*RTH* Tangerine Dream - Smile

[17-03-2013]

Een electro-verzoekje van een normaal gesproken non-electro-liefhebber

Tangerine Dream is een Berlijnse elektronische muziekgroep, opgericht door Edgar Froese in 1967. De band is een van de pioniers in het elektronische genre. Aanvankelijk speelden zij avant-garde-rock, maar vanaf 1972 keerden zij de conventionele instrumenten de rug toe en speelden ze uitsluitend met elektronische instrumenten. Dit nieuwe genre wordt ook de Berlijnse School genoemd.

The Pink Years

De band ontstond in Berlijn, toen Edgar Froese in 1967 een aantal musici om zich heen verzamelde: Charlie Prince (zang), Volker Hombach (saxofoon, dwarsfluit en viool), Lanse Hapshash (slagwerk) en Kurt Herkenberg (basgitaar). Froese was destijds beoogd gitarist van de band. De bron van de naam van de band is in al die jaren niet opgehelderd; er zijn drie verklaringen:
-Het lied Lucy in the Sky with Diamonds van The Beatles, daarin wordt gewag gemaakt van Tangerine Trees, wellicht verkeerd geïnterpreteerd als Tangerine Dream;
-Het lied Lady Greengrass van The Ones, dat de zinsnede bevat: The lady lifts her dress and floats to dreamland…the trees turn tangerine;
-Het album Tangerine Dream van de Britse band Kaleidoscope.

De band schopte het in 1968 tot een voorprogramma van Frank Zappa, destijds al een fenomeen. Dat kon echter niet verhinderen dat de band uiteen viel in maart 1969. Herkenberg gaat musiceren in Curly Curve met Heiner Pudelko (later Interzone) en Alex Conti (later Lake). Froese speelde even verder als studiomuzikant en kwam in aanraking met Steve Jolliffe, veel later zou hij als vast lid opduiken van TD. Froese speelde ook met Nik Potter, de latere man in Hawkwind. In deze periode maakte Froese ook kennis met drummer Klaus Schulze.

Een tweede versie ontstond niet veel later als Froese en Schulze Conrad Schnitzler in de gelederen opnemen, Tangerine Dream ging toen echt van start. Het in oktober opgenomen album Electronic meditation werd in juni 1970 op de markt gebracht door het platenlabel Ohr, dat later failliet ging. Er zouden nog drie albums bij dat label volgen. Het label had als logo een roze oor, vandaar dat de periode, die gelijkliep met de stijlontwikkeling van de band, aangeduid wordt als The Pink Years. In datzelfde jaar viel de band opnieuw uiteen. Schnitzler gaat verder solo en Schulze startte Ash Ra Tempel met Manuel Göttsching. De derde versie van TD kwam tot stand doordat Christopher Franke uit Agitation Free overstapte en Steve Schroyder de band kwam versterken. Het eerste wapenfeit van die combinatie was de single Ultima Thule, dat in de loop der jaren 70 een verzamelaarsobject werd, toen TD doorbrak en Ohr failliet was.

In 1971 is het exit Schroyder, die later wel even terug zou komen, Schroyder belandde later in de trancescene. Peter Baumann uit amateurbandje "Burning Touch" kwam hem vervangen. De combinatie Froese, Franke en Baumann begon met Zeit aan een succesvolle periode in het leven van TD. De afsluiting van The Pink Years vond plaats met de opnamen van Green desert, dat echter pas veel later zou worden uitgegeven. TD begon op te vallen, ook in Engeland waar inmiddels John Peel bezig is met zijn radioprogramma waarin (voor die tijd) alternatieve muziek werd gedraaid. Richard Branson van Virgin Records kwam in contact met de band en bood ze een contract aan. Ohr bleek te plaatselijk te werken en TD wilde de wereld in trekken. Wellicht speelde ook het succes van Mike Oldfields Tubular Bells een rol bij de overstap. De albums uit de vroege "The Pink Years"-periode speelden een belangrijke rol in de krautrock. The Virgin Years braken aan voor TD.

The Virgin Years

The Virgin Years zouden een andere stijl laten horen, die ook uitmondde in een diversicatie binnen de elektronische muziek, de stroming New Age muziek begon op te komen, maar ook invloeden van de klassieke muziekstroming minimal music werden opgenomen. The Virgin Years begonnen eigenlijk met een album dat pas in 1986 werd uitgebracht. Green desert werd opgenomen door Franke en Froese in een van de periodes dat Baumann afwezig was. Het album bevatte de overstap tussen de muzikale stijl tussen The Early Years en The Virgin Years. Op 16 juni 1974 ging TD voor het eerste optreden in het Verenigd Koninkrijk, daarop volgde een tournee van drie weken. De concerten bestonden voor het overgrote deel uit improvisaties. Phaedra en Rubycon werden (relatief) groot successen en wellicht het grootste succes van de band in die tijd. Op die albums ontwikkelde TD zich steeds meer binnen de stroming Berlijnse School voor elektronische muziek, samen met solist Klaus Schulze. Ook in de lente van 1975 was Baumann weer elders, Michael Hoenig (voorheen Agitation Free) viel voor een korte periode voor hem in; opnamen gedurende die tijd zijn er niet, behalve in de boxen met Bootlegs. Stratosfear bracht niet alleen een Europses tournee met zich mee van 31 optredens; ook de Verenigde Staten kwamen aan de beurt met 16 concerten begin 1977.

In diezelfde periode beginnen de eerste opdrachten voor filmmuziek binnen te komen; een eerste resultaat is Sorceror. Er zouden er nog vele volgen. Baumann vertrok vanwege zijn financiële problemen en muzikale meningsverschillen. Hij startte zijn eigen platenlabel Private Music en bracht enkele niet succesvolle soloalbums uit. Opvolger was Steve Jolliffe, die bij Cyclone weer een zangstem in de band bracht, al was het van korte duur. Ook Klaus Krüger kwam in de band. De fans hielden niet van het gezang en na een album was het alweer exit Jolliffe. Krüer werd gevraagd door Iggy Pop zodat na Force Majeure TD weer op zoek moest naar een derde man; het werd Johannes Schmoelling. Succes volgde weer, zelfs in de DDR waar ze mochten optreden. TD is dan ook te horen in de moederpolitieserie in Duitsland: Tatort; van hun bijdrage verscheen de single Das Mädchen auf der Treppe.

The Virgin Years komen tot een eind als het platenlabel onvoldoende geld ter beschikking stelt voor de opnamen van Hyperborea. The Blue Years gaan beginnen.

The Blue Years

Met het livealbum Poland (1984) braken "The Blue Years aan". The Blue Years een verwijzing naar het blauwe imprint van Jive Records, hun toenmalige platenlabel. TD is gedurende die jaren populair als schrijvers van filmmuziek. Naast de reguliere uitgaven verschenen nogal wat soundtracks. Ook verscheen er een soundtrack die niet op naam van de band werd uitgegeven, maar wel muziek van TD bevatte: Risky business. Voor het eerst verscheen de naam Jerome Froese op een album. Tegelijkertijd vertrok Johannes Schmoelling, die werd opgevolgd door Paul Haslinger. Na het concert te Berlijn waarvan de opnamen verschenen op Livemiles vertrok Franke, die bijna vanaf het begin de muzikale partner van Froese was geweest. Een tijdelijk vervanger werd gevonden in Ralf Wadephul. Hij zou de tour van 1988 meespelen en daarna weer vertrekken.

The Melrose Years

Na Livemiles ging TD over naar Private Music, het platenlabel van Ex-lid Peter Baumann. De albums die daar uitgebracht werden vallen onder "The Melrose Years". De eerste uitgave was Optical Race (1988). Dit was een periode van snelle line-up-veranderingen, beginnend met het vertrek van Christopher Franke en eindigend met het vertrek van Haslinger en de introductie van Jerome Froese en Linda Spa.

The Seattle Years

Een overstap naar het Miramar label in Seattle bracht de naam Seattle Years met het uitbrengen van Rockoon (1992).

The TDI Years, The Eastgate Years

Tangerine Dream stapte over op het Castle label in 1996 kort voordat Edgar Froese zijn eigen TDI label tot leven bracht, dus deze periode heet the TDI Years (of soms the Millenium Years). Laat in 2005 werd het label hernoemd tot Eastgate, giving rise to the Eastgate Years.

Tangerine Dream heeft inmiddels meer dan 80 albums op haar naam staan en ongeveer net zoveel personeelswisselingen.

We ranken van het album Tyger (1987) uit the Blue Years het nummer Smile. De teksten op dit album zijn gebaseerd op de dichtkunst van William Blake (1757-1827), in het bijzonder de gedichten "The Tyger", "Smile", "America", "The Fly", and "London". Het album "Tyger" stond 1 week in de UK Albums Chart op #88 en is tot op heden de laatste chart-vermelding van Tangerine Dream. De bezetting van de band bestond bij dit album uit Edgar Froese, Christopher Franke, Paul Haslinger en Jocelyn Bernadette Smith, die de zang doet op ("Tyger" en "London" en) "Smile".



The Smile

There is a smile of love,
And ther is a smile of deciet,
And there is a smile of smiles
In which these two smiles meet.

And there is a frown of hate,
And there is a frown of disdain,
And there is a frown of frowns
Which you strive to forget in vain;

There is a smile of love,
And there is a smile of deciet,
And there is a smile of smiles
In which these two smiles meet.

For it sticks in the heart’s deep core,
And it sticks in the deep back bone.
And no smile that ever was smil’d
But only one smile alone,

That betwixt the cradle & grave
It only once smil’d can be;
But when it once is smil’d,
There’s an end to all misery.

William Blake, The Pickering Manuscript, circa 1803

Veel te lang en alles hieraan vind ik eentonig en slecht: 1

Weinig artiesten met zulk een enorm oeuvre, waarvan ik eigenlijk maar heel weinig ken. Ik heb vorig jaar eens iemand die helemaal weg is van Jean-Michel Jarre een 10CD-box van Tangerine Dream cadeau gegeven. Van wat ik hiervan hoorde en verder ken vind ik de kwaliteit zeer wisselend, maar in z'n algemeenheid is het niet echt mijn ding. Dat geldt helaas ook voor deze RtH die naar mijn idee niet echt los komt. Daardoor duurt het, zoals SW al aangaf, inderdaad te lang. Okay als achtergrondmuziek, maar verder weinig verheffend.
4 points.

Ik ken helemaal niets van Tangerine Dream maar deze vind ik ook wat te langdradig, een kleine 6....

Lang niets meer gehoord van Tangerine Dream, en nu weet ik meteen weer waarom ik het destijds helemaal niets vond: het IS namelijk helemaal niets. Compositie, opbouw, melodielijn, zang, tempo, etc., het is allemaal even zwak.

Een 1 dus.

Een 10 is het nou ook weer niet en ik heb lang getwijfeld tussen een 8 en een 9. Het is uiteindelijk een 8 geworden. Een soort van middenscore, maar dan op een hoger plan.

Edit: Eh, Journey ga je die 10 ook nog daadwerkelijk geven?

Gaaaaaaap....

een 3.

Niet vreemd dat hier de naam Schulze voorbij komt. Tja best mooi hoor dit maar zeker niet voor ieder moment. Ik maak er een zesje van.