*RTH* Lydia Lunch - Sway

[08-04-2013]

Een echte Vleer artieste vandaag!

Lydia Lunch, geboren als Lydia Koch (Rochester (New York), 2 juni 1959) is een Amerikaanse zangeres, muzikant, dichteres, schrijfster en actrice. Lunch staat met name bekend vanwege haar confronterende presentaties met thema's als seks, geweld en het anti-establishment zijn.

Lunch verhuisde in de jaren 70 naar New York waar ze enige tijd groupie van onder andere Suicide was, waarna ze een carrière begon als kunstenares/muzikante, voornamelijk actief in de No wave-scene. Ze richtte de band Teenage Jesus and the Jerks op, waarvan een bijdrage verschijnt op het beroemde door Brian Eno geproduceerde album No Wave, New York. In vervolg daarop verschijnen nog een aantal albums en een ep in Limbo met onder andere Thurston Moore op basgitaar. Er verschijnt een split-ep met Nick Caves The Birthday Party. Begin jaren tachtig heeft ze een korte tour door Engeland met haar band, maar kort voor de tournee ontslaat ze de complete band en vertrekt naar London om daar de reeds geboekte optredens als voorprogramma van The Cure (ten tijde van hun duistere Pornography-album) in haar eentje te doen. Later zou ze vooral bekend worden als spoken word-poëte. Dit doet ze als soloartieste, maar ook vaak met gitarist Rowland S. Howard. Ze werkte samen met onder anderen J. G. Thirlwell van de band Foetus, Nick Cave, Billy Ver Plank, Steven Severin, Robert Quine, Sadie Mae, Michael Gira (Swans), The Birthday Party, Einstürzende Neubauten, Sonic Youth, Die Haut, Omar Rodriguez-Lopez. In New York doet ze in de vroege jaren tachtig een aantal voordrachten, waarbij een van de 'toeschouwers' het podium beklimt en haar neersteekt met een mes inclusief nep-bloed. De geënsceneerde moord is eigenlijke performance, waar de overige toeschouwers niet van op de hoogte waren. Richard Kern was de acterende moordenaar bij deze performance.
Met Kim Gordon speelt ze in het kortbestaande project Harry Chews.

Lunch wordt vaak als voorloper en boegbeeld van de Riot Grrrl beweging beschouwd, zowel door de pers als door latere toonaangevende bands uit dit genre als Bikini Kill, Sleater Kinney, Hole, Le Tigre en Babes in Toyland.

In 2005 verlaat ze de Verenigde Staten om zich te vestigen in Barcelona, waar ze met haar man en dochter woont.

Het te ranken nummer is van het album "Smoke in the Shadows" uit 2004 waar ze een jazzy style aan houd.

Grappig, zoals bekend ben ik dol op Hole en Babes in Toyland, maar ik ben een stuk minder enthousiast over Lydia Lunch, al heeft ze best wat leuke dingen. Ik vind het vooral te experimenteel voor mij. Dit is vrij mainstream voor haar doen, ik kan er best als behang naar luisteren. 6

De muziek is prima, maar de 'zang' gooit roet in het eten: 4

Doet me niet veel maar is ook niet irritant.

Een 5.

Joostvdaa schreef:De muziek is prima, maar de 'zang' gooit roet in het eten: 4

Ik ben het gedeeltelijk eens met Joost, maar zo veel roet wordt er naar mijn smaak nu ook weer niet in gegooid. Ik kom derhalve uit op een zes(je).

Nou Vleer heb toch al het een en ander ontdekt door jou maar deze gaat het hem niet worden, een 4.....

Het zal geen verrassing zijn dat ik dit nummer hoog ga waarderen. Voor mij is dit vergelijkbaar met het sfeertje wat bijvoorbeeld een Morphine neer weet te zetten. Het is een beetje sleazy, de geur van een slaapkamer waar alcohol, sex en sigaretten vermengt zijn komt boven bij het beluisteren van Lydia's latere werk waar dit ook toe behoort. Met name de albums smoke in the shadows en hangover hotel hebben dit jazzy sfeertje en Lydia lispelt er lekker met bijna dubbele tong sexy doorheen.

Eigenlijk kan alles van Lydia Lunch bij mij op een hoog cijfer rekenen. Ik ken geen nummer van haar wat ik met minder dan een 8 zou waarderen. Deze is toch echt een 9 waard.

Apart nummer, maar niet iets wat ik zelf snel zou opzetten.

Een 6.

Journeyman schreef:Wat ik hierin zeer kan waarderen is dat je iemand kunt horen die bereid is en daartoe ook de moed bezit om van de "normale" muzikale paden af te dwalen...

Sterker nog zegt Lydia Lunch zelf: "I would be humiliated if I found out that anything I did actually became a commercial success." Dat lijkt me vrij duidelijk

De sfeer van de RTH is door Vleer al treffend omschreven. Voor mij wordt het een iets naar boven afgeronde 8