*RTH* Vanilla Fudge - You Keep Me Hanging On

**sokratikos** 04.09.22 16:34

[27-08-2022]

John Voorhis 'Tim' Bogert III (New York, 27 augustus 1944 - 13 januari 2021) was een Amerikaanse rockzanger en -bassist. Hij studeerde in 1963 af aan de Ridgefield Memorial High School in zijn geboorteplaats. Als basgitarist en zanger is hij vooral bekend om zijn krachtige vocale vaardigheden en zijn snelle runs, vloeiende behendigheid en baanbrekend geluid op zijn Fender Precision Bass. Hij was een van de pioniers die vervormingen met zijn bas toepaste om hem te helpen door de mix te snijden met de zwakke versterkers van zijn tijd, die er ook een zeer scherpgerand geluid aan gaven. Hij werkte regelmatig samen met drummer Carmine Appice. Het duo verscheen in bands als Vanilla Fudge, Cactus en het powertrio Beck, Bogert & Appice.

Vanilla Fudge werd gevormd samen met Mark Stein, Vince Martell en Carmine Appice. Ze namen vijf albums op in de jaren 1967-1969, voordat ze in 1970 uit elkaar gingen. De band is door de jaren heen in verschillende samenstellingen herenigd. In 1970 vormde Bogert de rockband Cactus met drummer Carmine Appice, gitarist Jim McCarty en Rusty Day en speelde hij met gitarist Jeff Beck, nadat de tweede Jeff Beck Group in 1972 was ontbonden en hij uiteindelijk eind 1972 lid werd van het powertrio Beck, Bogert & Appice. Als lid van de Jeff Beck Group toerde hij van januari 1972 tot januari 1974 door Europa, Japan en de Verenigde Staten. Eind 1975 speelde hij basgitaar op Bo Diddleys allstar-album The 20th Anniversary of Rock 'n' Roll.

Bogert sloot zich vervolgens aan bij Bobby & the Midnites, een muzikaal zijproject bestaande uit gitarist en zanger Bob Weir van Grateful Dead. Ondanks dat hij met de band toerde, vertrok Bogert voordat hun gelijknamige album werd uitgebracht en werd hij vervangen door Alphonso Johnson. Hij trad vervolgens toe tot de Britse band Boxer en speelde op hun laatste album Absolutely in 1977. Hij schreef mee aan drie nummers op dit album. Het album en de daaropvolgende tournee werden koel ontvangen en de band werd in 1978 ontbonden. In 1981 toerde Bogert met gitarist Rick Derringer en bracht hij het album Progressions uit. Hij nam in 1983 zijn tweede album Master's Brew en in 1984 Mystery with Vanilla Fudge op. In 1981 werd Bogert lid van de faculteit van het Musicians Institute in Hollywood. In 1993 werkte hij samen met de Japanse gitarist Pata en nam hij het album Pata op.

Begin 1999 erkende The Hollywood Rock Walk of Fame de bijdrage van Tim Bogert aan de rockgeschiedenis. Dat jaar werkte hij samen met Appice en Char om door Japan te reizen met de formatie CB&A met een livealbum, dat het volgende jaar werd uitgebracht. Later in 1999 werkte Bogert met Triality en Shelter Me. In 2000 vormden Bogert en Carmine Appice het powertrio DBA met Rick Derringer en toerde hij met Vanilla Fudge.

In 2008 besloot Bogert met pensioen te gaan, maar in 2009 sloot Bogert zich aan bij het bluesrocktrio Blues Mobile Band en nam hij Blues Without Borders (2009) op in Los Angeles. In 2010 nam Bogert, met Mike Onesko op gitaar en zang en Emery Ceo op drums (beiden van de Blindside Blues Band), Big Electric Cream Jam op, een live eerbetoon aan Cream, live in The Beachland Ballroom Euclid Ohio. Begin 2014 voegde Bogert zich bij de hardrockband Hollywood Monsters, waar hij speelde op het album Big Trouble (op drie nummers) dat in 2014 werd uitgebracht bij Mausoleum Records. Op het album speelden Steph Honde (zang en gitaar), Vinny Appice (drums), Don Airey (keyboards) en Paul Di'Anno (zang op de bonustrack).

Vanilla Fudge is een Amerikaanse psychedelische rockband.

De New Yorkse muziekproducent George Morton hoorde de toen nog onbekende band Vanilla Fudge spelen tijdens hun optredens tussen december 1966 en april 1967 in het Action House op Long Island. In april 1967 bezorgde hij hun een platencontract bij Atco Records. In de Ultrasonic-studio ontstond tijdens een opname een epische versie van "You Keep Me Hangin' On " van The Supremes, die buiten verwachting de 6e plaats van de Amerikaanse hitlijst bereikte. Terwijl coverversies vaak sterk meeliften met de oorspronkelijke versies, was in dit geval echter het origineel amper nog herkenbaar. Het in mono opgenomen nummer werd teruggebracht naar 6:47 min. en naar slow motion vertraagd, want het oorspronkelijke tempo werd met de helft verminderd. De psychedelische sound met een neoklassieke orgelpartituur en sitarpassages vervreemdde het origineel tot onherkenbaarheid. De naar 2:50 min. verkorte singleversie verscheen in juni 1967 en veroorzaakte een wereldwijde sensatie.

De gelijknamige debuut-lp Vanilla Fudge kwam in augustus 1967 op de markt, de tweede lp The Beat Goes On in februari 1968. Op deze lp zijn adaptaties van Beethoven en een van Mozart te horen en een nachtmerrieachtige geschiedeniscollage met historische stemmen van (Harry S. Truman, Adolf Hitler, Neville Chamberlain, Bibel, Winston Churchill) en actuele verbanden (Black Panthers, Vietnam, Weathermen, acid rockcultuur. Het laatste door Morton geproduceerde album voor de band was Renaissance (juni 1968). Uit de albums werden singles gehaald, waaronder Take me For a Little While (september 1968) en Season of the Witch (november 1968). Take me For a Little While was een cover van het Evie Sands[3][4]-origineel (september 1965) met een zeer vergelijkbaar geluid.

Door Mark Steins spel op het keyboard werden meerdere bands beïnvloed, wiens populariteit langer duurde dan die van Vanilla Fudge, waaronder Deep Purple, The Nice, Emerson, Lake & Palmer, Uriah Heep en Atomic Rooster. Tijdens een video-interview gaf Jon Lord toe dat Deep Purple voor hun debuut-lp Shades of Deep Purple het concept van Vanilla Fudge exact had gekopieerd.

De band werd in 1970 een eerste keer ontbonden. Tim Bogert en Carmine Appice hadden met de gitarist Jeff Beck een overeenkomst gesloten, die echter niet kon worden ingelost wegens een auto-ongeluk van Jeff Beck. De reeds afgesloten contracten werden nageleefd door de band Cactus. Daarna volgden meerdere reünies, die echter van korte duur waren. Daarbij ontstond onder andere het studioalbum Mystery (1984).

In 1999 kwam het weer tot een reünie. Met Carmine Appice (drums), Tim Bogert (basgitaar), Teddy Rondinelli[5] (e-gitaar) en Bill Pascali (keyboards) toerde de band ook door Europa. Twee concerten daarvan werden als gelimiteerde live-cd gepubliceerd. In 2007 werd een verdere live-cd van de Duitsland-tournee gepubliceerd: Good Good Rockin' - Live @ Rockpalast. In juni 2007 publiceerde de band in de oorspronkelijke bezetting het album Out Through the In Door, dat uitsluitend bestond uit coverversies van songs van Led Zeppelin. In 2014 was de band, met Mark Stein op keyboards, maar met Pete Breny in plaats van Tim Bogert op basgitaar, opnieuw in Duitsland en andere Europese landen op tournee.

Van "You Keep Me Hangin' On" zijn 3 versies in hitlijsten verschenen: het rhythm&blues-origineel van The Supremes (1966-67), de nu te ranken psychedelische rock-cover van Vanilla Fudge in 1967-68 en de hi-NRG-cover van Kim Wilde in 1986-87. Wereldwijd bekeken was de hit van Kim Wilde net wat succesvoller dan die van de Supremes, op ruime afstand gevolgd door die van Vanilla Fudge, Maar in de NLse Top 40 is de situatie rond de drie hitversies van "You Keep me Hangin' On" omgekeerd: de versie van Vanilla Fudge stond er 11 weken in en piekte op #13, de versie van Kim Wilde stond er 7 weken in en piekte op #17 en de versie van de Supremes stond er 7 weken in en piekte op #26.

You Keep Me Hangin' On - Wikipedia

Mirrr 14.09.22 20:27

Best mooie versie dit, 7

**Timmus** 20.09.22 11:22

Opgetrokken wenkbrauwen en een 4.

Frodo 09.10.22 19:15

Ik heb sowieso een zwak voor Motown, en the Supremes zouden van mij al een dikke voldoende halen. Maar deze cover overtreft het origineel overduidelijk!

8