*RTH* Frank Boeijen Groep - De Verzoening

[12-04-2013]

Verzoekje tot wat Nederlandstaligs

Franciscus Johannes Maria Boeijen (Nijmegen, 27 november 1957) is zanger, dichter, componist en muzikant. In de jaren '80 was hij populair met de Frank Boeijen Groep, een belangrijke band uit de Nederlandstalige golf die de Nederpop uit die tijd doormaakte. Zijn werk kenmerkt zich door poëtische, vaak melancholieke teksten en melodieuze muziek in een stijl tussen pop en chanson.

Frank Boeijen is geboren en getogen in Nijmegen en woont er zijn hele leven. Hij komt uit een katholiek gezin met tien kinderen, van wie Frank de jongste is. Zijn jeugd stond al in het teken van veel muziek: thuis, waar zijn oudere broers muziek meebrachten van Bob Dylan en Neil Young en op school, waar hij vaak mocht voorzingen.

1977-1979

Na zijn middelbare school stortte hij zich volledig in de muziek. Zijn eerste album bracht Frank Boeijen in eigen beheer uit in 1977, samen met popgitarist Wout Pennings. Het krijgt de toepasselijke titel: Frank Boeijen en Woutje Pennings. In de liedjes horen we een jongeman die worstelt met zichzelf en de buitenwereld. In 1978 belandde de lp via Wout bij platenmaatschappij CNR. Die hoorde er wel wat in en gaf hen de gelegenheid om onder productionele leiding van Rob de Nijs het album (inclusief vier nieuwe nummers) opnieuw op te nemen. De titel wordt iets korter: Boeijen en Pennings. Bekende mensen als Jan Rietman en Jody Pijper tekenden voor de toetsen en de achtergrondzang. Oor's Eerste Nederlandse Pop-encyclopedie vergelijkt hem met Boudewijn de Groot en Herman van Veen. Om te kunnen optreden breidden Frank en Wout hun band uit met drummer Henk Wanders en bassist Nels Busch.

1980-1990

Nadat Wout in 1979 de band had verlaten en gitarist Wil Theunissen en toetsenist Jos Haagmans erbij waren gekomen werd de naam van de band Frank Boeijen Groep. Hun eerste optreden was op 3 november 1979 in het Nijmeegse jongerencentrum Doornroosje. De B-kant van hun eerste single, Verjaardagsfeest (afkomstig van het debuutalbum Frank Boeijen Groep) trok in 1981 de aandacht van dj Frits Spits, die hem in zijn programma De Avondspits uitriep tot 'Steunplaat' en een week lang draaide. Het debuut belandde hierdoor zelfs in de Tipparade.

De Frank Boeijen Groep bracht in totaal elf albums uit, waarvan 1001 Hotel (1983), Kontakt (1984), Foto Van Een Mooie Dag (1985), In Natura (1986) en Welkom In Utopia (1987) de bekendste zijn. De grootste hits waren Linda (1983), Zwart Wit (1984), geschreven naar aanleiding van de moord op Kerwin Duinmeijer, en Kronenburg Park (1985) waarbij Mai Tai de achtergrondzang voor hun rekening nam. Dat laatste nummer leidde tot de oprichting van het actiecomité 'Popster ken uw Stad', omdat het park in werkelijkheid Kronenburgerpark heet. Linda, de eerste single die in de Top 40 belandde, werd later door Frank Boeijen omschreven als 'een persoonlijk dieptepunt', omdat het onvoldoende duidelijk maakte waar de band op dat moment voor stond.

In 1984 stapte Wil Theunissen uit de groep en werd opgevolgd door Maarten Peters, die op zijn beurt in 1986 werd vervangen door Ger Hoeijmakers. In diezelfde periode ontmoette Frank de presentatrice Amanda Redington van Sky Channel met wie hij in september 1990 trouwde. Zijn nieuwe liefde weerklinkt in Dans in Slow-Motion (1988). In juni 1994 scheidden ze weer van elkaar.

In 1987 kwam zijn manager Paul Schouwenaars met het idee om niet meer in discotheken en feesttenten op te treden, maar om alleen nog maar theatertournees te gaan doen. Het was een opmerkelijke stap, omdat Nederland op dat moment geen traditie kende van popmuziek in het theater. Het plan werd werkelijkheid en de première van de Welkom in Utopia-tournee was op 26 september 1987 in de Stadsschouwburg in Amsterdam.

1991-heden

Na ruim elf jaar (in 1991) brak Boeijen de groep op. Op 30 maart was het laatste optreden in Theater De Metropole in Almere. In november van dat jaar verscheen Wilde Bloemen, het eerste album van Frank Boeijen als soloartiest. Zijn nieuwe muzikanten werden drummer Norman Bonink, gitarist Peter van Benthem en bassist Michel van Schie. Die laatste kon eind 1991 echter niet mee op tournee, vanwege zijn verplichtingen bij Candy Dulfer. Zijn plek werd ingenomen door Lené te Voortwis; Ton Snijders werd aangetrokken als toetsenist. Op Wilde Bloemen staat ook een aantal samenwerkingen met bekende Nederlandse muzikanten: Twee Gezichten (met Henk Hofstede van de Nits), De Koorddanser (met Harry Sacksioni) en Het IJs (met Henny Vrienten).

In februari en maart 1993 ging Frank op tournee met Raymond van het Groenewoud en Harry Sacksioni. In de zomer van dat jaar nam hij Jazz in Barcelona op, een album dat in het teken zou staan van de scheiding van Amanda. Maar ook op De Ontmoeting (1994) zijn nummers terug te vinden die in het teken staan van een voorbije liefde. Daarnaast bevat dit album een duet met Stef Bos: Twee Mannen Zo Stil, dat op single verschijnt.

In datzelfde jaar produceerde hij een album voor Liesbeth List en verscheen Een lied van verlangen, een biografie geschreven door communicatiewetenschapper Annette van der Mooren en popjournalist Hans Walraven. De auteurs interviewden hiervoor tientallen vrienden uit zijn jeugd, bandleden, collega's, critici, en spraken uitgebreid met de zanger zelf. Frank schreef zelf het voorwoord: "Als ik nu iets vergeten ben, kan ik het altijd even opzoeken, een rustgevende gedachte."

Eind 1996 maakte Frank Boeijen een reis naar Azië, hetgeen zich vertaalde in het album Vaderland dat in 1997 verscheen. Het bevat Oosterse invloeden (wereldmuziek), maar ook de verwerking van de dood van zijn beide ouders vindt zijn weerslag. Het album is aan hen opgedragen. In de jaren daarna verschenen De Ballade van de Dromedaris (1998), opgenomen in The Real World Studio's van zanger Peter Gabriel, het live-album Door De Jaren Heen (1999) en het mini-album Kind van de Vijand (2000) met Stef Bos ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de ontwikkelingsorganisatie Memisa.

In de zomer van 2001 wordt bekend dat Norman Bonink de band van Frank Boeijen verlaat om de verongelukte Chris Götte op te volgen in de Zeeuwse band BLØF. Bonink wordt opgevolgd door Oscar Kraal. In het najaar verschijnt Heden, waarop het duet Geen Gevaar staat met Paskal Jakobsen, de zanger van BLØF. Het wordt in 2002 een bescheiden hitje. In het jaar daarop verscheen alweer een nieuw album: Schaduw van de Liefde. In de band nam Ruud de Grood de plek in van Ton Snijders die een plek vond in de muzikale begeleiding van Youp van 't Hek. In 2004 werd Frank Boeijen gelauwerd met de Radio 2 Zendtijdprijs. Tijdens een gala-concert op 14 maart brachten onder anderen Freek de Jonge, Trijntje Oosterhuis, Mathilde Santing, Stef Bos en Liesbeth List een hommage aan Frank.

Samen met Mathilde Santing trok in het voorjaar van 2006 de Even-tournee door de Nederlandse en Vlaamse theaters. In de band spelen Lené te Voortwis, Ton Snijders en Dionys Breukers.

In november 2006 verscheen As, een dubbel-cd met twintig nieuwe liedjes en een dvd (een soort making of). De nummers waren nieuw, maar vormden ook een soort samenvatting van zijn muzikale leven tot dan toe. Hij werkte voor dit album onder andere samen met de vroegere Frank Boeijen Groep. Een soort reünie dus. Verder is Frank te horen met Stef Bos, Daniël Lohues en Henk Hofstede. De songs variëren van maatschappij-kritisch tot bijna fluisterzachte ballades. Een aantal liedjes is opgenomen met een orkest uit Praag. De eerste single van deze cd heette Aan de Bezitters van een Ziel; een aanklacht tegen de verhardende verhoudingen in Nederland. De tweede single, Steppenwolf, werd geschreven en opgenomen met Stef Bos. De titel is ontleend aan het gelijknamige boek van Hermann Hesse. Het Lied van de Doofheid werd geschreven naar aanleiding van de moord op cineast Theo van Gogh.

In samenwerking met kunstenaar Eric de Bruijn werd in de herfst van 2007 het boek 36,9°C gepresenteerd. Het boek bevat 38 teksten van Frank Boeijen over zijn leven en zijn observaties over de wereld alsmede kunstwerken van De Bruijn, die in Portugal woont en werkt. Om hem te inspireren bij het maken van de illustraties, nam de zanger samen met Ton Snijders Fim do Mundo (Portugees voor Het Einde van de Wereld) op. De cd bevat één epische song van meer dan een uur en behoort bij het boek. De titel refereert aan het meest zuidwestelijke puntje van Portugal, dat in het verleden letterlijk werd gezien als het einde van de wereld. 36,9°C is ook de titel van de nieuwe tournee die op 26 januari 2008 van start ging. Op 27 februari 2008 vertelde Boeijen erover in het televisieprogramma Pauw & Witteman. Op 15 augustus 2008 verscheen de cd Aardige jongens, die Boeijen maakte met Henk Hofstede en Henny Vrienten. Nadat dit trio ook uitgebreid door Nederland en België getoerd had, besloot Frank Boeijen weer eens op eigen kracht een album te maken. Het werd Camera dat in november 2009 in de winkels lag. Zijn begeleiders op plaat en podium waren Ton Snijders, Ger Hoeijmakers, Charles Nagtzaam en Martin de Wagter. Begin 2011 kwam het nieuwe project van Frank Boeijen uit: Genade. Net als 36,9°C een boek met een cd. Het boek bevatte teksten van Frank en zwartwit foto's van Karoly Effenberger, de cd tien nieuwe liederen. Tijdens de Genade-tour voerde Frank Boeijen voor de pauze het album integraal uit. Het jaar erop was er geen nieuwe cd, maar had hij al wel een handvol nieuwe songs, die bij de voorjaarsoptredens in Nederland en Vlaanderen enthousiast ontvangen werden. In de zomer werkte hij verder aan een nieuw album, om vervolgens in het najaar een korte toer langs kleine Vlaamse zalen te doen. Ook de bezetting hield hij klein: alleen multi-instrumentalist Rens van der Zalm en bassist Charles Nagtzaam vergezelden hem. In januari 2013 kwam de nieuwe cd van Frank uit: Liefde & Moed, gelijk gevolgd door een korte Nederlandse tournee. Op het podium stonden dezelfde mensen als die hem op de cd begeleidden: Ton, Charles, Martin en Rens.

We ranken De Verzoening van de Frank Boeijen Groep van het album In Natura (1986). Dit nummer stond 4 weken in de NLse Top 40 in januari 1987 en piekte op #32. Sinds 2006 staat het in de Top 2000: 377 (2006), 388 (2007), 785 (2008), 440 (2009), 560 (2010), 618 (2011) en 497 (2012)



live bij het Los Vast-Kuipspektakel in 1987

Pathetiek met een grote P. Ja, dit is verstaanbaar. Maar daar ga ik geen bonuspunt voor geven. 1

Prachtig. Dikke 9.

Zoals bekend behoor ik tot de minderheid van mensen die nederlandstalige muziek niet haat. Bij mij geen irritatie omdat je direct verstaat wat er gezongen wordt (iets dat bij Frank Boeijen ook alweer een prestatie op zich is). Maar dat wil ook weer niet zeggen dat ik alles wat NL-talig is omarm. Ik vind dit liedje bijvoorbeeld vrij mager; het zou ook zomaar een tussen-nummertje kunnen zijn bij een cabaret. De tekst vind ik trouwens ook al niet zo bijzonder en allerminst poëtisch (of komt dat door het contrast doordat ik J.J.Slauerhoff aan het lezen ben?).

Een 5.

Heel mooi nummer!

Een 9

Afschuwelijk, een 1

oh wat een drama dit. laat die man als eerste eens normaal leren zingen. dikke 1.

jan1966 schreef:Afschuwelijk, een 1

Die hyena, die jakhals.....

Het doet me weinig en ik vind sommige stukken erg lelijk gezongen. Hij heeft, om er maar weer eens een cliché tegenaan te gooien, veel betere platen.
4-punter.

Ik moet er wel van huilen, dus een 9, want het gaat niet gebeuren het liefhebben van dat lichaam, of anders voor de laatste keer, hij heeft het al verkloot.

Ik vind niet dat Frank Boeijen slecht zingt, hij heeft alleen een poliep op zijn stemband, waar hij geen last van heeft (itt Jan Smit, Adèle, Frans Bauer, Xander de Buisonjé, Gerard Joling, Guus Meeuwis, Marco Borsato en noem ze maar allemaal op).

Lang leve de poliep!

Mooi nummer dit, een 7.....

Ik vind hier geen flikker aan. Heel gek met Frank, want andere nummers zoals Verjaardagsfeest, Goudzoekers, Verslaafd aan jou, vind ik allemaal heel fraai. Een 3 echter voor het hier ten tonele gevoerde wanproduct.

Profje toch!

Ik beloon hem dan weer wel met een 9. Pracht van een nummer mooi gebracht kwaliteit in het verder vaak trieste Nederlandstalige muzieklandschap.

Monument qua tekst en muziek.

Dikke 9.

lastig nummer dit, Kronenburg Park vindt ik erg mooi, dat zou zomaar een 9 krijgen!
Dit is duidelijk minder voor mij maar toch zeker een voldoende, een 6

Sommige nummers zoals Kronenburg kan ik nog wel hebben, ondanks de stem van Frank. Maar zodra het nummer me niet boeit ga ik me direct ergeren aan de stem. Eigenlijk vind ik die vanwege de gemaaktheid nog erger dan Blaudzun (en dat zegt wat ).

Voor mij een 2

Ik haat Nederlandse muziek absoluut niet en i.t.t. tot de echte muziekliefhebber (ik neem aan dat de knipoog ingebouwd is) kan ik zeker wel genieten van bepaalde nummers van Borsato, Nick & Simon en Jan Smit.

Frank Boeijen is een van die artiesten die liefhebberproof zijn, ofzo en dat snap ik wel. De tekst is niet zo bijzonder, maar het is wel 'gewoon' een mooi nummer.

7