*RTH* Whitesnake - Here i go again

[03-10-2012]
Whitesnake is een hardrockband, opgericht in 1977 door David Coverdale (voormalig zanger van Deep Purple).


https://www.youtube.com/watch?v=WyF8RHM1OCg&feature=relmfu

1978 : Het begin

Eerste om toe te treden tot de nieuwe band is (slide)gitarist Micky Moody waarmee Coverdale al werkte aan zijn beide soloplaten 'White Snake' en 'North Winds'. De eerste line-up wordt vervolledigd door gitarist Bernie Marsden, bassist Neil Murray en drummer Dave Dowle. Als toetsenist fungeert aanvankelijk Brian Johnstone. Hun eerste optreden heeft plaats op 23 februari 1978 in de Sky Bird club in Nottingham.

Met producer en inmiddels ook toetsenist Pete Solley wordt een EP 'Snakebite' opgenomen waarop vooral 'Ain't no love in the heart of the city' tijdens de vele live concerten een vaste waarde zal worden 'Ain't no love...' is een cover van een soulnummer van Bobby Bland waar Moody een nieuwe intro aan toevoegt, intro gestolen van Come Together van The Beatles. Eigenaardig genoeg zullen anderen die het nummer coveren (onder andere Chris Farlowe) de Moody-intro mee coveren.

1978-1982 : Classic Whitesnake

Tijdens de opnames van het eerste album blijft Coverdale op zoek naar een geschikte toetsenist tot Jon Lord (ook al Coverdales collega in Deep Purple) bezwijkt onder Coverdales argumenten en in augustus 1978 tot Whitesnake toetreedt. Op het eerste album 'Trouble' is zijn inbreng slechts een overdub, daarna wordt zijn inbreng markanter.

1982 versie met John Lord en Cozy Powell

https://www.youtube.com/watch?v=tmdoP8wHUJw&feature=related

Grote verwondering uiteraard als daarna ook Ian Paice - ook al ex-Deep Purple- de rangen komt vervoegen. Zijn allereerste optreden met Whitesnake is trouwens op het Jazz Bilzen Festival (1979) in België. Met 3 ex-Deep Purple leden in de rangen dromen vele fans reeds van een nieuwe Deep Purple. De inbreng van het gitaristenduo Moody/Marsden blijkt echter de belangrijkste troef te zijn voor Whitesnake, de ex-Purpleleden worden door de drie M's dan ook de "brass section" bestempeld. Ze treden in die dagen ook vaak op met T-shirts waarop de tekst 'No I wasn't in F**king Deep Purple' staat. Coverdale zelf verklaart trouwens dat Deep Purple met hem enkel nog samenkomt mocht Whitesnake groter worden dan Deep Purple. De band toert en neemt platen op aan de lopende band. Vooral live blijkt de band een voltreffer te zijn tussen het jonge punkgeweld.

1983

In 1982 neemt de band een kleine pauze wegens ziekte van Coverdale's dochter. Paice en Murray besluiten bij Gary Moore te blijven, waar ze eerst tijdelijk ingelijfd waren. Coverdale heeft dan al besloten om drummer Cozy Powell in zijn band op te nemen. Terwijl ex-Trapeze-gitarist Mel Galley en bassist Colin Hodgkinson de overige nieuwelingen zijn. Enkel Jon Lord blijft dus aan boord, al keert Micky Moody ook al vroeg terug naar Whitesnake. Moody verlaat de band alweer in 1983 na een intensieve tournee (onder andere op het Monsters of Rock festival in Castle Donington en twee keer in Vorst Nationaal) en de opnames van het album Slide it in.

1984-1985 : Verandering van stijl

Van een bluesbased band gaat Whitesnake meer de traditionele Led Zeppelin toer op. Bij de komst van ex-Thin Lizzy gitarist John Sykes en de terugkeer van Neil Murray wordt het album geremixt, waardoor er twee versies van op de markt zijn. Als Jon Lord vertrekt naar de eerste Deep Purple-reünie en Mel Galley zich blesseert blijft Whitesnake als een kwartet verder liveoptreden. In Japan en Noord- en Zuid-Amerika is de band immens populair. Achter de schermen speelt Richard Bailey keyboards.

1985-1987 : Het Album 1987

Tijdens de opnames van het nieuwe album loopt het echter totaal mis. Coverdale kan de zangpartijen wegens ziekte niet inspelen en na geruchten over wanbetalingen zit Coverdale met een deel opnames maar geen muzikanten. Om het album af te maken roept Coverdale de hulp van Don Airey en Aynsley Dunbar in. Voor een heropname van 'Here I go again' huurt Coverdale de ritmesectie van Heart en de Nederlandse gitarist Ad van den Berg speelt de gitaarsolo in.

Dit is de versie die ik als eerste kende (single remix)

https://www.youtube.com/watch?v=3_kRVHkPmJw

1987-1988 : Hairband

Als het album klaar is, zit Coverdale zonder muzikanten. Het album heeft ook geen titel en zal onder de naam 1987 (het verschijningsjaar) bekend worden. Om het album te promoten en onder de invloed van MTV moet Coverdale een videoclip uitbrengen. Coverdale ronselt Vandenberg, Vivian Campbell (ex-Dio), Rudy Sarzo (ex-Ozzy Osbourne) en Tommy Aldridge (eveneens ex-Ozzy Osbourne) bijeen voor de opnames van de videoclips. Met een Brit, een Amerikaan, een Cubaan, een Ier en een Nederlander moet ook een van de meest internationale hardrockbands op de planken staan. Het album is een groot commercieel succes wat mede te danken is aan die videoclips met de verschijning van fotomodel en actrice Tawny Kitaen. Tijdens de opnamen van de clips bloeit een romance op tussen haar en Coverdale en later zullen zij ook trouwen. Naast harde rocknummers staan er ook rustige rockballads op het album en meerdere singles bereiken hoge plaatsen in de verschillende hitlijsten, tot de hoogste plaats in de USA met de single Here I go again (een heropname van een door Marsden gepend nummer). In dezelfde bezetting als gebruikt voor de videoclips treedt de band ook op. Een gepland concert in Nederland wordt afgelast wegens ziekte van Coverdale. Na de tournee verlaat Campbell de groep, niet geheel tot ongenoegen van Vandenberg, die het niet goed met hem kon vinden.

1989-1990: Slip of the Tongue

Voor het nieuwe album Slip of the Tongue componeert Coverdale samen met Vandenberg de nummers. Vanwege een polsblessure (ontstaan door bewegingsoefeningen om zijn pols juist soepeler te maken), kan Vandenberg zijn partijen niet inspelen. Coverdale huurt Steve Vai in en geeft hem carte blanche om de partijen op eigen wijze in te spelen. Door Vai wordt deze mogelijkheid benut om zichzelf bij een groter publiek bekend te maken. Ondanks persoonlijke verschillen tussen Vai en Vandenberg is de tournee de meest succesvolle van Whitesnake.

Coverdale/Page

Coverdale besluit echter de band tijdelijk te stoppen om te kunnen samenwerken met Led Zeppelin gitarist Jimmy Page onder de noemer Coverdale/Page.

1993-1994: Greatest Hits-band

In 1993 wordt een verzamelalbum uitgebracht waarbij enkel de drie laatst uitgebrachte albums gebruikt worden. In het nieuwe huurlingenlegioen ter promotie van het album verschijnen naast Heart-drummer Denny Carmassi (meegenomen van Coverdale/Page), Ratt-gitarist Warren DeMartini en toetsenist Paul Mirkovich ook oudgedienden Vandenberg en Sarzo.

David Coverdale & Whitesnake - Farewell tour

In 1997 besluit Coverdale om een soloalbum op te nemen. Onder druk van de platenmaatschappij wordt het album 'Restless Heart' echter toch onder de naam 'Whitesnake' uitgebracht. Een nieuw huurlingenlegioen met naast Coverdale, Vandenberg en Carmassi Tony Franklin,Steve Farris en Derek Hilland wordt samengesteld voor de 'Farewell Tour'. Een akoestisch optreden met enkel Coverdale en Vandenberg wordt in Japan opgenomen en twee dagen later ook uitgebracht. Hierna besluit Coverdale om opnieuw (tijdelijk) te stoppen met Whitesnake en zich te richten op een solocarrière.

Coverdale Solo : Into the Light

Het soloalbum 'Into the light' uit 2000 opgenomen met als co-writer en gitarist Earl Slick blijkt echter niet aan te slaan.

2004-2007 : Terugkeer van Whitesnake

In 2004 wordt opnieuw een Whitesnake samengesteld met gitaristen Doug Aldrich en Reb Beach, bassist Marco Mendoza, toetsenist Timothy Drury en oudgediende Tommy Aldridge op drums. Van deze wereldtournee -die ook doorliep in 2005) werd een DVD opgenomen die in 2006 verscheen. Bij de promotie van die DVD is Mendoza vertrokken naar Ted Nugent en vervangen door Uriah Duffy. Voor de Benelux wordt Arrow Rock in Nederland met een gastrolletje voor Adje Vandenberg en Graspop in België aangedaan. Begin 2007 is er een livealbum uitgebracht "Live in the shadow of the blues" met daarop 4 nieuwe songs, een voorbereiding op een nieuw album dat later in het jaar verschijnt in de winkel en daarop waarschijnlijk een nieuwe wereldtour.

2007-heden : Good to be Bad

Eind 2007 wordt bekendgemaakt dat Aldridge bij Thin Lizzy blijft, waarmee hij al enkele jaren af en toe toert en vervangen wordt door Chris Frasier. Voor 2008 worden alvast optredens op het Arrow Rock Festival (Nederland) en het Graspop-festival (België) in juni aangekondigd dit in een Euro-tour met Def Leppard. In April verschijnt eindelijk een nieuw studio-album Good to be Bad. 21 december 2008 geeft Whitesnake zijn laatste concert van de "Good to be Bad" tour in 013 te Tilburg,ook Ad van den Berg is voor 2 nummers aanwezig. Whitesnake is ook 2011 weer van de partij op Graspop Metal Meeting in Dessel (België).

Live@Donington 1990 met zowel Steve Vai als Adje Vandenberg op gitaar!

https://www.youtube.com/watch?v=x0iY4mBmSaw

Een heerlijke song, al vind ik niet alle versies even goed. De single remix mist helaas de prachtige intro, terwijl de original version uit de filmpjes juist het strakke geluid ontbeert. Het bovenste filmpje is de versie zoals ik 'm het meest gehoord heb en het beste vind. De intro in combinatie met de overgang naar het rock gedeelte doet het 'm wat mij betreft. Daarnaast gewoon een ijzersterke plaat. Een klassieker die wel een 8 verdient.

Autoradio vol open, ramen open en knallen maar.

Geweldig nummer!

Een dikke 8

Pathetische poedel: 2

De gruwel der poedels; de ueberpoedel. Poedel is verzonnen om deze plaat te categoriseren

Ik ga zonder twijfel nog een punt lager zitten dan Sowhat; een 1.

Jaaaaaaaaa, echte, originele, onvervalste poedel!!!

Een 8.

Een slechte rockplaat is het zeker niet en dat het een klassieker is staat ook buiten kijf... Er echt van in extase raken doe ik echter niet... Daarvoor vind ik het een iets te 'gladde' rockplaat... Ik vind trouwens de 'live' versie veruit het beste (die scoort zeker een bonuspunt)! Alles met elkaar afgewogen geef ik een 7

Zou die Coverdale wel eens gillend wakker worden van het kapsel dat hij toen ging dragen? Mijn hemel, wat een kop...

Ja, dit is natuurlijk te bespottelijk voor worden. En dat met onze eigen Adje, die op Hear n Aid ook zijn spierballetjes laat rollen. Kon ik daar nog keihard om lachen, dit nummer is om te janken zo erg.

De clip is natuurlijk een ramp, maar het nummer ook. Het begin is zo tranentrekkend jankerig gedragen en dan moeten de bommen en granaten weer zijn vernietigende werk doen. Zo glad als een paal, onecht dramatisch en oer Amerikaans. Grappig om de oorspronkelijk versie te zien, want die viel best wel mee. Wat kunnen producers toch iets helemaal te gronde verbouwen zeg. Ongelooflijk dat dit in de categorie Hard Rock werd gezet, ik vind dit meer het genre Playmobielrock. En dan gaat die kleuter later ook nog werken met de grote Jimmy Page...

Nog 1 ding over de clip, moet ik ook zo lachen om die close-ups van Coverdale als gentleman en al die gijle meiden om hem heen, echt om te beschreuren zo errug. Cijfer: stel voor dat Dave en Vleer voor 1 keer toestemming geven de 0 in te voeren. Want een 1 is echt veel en veels te hoog.

Jan is back!

Jan rocks!

Poedelrock, wat trouwens niet altijd slecht hoeft te zijn, deze krijgt een 6....

19mirjam63 schreef:Poedelrock, wat trouwens niet altijd slecht hoeft te zijn, deze krijgt een 6....

Ik ken eigenlijk alleen maar slechte poedelplaten, Mirjam. Maar er moet iets tussen zitten wat goed is. Dus laat me verrassen en geef me een titel!

BTW: ik vind GNR en Metallica geen poedel, al zijn het generatie-genoten.

Och, doodgewoon liedje waarvoor je je niet zo druk hoeft te maken.

Een 6.

Jan, ik weet wel een echte poedelplaat die ik wel goed vind!

Bad company - Bad company

Ik vind hem behoorlijk zouteloos, moppie. Maar we blijven door gaan voor de goede poedel. Ik zou zeggen, schrijf maar in en de keuringpoedel ome Jan beoordeelt. We blijven ons druk maken, Frodo, sterker nog, je mag mee doen!

Katje, Vind je dit wel goed?

jan1966 schreef:

19mirjam63 schreef:Poedelrock, wat trouwens niet altijd slecht hoeft te zijn, deze krijgt een 6....

Ik ken eigenlijk alleen maar slechte poedelplaten, Mirjam. Maar er moet iets tussen zitten wat goed is. Dus laat me verrassen en geef me een titel!

BTW: ik vind GNR en Metallica geen poedel, al zijn het generatie-genoten.

Zal eens denken Jan of ik iets kan vinden

Keano schreef:Autoradio vol open, ramen open en knallen maar.

Voor mij ramen open en cd eruit, wat een ellende! Typisch 80's neprock gedrocht

Een 2

Ik kan dit prima hebben, lekker refrein vooral, en voor de rest ook OK. Ik geef een 7.

Coward!

Miennnn schreef:Ik pas deze keer, anders krijg ik ruzie met Jan

Wat slaat dat nou weer op? Joh, plur die 9 gewoon neer, wat interesseert mij dat nou. Wie hebt het nou altijd over vrijheid van meningsuiting? Dus volg je hart, ik zal echt niet minder van je houden.

Mwa, aardig nummer om zo nu en dan te horen. poedelrock of niet.

Kleine 7

jawel jawel, nota bene ikke heb een goede poedelplaat gevonden! Ik zat de luisteren naar mijn onvolprezen top 1000 en volgens mij was tante alice eind 80s echt wel poedel (kwa sound)! Maar hij is verrukkelijk...