*RTH* Dropkick Murphys - The green fields of France

[28-08-2012]
Misschien ben je wel eens op een oorlogskerkhof geweest … je loopt, grafstenen lezend over zo’n plek en je wordt getroffen door één zerk tussen al die duizenden: Jee, wat was hij jong, hoe is hij aan zijn einde gekomen, wie liet hij achter, was hij getrouwd en had hij al kinderen. Zij er nu nog mensen die om hem rouwen?

Misschien dat Eric Bogle ook op deze manier tot het schrijven van zijn tekst is gekomen: getroffen door een tekst op een kruis of een grafsteen op een begraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog. Eric Bogle, een in Australië wonende Schot schreef begin jaren ’70 de song The Green Fields of France. Hij schreef de tekst op een traditioneel Schots klaaglied. De Ierse folkband The Fureys heeft later ook een versie van het lied vertolkt, zodat de teksten soms een beetje afwijken. De Song is ook bekend onder de titel No Man’s Land.
De mooiste versie (wat mij betreft dan) is van de Dropkick Murphys.

In het lied The Green Fields of France gaat Eric het gesprek aan met William “Willy” McBride, die, zo blijkt uit het lied, gesneuveld is in de Eerste Wereldoorlog. Onderzoek wijst uit dat deze William McBride écht heeft bestaan: er waren niet minder dan tien Williams, en drie ervan sneuvelden in 1916, waarvan twee vlak bij elkaar aan de Somme: de één was 21, de ander 19 jaar oud. De jonge William ligt op de Britse begraafplaats bij Authuille.

Was William’s dood “clean” zoals Bogle hoopt in het eerste couplet of was hij “slow and obscene”? De Velden van Weleer (K & C Brants) doen het ergste vermoeden over het sterven van vele Engelse soldaten aan de Somme: “De meesten (= gewonden) bleven echter dagen in het niemandsland liggen, en in de nacht van 1 op 2 juli (1916) steeg daarvandaan langs de hele lengte van het front een erbarmelijk gekerm op; vanuit de betrekkelijke veiligheid van het bos hoorde luitenant Hornshaw van de West-Yorkshires een geluid als ‘het geschraap van enorme natte vingers over een enorme ruit’. De herinnering aan dit treurige gehuil zou hem zijn leven lang achtervolgen.

oh hoe gaat het, jonge Willy McBride
vind je het erg als ik ga zitten hier bij je graf
en even rust in de warme zomer zon
ik heb de hele dag gelopen en ik ben bijna klaar
en ik zie op je grafsteen dat je pas 19 was
toen je meeging met de 'grote gevallenen' in 1916
ik hoop dat je snel overleed
ik hoop dat je stierf in vrede met jezelf
oh Willy McBride, was het langzaam en onzedelijk

hebben ze de drums langzaam bespeeld
hebben ze de fluit laag bespeeld
hebben ze de dodenmars gespeeld
toen ze je lieten zakken
heeft het orkest de laatste post en refrein gespeeld
hebben de doedelzakken de bloemen van het woud gespeeld

en heb je een vrouw of een liefje achtergelaten
in een trouw hart is je herinnering
in een schrijn bewaard
en ook al ben je overleden in 1916
in dat trouwe hart ben je voor altijd 19
of ben je een onbekende zonder enige naam
voor altijd in een schrijn bewaard
in een oud fotolijstje
op een oude foto gescheurd, voddig, en bevlekt
en langzaam vergeeld in een bruin leren frame

hebben ze de drums langzaam bespeeld
hebben ze de fluit laag bespeeld
hebben ze de dodenmars gespeeld
toen ze je lieten zakken
heeft het orkest de laatste post en refrein gespeeld
hebben de doedelzakken de bloemen van het woud gespeeld

de zon schijnt neer op deze groene velden in frankrijk
de warme bries waait zachtjes
en de rode klaprozen deinen
de loopgraven zijn al lang verdwenen onder de ploeg
geen gas, geen prikkeldraad, geen pistolen vurend nu
maar hier op dit kerkhof dat nog steeds niemandsland is
de ontelbare witte kruizen staan als zwijgende getuigen
door onverschilligheid van mensen tot hun naasten
en een hele generatie is geslacht en verdoemd

hebben ze de drums langzaam bespeeld
hebben ze de fluit laag bespeeld
hebben ze de dodenmars gespeeld
toen ze je lieten zakken
heeft het orkest de laatste post en refrein gespeeld
hebben de doedelzakken de bloemen van het woud gespeeld

en ik kan niet helpen mezelf af te vragen
oh Willy McBride
doen allen die hier liggen weten
waarom ze gestoven zijn
heb je ze geloofd
toen ze je de oorzaak vertelden
geloofde je echt dat deze oorlog
alle oorlogen zou eindigen
maar het lijden, de zorgen, de glorie, de schaamte
het doden en overlijden het was allemaal voor niets
oh willy mcbride het is allemaal weer gebeurd,
en maar weer, en maar weer, en maar weer, en maar weer

hebben ze de drums langzaam bespeeld
hebben ze de fluit laag bespeeld
hebben ze de dodenmars gespeeld
toen ze je lieten zakken
heeft het orkest de laatste post en refrein gespeeld
hebben de doedelzakken de bloemen van het woud gespeeld


https://www.youtube.com/watch?v=Kqba0IUdiBk&feature=related

Dropkick Murphys is een Amerikaanse punkgroep uit Zuid-Boston (Massachusetts) die zijn roots vindt in de combinatie tussen Ierse folk en zwaardere punkmuziek. De groepsleden komen uit een Iers-katholieke arbeidersbuurt. Ze zijn in 1995 begonnen in de kelder van een kapperszaak van een vriend en daar hebben ze geëxperimenteerd met het mixen van punk, Ierse folk, rock en hardcore tot een unieke stijl. Hun muziek is geïnspireerd door groepen als Stiff Little Fingers, The Pogues, AC/DC (een van de eerste groepen die doedelzakken met rock mixten), The Clash, The Misfits en Motörhead. Tevens is de groep beïnvloed door de Amerikaanse folksinger Woody Guthrie, wiens nummers zij hebben gezongen. De groepsnaam is een verwijzing naar een plaatselijk ontwenningscentrum.

Na een aantal EP's te hebben uitgebracht, kwam in 1998 het eerste echte album genaamd 'Do or Die'. In 1998 verliet de zanger Mike McColgan de band, waar de leadzanger Al Barr voor in de plaats kwam. In 1999 brachten ze de CD 'The Gang's All Here' uit en in 2001 het album 'Sing Loud, Sing Proud!'. Al snel werd de band een groot succes en toerde de gehele wereld over. Er waren in de band ook nog wat persoonsverwisselingen, zo kreeg de Dropkick Murphys onder andere een nieuwe gitarist. Het volgende album kwam uit in 2003 en kreeg de naam 'Blackout'. Dit is het album waar de Murphys het grootste succes mee hebben behaald. Ze scoorden een radio-hit met het nummer 'Walk Away' en ook het nummer 'Fields of Athenry' deed het goed. Op het album staat ook het nummer 'The Dirty Glass' met de zangeres Stephanie Dougherty. Dezelfde tijd werkte de band aan de Boston Red Sox (honkbalteam uit Boston) themasong 'Tessie'. Ze hebben het aangepast en uitgebracht en werd in het stadion bij wedstrijden gedraaid. Toeval of niet, dat jaar (2004) wonnen de Red Sox eindelijk weer eens de titel na 86 jaar! Het vijfde album 'The Warrior's Code' kwam uit in 2005, met als bonustrack het nummer 'Tessie'. Het zesde (en tot nu toe laatste) album van de band "The Meanest Of Times" kwam uit in september 2007. Op dit album stond het nummer The State of the Massachusetts wat het intronummer voor het programma Nitro Circus is geworden. In januari 2008 kondigde gitarist Marc Orrell aan uit de band te stappen omdat hij muzikaal gezien een andere kant op wil. Tim Brennan heeft daarop zijn positie als leadgitarist overgenomen en Jeff DaRosa op zijn beurt weer de taken van Brennan. Op 16 maart 2010 kwam het tweede livealbum van de band uit, genaamd Live on Lansdowne, Boston MA. Hierbij zat ook de eerste live-DVD van de band.

Ik had liver een punkliedje van ze beoordeeld.

Voordat ik weer allerlei verlichte geesten over me heen krijg. Ik beoordeel vooral op muziek en niet/nauwelijks op tekst. De muziek vind ik niets, dus een 3.

Ondanks de serieuze tekst is dit echte plaat om dronken de armen bij in elkaar te haken. Ik vind het best leuk, maar niet elke dag. Een 6.

treffende combinatie van de tekst & de muzikale verwoording daarvan...:

- het (eenzame) pianospel aan het begin,
- de treurige vertellende stem en
- het -haast- militaristische roffeltje op de achtergrond geeft het nummer die meerwaarde mee...
- het voorgrond geluid -fluit- even later die toegevoegd wordt (in het refrein) & ook de
- stemverheffing, de kracht in de stem als het tekstueel vereist is, zijn (ook) een pracht van een toevoeging...
- & dan vooral die doedelzak en dat roffeltje aan het einde, laten die "leegte" achter...

...een anti-oorlogs-ballad dus...

een 8

Ook als rechtgeaarde Dropkick Murphys fan ben ik het eens met Sowhat.
Ik merk heel vaak dat ze in NL tamelijk onbekend zijn, en dan zou het leuk zijn om iets te plaatsen dat een goed beeld geeft van hun werk. Dit liedje (wat best heel mooi is) is volstrekt niet representatief voor de Murphys, en bovendien is dit nu net één van hun weinige covers.

Een 9.

Hey dit is/was mijn tipje van de V500 van vorig jaar... Ik zou hem dit jaar ook zo weer opnieuw kunnen tippen, ik voel bij dit nummer elke keer weer hetzelfde bedrukkende gevoel dat ik in 2003 kreeg toen ik bij het Ossuarium van Douaumont in Verdun was, want er waren in de eerste wereldoorlog vele, vele Willie's die zijn omgekomen en in dat Ossuarium liggen de beenderen van ca. 130.000 ongeïdentificeerde soldaten.

Hij staat in mijn persoonlijke lijst die ik instuurde voor de V500 van 2011 op plekje 67, en hij gaat daarin zeker niet veel zakken. En om mijn niet-cijfer-geef-gewoonte weer eens te doorbreken kan ik niet anders geven dan een...

10...(mijn gevoel kan ik toch niet negeren)

totaal mijn ding niet, ik vind die pseudo-Ierse muziek altijd zo aanstellerig. Dit vind ik ook zo waardeloos gezongen. Misschien leuk onderwerp, maar net als Sowhat oordeel ik de muziek. Ik heb die Dropkickers vaak moeten aanhoren op festivals, vooral omdat mijn vrindjes dit zo leuk vonden.
2

Ben zelf een liefhebber van The Pogues en Flogging Molly. Gek genoeg ken ik Dropkick Murpheys niet zo heel goed. Deze cover is echter erg goed. Een 8.

1 van mijn lievelingsbands! (heb ze 4 keer live gezien). Hoewel dit nummer niet overeenkomt met de rest van het repertoire is het toch een steengoed nummer. Een welverdiende 9 van mij.

plekvis schreef:Ben zelf een liefhebber van The Pogues en Flogging Molly. Gek genoeg ken ik Dropkick Murpheys niet zo heel goed. Deze cover is echter erg goed. Een 8.

Had het zelf kunnen schrijven, woord voor woord.

Kende dit helemaal niet, maar vind het best mooi, een 7

Mooie tekst dat staat buiten kijf. Verder vind ik de Dropkick Murphys vooral een gezellige band. Dit nummer is gedragen en minder gezellig dan het "normale" werk van de dropkicks. Ik vind het best mooi maar ik zou het niet zelf opzetten, derhalve een kleine 7.

Wordt zo maar 2 keer verwend in de rth's van deze week, eerst al Even Flow en toen zag ik deze knijter ook nog staan. Alle superlatieven zijn al gebruikt om dit nummer te beschrijven rest mij dus alleen maar het geven van een cijfer! 9

Heb Dropkick Murphy's meerdere keren live gezien, en elke keer was het feest. Dit nummer speelden ze duidelijk niet :S Dit is van een heel andere orde en bezorgt toch wel kippenvel. Ik geef een 8.

In 1988 zag ik Hannes Wader in Paderborn, Duitsland.
Daar woonde mijn toenmalige vriendinnetje. Wader is een Duitse protestzanger, die een vertaling van dit lied heeft gemaakt.
Hij zit/zat in de communistische hoek van de protestzangers.
Ik weet dat het wat anders is dan de Dropkick Murphys, maar ik krijg van deze versie nog altijd kippenvel..

En voor iedereen die de Dropkick Murphys nog niet kende, en dan overal leest dat deze RTH niet representatief is, hierbij een leuk intronummertje. 2 minuten 20 en je krijgt meteen een goed idee waarom het altijd feest is bij concerten.

MrJohn schreef:De alles verscheurende ellende, die zo waanzinnig veel levens heeft gekost en evenveel mensen heeft getraumatiseerd voor de rest van hun leven.

Niet alleen de tekst, maar ook de muziek is prachtig en snijdt door je hart.

Een 9.

Ben zelf niet zo bekend met de Dropkick Murphys en dat terwijl ik wel van Ierse invloeden in de muziek houd/van Ierse muziek houd... Aangezien dit nummer niet echt representatief is voor het repertoir van de Dropkick Murphys (kon ik opmaken uit de reacties op dit nummer) heb ik op Spotify nog ff wat nummers van ze beluisterd en die zijn idd totaal niet te vergelijken met dit nummer... Ik snap na het beluisteren van enkele nummers inmiddels heel goed dat het een feestje moet zijn, om bij een live optreden van deze band te zijn! Voor dit prachtige nummer geef ik desalnietermin een 8 en wil ik me verder aansluiten bij de 'mooie' omschrijvingen/gevoelens bij dit nummer van zowel Mr John, als Fon, want ook ik 'voel' hetgeen zij hebben beschreven bij dit nummer.

@ Marsha, een mooie V500 tip idd. Ik zal dit nummer in mn achterhoofd houden

Ik kan hier niet zo enthousiast van worden, ik vind het een beetje saai nummer, typisch zo'n nummer om mee te lallen als je net iets teveel gedronken hebt.

Een 5