*RTH* Herbie Hancock - Wiggle Waggle

Herbert Jeffrey Hancock (Chicago, 12 april 1940) is een Amerikaans jazzpianist en -componist. Herbie Hancock wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van de tweede helft van de twintigste eeuw, een status vergelijkbaar met die van zijn mentor Miles Davis. In zijn muziek gebruikt hij ook elementen uit de funk, rock, Hancock leerde op zevenjarige leeftijd piano spelen. Op zijn elfde speelde hij solo het eerste deel van een pianoconcerto van Mozart met de Chicago Symphony. Na gestudeerd te hebben aan Grinnell College werd hij in 1961 uitgenodigd door Donald Byrd en niet veel later kreeg hij contract bij Blue Note Records.
Zijn eerste soloalbum, Takin' Off, kwam uit in 1962. De verkoopcijfers van het album stegen tot grote hoogten toen datzelfde jaar Mongo Santamaria een eigen versie van Hancocks "Watermelon Man", afkomstig van dat album, uitbracht en een grote hit werd. Dit album bracht Hancock in de belangstelling bij Miles Davis. In 1963 werd hij lid van Davis' band, waar hij zo'n vijf jaar bleef. Op aanraden van Davis ging Hancock over op de Rhodes piano. Ook solo was hij succesvol. Hij componeerde belangrijke jazznummers als "Maiden Voyage" en "Cantaloupe Island".
Hancock componeerde de filmmuziek voor Michelangelo Antonioni's film Blow-Up, waarna hij vaker als filmcomponist gevraagd werd. In 1969, nadat hij de groep van Miles Davis had verlaten, bracht hij een funkalbum uit, Fat Albert Rotunda, waarop de muziek staat die hij heeft gecomponeerd voor de televisieserie Fat Albert van Bill Cosby. Ook vormt hij dat jaar een sextet. Met dit sextet experimenteerde Hancock met synthesizers en elektronische muziek. Gedurende deze tijd werkte hij soms onder de naam "Mwandishi", Swahili voor "schrijver". In 1973 hield het sextet op te bestaan.
Na het uiteenvallen van het sextet ontdekte hij het Boeddhisme. Zijn muziek raakte beïnvloed door de funk van Sly & the Family Stone, wat goed te horen is op zijn album The Headhunters uit 1973. Dit album, gemaakt voor Columbia Records, sloeg ook aan bij een poppubliek en werd een van de succesvolste jazzalbums van die tijd. In 1976 kwamen oude leden van Miles Davis' kwintet uit de jaren zestig, waaronder Hancock bij elkaar voor een reünieconcert (Miles Davis zelf wordt echter vervangen door Freddie Hubbard). Onder de naam V.S.O.P. gaven ze vanaf de jaren zeventig tot ver in de jaren negentig sporadisch tournees.
In 1983 scoorde Hancock een grote hit met de single "Rockit", een van de eerste grote hits waarop gescratched wordt. De bijbehorende videoclip wordt veelvuldig gedraaid op MTV. In 1986 bracht hij het live-album Jazz Africa uit, waarop hij samenwerkte met de Gambiaanse koraspeler Foday Musa Suso. Datzelfde jaar wint hij een Oscar voor Beste Filmmuziek voor de soundtrack van de film 'Round Midnight.
Na de dood van Miles Davis in 1991 bracht hij samen met enkele vrienden een tribuut-album uit, A Tribute to Miles. In 1998 had hij succes met het album Gershwin's World, waar hij zijn eigen kijk geeft op het werk van George en Ira Gershwin.
blues, soul, gospel en klassieke muziek. Hij speelt zowel piano, keyboard als synthesizer.

Here is track 1 from HH's 1969 album Fat Albert Rotunda


https://youtu.be/AHnSh3amu8o

Ik vind het vooral zenuwachtig gedoe.

Een 3.

Hè, dat je nou net deze periode gekozen hebt. Ik vond en vind het niks. Hij schreef deze muziek voor een show van Bill Cosby. In het begin denk je nog, hé Memphis Sound, maar daarna schiet het alle kanten op behalve de goede. Het is af en toe jazz, af en toe funky en af en toe weet ie volgens mij zelf niet meer waar ie mee bezig is. Het is te goed om er een Vanessa-achtig cijfer voor te geven, maar meer dan een 4 zit er voor mij niet in.

Ach Dutch, doe normaal: hij mag de schoenen van Vanessa niet eens poetsen: 3

Helemaal top dit! Dikke 9 voor deze meester.

sokratikos schreef:

Dutchzaphod schreef:Het is af en toe jazz, af en toe funky en af en toe weet ie volgens mij zelf niet meer waar ie mee bezig is.

Vandaar dat Herbie´s muziek gewoonlijk tot de fusion wordt gerekend, als fusie van funk en jazz.

Komt niemand de baslijn bekend voor? Die is namelijk gebruikt (net als een deel van het intro) in een bekend nr uit de 80ies...

Back by dope demand van Juan Elmzoon.

Ik dacht ook meteen: Back by dope demand. Dat nummer vind ik ook alleraardigst, maar deze is helemaal supergaaf zeg. Een aangename verrassing moet beloond worden, een 8.

De kritiek van Dutchzaphod snap ik niet, juist het eigenwijze karaker geeft dit nummer iets bijzonder, en volgens mij wist Herbie heel goed waar hij mee bezig was.

Nee niet mijn ding dit, een 4....

Ik geef deze een 6

Goed zeg Jan dat je dat wist. Ik vind dit nummer helemaal mega. Als je niet echt into jazz bent, kan ik me voorstellen dat je het een nerveus riedeltje vindt. Ik vind ook lang niet alles even mooi in het genre. Maar dit is echt helemaal fantastisch wat mij betreft, toppunt van originaliteit zonder dat het in een onbestuurbaar soort pleurisgejam ontaardt. Een 9.

jan1966 schreef:Ik dacht ook meteen: Back by dope demand. .

Ook die zou van mij een 9 krijgen!

Een 10 natuurlijk en voor back by dope demand die ik een keer heb laten ranken hetzelfde!

Dit is niet mijn soort muziek, ik word er kriegelig van en kom niet verder dan een 4.

Ahh wat een aangename verassing dit! Erg fijn nummer, zeker door de aanwezigheid van het fijne geluid dat er uit de saxofoon komt en ook door de synth, maar ook de 'jazzy' en 'funky' sound in zijn algemeenheid weet mij te bekoren. Van mij een 8