*RTH* Ian Dury & the Blockheads – Sweet Gene Vincent

[12-4]
Uit de serie Albums.
Tijdens de Album achtdaagse heeft Ard de geschiedenis van de langspeelplaat belicht. Mijn geschiedenis met de LP. Ondanks dat ik altijd meer van de singles ben geweest, vond ik de LP ook heel interessant. Het voordeel was dat je een uur lang naar verschillende tracks van je favoriete groep kon luisteren terwijl je maar één keer op hoefde te staan, om de plaat om te draaien. De CD vond ik al een stuk minder interessant. Dat was perfect en ik houd niet zo van perfectie. De LP was lekker gruizig en het net als bij de naaimachine vervangen van de naald gaf je het gevoel écht met muziek bezig te zijn. Nu is muziek voor mij voornamelijk gemak: als ik niet naar de radio of Orinoco luister, luister ik naar Spotify. Het voordeel is de enorme keuze.
De enorme stapel LP’s heb ik nog steeds. Ik heb ook nog een pick-up maar daar kan ik niets mee. De naald is stuk, ik heb geen boxen meer en er ligt een hele stapel dozen op. Maar iets zegt me: bewaren die hap. Het is jeugdsentiment.

Ik dacht ik ga eens een keer ad random een RtH doen. Ik pak de eerste van de stapel LP’s. Nou, dat was dus New boots and panties van Ian Dury. Ja, ook van zijn begeleidingsband The Blockheads maar die is ie vergeten op de hoes te zetten. Maar ik vergeef het Ian want ik houd van zijn droge manier van zingen en zijn vrolijke maar cynische teksten. De RtH valt op door de twee delen: de eerste rustig, de tweede snel. Ian was een grote fan van de rock ’n roll legende Gene Vincent. Misschien omdat hij net zoals Gene mank was? Alleen bij Ian kwam het door het zwemmen in besmet water en bij Gene werd zijn been verbrijzeld door een racemotor.

Beetje saai nummer maar je inleiding is leuk, het nummer krijgt een 5

1e minuut is totaal overbodig en daarna is het ook niet werelds. Een 4.

Wel aardig maar niet meer dan dat

6

Leuk nummer hoor. 8

Doelloos getokkel. Een 4