis Whitbread op drums, die voorheen gespeeld heeft in Het en Ekseption, organist Hessel de Vries verlaat ook de group.
Maar ook een TV-optreden met de 'Voices of Freedom' voor de Wereldomroep, een uur lang spelen voor VPRO's Campus en een optreden in NCRV's Eddy Ready Go kunnen geen echte doorbraak bewerkstelligen.

Cargo

Jan de Hont: "September had nogal last van de nodige bezettingswisselingen. Op een gegeven moment hadden we John van Setten als manager, die eerder De Outsiders onder zijn hoede had. Hij kwam op het idee om een plaat te maken waarbij geen namen op hoes of label stonden, geen opnamelocatie, geen songschrijvers of producers. Kortom een LP zonder enige informatie over wie wat waar speelt. We dachten dat de media, uit nieuwsgierigheid over zoveel geheimzinnigheid er bovenop zou springen om uit te zoeken wie er achter die plaat zaten. EMI heeft ons vervolgens twee avonden een studio ter beschikking gesteld en we mochten doen wat we wilden. We hebben de kleine studio van EMI, Studio B, geheel naar eigen smaak ingericht. Om de sfeer van een live-optreden zoveel mogelijk te benaderen, hingen we gekleurde lampjes op en stelden onze apparatuur op zoals we dat op het podium deden. Het moest lijken alsof we voor publiek stonden te spelen. En ik kan je zeggen dat er tijdens die opnamen flink wat joints doorheen gejast zijn.
We hadden van tevoren afgesproken dat we elkaar niet mochten beperken in de lengte van de joints... eh de improvisaties. We zouden alleen proberen elkaar zo veel mogelijk te ondersteunen en zoveel mogelijk mee te gaan met de kant die het uitging. "Go with the flow", zei Chet Baker altijd. De muziek moest echt uit onszelf komen.
We hebben gespeeld en geblowd tot we erbij neervielen. De plaat werd door EMI op het Harvest-label uitgebracht onder de titel 'Cargo', zonder verdere informatie, zoals het plan was."

"Helaas is de bijbehorende publiciteitscampagne niet van de grond gekomen, deels omdat wij in die periode grote moeilijkheden kregen met John van Setten (zoals iedereen overigens) en deels omdat niemand er zin in scheen te hebben uit te zoeken wie er achter de naam Cargo schuilging. Dat was een behoorlijke tegenvaller. EMI heeft de LP in een kleine oplage laten persen en de plaat verdween geruisloos in de winkelbakken en flopte gigantisch."

Niet lang na de breuk met de manager viel de band uit elkaar.

"Jaren later wordt ik opgebeld door Hans van Vuuren van Pseudonym Records met de vraag: Jij hebt toch bij Cargo gezeten? Hans was bij EMI geweest en had een en ander uitgezocht. Nog niet eerder in al die jaren had iemand mij over Cargo aangesproken. Hij vertelde mij ook dat de LP inmiddels een gewild collectors-item was waarvoor veel geld werd betaald. Daar wist ik helemaal niets van. Zeker door de Duitse hippies ontdekt, anders had ik dat toch wel uit mijn omgeving vernomen. Ik stond met mijn oren te klapperen toen Hans mij wat kopietjes opstuurde van tijdschriften waarin de LP voor veel geld werd aangeboden. In Engeland doet ie momenteel 200 pond".

De LP Cargo is in 1993 op CD heruitgegeven door Pseudonym en in 1999 weer op vinyl.

We ranken van dat enige album van Cargo het nummer Summerfair

Als muziek goed is maakt het niet uit hoe lang het duurt. Ik ben blij met deze verrassing (ik had er ook nog nooit van gehoord). Prima muziek die zonder meer een 8 verdient.

Kan goed op de achtergrond: 6

Een 8 voor de muziek. En een bonuspunt. Omdat het kan.

8 + 1 = 9.

Sorry, waarschijnlijk zal je dit bij 40s up feestjes en partijen wel gaan horen, maar aan mij is dit niet besteedt. ja kwaliteit is prima. Maar het is gewoon ordinaire blues waar ik gewoon niet van hou. Gaat gewoon een 2 worden.

Toen ik niet meer echt oplette dacht ik dat ik naar Focus aan het luisteren was. Dat is een goed teken, want de kwaliteit staat hiermee wel vast. Een goed nummer als geheel, met een paar erg gave stukken, dat ik echter niet zo vaak zelf op zal zetten. Ruime 7.

Ik heb zojuist de badkamer schoongemaakt met Cargo op de oortjes. Ja, je moet toch wat tijdens die karweitjes... En ik moet zeggen, niet slecht. En dan kom ik direct bij de crux. Deze muziek, hoe goed die ook is, moet je niet alleen horen maar ook zien. En als het even kan live. In dit geval kan dat natuurlijk niet meer, maar bewegende beelden hadden mij meer geboeid denk ik.

Duidelijk is dat hier de concert- en festivalganger in mij aan het woord is. (en de actieve beoefenaar van de gevoelige gitaarsnaar ) Dat zij zo. Maar, dat gezegd hebbende zal ik mij toch wagen aan een RTH-cijfer. Nou, vooruit, een 8.

Ja dit klinkt heel goed, een 7 om te beginnen.....