*RTH* Doveman - Dancing

[03-11-2010]

The Conformist, het nieuwe album volgde relatief snel op de onverwachtse voortzetting van Doveman’s debuut The Acrobat in het van ambient soundscapes doordrenkte With My Left Hand I Raise the Dead. Gezien het feit dat deze tweede in ons land al weinig reacties wist te ontlokken, verging het The Conformist niet anders. Ook aan mijn aandacht is het album aanvankelijk ontsnapt. Nu niet langer.

The Conformist is een natuurlijker opvolger van de verstilde, nevelige popsongs op The Acrobat dan With My Left Had I Raised the Dead was. Die observatie is geenszins een kwalitatief oordeel. Het maakt wel dat The Conformist weer de ingrediënten bevat om de liefhebbers van onafhankelijke en excentrieke singer-songwriters aan zich te binden. Dat hoeft Doveman niet eens volledig op eigen kracht te doen. Voor The Conformist leenden vele bekendere indie-artiesten hun kunsten. Zo zijn (niet uitputtend) The National, Sam Amidon, Beth Orton, Dawn Landes, Norah Jones, Martha Wainwright en pianist/componist Nico Muhly te horen. Hun rollen zijn weliswaar beperkt (de dames komen niet verder dan extra vocalen), maar hun aanwezigheid en invloed lijkt Doveman wel scherper te hebben gemaakt. De schetsmatige melodieën die The Acrobat kenmerkten, zijn nu concreter vormgegeven. De banjo van Sam Amidon weet afwisselend een stempel op de songs te drukken. Nog altijd spelen in de uitgebreide arrangementen dwarrelende flarden van alternatieve lijnen en klanken de belangrijkste rol. Door de sterk geaspireerde stem van Doveman blijft een schemerige sfeer het album overheersen. Bij vlagen klinkt The Conformist opgewekter door geaccentueerde ritmiek, maar een drukkende, koude atmosfeer karakteriseert wederom de schrijfstijl. De wanhopige ondertoon is echter naar de achtergrond verdreven.

Het vergrote zelfvertrouwen staat de band rondom singer-songwriter Thomas Bartlett goed. Doveman blijft ook in het popgezelschap van The Conformist de basis van soundscapes, klassieke muziek en jazziness hoog in het vaandel dragen. Daarmee is wel zijn tot op heden meest toegankelijke album gemaakt en hopelijk zullen op zijn minst de opvallende samenwerkingen nu de liefhebber overhalen eens te luisteren



https://www.youtube.com/watch?v=gQ-zsJuyyrc

Tja een tien natuurlijk. Dit is zo verschrikkelijk mooi dat al mijn haartjes op mijn lijf bij de eerste tonen al in de kippenvel schieten. Jammer dat je niet hoger kan ranken dan een tien.

Ik wil niet te veel uit de doeken doen over mijn Top Tig voor de VV500, maar ik kan u zeggen dat deze ernstig hoog binnenkomt.

Dancing, het is het slotstuk van het album The Acrobat. De haast onaardse openingstonen, die het hele stuk aanhouden, met daaroverheen de prachtige fluisterzang van Bartlett (die overigens een prachtige tekst voordraagt), subtiele drums, viola, ..
Dit neemt me keer op keer mee naar hele verre oorden.
Ik ben waarlijk verliefd op dit nummer, de perfecte afsluiter van een album met alleen maar parels. De latere albums zijn wat dat betreft een stuk minder.

Voor Dancing in elk geval een 10, bij gebrek aan vakjes met hoger...

Hoewel, en dat zal niemand vreemd lijken, niet geheel mijn stijl levert dit nummer toch een mooie 7 op, vind het vreemd genoeg pakkend.

Ik kan niet anders zeggen dan dat dit heerlijk wegluisterd, je zit er meteen in zodra track begint. Waarin? Een soort van melodieuse/ambient en uiterst relaxte sfeer.
Een beetje Spinvis-achtig (de stem dan). Mooi heur en een 8 hiervoor.
Apart dat die Bartlett ook verantwoordelijk is voor soundtrack van de ietwat foute 80ties kaskraker Footloose, die is meer voor dovemansoren weggelegd...

Een mooie verrassing dit prachtige ingetogen liedje. Niet direct een 10 waard natuurlijk, maar ik ben zonder meer genoeg onder de indruk voor een mooie 8.

't is niet slecht, maar ik ga niet mee in de stroom lyrische commentaren van hier boven. Zo'n verpletterende indruk maakt het in ieder geval niet op mij. Het nummer duurde me ook wat te lang.


6

Tja... Al die lyrische commentaren brachten mij gigantisch aan het twijfelen. Want in eerste instantie vond ik hier geen ene moer aan, dat ingehouden gedoe, dat gefluister, dat monotone gedoe. Ik had besloten te wachten met stemmen en hoopte eigenlijk dat ik dit ook mooi zal gaan vinden. Want altijd maar aanzijnpissen, daar wordt een mens ook niet vrolijk van, nietwaar.
Het tegengestelde gebeurde. Het nummer gaat me steeds zwaarder irriteren en die 3 bezwaren werden alleen maar groter. Ik ga hier gewoon een 2 voor geven en aanvaard alle kritiek.
Sorry, maar ik kan dit onmogelijk mooi vinden.

Had niks anders verwacht hoor Jan. Even goede vrienden.

Sorry voor de liefhebbers, maar ik ga mee met de uitleg van Jan en ook het cijfer.
Dit is totaal niet mijn ding.

Dead Can Dance meets Spinvis

DCD kan ik prima horen, Spinvis daarintegen niet.
Ik kom op een zesje uit.

Nee hoor, saai is dit allerminst. Dit is gewoon zo mooi dat je niet wilt dat het ophoudt. 10.

Hmm... Ik weet nog niet echt wat ik ermee aan moet, maar echt overdonderd ben ik totaal niet. Het kabbelt me iets teveel voort, naar mijn smaak...