In the Spotlight: David Robert Jones (Bowie)

Hele goede keuze, Boontje! Zou als ik moest beginnen al mijn tweede keuze zijn (drie keer raden wie mijn eerste keuze is?).
Bowie is ook mijn favoriete mannelijke artiest. Ik heb bijna alles van hem. Vooral het mystieke en de veelzijdigheid trekt me in hem aan. De muziek raakt me gewoon. Hij heeft me altijd geboeid, behalve in zijn discoperiode, en hij moet ook geen duetten zingen.
Grappig is dat ik 25 liedjes van hem in de SW Sensationele in mijn lijst heb en er maar zo'n 3 in de top-2000 staan. Ook m.b.t. Bowie heb ik dus kennelijk een aparte smaak. De man heeft ook een dermate rijk oeuvre dat ik tot een heel andere bloemlezing kom dan Boontje. Hieronder wat favorieten van me. Ik ga niet rangschikken, doe het op alfabet. Maar geniet!

Boys


Drive in Saturday


Oh you pretty things


Quicksand


Ricochet


Rock 'n roll suïcide


Sons of the silent age


Soul love


Star


Starman


Station to station


Warsawa

David Bowie.........een artiest met wie ik nooit zoveel had! Ja let wel had..........!
Want beetje bij beetje begin ik meer geïnterreseerd te raken in mans werk. Niet dat ik meteen fan ben, maar jullie (met name Sowhat en Boontje) hebben er voor gezorgd dat ik ook wat meer van Bowie's andere werk te horen kreeg.
In de uitzendingen van de Mark & Dave Show werd Bowie namelijk nogal eens aangevraagd
En had ik eerder alléén maar wat met plaatjes als 'This is not America', 'Absolute Beginners', 'Modern Love', 'Ashes to Ashes' en 'Space Odditty', nu staan ook met name 'Life on Mars' en 'Rock'n Roll Suicide' hoog op mijn lijstje!

Alléén al daarom zeg ik, prachtige start van dit topic! (zo wek je interresse op voor bepaalde bands/artiesten )

Nog één kleine tip: zet niet teveel filmpjes erbij (met name in de reacties), topic kan hierdoor vertraagd gaan raken (met openen). Zet desnoods de link op de ouderwetse manier erneer (zoals op het MSN topic)

Ik vrees dat ik hier het Bowie-feestje dan maar even kom bederven. Ik roep vaak om wat discussie uit te lokken dat Kurt Cobain en Jimi Hendrix de twee meest overschatte artiesten ooit zijn, maar daarmee doe ik David Bowie eigenlijk te weinig eer aan. De man heeft een extreem veelzijdig oeuvre neergezet, maar vrijwel niks ervan spreekt me aan, wat op zich natuurlijk best een prestatie is!

Ik kan nog wel uren gaan discussiëren over waaróm ik Bowie niks vind, maar ik kan het eigenlijk niet zo goed verwoorden.. Het pakt me op de een of andere manier gewoon niet, en dan wordt het al lastig om de muziek nog goed te vinden.. Begrijp me niet verkeerd: ik kan best wel naar Bowie luisteren (al is Heroes wellicht een uitzondering, dat is écht vreselijk), maar ik zou het uit mezelf niet gauw opzetten...

Laat ik dan voor de goede vrede even afsluiten met het feit dat ik Space Oddity wél een geweldig nummer vind!

Hoi daar allemaal,

Bij deze zit ik, Sokocat, verrast alle reacties te lezen, en ik moet zeggen: ik vind dit een hele originele topic, Boontje..! Klasse! Om nou te zeggen: ik ben fan van een en dezelfde artiest: dat niet... (Ik kan niet kiezen) maar als ik namen ga noemen zijn dat niet de minste. Omdat ik bij diverse concerten ben geweest van hoofdzakelijk solo-artiesten springen er wel een paar namen uit. En het lijkt wel alsof ik het aantrek, maar vaak zijn het wel super-concerten geweest waarbij ik letterlijk echt 'waar' voor mijn geld heb gekregen... Een van deze artiesten was David Bowie.
Ik heb een paar favorieten. Veelal zijn het bekende hits geweest. "Fame", "Modern Love", "Bring me the disco-king", "V-2-schneider", "The secret life of Arabia", "Ashes to Ashes", "This is not America" en "Fashion". Om maar een paar te noemen.
Ik moet zeggen dat ik David Bowie (echte achternaam Jones inderdaad) ook een heel erg goede artiest vind. Ik kan er niks aan doen, maar dat zeg ik niet alleen omdat hij ook heel veelzijdig is, maar omdat ik een paar jaar geleden (2003) zo enorm genoten heb van zijn concert, dat hij toen op 15 oktober in Rotterdam gegeven heeft. Ik was door mijn 'hobby' (alle muziek verzamelen van artiesten, groepen en bandjes die een connectie hebben met 'de New Romantics', een Engelse ietwat controversiële stroming tussen de punk van eind jaren '70 en de pop van de jaren '80 in) erachter gekomen dat de muziek van David Bowie -en dan met name van het album 'Heroes' - veel betekende voor veel jongeren in een hele sombere tijd met hoge werkloosheidscijfers in Engeland. Ze keken enorm tegen hem op en zagen hem ook als held en een groot voorbeeld.
Door een documentaire die ik toevallig gezien had op de BBC (inmiddels ook op DVD in eigen bezit, waar ik enorm gelukkig mee ben) was mijn nieuwsgierigheid naar zijn overige werk en albums alleen maar groter. De bekende hits kende ik al uit de '80's, ik ging zoeken naar zijn overige werk uit de '70's. Hierdoor was ik ook heel benieuwd om hem in 'real life' te zien optreden, en hoe zo'n ervaren superster en duizendpoot daarbij te werk zou gaan. Dus besloot ik om eens achter concertkaartjes aan te gaan. Helaas had ik te laat ontdekt wanneer het concert zou plaatsvinden (augustus 2003, en was het dus al uitverkocht..). Tegen de tijd dat het 15 oktober was, had ik zoiets van: Ik ga wel even 'gewoon' op de bonnefooi (jawel) naar Ahoy Rotterdam, wie weet zijn er nog mensen die kaartjes verkopen..
Zo gezegd zo gedaan en zo toog ik die middag al naar Ahoy. Nou had ik net vijf dagen ervoor een leuke prijs gewonnen in de Staatsloterij.. en die kwam goed van pas! Ik leek wel Guus geluk die middag/avond. Ik trof een persoon die kaartjes verkocht, en het waren Arena-kaarten ook nog.. Geen twijfel mogelijk! kopen die 'hap' en een eettentje zoeken.. (voor zover ik nog in staat was om überhaupt een hap weg te krijgen, zo spannend vond ik het..want ja, kopen was één, maar binnenkomen dus twee.. )
Tuurlijk, het was wel duurder dan de kaartjes via de traditionele weg, maar op de bonnefooi erheen, met het idee: Nee heb je.. ja kun je krijgen..
En of ik een Ja .. ja.. Jaaaaaaaaaa kreeg, die avond!
Ik kwam vlak bij het podium terecht, en dan aan de linkerkant. Het podium had twee grote 'uitlopers' van platforms, 1 naar links en 1 naar rechts. In het midden was een brede showtrap waar ook zijn band stond te spelen. Nog drie treden lager stond David zelf.
Het concert maakte deel uit van de "REALITY" -tournee.
Mijn favoriete track van dat album is tot op de dag van vandaag "Bring me the disco-king".
Waarom juist dit nummer? Dat leg ik zometeen even uit, want dit nummer werd ook gespeeld. Voor dat het concert begon, raakte ik in gesprek met een meisje dat een camera bij zich had. We kenden elkaar niet, maar op zo'n avond vorm je zelfs met alle vreemden toch een soort familie, want je komt allemaal voor dezelfde artiest/ groep en dat schept een band. Al vrij snel vroeg ze aan mij (vanwege mijn lengte) of ik foto's wilde maken met haar fototoestel. (I was dreaming....) Voor zover dat mogelijk was deed ik dit dus ook, en vanwege de platforms zelfs tussen de palen door. Vooraf ook gelijk maar de adressen uitgewisseld. In de loop van het concert liep David hoger het ruime podium op, en eerst naar de rechterkant. Wij schrikken natuurlijk, want zou het linker platform dan niet gebruikt gaan worden...? Dat was nog maar afwachten.
David speelde heel veel nummers. Veel daarvan kende ik nog niet, want zo heel veel albums heb ik nog niet van hem, maar ik ga ze zeker weten absoluut verzamelen. En wat ik niet in de winkels aantref kan ik altijd nog op andere manieren in huis halen..
Ik weet niet meer hoe laat het precies begon, maar eenmaal bezig leek er werkelijk geen eind aan het concert te komen, zo superveel nummers kwamen voorbij. Wat een heel mooi moment werd, was toen David over Freddie Mercury begon, naar boven keek en al wijzend naar boven zei: "Let's make this guy up there can hear us in here.."
Het was muisstil en even leek de geest van Freddie mee te 'kijken' toen "Under Pressure" werd ingezet. Ik weet niet meer zeker of er toen 1 of twee nummers werden opgedragen aan Freddie Mercury. Maar mooi was het zeker! Wat ik erg leuk vond om terug te lezen in de krant, was dat
"David Bowie's "Suffragette City" heel Ahoy aan het 'rocken' kreeg".. "Ja," dacht ik toen vervolgens.., "en het was zó enorm gaaf om daar deel van te mogen uitmaken"...
Mooiste herinnering aan het concert was toen het na een uptempo nummer donker werd. David zat op de trap, boven aan het podium, en toen werd het langzame nummer "Bring me the disco-king" ingezet. Schitterend opgebouwd. Ik heb als klein meisje van 8 op disco-dansen gezeten dus dat nummer sprak mij meteen aan toen ik het op het album hoorde. Ik stond uiteraard klaar met fotocamera, en zowaar. Het was een kwestie van het nummer en de verlichting volgen.. en inderdaad.. kwam David het linkerplatform op, heel erg langzaam.. Er hingen wat takken, wit verlicht, en David er onderdoor. Er stonden wel mensen rond het platform, maar ik kon in feite perfect en moeiteloos foto's blijven maken. Halverwege bleef David staan,... en leek het alsof hij het nummer voor mij aan het spelen was.. zo'n idee kreeg ik. Ik maakte de ene na de andere foto, en hoorde allerlei mensen om mij heen enthousiast roepen: "Hij kijkt naar je.....! Wooo..! Hij kijkt naar je.. !" Ik kon niet anders dan lachend nog wat foto's maken.. en ook zelf kijken naar David...voordat ik weer teveel miste.. Wat ik hem wel meteen liet weten was: "Thank you! Thank you..!" David lachte, gaf een knipoog en ging weer terug naar de band.
Kortom: ik had letterlijk oogcontact met deze superster...! Deze avond kon letterlijk niet meer stuk....!!! (alsof hij wíst dat het mijn favoriete nummer was..., zo leek het.. )

Een paar weken later ontving ik daadwerkelijk de foto's in mijn brievenbus. Nooit meer bij stilgestaan dat ik ze ook daadwerkelijk (gratis) zou krijgen. Zij was mij dankbaar voor de foto's, en ik heb haar als dank toen een boncadeau teruggestuurd.
En David? Die mag, als het aan mij ligt nog lang.., heel erg lang doorgaan met muziek maken...!


Was getekend: Sonja " sokocat ".

Ook bij mij nog even een aanvulling. Wat ik echt een aanfluiting vond van David Bowie, was zijn 'Tin Machine' project. Vraag me af of die formatie wel één fatsoenlijk nummer heeft gemaakt???

Yeah... David Bowie. Staat zelfs in mijn platenkoffer op radio2.nl editie 2008 top 2000.

En wel met dit FanTasTische......................... China Girl!!!!!!!

Heerlijk nummerrrrrrrr

David Bowie is zo'n artiest waar ik dan wel geen diehard-fan van ben, maar wel enorme respect voor heb, en in the end staat er een indrukwekkend lijstje met nummers die de tand des tijds met gemak hebben doorstaan en die ik nog steeds bewonder. Under Pressure was het allereerste singletje dat ik ooit kocht in 1981 en in mijn herinnering heeft Bowie er een nog eens een geniale versie van gemaakt met ene Gail Ann Dorsey op bas en zang - Live At The BBC (2000 of zo). Ik ben dus dankzij dit prachtige nieuwe topic van Boontje eens even gaan snuffelen op youtube en vond diverse prachtige liveuitvoeringen van eind jaren '90 - of zelfs daarna. Een paar daarvan wil ik graag delen. Helaas heb ik de BBC-versie van Under Pressure niet terug kunnen vinden, maar wel enkele andere nummers. Liefhebbers kunnen nog wel even verder zoeken onder de noemer: David Bowie live from the beeb /of David Bowie live bbc...

Ennuh, Kaj: Ik heb je nog niet opgegeven, maar nu wel bijna...  

Mooi thema.. Ik ga later de filmpjes bekijken..
Gelukkig staat "Wild is the wind" erbij, vorig jaar voor het eerst die clip gezien en dat nummer gehoord.. Prachtig!
Leuk verhaal over dat concert trouwens, Soko.
Heb je zijn emailadres nog?

Ben persoonlijk geen groot fan van Bowie maar bij het doorlezen van dit topic moest ik gelijk denken aan het concert van David Gilmour in The Royal Albert Hall in Londen (2007)

Hier nog een Pink Floyd klassieker uit hetzelfde concert waar de vocale inbreng van Bowie wat groter is

1981 Bowie in de Duitse film Christiane F:

Hoe educatief verantwoord was mijn middelbare school door in de week voorafgaand aan hun eerste schooljaar alle brugklassers op een warme zomerdag (toen wel!) te tracteren op een filmmiddag in een aardsdonkere & zweterige gymzaal waar Christiane F de eerste was van de 2 vertoonde films? (Daarna volgde 'The Bridge over the river Kwai').

1982 Bowie's titelsong van de film 'Cat People', dat in Engeland de top 30 haalde: