*RTH* Dick Dale & Stevie Ray Vaughan - Pipeline

Vers van het pallet een Surf nummer, een stijl die niet zo vaak binnen de VV voorkomt en ook niet vaak op Orinoco Radio gedraaid wordt.

Dick Dale, artiestennaam van Richard Anthony Monsour, ook bekend als The King of the Surf Guitar, (Quincy (Massachusetts), 4 mei 1937) is een Amerikaanse gitarist die een van de pioniers op het gebied van surfrock is en een van de invloedrijkste gitaristen uit de vroege jaren 60. Dale experimenteerde met galmeffecten en maakte gebruik van custom gebouwde Fender versterkers, inclusief de allereerste 100-watt-versterker.

Dick Dale, de zoon van een Libanese vader en Poolse moeder, leerde al snel muziekspelen op een drumstel, de ukelele, trompet en uiteindelijk gitaar. Zijn muzikale invloeden kwamen van zijn oom; een oudspeler van buikdansmuziek. Veel van zijn eerste nummers bevatten Midden-Oosterse invloeden; Dale wordt vaak genoemd als een van de eerste elektrische gitaarspelers die een exotisch geluid speelt. Hij was een expert op het gebied van surfmuziek en wilde dat zijn geluid reflecteerde aan het geluid dat hij hoorde wanneer hij aan het surfen was. Terwijl hij vooral bekend stond om de introductie van het gebruik van galm-effecten, die de gitaar een "wet-sound" geven en sindsdien geassocieerd worden met het surfgeluid, werd vooral Dales snelle staccatowijze van spelen zijn handelsmerk. Dale was linkshandig en werd aanvankelijk gedwongen op een rechtshandig exemplaar te spelen, op dezelfde wijze als Jimi Hendrix een aantal jaren later zou doen. Hij deed dit zonder de snaren opnieuw te monteren, hij speelde op deze manier "ondersteboven" (terwijl Hendrix wel zijn snaren op de juiste manier monteerde) en speelde de hoge snaren vaak door de hals via de bovenkant te benaderen, in plaats van zijn vingers ver uit te strekken van onderaf. Ook nadat hij een linkshandige gitaar bemachtigde, bleef Dale op deze manier spelen. Dale staat ook bekend om zijn slaande, zware speelstijl waarbij hij, voor de meeste gitaristen, extreem zware snarensets gebruikt, respectievelijk 16p, 28p, 20p, 38w, 48w en 58w, terwijl standaard gitaren snaren van 9 tot 42 bevatten.
Met zijn band de Del-Tones (bassist Ron Eglit, drummer Ron Fish en gitarist Carl Verhein), werden Dales liveshows lokaal zeer druk bezocht. Het nummer "Let's go Trippin" uit 1961 wordt vaak gezien als het eerste surf rock nummer. Deze werd gevolgd door meerdere lokaal uitgebrachte nummers, zoals "Jungle Fever" en "Surf Beat" welke uitkwamen onder zijn eigen Deltone label. Zijn eerste volledige album was "Surfers' Choice" uit 1962. Dit album werd uitgebracht door Capitol Records en wereldwijd verspreid. Dale verscheen in die tijd vaak in de "Ed Sullivan Show" en meerdere films. Zijn tweede album werd vernoemd naar zijn bijnaam; "King of the Surf Guitar".

Hoewel surf rock binnen de US nationaal populair werd, begon de Britse invasie binnen de Amerikaanse hitlijsten in 1964. Dale werd getroffen door rectale kanker, hij revalideerde, maar trok zich wel voor een tijdje terug. In 1979 verloor hij bijna een been nadat hij zich verwond had tijdens het zwemmen; een door het vervuilde water afkomstige infectie maakte de kleine verwonding echter veel erger. Dit resulteerde erin dat Dale milieuactivist werd en hij begon hierna al snel weer op te treden. In 1986 nam hij een nieuw album op en werd hij genomineerd voor een Grammy Award. Het gebruik van "Misirlou" voor de Quentin Tarantino film Pulp Fiction resulteerde in een grote groep nieuwe bewonderaars. Sindsdien heeft hij nog een aantal albums uitgebracht en blijft hij regelmatig live optreden.

Net als Kiss rocker Gene Simmons heeft Dale nooit alcohol of drugs gebruikt, en hij verafschuwt het gebruik hiervan door zijn bandleden en crew. Gezondheid is zijn prioriteit; jaren geleden heeft hij besloten geen rood vlees meer te eten, en studeerde 30 jaar lang vechtkunst. Toen hij ouder dan 70 was, zette hij nog steeds een energieke liveshow neer.

In 1987 verscheen Dick Dale in de film Back to the Beach, waarin hij "Pipeline" speelde met Stevie Ray Vaughan. Dat nummer mogen jullie nu ranken!

Pfffff alweer een instrumental waar ik niets aan vind. Dit lijkt trouwens op Apache. 3

hoewel dit idd overduidelijk als surf rock omschreven kan worden, waarvoor ik -in zekere zin- wel respect kan opbrengen omdat t een specifieke toevoeging als muzikale stroming in t muzikale landschap is, kan t mij persoonlijk niet bekoren...t is (voor mij dan) "te simpel", ik mis "het avontuurlijke"...een 3 dus...

Dick Dale vind ik prima maar Stevie Ray Vaughan, dan wordt het weer zo spierballerig. Alle subtiliteit die Dick Dale wel heeft gaat verloren.Daar hou ik niet van, een 3

Dit nummer begint me al heel snel te vervelen.

Een 4

op zich wel een leuk nummer, al heb je t na 1 minuut eigenlijk wel gehad.. 6

Ik vind het 'gewoon' een lekker plaatje: 7

Helemaal met Dave eens, een lekker plaatje, een 7.....

Wel aardig, maar toch iets dat snel naar de achtergrond zakt.

Een 6.

Doet me niet zo veel. Een 4.

Ik zit op de Dave en Mir lijn. Dus een 7

Mooi samenspel tussen Dick en Stevie, vrolijke plaat met een krachtige ondertoon. Ja, dit verdient wel een 8.

Hmm opzicht wel een lekker ritme en een spannend en vrolijk muziekje is het ook wel (net wat Miennn ook al zegt wel geschikt als ondersteunend muziekje in een film, tijdens een achtervolgingsscene), maar echt bekoren kan het me niet... Nou vooruit, een 'mager' 6je.