*RTH* Massada - Latin Dance

[10-03-2013]
Massada is een Nederlands-Molukse band uit Huizen opgericht door zanger/percussionist Johnny Manuhutu. De band scoorde in de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw hits als Latin Dance, Arumbai en Sajang E. Hun optredens zijn nog altijd succesvol.


https://www.youtube.com/watch?v=JXyYKUGvdSo

De hoogtijdagen

De band begon in de jaren 60 als The Eagles en speelde voornamelijk op Molukse feesten. Toen de Amerikaanse Eagles hits in Nederland begonnen te scoren werd de groepsnaam in 1973 in Massada (een citadel in Israël) veranderd.

Op 26 februari 1975, een dag voor de 29e verjaardag van percussionist Nippy Noya, won Massada een groepenwedstrijd van Muziekkrant OOR; een platencontract werd echter afgewezen omdat de artistieke vrijheid niet kon worden gewaarborgd. Daar kwam ook bij dat er destijds in Drenthe gijzelingsacties werden gehouden door Zuid-Molukkers. Voor Massada, die dit soort acties niet goedkeurde, betekende dit dat enkele optredens werden afgezegd uit angst voor ongeregeldheden.

In 1978 verscheen het langverwachte debuutalbum Astaganaga met de hitsingles Dansa en Latin Dance. Het gebruik van Latijns-Amerikaanse ritmes en percussie-instrumenten leverde vergelijkingen op met Santana

De opvolger verscheen in mei 1979 (Massada kwam bewust met één album per jaar); Pukul Tifa klonk "Molukser" dan het debuutalbum en op de hoes poseerden de bandleden als Indianen, een veelvoorkomend onderwerp in de fotosessies uit hun succesjaren.

Diezelfde maand speelde Massada op Pinkpop, daarna volgde o.a. een tournee door Duitsland.

In 1980 kwam het derde album uit; Pusaka bevatte de single Sajang é. Deze single, die opviel vanwege het dames- en kinderkoor, bereikte in Nederland de nummer 1-positie van de hitparades. Voor Massada was dit de eerste en tot op heden enige nummer 1 hit. In de Top 100 verkoop van 1980 stond het op nr.8. Het werd nooit live gespeeld omdat het niet in het reguliere repertoire paste, en een verzoek om een Maleistalig album op te nemen werd afgewezen.

Nieuwe wegen

Doordat de bezetting was veranderd besloot Massada in 1981 een nieuwe richting in te slaan. Baru (Nieuw Leven; vandaar dat op de hoes de buik van een zwangere vrouw werd afgebeeld) had een meer funky latin karakter en bevatte voor het eerst geen nummers in het Maleis. Deze stijlbreuk werd door veel fans (en ook een aantal bandleden) niet gewaardeerd.

De platenmaatschappij bracht Tomorrow Has Its Own Sorrow (gezongen door Lisa Boray) op single uit; de band was het er niet mee eens, vooral omdat een Massada met zowel een andere stijl als een andere zangstem nog meer fans zou vervreemden.

De bezetting veranderde nog een paar keer en het succes nam langzaam af. Plannen om in 1983 door Indonesië te toeren moesten noodgedwongen worden afgelast. In plaats van aan een nieuw album werkte Massada dat jaar aan de soundtracks voor de televisiefilm Joost en de serie Briefgeheim (met een 16-jarige Leontine Borsato in de hoofdrol).

Na een nieuwe platenmaatschappij te hebben gevonden verscheen in 1985 een coverversie van de Loggins & Messina-hit Vahevala; het werd geen hit waardoor de band geen nieuwe LP mocht opnemen. Tegen die tijd hielden de bandleden zich meer bezig met andere projecten dan Massada. Zo bracht de in 1988 vertrokken percussionist Martino Latupeirissa een solosingle (Love Wave) uit om vervolgens bij o.a. Candy Dulfer en The Pilgrims te spelen.

Plannen voor een comebacksingle in 1990 werden op het laatste moment afgeblazen en daarmee leek Massada voorgoed verleden tijd.

De terugkeer

Naar aanleiding van een optreden tijdens zijn bruiloft sloot Johnny Manuhutu zich in 1995 bij de Massada Revival Band aan. Dit beviel zo goed dat hij met een aantal leden een nieuwe Massada oprichtte. In 1997 begon de terugkeer op de Pasar Malam Besar in Den Haag en naar aanleiding van dit succes volgden er daarna meer optredens; weliswaar op semiprofessionele basis maar toch.

In 1999 speelde Massada in het programma De Vrienden van Amstel; ze brachten eigen materiaal ten gehore en deden drie nummers als begeleidingsband van Laura Vlasblom.

In 2001 speelde Massada tijdens een benefietconcert voor de Molukken.

Ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum (netto) filmde de groep op 27 juni 2004 een live-DVD in Huizen; diverse ex-leden werden uitgenodigd waaronder supergitarist Rudy de Queljoe en Nippy Noya die inmiddels weer deel uitmaken van de vaste bezetting.

Waar zijn ze nu ?

Gitarist Chris Latul bracht in 1981 een solo-album uit en scoorde begin jaren 90 hits als lid van De Groothandel.
Percussionist Zeth Mustamu vertrok begin 1982; hij ontwikkelde zich tot dominee van de Molukse Evangelische Kerk en bleef daarnaast muziek maken. In 1988 was hij betrokken bij Moluccan Moods en in 2008 verscheen een cd onder de naam Blue Pearl. In 2010 werd Mustamu tijdens een akoestische sessie herenigd met Johnny Manuhutu en Nippy Noya.
Gitarist Nino Latuny en bassist Usje Sabander gingen in diverse (cover)bands spelen.

De vier ex-leden vormen tegenwoordig de kern van Massiada (We zijn er nog); hun repertoire bestaat uit covers van Massada en Santana, en eigen nummers.

Lekker vrolijk plaatje zonder dat het bijzonder hoogstaand is. Een 7.

Zeer pover. Vanwege de vrolijkheid toch nog een 6.

Ik vind het nu beter klinken dan het in mijn herinnering was. Destijds vond ik het complete bagger; nu vind ik het gewoon niet mijn soort muziek.

Een 4 voor de moeite.

Een 8 omdat het me aan vroeger herinnert

Gewoon een erg leuk nummer. Vooral het gitaargeluidje vind ik erg leuk. De zanger is iets minder maar de percussie zorgt dat dit zo lekker swingt. Pastte ook erg goed in het sociale linkse klimaat eind jaren 70 begin jaren 80, ook opmerkelijk dat dit geaccepteerd werd in de tijd van Molukse treinkapingen en dergelijke. Groep is wel opmerkelijk genoeg verantwoordelijk voor 1 van de grootste draken van de muziekgeschiedenis, Sajang E of zoiets. Dat is pas errug!!!

Maar dit nummer verdient een 7,5 afgerond naar boven vanwege de bruine jongetjes voor Mienepien.

Journeyman schreef:Het enige leuke aan dit plaatje is nog het fraaie gitaartje van Rudy de Queljoe de enige die in de voetstappen van Jan Akkerman durfde te stappen, voor de rest klinkt dit als een wel heel slechte Santana cover en dus een 4 voor dit matige werkje.

Ik dacht het zal me toch niet gebeuren hè. Maar ja hoor, ik kon me volledig vinden in de mening van Journey. Dat niet alledaagse feit mag in de krant.

Edit: Eh, Journey ik heb het idee dat jouw 4 in een zwart gat is gevallen...

Ze doen het best leuk, maar het blijft een onopvallend zomerdeuntje, een 5.

Niet helemaal mijn ding maar deze gaat nog wel een kleine 7....

Lang niet gehoord. Band bleek meer kwaliteit te hebben dan ik veronderstelde. Ja toch wel een 7