*RTH* Petula Clark - This Is My Song

**sokratikos** 27.11.22 12:59

[15-11-2022]

Petula Clark, officieel Sally Olwen Clark, CBE (Ewell (Surrey), 15 november 1932) is een Britse zangeres, actrice en componist, meest bekend om haar populaire internationale hits uit de jaren 60. Met ongeveer 70 miljoen verkochte platen wereldwijd is ze de succesvolste Britse zangeres in de geschiedenis. Ze heeft ook de langste carrière in de hitparade, namelijk 51 jaar van The Little Shoemaker die in 1954 in de top-20 van het Verenigd Koninkrijk kwam, tot haar cd L'essentiel - 20 Succès Inoubliables, die in 2005 in België in de albumhitparade kwam.

Ze werd geboren in Ewell, Surrey, haar vader was Engels en haar moeder kwam van Wales. Volgens de overlevering had Sally haar artiestennaam "Petula" te danken aan haar vader, die daarin de namen van twee vroegere vriendinnen "Pet" en "Ulla" verwerkte. Ze maakte haar radiodebuut in oktober 1942 toen ze met haar vader bij een uitzending van de BBC was om een bericht te sturen naar een oom die overzees gestationeerd was. De producer vroeg iemand om iets te zingen en Petula gaf zich op, het publiek in de studio was enthousiast en Petula maakte vervolgens zo’n 500 optredens in programma’s die gemaakt waren om de oorlogstroepen te entertainen. Clark toerde door het land met een andere kindster Julie Andrews. Ze werd bekend als "de Britse Shirley Temple" en werd een mascotte voor zowel het Britse als het Amerikaanse leger.

Toen ze in 1944 optrad in de Royal Albert Hall, werd ze ontdekt door filmregisseur Maurice Elvey die haar vroeg om een weeskind te spelen in zijn oorlogsdrama Medal for the General. Er volgden nog verschillende films. Hoewel ze meestal in B-films speelde, had ze toch de kans om samen te werken met Anthony Newley in Vice Versa (geregisseerd door Peter Ustinov) en met Alec Guinness in The Card, die door velen als een klassieker beschouwd wordt.

In 1946 ging haar televisiecarrière van start op de BBC met de show Cabaret Cartoons. Hierna kreeg ze haar eigen namiddagserie die alleen haar naam droeg. In 1949 volgde Pet’s Parlour. In latere jaren, toen ze al een gevierde zangeres was, kreeg ze de series This Is Petula Clark (1966) en The Sound of Petula (1972-1974).

In de jaren vijftig begon ze liedjes op te nemen en uit te brengen. Ze scoorde in 1954 haar eerste hit in het Verenigd Koninkrijk. In de Verenigde Staten bracht ze in 1951 haar eerste lied uit (Tell Me Truly), maar het duurde dertien jaar vooraleer het Amerikaanse platenkopende publiek haar zou ontdekken.

Clark werd in 1958 uitgenodigd om te zingen in de befaamde Olympia te Parijs. Daar ontmoette ze Claude Wolff, die drie jaar later haar echtgenoot werd. Toen hij haar vroeg of ze bij platenmaatschappij Vogue Records wilde tekenen, ging ze onmiddellijk akkoord. Haar eerste Franse opnames waren grote successen en in 1960 ging ze op tournee door Frankrijk en België met de Franse ster Sacha Distel, die een goede vriend van haar bleef tot zijn dood in 2004. Petula veroverde het hele continent door liedjes in het Duits, Frans, Italiaans en Spaans te zingen.

In juni 1961 trouwde ze met Wolff, eerst voor de wet in Parijs en daarna voor de kerk in Engeland. Ze besloot naar Frankrijk te verhuizen, waar ze al snel twee dochters kreeg, Barbara Michelle en Katherine Natalie, en later een zoon Patrick die in 1972 geboren werd.

Terwijl ze zich concentreerde op een nieuwe carrière in Frankrijk, bleef ze ook hits maken in haar thuisland. Het lied Sailor werd haar eerste nummer 1-hit in 1961. Datzelfde jaar had ze nog hits met Romeo en My Friend the Sea. Het volgende jaar had ze in Frankrijk dikke hits met Ya Ya Twist (een cover van een lied van Lee Dorsey) en Chariot (originele versie van "I Will Follow Him"). De Duitse en Italiaanse versies van haar hits sloegen ook aan. Ook haar covers van enkele liedjes van Serge Gainsbourg waren een succes.

In 1963 en 1964 maakte haar carrière een crisis door. Componist Tony Hatch van Pye Records vloog naar Parijs met nieuw materiaal, maar Petula vond geen enkel lied goed. Wanhopig speelde hij enkele akkoorden van een nog niet voltooid lied dat geïnspireerd was door zijn recente reis naar New York. Nadat ze de muziek had gehoord, zei Clark dat zij het lied wel wilde opnemen als hij een tekst kon schrijven die even goed was als de melodie. Zo werd Downtown geboren. Noch Clark, die in Frans-Canada aan het optreden was toen het lied uitkwam, noch Hatch realiseerde zich het effect dat het lied zou hebben op hun beider carrières. Downtown - in 2009 gerankt - werd eind 1964 in vier verschillende talen uitgebracht en was een groot succes in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk (in zowel de Engelse als de Franse versie), Nederland, Duitsland, Australië, Italië en zelfs Rhodesië, Japan en India. Tijdens een bezoek aan de Vogue-kantoren in Parijs hoorde Joe Smith van Warner Brothers het lied en nam onmiddellijk de rechten op zich voor de distributie in de Verenigde Staten. Het lied haalde nummer één in de Billboard Hot 100 in januari 1965 en ging uiteindelijk drie miljoen keer over de toonbank in Amerika. Het was de eerste van vijftien opeenvolgende Top 40-hits die Clark in de VS scoorde, waaronder I Know a Place, My Love, This Is My Song (geschreven door Charlie Chaplin) en Don’t Sleep in the Subway. Door het succes kwam ze ook geregeld op televisie in shows bij Ed Sullivan en Dean Martin. Ze won twee Grammy Awards, voor Downtown en voor I Know a Place. In 2003 werd Downtown opgenomen in de Grammy Hall of Fame.

In 1968 vroeg omroep NBC haar als gastvrouw in een special over haar. Petula schreef televisiegeschiedenis. Terwijl ze het zelfgeschreven antioorlogslied On the Path of Glory zong, samen met Harry Belafonte, raakte ze hem onschuldig aan op zijn arm, tot groot ongenoegen van een vertegenwoordiger van Chrysler, de sponsor van de show. De man vreesde dat de aanraking de kijkers uit de Zuidelijke Verenigde Staten zou beledigen. Raciale conflicten waren een heet hangijzer in de VS. Toen hij erop stond dat er een nieuwe opname gemaakt werd waarin Clark en Belafonte ver genoeg van elkaar af stonden, weigerden zij en haar man, die producent was. Zo werd de show, met de aanraking, uitgezonden op 8 april 1968. Het 'incident' kreeg nationaal en internationaal media-aandacht.

Clark nam nog twee specials op, waarvan een als pilotaflevering voor een wekelijkse serie van de zender ABC, maar dat aanbod sloeg ze uiteindelijk af omdat haar kinderen niet graag in Los Angeles woonden.

Eind jaren zestig speelde ze opnieuw in films mee, twee musicals: Finian's Rainbow uit 1968, waarin ze met Fred Astaire speelde en waarvoor ze genomineerd werd bij de Golden Globes, en Goodbye, Mr. Chips uit 1969, samen met Peter O'Toole. Nadien ging haar carrière in Amerika bergafwaarts, hoewel ze er nog nummers opnam en op televisie verscheen.

In 1954 speelde Clark al mee in de theaterproductie The Constant Nymph, maar het duurde tot 1981 vooraleer ze terugkeerde naar het theater toen ze de rol van Maria von Trapp op zich nam in de musical The Sound of Music. De musical was een immens succes en Clark werd door de echte Maria von Trapp bestempeld als de beste Maria ooit. De oorspronkelijke zes maanden werden uitgebreid naar dertien maanden om aan de grote vraag te kunnen voldoen.

Haar carrière is nog niet voorbij. In 1998 en 2002 maakte ze een grote tournee door het Verenigd Koninkrijk. In 2000 presenteerde ze in Montreal een onewomanshow die ze zelf geschreven had en die goed onthaald werd. Ze maakte nog tournees en er werd ook een dvd uitgebracht van een concert in de Olympia van Parijs uit 2003.

In 1998 werd Clark door koningin Elizabeth II onderscheiden met een benoeming tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk.

Na "Downtown" te hebben gerankt in 2009, is het ditmaal de beurt aan Petula Clark's evengrote hit "This Is My Song". Dit werd een hit in 1967: #16 in West-Duitsland, #15 in Nieuw-Zeeland, #9 in Thailand, #8 in Finland en Spanje, #5 in India en Venezuela, #4 in Canada, #3 in de USA en #1 in Australie, Belgie, Frankrijk, Ierland, Italie, Maleisie, Rhodesie, Singapore, de UK, Zuid-Afrika en de NLse Top 40, waar het 19 weken in stond waarvan 4 weken op #1 (en waardoor het in NL een grotere hit was dan "Downtown", dat er 15 weken in stond en piekte op #3).

This Is My Song (1967 song) - Wikipedia

Frodo 03.12.22 14:13

Tsja, playbacken is een vaardigheid die niet iedereen beheerst. Maar nu ik het toch over de video heb: wat een fantastisch shot van het publiek. Spruitjeslucht in het kwadraat. Ik kan me eerder voorstellen dat je er zo bijzit bij een begrafenis.

Het liedje zelf stelt natuurlijk weinig voor, maar ik heb er nog wel 3 punten voor over.

Mirrr 07.12.22 21:01

Nou ik geef toch echt wel een hoger punt, 6!

**sowhat** 07.01.23 12:54

Met dit soort Doris Day-klonen heb ik niets. 3

**sokratikos** 19.01.23 17:44

Oubollig, maar zo slecht is t niet. 6je

Gesponsorde inhoud

RTH Petula Clark - This Is My Song

Wat is je cijfer voor "Petula Clark - This Is My Song"?