*RTH* Bløf - Harder Dan Ik Hebben Kan

[15-10]

Ik weet dat de naam van Bløf op dit forum noemen is alsof je een Israëliër in hartje Teheran laat rondlopen (), maar na een geslaagd vriendenweekend in Zeeland past alleen deze Zeeuwse band in RTH.

Ik kan dit beslist niet hebben. 1

Dit wordt wel weer een alle eentjes zwemmen in het water RTH! Een 1!

Bløffer dan ik hebben kan... 1.

Dave heeft gelijk, maar toch geef ik een 1.

Er is natuurlijk niets dat een 1 rechtvaardigt, ook als je niet van het genre of de band houdt, dat ben ik wel met Dave eens. Kwaliteit genoeg en best een aardige song. Er is echter ook niets wat een echt hoog cijfer zou rechtvaardigen. Daarvoor is het nummer te saai. Een 5.

Blof heeft best aardige nummers (vooral op het album Umoja), vind ik. Maar deze doet me vrij weinig.

4,5 . Ik ben vriendelijk en rond m naar boven af.

Ik heb me altijd afgevraagd wat het nou precies is, dat er zulke heftige reacties loskomen wanneer het over Bløf gaat. Het zal toch niets te maken hebben met de literaire grachtengordel, die zich ernstig bedreigd voelde, en een heuse Bløf-bash-campagne voerde? Ik zie ze nog zitten bij DWDD, Joost Zwagerman en andere zichzelf literair voelende mensen. Lekker ongenuanceerd afgeven op de teksten van Peter Slager, waarbij een zin uit dit liedje als voorbeeld diende om duidelijk te maken hoe slecht het allemaal zou zijn.

Het ging om de zin "ik heb mijn handen op haar heupen maar mijn hoofd is bij de deur." Er werd echt gezegd dat dat natuurlijk niet kan: handen op haar heupen en tegelijkertijd zijn hoofd bij de deur. Of had hij soms armen van 6 meter? Op dat niveau speelde de 'discussie' (Bløf zelf was niet uitgenodigd) zich af. De volgende dag in De Volkskrant een brief van een neerlandicus die de 'argumenten' om zeep hielp en een compliment gaf voor de mooie beeldspraak handen-op-heupen-en-hoofd-bij-deur voor een man die in een relatie zit maar eigenlijk weg wil.

Enfin, sinds die tijd hoorde ik opeens hele volksstammen afgeven op Bløf. Daarvoor nooit. Daarna altijd. Heeft natuurlijk niets te maken met meedoen of na-apen, toch? DaveE heeft natuurlijk volkomen gelijk. Het kan je band niet zijn, smaken verschillen, enz, maar hier een 1 voor geven lijkt wel heel erg op een statement willen maken.

Verder hebben joost en mau ook gelijk, het album Umoja is het artistieke hoogtepunt uit hun carriere, daar staan diverse liedjes op die ik een 9 zou geven, en dit is toch wat minder. Vanwege bovenstaand verhaal over de heupen en de deur komt er een bonuspunt bij waardoor ik toch een 6 geef.

Ik snap dan weer niet waarom er juist bij Bløf zo moeilijk gedaan wordt als er een 1 gegeven wordt.
Volgens mij heeft iedereen dit nummer, gevraagd of ongevraagd, genoeg gehoord om een weloverwogen cijfer te geven.

Wat het na-apen en napraten gaat, daar kan ik me wel in Frodo vinden. Of het nou gaat om Mart Smeets of Haren's Project X of iets anders, massahysterie gegarandeerd.

Voor mij was dit het begin van mijn Bløf antipathie. De eerste 2 albums vind ik nog steeds geweldig. Daarna ben ik alles een stuk minder gaan vinden. Toch weet ik zeker dat vrijwel iedereen dit kan meeblèren.

Dat laatste betekent dat het bij veel mensen in het geheugen is gebeiteld en daarom vind ik een één sterk overdreven. Ik trek een puntje af omdat ik het te vaak heb gehoord maar dan kom ik nog altijd op een 4.

Ik praat niemand na ik heb gewoon niks met Blof, heb het idee dat als ik er 1 van ze hoor, ik ze allemaal gehoord heb, al hebben ze wel een tweetal mooie nummers.
Deze krijgt van mij een 4, sorry

De eerste vier studio-albums van BLOF zijn zonder meer van goede kwaliteit, een miskleun als Wat Zou Je Doen daargelaten. Blauwe Ruis leunde té zwaar op de dood van Chris, en daarna ging het toch bergafwaarts met bijbehorende tekstuele flaters.

Het door Frodo aangehaalde zinnetje "m'n handen op je heupen, maar m'n hoofd is bij de deur" vind ik juist wel een aardige en heldere voorstelling van hoe de ik-persoon zich voelt. Dat je zo'n zin letterlijk gaat nemen, tsja, dan kun je élk Nederlands nummer wel fileren (wat de jongens van De Snijtafel dan ook dankbaar doen, overigens op bijzonder geestige wijze).

Harder dan ik hebben kan staat op het beste BLOF-album Boven en krijgt een 8.

Ik snap ook niet waar het door komt, maar alles aan deze band irriteert me zo enorm. De muziek stelt geen fuck voor en de teksten zijn allemaal zo gezocht. Het is over-the-top kitsch van de slechtste soort. En dan druk ik me heel mild uit  1