*RTH* Small Faces - Itchycoo Park

**sokratikos** 19.05.23 21:45

[12-05-2023]

Ian Patrick McLagan, (Hounslow, Middlesex, 12 mei 1945 – Austin, 3 december 2014[1]) was een Britse toetsenist, bekend van zijn werk met de Small Faces en The Faces.

McLagan voegde zich eind 1965 bij de Small Faces, die dat jaar waren gelanceerd als antwoord op die andere Londense modband The Who. De Small Faces hadden zich met het nummer Whatcha Gonna Do About It voor het eerst in de hitlijsten gespeeld. Toetsenman Jimmy Winston paste echter niet in de stijl die het management voor de band had uitgedacht en McLagan werd zijn plaatsvervanger bij de band die verder bestond uit zanger Steve Marriott, bassist Ronnie Lane en drummer Kenney Jones. In 1969 vertrok Marriott, die Humble Pie formeerde. Ronnie Wood werd als vervanger aangetrokken en Rod Stewart nam de rol van zanger op zich. De groep noemde zich later The Faces. Na het uiteenvallen van The Faces (1976) vormde McLagan zijn eigen Bump Band (1977) en hij verhuisde naar Austin, Texas. In 1978 trouwde hij met Kim, de ex-echtgenote van The Who-drummer Keith Moon. Zij kwam in 2006 bij een verkeersongeluk om het leven.

Ian McLagan heeft als sessiemuzikant meegewerkt aan albums en optredens van uiteenlopende artiesten als The Rolling Stones, Jackson Browne, Joe Cocker, Bob Dylan, Melissa Etheridge, Bonnie Raitt en Bruce Springsteen.

Hij maakte ook onder eigen naam platen, onder meer met Keith Richards, gitarist van The Rolling Stones.

Dit is de 3e RTH van de Small Faces na "Tin Soldier" (2009) en "Lazy Sunday" (2013)

"Itchycoo Park" is een nummer van de Britse rockgroep The Small Faces. Het verscheen oorspronkelijk op de Amerikaanse versie van hun tweede studioalbum, getiteld There Are But Four Small Faces, en werd in augustus 1967 door Immediate Records als single uitgegeven. Op de b-kant stond I'm Only Dreaming. Beide liedjes werden geschreven door Steve Marriott en Ronnie Lane, die tevens de muzikale productie verzorgden. Het lied gaat waarschijnlijk over het park Little Ilford Park in de Londense wijk Manor Park, waar Steve Marriott opgroeide.

Glyn Johns en George Chkiantz waren verantwoordelijk voor de geluidstechnische kant. Kenmerkend voor het liedje is de door Chkiantz geïntroduceerde phasing van Kenney Jones' drumpartij en Marriotts zang. De titel Itchycoo Park verwijst naar een park in East End (Londen); itchycoo is slang voor brandnetel, maar ook voor de haren van rozenbottelzaden. Het is een vrolijk liedje waarin Marriott zingt over spijbelen en het gebruik van drugs: "You can miss out school, won't that be cool, why go to learn the words of fools? What will we do there? - We'll get high".

De Small Faces bereikten met deze single de #3e plaats in de Britse hitlijst. Met een #16e plaats in de Billboard Hot 100 was dit het succesvolste Small Faces-liedje in de Verenigde Staten. Verder piekte de single in 1967-68 op #75 in Italie, #38 in Finland, #19 in Belgie, #17 in West-Duitsland, #4 in Noorwegen, #3 in 13 weken in de NLse Top 40, #2 in Australie en het werd een #1-hit in Canada en Nieuw-Zeeland. (Bij de heroprichting van de band in 1975 werd Itchycoo Park opnieuw uitgegeven, met toen My Way of Giving op de b-kant.)

"Itchycoo Park" stond 14 keer in de NLse Top 2000, waarvan het hoogst op #751 in 2002 en het laagst en laatst op #1925 in 2013.