*RTH* Radiohead - Pyramid Song

Radiohead is een Engelse alternatieve rockband uit Oxfordshire. De band bestaat uit Thom Yorke (zang, slaggitaar, piano, elektrische instrumenten, percussie), Jonny Greenwood (leadgitaar, andere instrumenten), Ed O'Brien (gitaar, achtergrondzang), Colin Greenwood (basgitaar, synthesizers) en Phil Selway (drums en percussie). Radiohead heeft acht albums uitgebracht en meer dan 25 miljoen platen verkocht.
Radiohead begon eind jaren 80 onder de naam On A Friday, maar noemde zich al snel naar een nummer van de Talking Heads (Shindig). Dit gebeurde onder druk van de platenmaatschappij die 'On A Friday' niet flitsend genoeg vond en Radiohead als naam met enige argwaan toeliet, onder het motto: alles beter dan 'On A Friday'. Radiohead bracht haar eerste single, Creep, uit in 1992, en het debuutalbum Pablo Honey in 1993. Hoewel aanvankelijk weinig succesvol, werd Creep een jaar later wereldwijd een grote hit. Later werd het door de band zelf verguisd.
In de jaren 90 werkt de band zich op tot een van de succesvolste rockacts ter wereld, met als hoogtepunten de albums The Bends in 1995, waarvan maar liefst zeven singles verschijnen, en het vaak tot meesterwerk bestempelde OK Computer in 1997. De kenmerkende gitaarklanken van de band en Yorkes falsettozang werden door recensenten en fans warm ontvangen. De band scoort verschillende hits met Street Spirit (Fade Out) en Fake Plastic Trees van The Bends, en met Paranoid Android, Karma Police en in mindere mate met No Surprises van OK Computer. Het album OK Computer wordt vaak gezien als een hoogtepunt en een typering van de jaren 90.
Na al het succes gooide de band in 2000 het roer echter helemaal om. De tour na OK Computer bleek erg vermoeiend voor de band, zoals te zien is op de dvd Meeting people is easy. Radiohead liet in de rockscene een duidelijke invloed achter, die terug te horen is bij onder andere Coldplay, Travis, Saybia en Keane, maar sloeg zelf het elektronische pad in. Met de platen Kid A en Amnesiac (die uit dezelfde opnameperiode afkomstig zijn, maar met een pauze van een half jaar in 2001 en 2002 worden uitgebracht) verliest de band veel fans, maar wint er ook weer bij. De Radiohead-sound van die albums bevat nog maar weinig rock en pop, maar vooral veel niet snel te doorgronden elektronica en verder Krautrock en jazz. De groep zegt zich te hebben laten beïnvloeden door acts als Autechre, Squarepusher en Aphex Twin, en heeft hier een totaal eigen geluid uit weten te scheppen. Met de wat toegankelijker nummers Pyramid Song en Knives Out (van Kid A werden geen singles uitgebracht) scoorde Radiohead goed in de alternatieve hitlijsten. Ook in haar videoclips bleef de band vernieuwend. Onbekende kunstenaars werden uitgenodigd bijzondere animatieclips bij de muziek te maken, en haalden zo MTV.
Op het in 2003 verschenen Hail to the Thief gaat Radiohead tussen haar rock- en elektronisch geluid in zitten. Het album mixte alle stijlen die de band ooit gebruikt had. Recensenten noemden het een typisch Radiohead-album, maar waren tevreden. Ook de erop volgende wereldtournee werd een succes; in de pers in de Verenigde Staten werd de band algemeen bejubeld en vergeleken met Pink Floyd. Van het album werden drie singles getrokken, There There, Go to sleep en 2+2=5.
Naar aanleiding van Hail to the Thief verschijnt er ook een dvd, getiteld The Most Gigantic Lying Mouth Of All Time. Hierop staat een compilatie van afleveringen die uitgezonden zouden worden op de BBC. Toen dit oorspronkelijke plan niet kon doorgaan, besliste Radiohead de afleveringen via haar website uit te zenden. Nu is de compilatie enkel te verkrijgen op dvd.
In 2006 bracht Thom Yorke zijn eerste soloalbum uit (7 juli 2006 in Nederland), getiteld The Eraser bij indielabel XL Recordings. De productie was, net zoals bij de andere albums van Radiohead, in handen van Nigel Godrich. Het artwork kwam van Stanley Donwood, de 'huisartiest' van Radiohead. Yorke ontkende met klem dat de plaat een split van de groep zou betekenen. Hij deelde namelijk op hetzelfde moment mee dat het volgende, zevende Radiohead-album in 2007 zou uitkomen.
In 2006 kwam Radiohead, na lange tijd, weer met nieuw materiaal. Tijdens hun Europese tournee lieten ze enkele nieuwe nummers horen, waaronder All I need, Open pick, Nude (eerder bekend als Big Ideas), Go Slowly, Bangers 'n' Mash, Bodysnatchers, Spooks, Arpeggi, Videotape, 15 step, Down Is The New Up en Last Flowers. Zoals bij veel Radiohead-concerten doken op internet bootlegs van de nieuwe nummers op.
Op 1 oktober 2007 maakte Radiohead bekend dat het nieuwe album de titel In Rainbows draagt, en al vanaf 10 oktober 2007 te downloaden is vanaf de speciale site inrainbows.com. Veel van de eerdere nieuwe nummers staan op dit album. Opvallend en spraakmakend is dat de downloadversie geen vaste prijs heeft en dat de koper zelf kan bepalen wat hij wil betalen. De zogenaamde discbox-editie, die onder andere een bonus-cd, vinyls en artwork bevat, kost echter 40 pond (omgerekend zo'n 58 euro). Het album was op 10 oktober 's middags voor het eerst integraal op de radio te horen via XFM London, een Brits station met mogelijkheid tot online beluistering.
Ze tekenden wel een contract met XL Recordings. Dat label heeft In Rainbows in cd-vorm uitgebracht. Vroeger zat de band bij EMI, maar Thom Yorke bracht zijn soloplaat uit bij XL, dus verrassend was deze nieuwe stap niet echt.
In mei 2009 kondigde Colin Greenwood aan dat de band de studio inging, met producer Nigel Godrich, om te werken aan hun volgende studio-album.
Op 14 februari 2011 volgde de aankondiging van The King of Limbs, het achtste studioalbum van de band. Het album werd op 18 februari uitgebracht als digitale download, gevolgd door een speciale editie in mei 2011.
Het album is opvallend kort. Het bevat slechts 8 nummers waar de meeste Radiohead-albums 12 tot 14 nummers bevatten.

Pyramid Song was de eerste single van hun album Amnesiac en de eerste Radiohead single in meer dan drie jaar tijd, nadat er geen waren uitgebracht voor hun vorige album Kid A.
"Pyramid Song" is uitgebracht in de meeste delen van de wereld, behalve de Verenigde Staten (waar "I Might Be Wrong" de eerste single voor alleen de radio was). Vooral in het Verenigd Koninkrijk werd de single goed ontvangen, en haalde de top 5; de single werd ook NME's single van de week. Het nummer werd gespeeld bij Top of the Pops in mei 2001. Een favoriet onder fans ondanks het gebrek aan grootschalige radio uitzending, het nummer wordt nog regelmatig gespeeld in Radiohead's live concerten. De band beschouwt het nummer als een hoogtepunt in hun loopbaan. Volgens gitarist Ed O'Brien, zei Thom Yorke bij het horen van een vroege versie van de opname dat het "het beste wat we ooit opgenomen hebben" was.
"Pyramid Song" is een onaards aandoend, door piano gedreven muziekstuk met gezang en tekst door Yorke. Het nummer heeft een kenmerkend tijdsignatuur en bouwt op naar een climax vergezeld door Phil Selways' jazz-achtige percussie met syncopisch ritme. Er zitten ook strijkinstrumenten in, bespeeld door bandlid Jonny Greenwood, die er ook de Ondes Martenot in bespeelt. Collin Greenwood speelt contrabas in plaats van zijn gewoonlijke elektrische; O'Brien voegt subtiele elektrische gitaar toe bij live-versies. Yorke heeft gezegd dat "Pyramid Song" onder invloed is geweest van Charles Mingus zijn lied "Freedom". "Pyramid Song" is door Nigel Godrich samen met Radiohead geproduceerd.
De tekst van “Pyramid Song” is gezien als gebaseerd op Dante’s Divine Comedy, hoewel Yorke ook het Tibetaanse boek der doden, het Egyptische boek der doden en Herman Hesse’s Siddhartha als andere inspiraties genoemd heeft.

Deze track uit 2001 is voor vandaag de RTH en mag becijfert worden met ingang vanaf nu

Clip

https://youtu.be/s2VzLn6DMCE

Live

https://youtu.be/6wmsFJU26T0

Wonderlijk is dat toch met Radiohead en ook Pearl Jam. Het is net of begin jaren 90 aan me voorbijgegaan is, of ik toen geen nieuwe muziek meer hoorde. De fascinatie van velen van jullie (blijkt ook uit de V500) voor deze bands is heel tastbaar. Ik ga m'n best doen deze muziek naar binnen te laten, maar vooralsnog is dit deprimerende nummer geen verbetering voor mijn zondagochtendhumeur. Een 5 derhalve.

Dit is niet mijn favoriete Radiohead nummer, ik krijg ook altijd het gevoel dat de drummer een ander nummer aan het spelen is. Ik vind dit een rommelige song.

Ik kom niet verder dan een 4.

Aan de ene kant een leuk plaatje dat van de gebaande paden afwijkt, aan de andere kant voor mij weer te artistiekerig om er helemaal in op te kunnen gaan.

Een 7.

Ik vind dit een schitterend nummer, zoals zoveel van Radiohead dus een 8

Geniaal; een 10.

Gaat wel, iig beter dan dat liedje van hun op 2 in de V500: 6

Jaaaa en dan nu een nummer waar Sokra en ik het eens zwaar niet over eens zijn. Want ik vind Radiohead meer dan prima te pruimen. Juist die offtune piano en de zeikerige stem van Yorke erbij maken dit een meer dan fijne plaat voor mij. Hij is zwaar loodzwaar lijkt niet vooruit te komen en ik hou ervan. Ik ga deze met een hele mooie 9 beoordelen en dat is niet omdat de rest van de wereld Radiohead bewierookt maar omdat ik het mooi vind.

Een 8.

Ik luisterde vroeger veel naar OK computer, toen het niet goed met me ging. Ja. daar wordt je niet beter van. Daarom kan ik niet meer naar deze plaat luisteren. Dit vind ik ook een gejammer van de bovenste plank. Een 2

Ik vind alleen Creep ghoed van deze band, maar daar hebben ze zelf weer een scheithekel aan.

Dave Evans schreef:

Journeyman schreef:ik hoor flarden genialiteit maar ook semi intelectueel geneuzel, en dus hinkt dit nummer voort voor mij op 2 gedachten en weet ik niet zo goed wat hier nu mee te doen.

Tja dat is ook een beetje de gedachte die ik sowieso altijd bij Radiohead heb. Geniale platen afgewisseld met onbegrijpelijke missers. Dit hangt er een beetje tussen in en eigenlijk zorgt het voor mij sterke einde ervoor dat het alsnog een voldoende wordt: 6

Dave en Journey hebben met deze 2 commentaren eigenlijk ook een beetje mijn gevoel bij dit nummer omschreven en de woorden uit mijn mond gehaald... Radiohead heeft idd geniale platen gemaakt (bijv. Street Spirit Creep en Karma Police) , maar ook mindere.. Dit vind ik zeker niet 1 van hun betere platen, maar slecht is het nou ook weer niet... Een nipte 6.

Ik vind lang niet alles goed van Radiohead en zou deze band ook wel kunnen opnemen in een lijst met overschatte artiesten, maar deze experimentele plaat kan mij zeker bekoren. Ruime 8.