*RTH* Bo Diddley - Bo Diddley

(Zondag 13-05-2012)

Bo Diddley, geboren als Otha Ellas Bates, later veranderd in Ellas McDaniel (McComb, 30 december 1928 - Archer, 2 juni 2008), was een invloedrijke Amerikaanse rock-'n-roll-zanger en -gitarist. Zijn stijl, kenmerkend door de metaalachtige gitaarriffs en de voortstuwende ritmes, is van invloed geweest op talloze muzikanten, hoewel zijn werk zelden de hitlijsten heeft weten te bereiken.
In zijn jeugd kreeg hij vioolles. Na het horen van John Lee Hooker besloot hij bluesgitarist te worden. In de jaren vijftig begon hij te spelen met zijn vaste partner, de maracas-speler Jerome Green. In het midden van de jaren vijftig kreeg hij een contract bij de in Chicago gevestigde platenmaatschappij Chess Records. Diddley bespeelde oorspronkelijk een zelfgebouwde, vierkante gitaar - op zijn platenhoezen altijd keurig gekleed met vlinderstrik en Schotse geruite jasjes. Zijn handelsmerk tijdens echte optredens werden een zonnebril en de even onafscheidelijke (bol)hoed.
Zijn eerste single, het op een slaapliedje gebaseerde "Bo Diddley", introduceerde de voor hem kenmerkende beat, die later vele malen zou worden gekopieerd. Invloedrijk is ook de nadruk op het door de gitaar gestuurde ritme in het nummer.
Later werden nog meer singles uitgebracht, waaronder "I'm a Man", "Who Do You Love?", "Mona" en "Road Runner". Alhoewel het destijds geen grote successen waren, zeker niet in vergelijking met de hits van zijn Chess-collega Chuck Berry, zijn deze en andere nummers regelmatig gecoverd en zijn ze van grote invloed gebleken op andere belangrijke muzikanten. Onder anderen The Rolling Stones, The Doors, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals, Quicksilver Messenger Service, The Pretty Things en The Yardbirds hebben covers en bewerkingen van nummers van Bo Diddley alias E. McDaniel gespeeld.
In de jaren zestig stopte Bo Diddley met het opnemen van platen. Hij zou nog wel af en toe optreden, waaronder in het voorprogramma van The Clash, eind jaren zeventig. In 1987 werd Bo Diddley opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.
Op 16 mei 2007 werd Bo Diddley na een optreden getroffen door een beroerte en opgenomen op de IC van een ziekenhuis in Omaha (Nebraska). Een jaar later, tijdens zijn revalidatie, overleed hij na een hartaanval in Florida, op 79-jarige leeftijd.
Bo Diddley heeft zijn eigen ritme ontwikkeld, het wordt dan ook het "Bo Diddley-ritme" genoemd (vaak wordt de Engelse benaming, de "Bo Diddley beat", gebruikt). Een andere benaming is het "jungle ritme". Het ritme is in diverse nummers gebruikt, enkele daarvan zijn:

U2 - Desire
The Who - Magic Bus
The Bangles - Walk Like An Egyptian
Buddy Holly - Not Fade Away (later gecoverd door de Rolling Stones)

Nu dan Bo Diddley met Bo Diddley in RTH, rankse maar deze oldie

AUDIO

https://youtu.be/VVIrTHqKm5w

LIVE

https://youtu.be/kMTUHNTmAWc

Leuk deze oerversie van Not fade away: 7

Oud zeg, jeempie. 6

Ik dacht dat we van Dave niet meer van oude plaatjes mochten houden?

Dit klinkt echt oud zeg, maar wel authentiek en opzwepend. Ik kan er niet echt van genieten, maar ik hoor wel de historische waarde ervan in. Een 7.

jan1966 schreef:Ik dacht dat we van Dave niet meer van oude plaatjes mochten houden?

Je lijkt wel een politicus Jan, zo teksten te verdraaien

Leuk plaatje, zelfs nu nog.

Een 7.

Frodo schreef:Leuk plaatje, zelfs nu nog.

Een 7.

Helemaal mee eens, ook van mij een 7.

Eert uw voorvaderen.. grote invloed gehad deze man. Een 8 dus.

Deze uitvoering blijft het altijd goed doen maar voor mij niet zo'n hoogvlieger. Een 7 (zeven)

Miennnn schreef:Die oudjes doen het best nog goed in dit Muse tijdperk!
Een 8 van mij.

Nou nou kan het niet wat minder, Mienepien. Een heel tijdperk ophangen aan een onbenullig scheitbandje vind ik wel wat overtrokken.

7. De kwaliteit is duidelijk, de invloed ook, maar écht goed vind ik dit niet.

Frodo schreef:Leuk plaatje, zelfs nu nog.

Een 7.

Helemaal mee eens