Het grote V500 push topic

Jorg schreef:Tom Waits heeft zo'n prachtige kenmerkende stem. Verdient een plekje in de V500.

Inderdaad, maar welk nummer? Laatst noemden in de Orinoco-chat vv-ers hun favorieten van Waits maar er was geen overeenkomst

Idd Sokra, Tom Waits heeft hetzelfde probleem als Boney M bij de Foute lijst: veel goede nummers, maar niet een die de meerderheid kiest, zodat hij de lijst niet haalt

Doe dan deze maar van Waits, uit de categorie 'het was al niks, het is nu nog erger en het wordt alleen maar slechter':

Tom Waits - Yesterday Is Here

1973 ofzo, maar ik heb geen idee hoe oud Tom Waits precies is en wanneer ie is begonnen.. Maar ik vermoed dat dit idd onder z'n oudere werk vind. Ook bij mij is dit de enige Tom Waits in m'n lijst, ik geloof ergens rond plek 300-400. Heel erg mooi en vol emotie, raakt bij mij iig de juiste snaar!

Martha staat op misschien wel zijn bekendste plaat Closing time, uit idd 1973. Misschien ook wel meteen zijn beste plaat (Rosie is ook zeer de moeite!). Swordfishtrombone is ook een bekende titel, uit een periode aan het begin van de jaren tachtig dat zijn werk wat minder mainstream (anderen zeggen: minder toegankelijk) werd.

Ik ken Martha vooral door de Tijdloze waarin de plaat jaarlijks hoger en hoger lijkt te klimmen, uitmondend in een plaats ronde positie 25 vorig jaar. Het jammere is dat veel mensen Waits alleen kennen van Tom Traubert's Blues, bij lange na niet zijn beste nummer. In the neighborhood, The Piano has been drinking, I'll shoot the moon, Christmas card from a hooker in Minneapolis en Tango till they're sore zijn bijvoorbeeld veel mooiere nummers wat mij betreft.

Anyway, diversiteit alover, dus laat men voor Martha kiezen

Nog maar eens een kansloze push, maar oh zo geil...



"It's your life" is beter, maar dit staat op dezelfde plaat, en "it's your life" staat niet op youtube.

Swordfishtrombones! Als het dan toch Tom Waits moet zijn, dan deze maar...



kansloos natuurlijk, maar wel mooi.

Ik heb Martha wel opgeschreven voor volgende keer, Jorg. Ik kende het wel, vond het ook al mooi, maar destijds niet opgeschreven, wss geen pen bij de hand.

sowhat schreef:Ik heb Martha wel opgeschreven voor volgende keer, Jorg. Ik kende het wel, vond het ook al mooi, maar destijds niet opgeschreven, wss geen pen bij de hand.

Kijk, misschien kan ie volgend jaar een plekje verwerven!

Chrisje schreef:Swordfishtrombones! Als het dan toch Tom Waits moet zijn, dan deze maar...

kansloos natuurlijk, maar wel mooi.

16 shells from a thirty-ought six is ook mijn no 1 favoriete nr van Tom Waits
Stond vorig jaar op 100 in mijn 1e Musische 1000 en is dit jaar flink gestegen. Kansloos voor de V500? Het heeft wel wat hulp nodig... aan mij ligt het niet

Closing Time is het debuutalbum van Tom Waits. Vind ik zelf makkelijk te onthouden vanwege de tegenstrijdigheid tussen de sluitingstijd in de titel van het openingsalbum Zeer toepasselijke titel voor muziek voor tijdens de sluitingstijd van een donkerbruine (rokerige) kroeg. Mooi album hoor, maar persoonlijk hou ik meer van het 1e album dat Waits zelf produceerde, net als Gaga en (als ik me goed herinner) ook Frodo, Swordfishtrombones (1983), dat een stijlbreuk met de 70ies-albums inluidde en waarop andere instrumenten worden gebruikt dan de overheersende piano en strijkorkesten van de eerste stijlperiode (aldus de Engelse Wiki). Dat album uit 1983 vormt volgens de algemene visie een trilogie met Rain Dogs (1985) en Frank´s Wild Years (1987). Het karakteristieke stemgeluid van Waits komt in de stijl van deze trilogie - en ook van het daaropvolgende Bone Machine (1992) - beter tot zijn recht, vind ik, en de muziek is afwisselender en uitdagender. Tom Waits komt daar dichter bij Captain Beefheart (en dat bevalt me prima). Echter, eerlijk is eerlijk, ik ken lang niet alle albums uit zijn discografie en ook niet alle mij beluisterde albums even goed. Swordfishtrombones is ver-en-veruit mijn meestgedraaide Waits-album! Op gepaste afstand gevolgd door Black Rider (1993), met daarop de heerlijke instrumental Russian Dance.

Een andere Waits-favoriet van mij - naast 16 shells, russian dance en in the neighborhood - is zijn aangepaste versie van een Kurt Weill-lied met een ijzersterke tekst richting politieke machthebbers getiteld What keeps mankind alive


Dit staat op een boxset met wellicht voor elk wat wils:
Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards is a limited edition three CD set by Tom Waits, released by the ANTI- label on November 17, 2006 in Europe and on November 21, 2006 in the United States.
The album is divided into three sections, with each disc being a separate collection in its own. It borrows from Tom Waits’ typical rock sound, with the first disc being blues and rock-based, the second centred on slow-tempo, melancholic ballads, and the third on more experimental compositions. Additionally, the record contains influences of other genres, including folk, gospel, jazz and roots music.

Dit nummer hoorde ik van de week, ik geloof bij Roche (of was het Dave) maar in ieder geval, ik ben er zwaar van onder de indruk (net zoals bij Vocal van Madruga)
Hij komt hoog mijn lijst binnen :-)

Natuurlijk moet ik ook nog even wat pushen van mijn all time favorite: J.J. Cale.

Voordat het begrip singer-songwriter werd uitgevonden en vervolgens te pas en te onpas aan vrijwel iedere solo-artiest werd gelabeld, stond J.J. Cale nog gewoon te boek als gitarist en zanger. Eigenlijk is dat te weinig eer, want hij speelt behoorlijk veel instrumenten. In zijn twintiger jaren (het zijn dan de 60's) lukte het hem niet om succes te vergaren met de sound die hem later zo beroemd maakte.

Die sound wordt meestal laid-back genoemd, vanwege het ná de tel inzetten en de vermeende sloomheid in zijn songs waarbij er opvallend genoeg geen instrumenten (incl de zang) de boventoon voeren. Zijn muziek klinkt alsof het allemaal vanzelf gaat. De muziek van J.J. Cale is een verrassende mis van rock, country, jazz, blues en folk met soms wat uitstapjes naar reggae. Wat verder opvallend is, is dat zijn nummers meestal korter dan 3 minuten duren. Kenmerkend daarbij zijn z'n korte gitaarlicks tussen de zinnen door (iets waar Mark Knopfler later wereldsucces mee boekte).

Pas nadat Eric Clapton een nummer van J.J. Cale coverde (After Midnight) en in de hitparades verscheen (#18 in de Billboard 100), kwam J.J. Cale wat meer in de picture. Hij maakte op 33 jarige leeftijd in 1972 een debuutplaat Naturally) als solo artiest, die zijn naam zou vestigen. Behalve After Midnight (al in 1966 geschreven) staan er klassiekers op als Call Me The Breeze, Call The Doctor, Don't Go To Strangers en Crazy Mama. Die laatste werd op single uitgebracht en haalde de Billboard 100 (#22).

Het zal zijn enige grote hit in USA blijven aangezien J.J. Cale vrijwel nooit meer singles zal uitbrengen. In de documentaire To Tulsa And Back (2004) vertelde hij over zijn weerzin tegen het hele showbizz circus om de muziek heen. Ten tijde van Crazy Mama kon hij komen optreden in het destijds waanzinnig populaire en zeer invloedrijke American Bandstand van Dick Clark. Hij zou dan wel alleen moeten komen en playbacken. Muzikant in hart en nieren J.J. Cale wilde alleen met zijn hele band komen en live zingen en dus ging het feest niet door.

Dat zijn debuutplaat insloeg als een bom blijkt ook wel uit het feit dat vele collega's van naam zijn muziek wilden coveren. Ik heb Eric Clapton al genoemd, maar minstens de helft van het album Naturally is gecoverd: Call Me The Breeze door o.a. Johhny Cash en Lynyrd Skynyrd, Bringing It Back door Kansas, Clyde door Dr. Hook & the Medicine Show, Magnolia door Jai, Don't Go To Strangers door Herman Brood, enz.

Ook gedurende de latere carriere van J.J. Cale worden veel van zijn songs door anderen opgenomen: Carlos Santana, Captain Beefheart, Tom Petty, Randy Crawford, Bill Wyman en wederom Lynyrd Skynyrd en Eric Clapton. De laatste verklaarde een groot bewonderaar te zijn van J.J. Cale, scoorde in 1980 een grote hit met de J.J. Cale klassieker Cocaine en gaf vele malen aan graag een album met zijn grote voorbeeld te willen opnemen. Vele decennia later kwam die wens uit. Een andere bewonderaar van J.J. Cale, Mark Knopfler, coverde zijn muziek niet maar nam zijn karakteristieke gitaarspel over.

Na zijn debuut in 1972 bracht J.J. Cale regelmatig albums uit. Really (1973), Okie (1974), Troubadour (1976), V (1979), Shades (1981), Grasshopper (1981) en #8 (1983). Met het album Troubadour, waarop de klassieker Cocaine en andere toppers als Travelin' Light en Ride Me High, brak hij wereldwijd door. Het album Grasshopper was commercieel gezien zijn grootste succes. Een van de beste nummers op dat album, Downtown L.A., beschrijft het harde leven in de grote stad als je niet bij de happy few hoort. Vanwege de voorbereidingen op de Olympische Spelen in 1984 in Los Angeles vond men dat negatieve publiciteit niet gewenst was en werd deze song geboycot. Voor J.J. Cale was dat de prikkel om het zeer politiek getinte album #8 op te nemen.

Wegens uitblijven van commercieel succes van #8 en het aflopen van zijn contract werd besloten om zijn platencontract niet te verlengen. Daarmee kwam een einde aan de gestage stroom aan J.J. Cale albums. Pas vele jaren later volgen weer 4 albums bij het kleinere Silvertone label: Travel Log (1989), Number 10 (1992), Closer To You (1994) en Guitar Man (1996). Deze albums verkopen goed bij de fans, maar krijgen weinig aandacht op de grote radiozenders. Wel laat J.J. Cale zich in deze periode verleiden tot zijn tweede internationale tournee (na 1977). Daarna treedt weer een periode van radiostilte in.

In de 21e eeuw komt er hernieuwde belangstelling voor J.J. Cale. Er is een algehele interesse voor grootheden uit het verleden, en mede doordat J.J. Cale voor vele artiesten een inspiratiebron is geweest, krijgt Cale de kans om weer platen te maken. Op To Tulsa And Back (2004) staan liedjes die Cale is blijven schrijven tijdens de 'stille jaren'. Tegelijkertijd komt de gelijknamige documentaire op DVD uit, waarop de totstandkoming van het album staat plus veel achtergronden worden gegeven. Hierna volgt een 'best of' album (Collected), dat in Nederland zomaar de eerste plaats bereikt van de albumlijst!

In 2006 komt de grote wens van Eric Clapton uit: hij maakt een plaat samen met J.J. Cale (The Road To Escondido). Feitelijk is dit gewoon een J.J. Cale album waarop Eric Clapton meespeelt (en ook Billy Preston, John Mayer en diverse andere musici van naam). Behalve één cover bestaat het album uit 11 songs van J.J. Cale en 2 van Eric Clapton. In 2008 krijgt J.J. Cale op 70 jarige leeftijd een grammy Award voor dit album. Een jaar later maakt hij zijn tot nu toe laatste album Roll On.

----------------------------------------------------------------------

Er zijn wel 50 nummers die ik zou willen pushen. Maar wat ik nou zo leuk vind aan de muziek van J.J. Cale is dat hij naast zijn materiaal op albums nog een hele collectie nooit uitgebracht materiaal heeft, waaronder veel kwaliteit. Ik kies daarom voor Blonde Headed Woman (als B kant van een single uit 1989/1990, is niet helemaal duidelijk, maar al jaren daarvoor geschreven), een nummer dat net zo goed een klassieker had kunnen zijn als het maar op een album was verschenen. Zijn ode aan zijn life-long-girlfriend Christine Lakeland kies ik ook als ode aan mijn grote liefde.


en ook nog live:

Waarschijnlijk te laat om nog van invloed te zijn, maar deze is te mooi om niet te plaatsen.

Wishbone Ash - Throw down the sword

19mirjam63 schreef:Dit nummer hoorde ik van de week, ik geloof bij Roche (of was het Dave) maar in ieder geval, ik ben er zwaar van onder de indruk (net zoals bij Vocal van Madruga)
Hij komt hoog mijn lijst binnen :-)

Dave Evans schreef:Hij stond in het Steunfonds eerder dit jaar Mirjam
En ja ik heb hem ook enkele keren gedraaid maar niet de afgelopen week, dus dat was vast Roche [Vleertje kan ook nog ]

Ja net die week heb ik niet meegestemd Dave dus heb heel dat nummer gemist maar....het heeft nu mijn volle aandacht

ik heb mijn lijst inmiddels ingeleverd, maar voor diegene die dat nog niet heeft gedaan en nog wat lege plaatsen heeft: luister hier nog even naar! Schitterend nummer, Myth van Beach House. Om even tot rust te komen en even weg te dromen. Het is al vrij laat in de stemperiode, maar hij moest nog even geplaatst worden

Hoog in mijn lijst dit keer op 47 welteverstaan en staat ook al jaren in dat zelfde hoge vaandel is dit Ravertje, en dit is wel erg lekker hoor. Niet vergeten dus .


https://youtu.be/jUHYLBxmUEw

Mooi nummer van West, Bruce & Laing - Token

Vorig jaar was er een apart topic waar in platen buiten de reguliere Pre Push500 nog gepusht konden worden en ik dacht: Dat mag er dit jaar ook wel zijn. En aangezien ik dit jaar met alle V500-gerelateerde acties in 2013 de eerste schijn te zijn, heb ik dit topic ook maar aangemaakt.

Even de enige spelregel die DaveEvans vorig jaar had opgesteld:

DaveEvans schreef:Laten we wel afspreken dat je gewoon 1 tip per dag hier neer zet! Anders wordt het weer een bombardement van clipjes. En ik kan je gerust vertellen dat de meeste mensen er op die manier toch niet naar kijken.

Aan mij de taak om de zak met tipjes open te scheuren, dit doe ik uiteraard zoals dat bij mij past met een typische scheurgitaar:

Dit nieuwe liedje van mijn Russische nachtegaaltje Regina Spektor is zowel door Roche als door Grafmat in zijn show gedraaid, goed ontvangen in de chat, dus een push waard. Kansrijk, zo werd er geoordeeld. En uiteraard ben ik het daar van harte mee eens!

Weet niet zeker of ik 'm ooit eerder hier onder de aandacht heb gebracht, maar dit prachtige nummer van James Taylor verdient een grotere bekendheid: