*RTH* Spandau Ballet - I'll Fly for you

Spandau Ballet is een Britse popgroep die in de jaren tachtig hits scoorde als True, Gold en Through the Barricades. Spandau gold destijds als een van de kopstukken van de New Romantics-scene (een reactie op het rauwe realisme van de punk) en werd nog jaren achtervolgd door dit beeld.
De band wordt in 1976 opgericht door zanger en tekstschrijver Gary Kemp (16 oktober 1959) en gitarist Steve Norman (25 maart 1960); twee schoolvrienden met een gedeelde muzieksmaak. Al snel krijgen ze versterking van drummer John Keeble (6 juli 1959), bassist Michael Ellison (al snel vervangen door Richard Miller) en zanger Tony Hadley (2 juni 1960).
De oorspronkelijke naam is The Cut, maar dit wordt veranderd in The Makers om in 1979 uit te komen bij Spandau Ballet, naar de Berlijnse wijk Spandau. Gary's broer Martin (10 oktober 1961) wordt de nieuwe bassist en Steve Dagger de manager. Tot dan toe klonk de band als The Kinks en The Rolling Stones in hun beginperiode maar vanaf nu experimenteren ze met elektronische muziek en bezoeken ze regelmatig clubs als Sally's en Blitz, broedplaats van de New Romantics.
In 1980 tekent Spandau Ballet bij Chrysalis; hun debuutsingle To Cut A Long Story Short wordt een top 5-hit in Engeland. In februari 1981 verschijnt het door Richard James Burgess geproduceerde album Journeys To Glory (waarvan ook The Freeze en Musclebound op single worden uitgebracht); de recensies zijn lovend, alleen het weekblad Melody Maker spreekt van "Inhoudsloze muziek voor inhoudsloze mensen met inhoudsloze levens". Toch wordt het album bekroond met goud.
In de zomer van 1981 scoren de heren hun tot dan toe grootste hit met het Britfunknummer Chant No. 1; Steve Norman is inmiddels overgeschakeld naar percussie. Chant No. 1 is de voorbode van het album Diamond dat pas in maart 1982 verschijnt; tegen die tijd lijken de successen alweer voorbij aangezien de tweede single Paint Me Down op een 30e plaats bleef steken, het album op 15 en het titelnummer geeneens de Engelse top 40 haalde. De revanche komt met de vierde single, het door Trevor Horn geremixte Instinction.
Spandau verruilt de extravagante kleding voor nette pakken en Richard James Burgess voor Tony Swain en Steve Jolley (terwijl Steve Norman naast percussie ook sax voor rekening neemt); dit resulteert in het album True dat in maart 1983 wordt uitgebracht. De eerste singles Lifeline en Communication bereiken in Engeland de respectievelijke 7e en 12e plaats, maar met het titelnummer en de opvolger Gold is de internationale doorbraak een feit.
Spandau Ballet gaat op tournee met toetsenist Jess Bailey en een achtergrondkoor bestaande uit moeder en dochter Vicky en Sam Brown; op 23 september 1983 is de band openingsact tijdens Veronica's Rocknight.
Het vierde album wordt in München opgenomen; Parade verschijnt in juni 1984 en met Only When You Leave, I'll Fly For You, Highly Strung en Round & Round wordt de rij hits voortgezet. Ook werkt Spandau Ballet mee aan Band Aid en Live Aid.
Plannen voor een nieuw album moeten worden uitgesteld vanwege een rechtszaak tegen Chrysalis; in de tussentijd wordt een Singles Collection uitgebracht die het in Engeland tot de derde plaats schopt.
In 1986 tekent Spandau bij WEA/Universal en CBS en wordt in Dublin het meer rockgerichte Through The Barricades opgenomen; het album verschijnt in oktober en wordt voorafgegaan door de single Fight For Ourselves. Het titelnummer (opgevolgd door de anti-Thatcher-song How Many Lies) is de laatste grote hit die de band zal scoren.
In 1988 verschijnt de single Raw als voorbode van het Heart Like A Sky; dit wordt echter uitgesteld omdat de Kemps zijn gevraagd om de hoofdrollen te spelen in de gangsterfilm The Krays. Voorafgegaan door de tweede single Be Free With Your Love ziet Heart Like A Sky in september 1989 dan eindelijk het levenslicht, maar tegen die tijd zijn pers en publiek afgehaakt en zelfs Gary Kemp voelt zich vervreemd van de band. Alleen in Italië is het album een succes; in Engeland blijven de singles Empty Spaces en Crashed Into Love onderaan de top 100 hangen, en Amerika is allang afgehaakt.
De tournee, waarvan Birmingham wederom het decor vormt van de concertvideo, eindigt in maart 1990 in Schotland waarna Spandau Ballet uit elkaar gaat, weliswaar niet officieel maar toch. De band heeft dan meer dan twintig miljoen platen verkocht.
Hadley brengt in 1992 een solo-album (State of Play) uit; er verschijnen een paar singles van maar geen van allen kunnen ze aan de Spandau-successen tippen. In 1995 brengt Hadley een live-album uit en trekt hij z'n voetbalschoenen aan voor een indoor liefdadigheidstoernooi van MTV.
In 1997 brengt Hadley z'n tweede solo-album uit waarop hij voornamelijk nummers uit de jaren 80 covert. Zijn versie van Duran Duran's Save A Prayer wordt opgenomen met Simon Le Bon himself. Daarna volgen diverse projecten.
De Kemps gaan door met acteren en verblijven een paar jaar in Hollywood. Martin Kemp wordt in 1994 getroffen door een hersentumor waarvan hij herstelt. In 1999 belandt Martin in de soap EastEnders waarin hij de gangster Steve Owen speelt. Het levert hem een British Soap Award op voor Slechterik van het Jaar. In 2002 verlaat hij Eastenders nadat zijn karakter, Steve Owen, bij een spectaculaire achtervolging om het leven komt.
Gary Kemp speelt o.a. in The Bodyguard met Whitney Houston en Kevin Costner en brengt in 1996 een solo-album uit.
In 1998 spannen Hadley, Norman en Keeble een royaltyproces aan tegen Gary Kemp; in april 1999 komen ze als verliezers uit de bus en moeten ze de rechten op de naam Spandau Ballet verkopen om zo een deel van hun schulden te betalen. De rest wordt afgelost door vanaf 2000 twee jaar lang als Hadley, Norman & Keeble op te treden. In 2001 wordt Hadley geïnterviewd voor het RTL programma Typisch Tachtig.
In 2002 verscheen de cd-box Reformation; het Engelse maandblad Q schrijft hierover "Spandau had de pech om aan het begin van hun carrière de oplossing te bieden en uiteindelijk zelf het probleem te worden".
In 2005 brachten ze nog de live-dvd Live from the NEC uit, een opname van het optreden van de band in het National Exhibition Centre in Birmingham (Engeland). Dit optreden vond plaats in 1986.
Norman brengt de jaren negentig op Ibiza door. Hij werkt er als percussionist en songwriter, en verleent in die laatste hoedanigheid zijn medewerking aan een solo-album van Münchener Freiheit-zanger Stefan Zauner. Sinds 2002 zit Steve met ex-Bucks Fizz-zangeres Shelley Preston in Cloudfish.
Hadley doet in 2003 mee aan Reborn In The USA, een afvalrace voor ooit sucesvolle artiesten die zich afspeelt in Amerikaanse kroegen. Tony wint en begint in 2004 aan een gezamenlijke Greatest Hits-tournee met deelgenoot Peter Cox (ex-Go West). Zijn derde soloplaat staat vol met swing-nummers.
Begin 2007 is hij in de musical Chicago te zien als Billy Flynn; na drie maanden stapt hij weer op ("Ik wilde niet langer blijven dan noodzakelijk"). In augustus van dat jaar gaat Hadley bij Virgin FM aan de slag; dertien maanden lang praat hij er de party classics aaneen als opvolger van tijdgenoot Suggs, wiens band Madness haaks staat op de Spandau-filosofie.
Sinds december 2007 doen geruchten de ronde dat Spandau Ballet weer bijeen komt ter gelegenheid van het dertigjarig jubileum. Op 23 maart 2009 zegt Hadley (48) in een interview met The Independent dat de comeback er uiteindelijk toch komt met een nieuw album en een wereldtournee. Dit wordt twee dagen later officieel bevestigd aan boord van het schip HMS Belfast.
Op 24 april speelt Spandau genoemd nummer (plus een ingekorte versie van Gold) in de talkshow van Jonathan Ross; hij was als een van de eerste op de hoogte van de reünie.
Op 13 oktober gaat de Reformation-tournee van start in Dublin om via negen concerten in Engeland (was zeven) uit te komen in de Lage Landen; de Heineken Music Hall (1 november) en de Vorst Nationaal (3 november) zijn allebei uitverkocht. In december 2009 (Top 2000 in Concert) en maart 2010 keert Spandau terug naar de HMH.
Op 20 november brengen de heren de nieuwe versie van True ten gehore tijdens Children in Need, de jaarlijkse BBC-geldinzamelingsactie voor kansarme kinderen.
Zooo, en dan weet je dat ook weer...
Deze track komt uit 1984 (Parade) en mag berankt worden vanaf nu:


https://www.youtube.com/watch?v=9BsX6YYdZaY

Altijd al een lekker bandje gevonden..

De Kemps gaan door met acteren en verblijven een paar jaar in Hollywood. Martin Kemp wordt in 1994 getroffen door een hersentumor waarvan hij herstelt. In 1999 belandt Martin in de soap EastEnders waarin hij de gangster Steve Owen speelt. Het levert hem een British Soap Award op voor Slechterik van het Jaar. In 2002 verlaat hij Eastenders nadat zijn karakter, Steve Owen, bij een spectaculaire achtervolging om het leven komt.....
Al 25 jaar ben ik een trouwe fan van EastEnders, de enige serie, waarvoor (bijna) alles moet wijken 4x per week
Ik heb Martin Kemp verguisd en vervloekt tijdens zijn rol als Steve Owen, maar wat een wereldrol speelde hij als slechterik...heerlijk als je zo'n rol mag spelen, dat dan weer wel....terecht dat hij die Award heeft gekregen

Een 7 voor dit nummer.

Spandau Ballet is een mooi voorbeeld dat mijn smaak kan veranderen. Vroeger vond ik het goed en kocht ik hun lp's. Nu vind ik het aalglad: 3.

Niet echt een heel hoogstaand nummer als je het mij vraagt, maar ook niet per defenitie heel slecht, daarom geen dikke hoge voldoende, maar ook geen onvoldoende, een 6 dus.

Ik vind kunst met een hoofdletter K heel vaak kunst zonder ns.
Technisch gezien is het allemaal perfect, maar er zit helemaal geen ziel in.
Daarom een 3.

Ik moet wat bekennen: toen ik jong was was ik helemaal gek van Spandau Ballet. Ik heb 3 LP's van ze en ik heb ze helemaal grijs gedraaid. Ja, later ga je je smaak ontwikkelen en dan heb je zoiets: vond ik dit goed? Zeker in het Nirvana- en Lowlandstijdperk.

Maar deze vind ik nog steeds goed. Niet deze remix, maar ik heb het origineel opgezocht. En het is gewoon een heel aardig nummer, vooral omdat hij niet zo bekend is. Ja, Raver, ik weet het, het is de jeugdsentiment die het hem doet. Alle noten herken ik na al die jaren en dan ben ik gewoon weer even 17 en dat is me ook wat waard. Ik herrinnerde me zelfs het moment waarop de plaat oversloeg!

En daarom geef ik gewoon een 8. Bedankt voor het uitzoeken!

ik word hier niet warm of koud van. Een 4 dan maar.

Een 7.

Het mag gladjes (of gelikt) klinken, maar de wetenschap dat Spandau Ballet in de jaren 80 live zeker zo goed was als op vynil laat blijken dat er niet is gerommeld met de opnames. Het klonk gewoon altijd zuiver. Nou moet ik wel zeggen dat ze een groot aantal betere nummers hebben opgenomen (wat mij betreft) dus blijf ik in dit geval op een 7 steken.

Ik ben me bewust van hun uitstekende live reputatie maar dat maakt niet dat ik de muziek kan waarderen vind het allemaal wat zoet en hubba bubba achtig, dit nummer is daarop geen uitzondering, een 4

nou.. een 4 of een 5? toch maar een 5 omdat het ook niet zó onvoldoende is.

Grts, Jesper.

Nooit zo'n Spandau Ballet fan geweest, een 6

Ik vind dit nummer (en eigenlijk alles van SB) veel te glad, kom niet verder dan een 5.

Een 5. Er zijn betere nummers van ze. Tja, gladjes. Misschien, maar het luistert wel aardig.

Een 3. Muzikaal is het nog te harden, maar de vocalen verpesten het hier.

Het keutelt maar door, doet me niks.