*RTH* Elliot Smith - Waltz#2

[19-11-2012]
De nummer 1934 van de totaallijst voor de V500!

Elliott Smith, geboren als Steven Paul Smith (Omaha, Nebraska, 6 augustus 1969 – 21 oktober 2003) was een Amerikaans singer-songwriter. Smith is vooral bekend van zijn nummers voor de film Good Will Hunting, waaronder Miss Misery, dat hem een Oscar-nominatie opleverde.


https://www.youtube.com/watch?v=F3It_TBNXW8&feature=related

Tijdens zijn jeugd in Portland (Oregon) was Smith al bezig met muziek. Hij leerde het spelen van de piano en de gitaar, en in zijn jonge tienerjaren begon hij met het schrijven en opnemen van eigen werk. Op de middelbare school speelde hij in de band Stranger than Fiction. Smith werd een van de leidende figuren in de muziekscène van Portland, en in 1993 bracht hij met de band Heatmiser zijn eerste album uit: Dead Air.

In 1994 bracht Smith zijn eerste soloalbum uit onder de titel Roman Candle. Vervolgens verruilde hij het kleine Cavity Search label voor het grotere Kill Rock Stars. In 1995 kwam bij deze platenmaatschappij het tweede, titelloze album uit. Dit album, later geroemd, zorgde nog voor weinig bekendheid, al verkreeg Smith hiermee wel het predicaat 'Nick Drake van de indierock.' Met Heatmiser maakte hij nog twee albums die weinig opzien baarden.

In 1997 verscheen Either/Or. Inmiddels had Smith een kleine, trouwe groep van fans opgebouwd, waaronder filmmaker Gus van Sant. Toen Smith naar New York verhuisde vroeg Van Sant aan Smith om toestemming enkele liedjes te gebruiken voor zijn dan in productie zijnde film Good Will Hunting. Smith besloot ook een aantal nieuwe nummers voor de soundtrack te schrijven, waaronder Miss Misery. Tot de verrassing van velen werd het nummer genomineerd voor een Oscar in de categorie 'Beste originele lied'. Smith won niet, maar hij mocht zijn lied spelen tijdens de uitreikingsceremonie en zijn reputatie werd hiermee gezet. Een ander nummer van hem, "Needle in the hay", kwam voor in de film Royal Tenenbaums.

Zijn bekendheid maakte het voor Smith mogelijk om over te stappen naar een groter platenlabel: DreamWorks. Zijn eerste album voor dit label, XO uit 1998, zorgde voor een internationale doorbraak. De critici van het Nederlands muziektijdschrift OOR riepen het uit tot beste album van 1998.

Smith verleende ondertussen zijn medewerking aan een nieuwe soundtrack: voor de film "American Beauty" maakte hij een cover van de Beatles-song Because. Zijn album Figure 8 nam hij vervolgens ook deels op in de Abbey Road Studios. Ook dit album, voller en met meer instrumenten dan voorheen, deed het goed bij pers en publiek.

Vervolgens ging Smith werken aan een opvolger. Hij leed echter steeds meer aan depressies en had problemen met alcoholisme en drugs. Voordat het nieuwe album voltooid was, werd Smith op 21 oktober 2003 in zijn huis in Los Angeles aangetroffen door zijn vriendin met twee steekwonden in zijn borstkas. Een uur later overleed hij aan deze wonden in het ziekenhuis. Hoewel de politie nooit met zekerheid heeft kunnen bevestigen hoe Smith is overleden wordt over het algemeen aangenomen dat hij zelfmoord pleegde. Op het afscheidsbriefje dat naast hem werd gevonden stond het volgende: "I'm so sorry - love Elliot, God forgive me". Elliott Smith werd 34 jaar.

Smiths nagebleven werk werd in 2004 door zijn erfgenamen postuum uitgebracht onder de titel From a Basement on the Hill.

In 2007 werden niet uitgegeven songs nog uitgebracht in het dubbel-cd album New Moon.

'akoestisch live'

https://www.youtube.com/watch?v=YLDEFkhvHVw

Ik weet eigenlijk niet precies waarom mij deze artiest altijd ontschoten is, een heel mooi nummer! Snel eens meer luisteren. Een 8 na slechts twee keer luisteren, kan dus nog weleens groeien.

Mooi: 7

Nou, ik had het meteen te pakken hoor: hoem-pa-pa, hoem-pa-pa, hoem-pa-pa, hoem-pa-pa, hoem-pa-pa, hoem-pa-pa, etc. Ik kreeg al meteen de neiging om in te haken, maar helaas zaten er geen tros-bejaarden naast me.
Oftewel: wat een ontstellend nietszeggend versje.

Een 2.

Fantastische artiest waarvan dit wat mij betreft een van zijn mooiste nummers is. Hij viel helaas nét buiten mijn lijst voor de V500. Omdat Between The Bars en Alameda nog net ietsje beter zijn een 9.

Niet erg boeiend dit, goed voor een kleine 5....

Fantastisch nummer. Een terecht hoge plaats in mijn lijst (284). Het is de muzikale genialiteit van Smith die er voor zorgt dat met eenvoudige middelen, zowel qua instrumentarium als muzikale opbouw, er een klein juweeltje ontstaan is. Een 9 is zeer op z'n plaats.

Geweldige artiest, één van zijn mindere nummers. Een 7.

Joostvdaa schreef:Ik weet eigenlijk niet precies waarom mij deze artiest altijd ontschoten is, een heel mooi nummer! Snel eens meer luisteren. Een 8 na slechts twee keer luisteren, kan dus nog weleens groeien.

Nee dat vraag ik mij ook af, nadat ik dit nummer beluisterde! Vaag komen 'de klanken' van dit nummer mij welbekend voor (vooral het intro) maar zowel artiest als titel kan ik niet echt plaatsen. Ook ik ga me zeker even in Elliot Smith verdiepen! Veelste jong gestorven trouwens.... Voor nu ook een kleine 8 om te beginnen voor deze prachtige sfeervolle plaat!

Inmiddels heb ik wat meer songs geluisterd en moet ik wel constateren dat deze RtH er wat mij betreft bovenuit steekt. Niettemin weer een mooie aanvulling op mijn almaar groeiende catalogus der goede muziek.

Mooi liedje, met zelfs nog enige verwijzing naar de Everly Broters (seeing Cathy's Clown). Een 8.

Jeetje, wat een aangename verrassing is dit zeg. Het hoempapa vind ik erg leuk (ik zat tot mijn ziekte bij een dweilorkest), de verwijzing naar the Everly Brothers vind ik erg leuk (goed gezien Jorg), de sfeer van het nummer is erg prettig en de stem is lekker zeurderig. En als klap op de vuurpijl hoor ik opeens wat niet-dominante psychedelische klanken, die me sterk doen denken aan the Beatles rond Sgt. Leuk zeg, want ik had er wel van gehoord, ik wist dat hij zelfmoord had gepleegd, maar de muziek kon ik totaal niet.
Ik wacht nog even met een cijfer, want ik moet dit nog even op me laten inwerken. Want het gebeurt niet vaak dat ik enthousiast wordt op iets wat ik nog niet kende.

Mooi zeg. Net als bij sommige anderen voor mij een aangename verrassing van een zanger die altijd aan mij voorbij gegaan is. Heel fijn om naar te luisteren. Jammer dat hij zo vroeg al besloten heeft het tijdelijke in te ruilen voor het eeuwige. Een 8.

Joostvdaa schreef:Inmiddels heb ik wat meer songs geluisterd en moet ik wel constateren dat deze RtH er wat mij betreft bovenuit steekt. Niettemin weer een mooie aanvulling op mijn almaar groeiende catalogus der goede muziek.

Zelfs Angeles niet? Die vind ik nog wat mooier dan deze

Ik kende ook de hele goeie man niet. Het klinkt fijn oud terwijl het zo oud nog niet is. Ik waardeer het met een 7.

Na 1:51 en vooral na 3: 01begint hij een beetje in te kakken, hij is net ff een couplet te lang en dan zit je nog te wachten op de merkwaardige psychedelische klanken aan het einde. Desalnietemin blijft het een aangename verrassing en houden we het op een 7. Het intro is trouwens een van de leukste die ik de laatste tijd hebt gehoord, 123 123 geniaal!