*RTH* Jethro Tull - A Song for Jeffrey

**sokratikos** 31.12.15 17:44

[18-12-2015]

Jethro Tull was een Britse progressieve-rockband en Grammy Award-winnaar uit Blackpool, opgericht in 1968 rond de Schotse voorman Ian Anderson. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten.

Stijl

Hun muziek, gestart als blues met een experimentele inslag, heeft onomstotelijk invloeden van klassieke muziek, hardrock en jazz, alsmede Aziatische en Keltische folkmuziek. Hierdoor is het zeer moeilijk andere muzikanten aan te wijzen die soortgelijke muziek maken. Meer dan andere rockbands staat hun muziek apart van de overige rockmuziek.

Opvallend kenmerk van Jethro Tull is dat voorman Anderson bijna alleen akoestische instrumenten speelt: de "un-plugged guy in a medium to heavy rockband". Hij speelt voornamelijk dwarsfluit en akoestische gitaar. "Mijn rol in het leven was altijd om een akoestische muzikant te zijn, maar de afgelopen 38 jaar heb ik nogal lawaaiige vrienden!"

Anderson schrijft het verschil tussen hun muziek en dat van andere progrockbands onder meer toe aan Jethro Tulls afkeer van drugs: "Ik kan het veilig zeggen: Ik haat hippies, oké? En ik haat psychedelische muziek en ik haat alles wat te maken heeft met drugs. Jethro Tull heeft zich daar nooit mee ingelaten."

Terwijl andere bands hen in de beginjaren nog beïnvloedden, ontwikkelden ze snel een unieke, altijd herkenbare sound.

Min of meer bewust kiest Anderson ervoor om in de slipstream van de popwereld te blijven. Een beetje in de luwte maar altijd aanwezig, zou de band volgens hem artistiek op de been houden. Over het algemeen kreeg de band door de jaren heen vaak overweldigend goede kritieken. Ze staan bekend als excentriekelingen, topmuzikanten en mensen met humor. Ian Anderson laat via zijn teksten weten dat hij een taalalchemist is en doet daar verbaal tijdens zijn concerten nog een schepje bovenop.

Citaten van Anderson over de identiteit van Jethro Tull:
"We kunnen geen heavy riff band zijn, want Led Zeppelin is de beste ter wereld. We kunnen geen blues-influenced R&B rock 'n' roll band zijn, want The Rolling Stones zijn de beste ter wereld. We kunnen geen slightly sort of airy-fairy mystical sci-fi synthesizing abstract freak-out band zijn, want Pink Floyd is de beste ter wereld. Dus wat is er over? Precies, dat is wat we altijd gedaan hebben: Wij bouwen de bruggen en vullen de gaten."
"We zijn door de jaren heen door iedereen al in elk genre ingedeeld. We begonnen als een little old blues band, werden een bluesrockband, en een progressieve-rockband; een hardrockband; een heavymetalband waar we zelfs eens een Grammy voor wonnen. Artrock, folkrock; alle soorten fucking rock dichtten ze ons toe, echt waar... Hoe je het ook wilt noemen, het is best leuk om te doen hoor."

Beginjaren

Ian Andersons eerste band, 1963 te Blackpool, heette The Blades. Deze band was rond 1966 veranderd in een zevenkoppige white soul-band John Evan Band geheten (later The John Evan Smash), vernoemd naar pianist annex drummer John Evans, die de 's' wegliet om het minder gewoon te laten klinken. Op dit punt was Barriemore Barlow de drummer van de band. Zowel Evan als Barlow zouden later terugkeren in Jethro Tull. Hoe dan ook, na de verhuizing van de band naar Londen verlieten de meeste bandleden de band en ze lieten Anderson en bassist Glenn Cornick achter, die de krachten bundelden met bluesgitarist Mick Abrahams en zijn vriend, drummer Clive Bunker, beiden van de band McGregor's Engine. In het begin hadden ze problemen om herhaaldelijk geboekt te worden en wisselden daardoor frequent van bandnaam (onder andere Navy Blue, Ian Henderson's Bag 'o Blues, en het suïcidale Candy Coloured Rain waarmee je zelfs in de hippietijd niet serieus genomen werd) om in het clubcircuit van Londen te kunnen blijven spelen. Meestal werden de namen aangedragen door hun boekingsagent.

Een van hen, een geschiedenisenthousiasteling, kwam op de proppen met de naam Jethro Tull, de naam van een 18e-eeuwse landbouwpionier die de zaaimachine uitgevonden heeft.[1] Deze naam hebben ze uiteindelijk gehouden om het simpele feit dat tijdens het optreden waar ze deze naam voor het eerst gebruikten, de clubmanager John Gee van The Marquee Club hun show goed vond en hen uitnodigde terug te komen. Hij heeft, samen met John Peel en Brian Matthew van BBC Radio ervoor gezorgd dat Jethro Tull op grotere podia in Engeland kwam. Door hun toedoen traden ze op in Hyde Park, en het Sunburry Jazz and Blues Festival, waar ze door het grote publiek ontdekt werden.

Toen Anderson gevraagd werd wat hij graag wilde als hij één ding uit het verleden kon veranderen, antwoordde hij:
"De Jethro in Jethro Tull. Norman, Julien, Damon - alles behalve het bloody J-word" "Het is niet grappig als je een band start en er na een tijdje achter komt dat je hem vernoemd hebt naar een dode kerel. Maar het had erger gekund. Als ik per ongeluk Robin Hood of Adolf Hitler gekozen had, bijvoorbeeld. Misschien als ik beter had opgelet bij geschiedenislessen, dan was dit niet gebeurd."
Na een onsuccesvolle single (een door Abrahams geschreven popliedje genoemd Sunshine Day, waarop de bandnaam fout gespeld Jethro Toe stond, wat het een collectorsitem maakt) brachten ze het bluesy album This Was uit in 1968, voorzien van muziek geschreven door zowel Anderson als Abrahams. Het traditionele arrangement Cat's Squirrel, was het hoogtepunt van Abrahams' blues-rock-stijl. Het Rahsaan Roland Kirk-gecoverde jazzstuk Serenade To A Cuckoo gaf Anderson een showcase voor zijn groeiende talenten als fluitist.

Aan bod kwamen reeds "Living in the Past" in 2011 en "Locomotive Breath" in 2013. We ranken van Jethro Tull ditmaal "A Song for Jeffrey" van hun debuutalbum This Was uit 1968.

Het album is opgenomen voor het luttele bedrag van 1200 pond, en klinkt daarom wellicht wat amateuristisch. "This Was" is muzikaal gezien nogal afwijkend van latere Jethro Tull albums; het is meer een bluesalbum dan een rockalbum. De voornaamste reden is dat gitarist Mick Abrahams een bluesgitarist is. Ook de overige bandleden komen uit de blueswereld, te weten: Ian Anderson en Glenn Cornick uit The John Evan Band en Mick Abrahams en Clive Buncker uit McGregor's Engine.

Anders dan latere albums, schreef Anderson dit album samen met Abrahams. Later zou Anderson dat altijd alleen doen.

Vlak na de release van het album verlaat Abrahams de band vanwege verschil van mening met Anderson over de muzikale richting van de band, en de continue rivaliteit wie van hen de voorman van de band is. Tony Iommi wordt de nieuwe gitarist, maar wordt al snel opgevolgd door Martin Barre.

**sowhat** 01.01.16 13:45

Rommelig. 3

Frodo 01.01.16 20:10

Afgezien van de opnamekwaliteit, die werkelijk abominabel is, is dit wel een lekker plaatje.

7

PPProfessor 01.01.16 20:49

Lekker plaatje en ik ben helemaal leip van die dwarsfluit. Wel raar dat flamingo-gedrag met dat linkerbeen in de clip. Ziet er wel erg weird uit. 7

Gast 02.01.16 11:28

Ik denk dat ene "Jeffry" erg blij mag zijn met dit plaatje en dat ben ik ook een 9.

arjanh 02.01.16 12:02

Dit soort vrolijke muziek doet mij niks. Een nummer en dat is weer ruim voldoende voor dit jaar.
Een 3.

Mirrr 02.01.16 15:45

Ja wel lekker dit, een 7 Very Happy

**forzautregivo** 14.01.16 16:31

Alleen al die dwarsfluit verdient een 7.

Joostvdaa 14.01.16 20:15

Jammer van de beroerde geluidskwaliteit, ook van de niet-geremasterde versie op Spotify. Dat levert een strafpunt op. Maar de mondharmonica en dwarsfluit zijn wel erg gaaf. Een 7.

**Timmus** 16.01.16 18:48

Een ruime 6 voor deze niet vervelende maar tegelijkertijd weinig verheffende plaat.

**sokratikos** 29.01.16 21:39

PPProfessor schreef:Wel raar dat flamingo-gedrag met dat linkerbeen in de clip. Ziet er wel erg weird uit.

Dat is hij nooit kwijtgeraakt. Toen ik Tull zag in de 90-er jaren deed zijn been hetzelfde. Volgens mij leeft het gewoon een eigen leven bij het horen van lekkere muziek, als de krullende staart van een kat die geniet van aaien. Ik vind dat echt een geweldig gezicht Laughing

Ik word gewoon erg blij van dit plaatje. Fuck de slechte opkwaliteit, fuck de slechte productie. Wat maakt dat allemaal uit als er een dergelijke lekkere dwarsfluit klinkt, een fijne mondharmonica en bovendien vind ik het gitaartje ook erg lekker. En de zanger zingt alsof hij een minstreel is. Wordt ik allemaal erg blij van: 10!

Gesponsorde inhoud

RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Wat is je cijfer voor "Jethro Tull - A Song for Jeffrey" ?

RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey

Re: RTH Jethro Tull - A Song for Jeffrey