*RTH* Meau – Dat heb jij gedaan

[20-10]
Uit de serie Het dagelijks leven van sowhat:
Het was vandaag Murphy’s law op de sowhat want alle hier onderstaande ellende is binnen een paar uur gebeurd.

Het begon al toen ik uit bed kwam. De thermostaat deed erg raar en het was koud. Even de batterij vervangen, dacht ik. Maar toen ik hem vervangen had kreeg ik steeds dezelfde foutmelding. Ik keek op internet wat het was en het was iets met waterdruk in de c.v.-ketel. Niet mijn thermostaat maar mijn c.v. was stuk. Ik moest dus naar het stookhok, het was pokkenweer, het was dus spiegelglad op de loopplank en de steiger, ik heb ook nog die kwetsuur dus ik moest heel voorzichtig doen. Het ging allemaal niet in een keer dus als een bejaarde met allerlei hulpmiddelen liep ik drie keer heen en weer. Uiteindelijk had ik het opgelost, had alles weer aan de praat maar wist absoluut niet hoe ik dat gedaan had. Voor de zekerheid belde ik mijn loodgieter André of hij stand-by wilde zijn als ik weer die melding had. Dat was prima, het gesprek duurde lang want André stottert. Blij dat ik het had gerepareerd en dat ik een back-up heb maar ik kijk nog steeds regelmatig voor de zekerheid op de thermostaat.

Ik was maandag bij mijn praktijkondersteuner en diëtiste Britt Calorie, zo heet ze echt. Ze wilde me naar de podo verwijzen, een soort voetenarts die gespecialiseerd is in steunzolen. Ik had namelijk iets aan mijn voeten en zij dacht dat dit door diabetes kwam. Die middag moest ik ook nog naar de rugneuroloog. Hij vertelde dat wat ik aan mijn voeten had vanzelf wegging als het over was, al dan niet door operatie. Een podo was dus onzin. Bovendien wilde ik geen steunzolen.
Woensdag belde ik het gezondheidscentrum waar Britt werkt, ze konden het annuleren. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik vandaag via ZorgDomein een oproep voor een afspraak met de podo. Het bleek dat ijverige Britt hem maandag al direct in het systeem gezet. ZorgDomein is dus zo traag als dikke stront. En zo onhandig als dikke stront. Ik wilde nader naar die onzinnige afspraak kijken maar dat kon alleen met een sms-code. Maar die code kwam maar niet: ook mijn mobiel was stuk. Ik was er een half uur mee bezig, kreeg het niet voor elkaar maar zag wel dat het een lege accu was. Morgen maar naar de telefoonwinkel. Door het pokkenweer. Ik belde het gezondheidscentrum maar weer, kreeg een andere assistente en moest het verhaal van woensdag dus helemaal opnieuw vertellen.
En die telefoon? Daar ben ik zaterdag mee naar de winkel geweest. Nee, de accu was goed, het lag aan de lader. Maar die lader werkt ook prima op de smartfoon? Nou ja, hij is een vakman, dacht ik, dus ik kocht de lader. Thuis bleek dus dat het inderdaad niet aan de lader lag maar aan de telefoon. Maandag maar weer terug. Ik hoop dat het dan beter weer is.

Ook met mijn Senseo was wat mis, hij gaf maar halve kopjes koffie. Ontkalken dus maar weer. Maar vervolgens gaf hij nog steeds halve porties. Uiteindelijk kwam ik er achter dat het niets te maken had met dat-ie ontkalkt moest worden: nee, het, ik noem het maar, doorloopdingetje zat verstopt. Na een kwartier met zeepsop aan de slag had ik weer een normale portie. Tip: Spoel na het ontkalken twee keer na met water anders smaakt je eerste bak koffie daarna naar ontkalker en zeepsop, zoals bij mij.

Toen ik dacht dat alles voorbij was kreeg ik een mail van een vriendin. De buurtkrant waarvoor ik ruim tien jaar had gewerkt, jawel ik ben ook journalist, zou er mee ophouden want ze krijgen geen subsidie meer, dat was al bij mij bekend. Nu wilden ze de huidige en de voormalige redacteurs het laatste nummer laten vullen met als thema afscheid. Ze wilde dat ik een strip zou maken. Dat leek mij wel leuk.
Ik belde haar en was zo stom om te openen over mijn kwetsuur, dat wist ze nog niet. Nou dan krijg je het, haar zus of zo had het ook, de operatie was niet bevallen, toen ging ze naar een Osteopaat, ze had nergens meer last van, dus ik moest dat ook maar doen. Ik trek die Mijn-zus-heeft-het-ook-verhalen helemaal niet, ik heb prima afspraken gemaakt met de rugneuroloog en ten slotte is elke dag anders. Maar als iemand ouder is ben ik beleefd en even later had ik twee adressen van osteopaten.
Ik ging later opzoeken wat dat is. In ieder geval iets wat niet bij mij past. Echt de vinger er achter krijgen kon ik ook niet want ik kreeg alleen maar gelikte reclamefolders van osteopaten. Hoewel ik dol op taart ben laat ik deze taart maar even aan mij voorbijgaan. En even voor jullie: Niet allemaal mij aanschieten hoe geweldig of een osteopaat is.

En daarna was Murphy’s law pas voorbij. Hoe wist ik dat? Omdat even later mijn prachtige Orinocomok werd bezorgd. Mijn eerste kop koffie, zonder zeepsop, heb ik er al uit gedronken.

Bij mij duurde het een paar uur maar er zijn ook mensen die altijd Murphy’s law lijken te hebben. Of in ieder geval doffe ellende.

Niet zo mijn ding ondanks wel mooie tekst, 5

Ik zou haar ademoefeningen adviseren. De klankkleur van haar stem is namelijk wel mooi, maar doordat ze kennelijk geen lange ademteugen kan nemen komt alles er heel puntig uit, waardoor ze bij tijd en wijle onverstaanbaar is.
Merkwaardig ook waarom de mixer zo scheutig is met de autotune tijdens het refrein: nergens voor nodig.

6

Niets aan. 3

Ik maak ieder jaar een top 3 van de liedjes die me dat jaar het meest zijn bijgebleven.
Dit schreef ik in 2021:
Ik zat ik de auto en dit nummer was op de radio. Ik kwam op mijn bestemming aan, maar het nummer was nog niet af. Dus ben ik blijven staan om het af te luisteren. Als dat gebeurt, weet je dat je naar iets bijzonders luistert.
Het gaat over Dat heb jij gedaan van Meau. Meau is Meau Hewitt uit Blaricum. Ze deed mee met Kinderen voor Kinderen en deed optredens bij onder andere The Passion, All You Need Is Love en finales van The Voice of Holland. Haar muziek en teksten zijn duidelijk geïnspireerd door Spinvis en Eefje de Visser.
Dit nummer greep me aan omdat er zoveel verdriet en boosheid in zit, maar het verpakt is in een heel klein liedje. Het hoeft dus niet groot of bombastisch te zijn om mooi te zijn.