*RTH* Grauzone – Eisbär

[4-8]
Uit de serie: Het dagelijks leven van sowhat:
Ik ging vandaag naar Artis. Als kind, van 2 tot 9 jaar, woonde ik er tegenover. Ik had een jaarkaart, ik was er bijna dagelijks en ik kan het park zoals het toen was nog steeds uit mijn hoofd uittekenen.
Mijn eerste herinnering in Artis was met mijn moeder die een zootje vriendinnen bij zich had, ik zat in de kinderwagen. ‘Kleine sowhat weet de namen van alle dieren’, zei mijn moeder trots. Bij de helmcasuaris aangekomen, vroeg ze wat voor dier dat was. Ja, toedeledoki, dacht ik. ‘Kip’, riep ik. De vriendinnen lachten, mijn moeder niet.
Twintig jaar terug ben ik er nog eens geweest, maar dat was met mijn ex. Ik kon de voorgenomen trip door mijn geheugen toen niet maken, ik moest constant achter haar aanhobbelen.
Vandaag kon dat wel. Ik zag direct dat de papegaaienlaan weg was. Verder zag ik dat veel dieren verdwenen waren. En dat veel dieren die er wél waren zich verstopten voor de hitte. En dat het halve park on het hoogseizoen in renovatie lag. Ik slenterde urenlang rond, dat was wel leuk hoor, het is nog steeds een fijn park, maar ik zag minder herkenningspunten dan ik hoopte.
Op een gegeven moment kwam ik een betrokken gepensioneerde vrijwilliger tegen die rondliep om vragen van bezoekers te beantwoorden.
Ik: ‘Waar is de roofdierenlaan, waar zijn de nijlpaarden, de nachtdieren en de ijsberen?’
Vrijwilliger: ‘De dieren hebben ruimte nodig. Ze zaten te krap. En we kunnen niet uitbreiden. Om de dieren die ruimte te kunnen geven, hebben we de helft weg moeten doen. En de ijsberen zijn ook weg.’
De vrijwilliger was dermate positief dat ik hem maar niet mijn negatieve punten vertelde. Zoals de enorme parkeerplaats. Dat de voertaal in Artis, tien minuten van mijn huis, Engels is geworden. Dat het nieuwe museum voor 90% uit een levensgevaarlijke vlindertrap bestaat. En dat er vijf restaurants zijn, maar dat er nergens gewoon vlees te koop is.
Medewerkster: ‘Wij verkopen geen vlees.’
Ik: ‘Waarom laten jullie het dat wél zien?’  
Maar ik was het volkomen met de gepensioneerde vrijwilliger eens: ondanks wat nadelen is het een prachtig park middenin de stad.

Hahaha wat een verhaal weer, het nummer is trouwens prima, 8

Dit is komende v500 mijn nummer ÉÉN. Een 10 dus!

Ik heb overigens bijna dezelfde ervaring als sowhat met Artis. Wij hadden ook een abonnement en mijn moeder ging elke dag met mij in de kinderwagen in Artis haar ochtendwandeling maken. Ik was alleen 4 jaar jonger dan sowhat. Ik moet daar geweest zijn tegelijkertijd met sowhat. Ons gezin werd in 1963 groter door de geboorte van mijn zus, waarna wij verhuisden naar Buitenveldert, ver van Artis!

Voor mij was de bek van het nijlpaard, als die wijd opengesperd was tijdens het voeren, terwijl er hele bloemkolen, groene kolen, witte kolen en kilo's wortelen in verdwenen, ongeveer het engste wat er was, want in die bek pastte ikzelf ook. Mijn moeder nam mij er graag mee naar toe, naar de nijlpaarden, ik lust dan ook bijna alles... Mijn lievelingsdieren waren de olifanten en de bisons, want die stonden meestal aan de andere kant van een terrein omgeven door zware stalen buizen, lekker veilig en toch heel groot! Als klein kind snapte ik niet dat het ijsberen van de ijsberen, tijgers, panters, sommige leeuwen, bruine beren enzovoorts geen normaal gedrag was, voor wilde dieren.

Toen ik net kon lopen, ongeveer 1,5 jaar jong, heb ik in de kinderboerderij een kopstoot gekregen van een geitje. Ik ging om en moest hard huilen natuurlijk. Gelukkig heb ik diezelfde dag nog vrede gesloten met het beestje door haar wat eten te geven, zij was waarschijnlijk nog jonger dan ik, maar ze stond wel steviger op haar benen!

Het is goed dat de dieren meer ruimte hebben gekregen... maar wel jammer voor de herinneringen.

Wel aardig

6

Aan de ene kant denk ik: wat flauw, aan de andere kant heeft het toch ook wel wat. Ik houd het op een 6.

Timmus schreef:Aan de ene kant denk ik: wat flauw, aan de andere kant heeft het toch ook wel wat. Ik houd het op een 6.

In alles eens