Top tien albums 2012

Ik heb afgelopen week wat lijstjes voorbij zien komen met binnenlandse en buitenlandse meningen over albums van 2012 natuurlijk weer fijn gerangschikt in top 25, 100 enzovoorts. Daarom de vraag wat zijn voor jou de beste albums van 2012. Ik zal zelf aftrappen met een top tien (inclusief een filmpje van een fijne track van betreffende album)

10 The Brian Jonestown Massacre - Aufheben



9. Amanda Palmer and the Grand Theft Orchestra - Theatre is Evil



8. Soap and Skin - Narrow



7. Scott Walker - Bisch Bosch



6. Liars - WIXIW



5. Godspeed You! Black Emperor - Mladic (episch)



4. Dirty Three - Toward the low sun



3. Getatchew Mekuria & The Ex - Y'Anbessaw Tezeta



2. Patti Smith - Banga



1. Swans - The Seer

Mijn top 10 van dit jaar:

10. Dave Matthews Band - Away From The World

Kwaliteit gegarandeerd bij DMB!! Gewoon een erg lekkere plaat met relaxte nummers voor een donkere winterdag!


9. Angus Stone - Broken Brights

Angus en Julia Stone brachten allebei een soloalbum uit, waarvan die van Angus wat mij betreft het meest geslaagd is. Ingetogen nummers, alweer zo'n donkeredagenvoorkerstplaat (3x woordwaarde)!


8. Dylan LeBlanc - Cast The Same Old Shadow

Het zal het depressieve weer wel zijn, maar weer een album met weinig vrolijkheid. Zijn debuut Paupers Field is werkelijk waar een juweeltje, zijn opvolger niet van dat niveau, maar zeker de moeite waard. Blijk mijn voorkeur voor LeBlanc te delen met Johan Derksen, is dat een goed of slecht teken?


7. Beach House - Bloom

Bijzonder sterke plaat van deze dreampop-band. Vooral dat openingsnummer (en dan keihard gedraaid) bezorgt mij echt kippenvel! Denk dat ie volgend jaar hoog in mijn V500 lijst zal staan


6. Tremonti - All I Was

Tijd voor wat steviger werk. Alter Bridge (en voormalig Creed) gitarist Mark Tremonti bracht een solo-album uit wat voor de liefhebbers van hardrock wel een aanrader is. Dat hij nummers kon schrijven wist ik al van Alter Bridge, maar hij blijkt ook bijzonder aardig te kunnen zingen (ook live, ik was zelf getuige in de Melkweg).


5. Mumford & Sons - Babel

Daar kan ik niet omheen. Gewoon prachtige opvolger van Sigh No More. Sommigen vinden het allemaal teveel op elkaar lijken, maar ik vind die sound geweldig, dus mij maakt dat niet zoveel uit.


4. Isbells - Stoalin'

Fantastische Belgische artiest. Hun eerste album, simpelweg genaamd Isbells, behoort tot mijn top 30 allertijden, en ook Stoalin' is prachtig. Wel weer voor de liefhebber van rustige zondagochtendmuziek, maar dan zit je ook wel gebakken.


3. The xx - Coexist

Volledig eigen sound, mysterieus, duister maar schitterend. Live zongen ze niet altijd even zuiver, maar gelukkig is er autotune! Ik vergeef het ze.


2. Alabama Shakes - Boys & Girls

Wel errug gehypet deze plaat, maar het is ook wel echt heel goed. Fantastische zangeres, hoewel toen ik AS live zag ze wat vermoeid overkwam.


1. Jack White - Blunderbuss

Wát was dat fantastisch op Rock Werchter: Jack White. In een artikel stond precies hoe ik er ook over denk bij hem: 'hij brengt de lol terug in de rockmuziek'. Elk project klinkt weer totaal anders, hij maakt waar hij zin in heeft, van de herrie van The Dead Weather tot aan de bluesrock van The Raconteurs. Zijn soloplaat is weer prachtig werk geworden, wat mij betreft een verdiende nummer één.

Vleertje, bloedmooie nummer 9

2012 was muzikaal gezien een zeer goed jaar voor mij. Een top 10 maken behoort daardoor echter niet tot de mogelijkheden. Het beste waar ik mee op de proppen kan komen is een (soort van) top 20 met op nummer 1:

Tame Impala - Lonerism
Het volledige album is hier te beluisteren:




En op gepaste afstand en in willekeurige volgorde de nummers 2 t/m 20:

The Maccabees- Given to the wild
Jack White - Blunderbuss
Toy - Toy
Hot Chip - In our heads
Bloc Party - Four
Clock Opera - Ways to forget
Dry the River - Shallow bed
Linkin Park - Living things
Soundgarden - King animal
Muse - The 2nd law
Two Door Cinema Club - Beacon
Shins - Port of Morrow
Serj Tankian - Harakiri
Keane - Strangeland
Amanda Palmer and the Grand Theft Orchestra - Theatre is evil
Example - The evolution of man
Django Django - Django Django
Mumford and Sons - Babel
Cat Power - Sun

Ik besef me natuurlijk terdege dat na het noemen van Amanda door Vleertje, mijn eigen toevoeging van 'Theatre is evil' onbedoeld een zinken van een niet nader te omschrijven woonboot in de Amsterdamse wateren tot gevolg zou kunnen hebben wegens het veelvuldig op en neer springen van een zeer gewaardeerd lid van deze musische gemeenschap. Niettemin moet dat dan maar de prijs zijn want, laten we eerlijk zijn, het is een fantastisch album dat niet in jaarlijstjes mag ontbreken!

10.Handsome Poets - Sky on Fire

https://www.youtube.com/watch?v=wieSqtnSLnM
Gloednieuw album dat nog maar net uit is [1 Dec.]. Staan lekker in het gehoor liggende tracks op die qua sound voortborduren op hun eerste album!

9.Dead can Dance - Anastasis

https://www.youtube.com/watch?v=po63khb3d5o
Ik had nooit wat met deze band, totdat dit jaar de cd Anastasis verscheen. En ja de klik was er opeens! Oosterse klanken gemixed met westerse muziek.

8.Placebo - B3

https://www.youtube.com/watch?v=1S630FiXbtM
Okay, het zijn maar 5 trackjes....dus een EP. Maar deze mag toch ook niet in mijn 2012 lijs ontbreken!

7.Keane - Strangeland

https://www.youtube.com/watch?v=bH13eUiDhmo
De laatste jaren had ik minder en minder met Keane, maar met Strangeland is het contact er weer helemaal!

6.Clock Opera - Ways to forget

https://www.youtube.com/watch?v=CUG-XG2D9JQ
Belongings van deze band stond 1 [of was het zelfs al 2] jaar geleden in ons Steunfonds, maar het hele album is gewoon erg mooi gemaakt!

5.Temper Trap - The Temper Trap

https://www.youtube.com/watch?v=o72pxq4YE94

4.The Shins - Port of Morrow

https://www.youtube.com/watch?v=RoLTPcD1S4Q

3.dEUS - Following Sea

https://www.youtube.com/watch?v=vypfSoO4VR0
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Die van dEUS ook. Want ineens lag daar het nieuwe album van de Belgische rockgoden in de winkels, Following Sea. Zonder aankondiging, zonder marketingcampagne, en een krappe acht maanden na Keep You Close. En dat is verrassend snel voor een band die er niet om bekend staat aan de lopende band muziek af te leveren.

De opwinding is dus groot. Wonderen bestaan toch! Natuurlijk had Tom Barman na Keep You Close gezegd dat ze nog zoveel muziek overhadden dat er snel een nieuwe release zou verschijnen. Maar wie hechtte daar veel geloof aan? dEUS heeft sinds 1994 welgeteld zes albums afgeleverd, Tom Barman is nou niet bepaald de Speedy Gonzales van de popmuziek.

En nu trekt dEUS ineens een sprintje. Dat zorgt ervoor dat je voor de beluistering van Following Sea ook zo je bedenkingen hebt. Barman en kornuiten zullen toch niet zijn gestruikeld tijdens het rennen? Worden we hier opgezadeld met een paar bijeengeschraapte leftovers? Een verzameling b-sides?

Die bedenkingen kunnen rap in het vriesvak worden gemieterd. Albumopener “Quatre mains” is een beest van een song. Lenig en sexy als een luipaard kruipt het voort over een dwingende baslijn en duistere synths. Als de aan geilzucht lijdende bastaardzoon van Serge Gainsbourg praat Barman zich in het Frans een weg door het nummer en doet dat met verve. Opvolger “Sirens” ruimt wat tijd in voor verstilde schoonheid, waarna “Hidden Wounds” opent met een motherfucker van een groove en langzaam uitgroeit tot een groots en meeslepend epos. Filmische muziek, waar dEUS het patent op heeft.

Het robotachtige funknummer “Girls Keep Drinking” gooit nog wat olie op het vreugdevuur. Het trio “Nothings”, “The Soft Fall” en “Crazy About You” is daarna opeens een eiland van rust en luchtigheid. Vooral “The Soft Fall” en “Crazy About You” klinken bij een eerste beluistering wel erg poppy, maar vooral het refrein van “The Soft Fall” blijkt onweerstaanbaar.

Het venijn zit hem in de staart, ook bij Following Sea. “The Give Up Gene” klinkt als een bom die ieder moment kan ontploffen, “Fire Up The Google Beat Algorithm” is een lekker opgefokt en stekelig nummer dat aan de Pixies doet denken. En met het cryptische “One Thing About Waves” heeft dEUS een prachtige afsluiter in huis, met een bezwerende opbouw die steeds intenser wordt.

Tom Barman vertelde in een interview dat dEUS bij het nieuwe album eenzelfde manier van werken hanteerde als tijdens de opnamen van In A Bar Under The Sea, een van de beste albums uit de dEUS-catalogus. Losjes, spontaan, zonder druk van buitenaf. En dat is terug te horen. De nummers klinken fris en puntig, staan voortdurend onder hoogspanning zonder te exploderen, wat je doet verlangen naar meer. Met Following Sea laat dEUS een boot te water die het in zich heeft om de internationale wateren te domineren.

2.Anathema - Weather Systems

https://www.youtube.com/watch?v=8Ey8MLqh2Es
Slechts twee jaar na het meesterlijke “We’re Here Because We’re Here” is daar plots een nieuw studioalbum. De fans kunnen opgelucht ademhalen en wel om twee redenen. Ten eerste heeft het familiebedrijf er dit keer geen zes jaar over gedaan om een nieuwe plaat uit te brengen. Ten tweede is het antwoord op de vraag “is ie even goed als “We’re Here Because We’re Here” met een volmondig “ja!” te beantwoorden. Sterker nog, Anathema heeft zichzelf wederom overtroffen.
Dat is een boude bewering. Zei Steven Wilson immers niet over het vorige album dat het een van de tofste dingen was waaraan hij had meegewerkt? Wilson’s kraakheldere mix zorgde er toen voor dat die plaat een feest voor het oor was. Zijn plaats achter de knoppen is nu ingenomen door Christer-André Cederberg, die een bijzonder compliment verdient. Het geluid is wederom helder, maar tegelijkertijd een stuk warmer en meer organisch. Daardoor begint “Weather Systems” al met een kleine voorsprong.

Het is bewonderenswaardig dat de band weer een stap vooruit heeft gezet. Ze hebben zich al op vele vlakken bewezen in hun lange carrière. De degelijke doch hartverscheurende nummers van “Alternative 4” die zo sterk aan het Pink Floyd ten tijde van “The Final Cut” deden denken zullen een bijzondere plaats innemen in het hart van menig muziekliefhebber. De meer naar rock neigende platen “A Fine Day To Exit” en “Judgement” dienen als bewijs van de variatie en reikwijdte van hun kwaliteiten als songschrijvers. “We’re Here Because We’re Here” was een sprong richting een progressiever en post rock-achtiger geluid. En nu, op “Weather Systems”, trekt de band de trukendoos volledig open. Wie Daniel Cavanagh al eens solo heeft zien optreden, weet dat de beste man rappe vingers heeft. De opening van Untouchable Part I doet het hoofd van de luisteraar al heftig op en neer bewegen nog vóór de band invalt. Het nummer kent een voor Anathema klassieke opbouw. Een paar akkoorden dat herhaald wordt terwijl de drums en gitaren langzaam aanzwellen tot een stuwende climax. Untouchable Part II lijkt in het begin een simpele, ingetogen herhaling van het eerste nummer, maar schijn bedriegt. Het is een heerlijk gelaagde coda die zelf ook weer tot uitbarsting komt. Niet met harde gitaren en stuwende drums, maar met een strijkorkest. De combinatie van de prachtige samenzang van Vincent en Lee en de strijkers toont een kant van Anathema die we nog niet zo vaak hebben gezien. Het nummer klinkt zowel melancholisch als euforisch. We kennen Anathema als een band die in het klein overtuigt (denk aan Are You There, Lost Control, Forgotten Hopes), maar hier klinkt de band groots!

Dat is dan ook de tendens van de plaat. Het is onmiskenbaar Anathema. De melancholie die de band zo kenmerkte is in grotere mate aanwezig dan op de vorige plaat, maar nu gaat het ook gepaard met grotere muzikale bewegingen. De twee sterkste nummers op dit album zijn dan ook The Storm Before The Calm (een nummer van John Douglas) en The Lost Child. De eerste begint met een stuk muziek dat lastig te omschrijven is. Een minimale progressie van geluiden die wordt gedragen door elektronische drums en effecten, ondersteund door omineuze zang. Er wordt heel bewust een spanning opgebouwd. De beste omschrijving is dat deze muziek wringt. Na een paar minuten is er plotseling stilte. Het stuk dat volgt laat op zijn beurt de luisteraar stil achter. Na rustig snarengepluk komt de spreekwoordelijke zon achter de wolken vandaag. Het strijkorkest blaast je als een dwarrelend blad omhoog, en de gitaren en zang volgen. Vincent heeft nog nooit zo goed gezongen als hier en Anathema heeft nog nooit zo groots en euforisch geklonken. Er zit zelfs een overgang in dit nummer die qua melodie erg aan “Eternity” doet denken.

The Lost Child is daarentegen weer een compacter nummer, maar het zit zo vol met prachtige melodieën dat het een van de betere nummers van het album is. Dit nummer is ook makkelijker buiten de context van het album te beluisteren, in tegenstelling tot The Gathering Of The Clouds, Lightning Song en Sunlight, die je eigenlijk niet goed los van elkaar kan zien. Maar ja, dit album vraagt dan ook wel weer zoveel van de luisteraar dat je het sowieso als geheel tot je moet nemen.

Toch valt er juist bij de middensectie van de plaat een kanttekening te plaatsen. Het is mooi dat Daniel Cavanagh zich thuis voelt in een bepaalde spiritualiteit, maar sommige van zijn teksten kan je het best omschrijven als het poëtisch equivalent van linksdraaiende yoghurt. Gelukkig is het alleen storend als je er op let en leidt de briljante muziek de aandacht genoeg af.

“Weather Systems” garandeert een enerverende luisterervaring, en de gelaagdheid van de muziek zorgt ervoor dat je na de twintigste luisterbeurt nog nieuwe nuances ontdekt. Door de gevarieerde toon van de nummers is het een album dat je bij elk weer en elk jaargetijde op kan zetten. Een blik op de discografie van deze band doet je beseffen dat ze nog nooit hebben stilgestaan. Ook nu is de nodige progressie geboekt, maar lijken de mannen een stijl te hebben gevonden waarin ze kunnen groeien. De metal hebben ze al lang achter zich gelaten en de blik staat op vooruit.

1.Mumford & Sons - Babel

https://www.youtube.com/watch?v=zjZSzORlYoM
Het succes van de Britse folkrock formatie Mumford And Sons is vast niemand ontgaan. Deze week was al te lezen dat het nieuwe album goud is geworden. Het tweede album van de band getiteld ‘Babel’ is daarom meer dan rijp voor een review van Jimmy.

De vier heren uit Londen met als frontman Marcus Mumford zijn terug met een nieuwe plaat. Na het succesvolle debuut in 2009, ‘Sigh No More’, met grote hits als ‘Little Lion Man’ en ‘The Cave’ zijn ze in één klap wereldberoemd geworden. Uitverkochte zalen en grote festivals als Pinkpop en Rock Werchter zijn nu niet meer dan normaal voor deze band.

Met de openingstrack ‘Babel’ is gelijk duidelijk dat er geen nieuwe weg is ingeslagen. Waarom zouden ze ook, kun je je afvragen. De heren, die beïnvloed zijn door folk en bluegrass, kunnen als geen ander de muziek van ‘vroeger’ laten herleven en voor iedereen luisterbaar maken. Maar de kwalificatie: meer van hetzelfde, zou dit album tekort doen. De sound is meer ontwikkeld en lijkt geëvolueerd voor de grotere zalen. Dat is duidelijk te horen aan de mooi ruim klinkende productie die werkelijk geweldig is.

De dynamiek in de nummers is opnieuw goed te noemen. De afwisseling tussen de harmonieuze samenzang en solozang van Marcus is ook nu weer prima gedaan. Alles is in balans. Verder zijn de toevoegingen van een piano, blazers en de welbekende banjo een verrijking voor het album. Vooral in de rustige nummers weet de stem van Marcus de luisteraar te raken. Daar waar op de voorganger op den duur de vaart er uit was, is dat nu niet het geval.



Met bijvoorbeeld ‘Whispers In The Dark’ staat al een prima vervolgsingle klaar. De welbekende dynamische opbouw is in dit nummer weer te beluisteren. De huidige single ‘I Will Wait’ is een plaat die de volle zalen zal laten meezingen en dansen. Het gevoelige ‘Holland Road’ is een fijne afwisseling waarbij de toevoeging van de genoemde blazers goed uit de verf komt. ‘Lover Of The Light’ werd al live gespeeld door de band en heeft een uitbundige outro. Na een tweetal luisterliedjes komen we bij het hoogtepunt van het album: ‘Hopeless Wanderer’. De opbouw is heel rustig, met een overgang naar een uptempo refrein dat je werkelijk kippenvel bezorgt. Fantastisch gedaan. In ‘Broken Crown’ laat Marcus Mumford een rauwere kant van zichzelf horen en proef je iets van wanhoop in zijn stem.

Laat duidelijk zijn dat de heren een heerlijke plaat hebben gemaakt. Wanneer je de eerste cd al top vond, zul je dit album nog beter vinden. Vernieuwend is het niet, maar onder het motto: ‘Never change a winning team’ hebben de mannen met ‘Babel’ opnieuw een meesterwerk afgeleverd dat doet snakken naar een Europese tour.


En nu denk je vast: Hey ik mis er nog 2 bij Dave! Ja dat klopt, maar die zijn buitencategorie

Daarom op de Ereplaatsen: Muse & Blaudzun!

Ereplaats 1: Blaudzun - Heavy Flowers

https://www.youtube.com/watch?v=LgOVDEbgIQM
Het jaar is nog maar jong, maar nu al hebben we een schitterend album van eigen bodem dat mee gaat dingen naar de eindlijsten, namelijk Heavy Flowers van Blaudzun. Deze man – die met zijn zwarte verschijning vaak De Wereld Draait Door siert – heeft zijn typische melancholische nachtmuziek achter zich gelaten en is overgegaan naar muziek voor de namiddag/avond.

Johannes Sigmund speelde jarenlang in bandjes op de achtergrond. In 2006 besloot hij solo te gaan en ging hij de singer-songwriter kant op. Hij nam de geweldige naam aan van een Deense wielrenner uit de tijd van Zoetemelk, namelijk; Blaudzun. Zijn liefde voor wielersport is terug te zien in de documentaire Il Lombardia. Het zegt iets over de kwaliteiten die deze man bezit, want zelfs Mart Smeets had geen kritiek op zijn de manier van filmen of het eventueel aanwezig zijn van een script. Hij was vol lof en dat gebeurt niet vaak bij Smeets.

Blaudzun genoot sinds zijn debuut in 2006 al enige aandacht binnen de scene, maar zijn echte doorbraak komt misschien wel door DWDD en zijn prachtige vertolking van Shout van Tears for Fears. Vaak mocht hij in DWDD zijn ding doen en kreeg daardoor lichtelijke bekendheid, met dit derde album ligt de rest van Nederland wellicht aan zijn voeten. Bij zijn debuut vond Blaudzun vooral dat hij nachtmuziek maakte, hij had niet meer nodig dan zijn indrukwekkende stem en een gitaar. De plaat was naar eigen zeggen zelfs niet geschikt om voor tien uur ’s avonds te luisteren. Zijn voorkomen in zwarte kleren met zijn enorme bril versterkte dit gevoel van het nachtwezen. De opvolger – Seadrift Soundmachine – was al wat voller met meer begeleiding, maar nog steeds erg zwaar.

Heavy Flowers gaat over de schoonheid van vergankelijkheid en verval, een passend thema in 2012 aangezien de wereld schijnt te vergaan. Het is een twijfelachtige eer om de soundtrack voor de Apocalyps te schrijven, maar laten we tot die tijd dan maar genieten van de schone klanken. Ondanks het thema van het album heeft Blaudzun voor zijn doen een vrolijke plaat gemaakt, de nachtmuziek is verruild voor muziek op een mistige dag waar één keer de zon doorbreekt bij het nummer Solar.

Wauw. Dat was het eerste wat ik dacht na de eerste luisterbeurt van Blaudzuns album. Waar ik vorige albums van hem nog een beetje zeurderig of iets te melancholisch kon vinden, kan dit album mij vanaf seconde één bekoren. Blaudzun gebruikt verschillende instrumenten en attributen om zijn muziek wat meer diepgang te geven. De strijkers, fluiten en bellen zorgen voor een volle klank. Het lijkt daardoor af en toe lichtelijk op Beirut met een vleugje Editors. In tegenstelling tot de voorgangers is Heavy Flowers wat toegankelijker, een voorwaarde om door te breken bij de massa. Het is ook allemaal iets harmonieuzer, hij heeft het liedjes schrijven beter onder de knie gekregen.

We Both Know heeft een fantastische opbouw, het begint ingetogen met een ukelele die vergezeld wordt door een accordeon, om uiteindelijk groots te eindigen met dreigende en harde percussie. Zijn stem is schitterend in dit nummer en tekstueel bewijst Blaudzun een groot dichter te zijn.

Solar is mijn favoriet van het album. Het is Blaudzun op zijn best. Het nummer heeft een heerlijke mellow vibe, mede door het instrument dat doet denken aan een Pedal Steel Guitar. Folk om bij weg te dromen, Midlake kan daar nog een puntje aan zuigen.

Blaudzun heeft met Heavy Flowers grootse stappen gezet. Hij heeft zijn waarde als dichter en liedjesschrijver bewezen en heeft voor altijd een plekje gekregen in de canon van de Nederlandse artiesten. Gaat hem zien voor hij te groot wordt voor het Nederlandse clubcircuit, want het album heeft grens overstijgende potentie!

Ereplaats 2: Muse - The 2nd Law

https://www.youtube.com/watch?v=VXPoJAyeF8k
The 2nd Law slaat op de Tweede Wet van de Thermodynamica. Zware kost met een donkere boodschap: alle energie in een gesloten circuit neemt af en gaat dood. Kortom: de einde van de wereld komt eraan. Nee, de economische crisis wordt door Muse niet bestreden met escapisme, maar met een duistere waarschuwing.

Zo donker als het thema klinkt Muse eigenlijk alleen in openingstrack Supremacy met de overstuurde bas, de zware riffs en uit Led Zeppelins Kashmir geleende violen. Daarna pakt het trio de draad weer op van het vorige album The Resistance uit 2009. Madness en Panic Station hebben een pompende discogroove waarover Matthew Bellamy zijn you-love-it-or-you-hate-stem weer theatraal laat klinken.

The 2nd Law is een plaat met een thema, maar klinkt alles behalve consistent. In Madness is Bellamy tijdens de gitaarsolo gewoon Brian May (de Freddie Mercury-imitatie blijft godzijdank achterwege), in de pompeuze soundtrack van de afgelopen Olympische Spelen Survival slaagt de band erin om het woord bombastisch (opnieuw) nieuwe betekenis te geven en in Follow Me flirt de band zelfs met dubstep.

De dupstepinvloeden zorgden voor flink wat geschrokken bloggers toen er deze zomer een trailer van het album op YouTube verscheen. Muse aan de dubstep? Het valt allemaal wel mee. Zoals de band zelf ook aangaf is het niet meer dan een poging om te kijken hoe ze invloeden uit de dance in hun muziek kunnen integreren. Niets geen absurde koerswijziging. In Unsustainable klinkt even een happerende beat, maar voor je het weet gaat het alweer over in die typische dramatiek die we van Muse gewend zijn.

Echt verrassen doet Muse eigenlijk pas aan het eind van de plaat als bassist Christopher Wolstenholme, die met zijn dragende baslijnen sowieso al een prominente rol heeft, in Save Me en Liquid State de vocalen voor zijn rekening neemt. Vooral Save Me is een fijn rustmoment. Een ingetogen, ietwat psychedelisch nummer dat totaal ingaat tegen de doorgaans zo grootste sound. Dat zou Muse toch eigenlijk wat vaker moeten doen. In zo’n song komt vooral de tekstuele boodschap een stuk beter naar voren. In Follow Me, dat Bellamy voor zijn destijds nog ongeboren kind schreef, komt de emotie door alle bombast totaal niet over.

Op The 2nd Law toont Muse vele gezichten zonder dat het plots een totaal andere band is. Als je Muse niets vond, dan ga je er ook nu niets in horen. Bij elk nummer hoor je direct dat het Muse is. Dat is de kracht van de band: Altijd herkenbaar, nooit hetzelfde.

[de recensies van de laatste 5 albums zijn overgenomen van diverse bronnen]

1. The Tallest Man On Earth - There is no leaving now
2. Cloud Nothings - Attack on memory
3. The XX - Coexist
4. Bruce Springsteen - Wrecking ball
5. Tale Impale - Lonerism
6. Shins - Port of Morrow
7. Vaccines - Come of Age
8. The Temper Trap - The Temper Trap
9. Bat For Lashes - The haunted man
10. Alt-J - An awesome wave

An Awesome Wave van Alt/J is niet alleen volgens jorg maar ook volgens recensenten van Oor het album van het jaar. En oeps ik was Dead can Dance spontaan vergeten

Vleertje schreef:An Awesome Wave van Alt/J is niet alleen volgens jorg maar ook volgens recensenten van Oor het album van het jaar. En oeps ik was Dead can Dance spontaan vergeten

Nummer 10 hier, maar desalniettemin zeer de moeite!

1 Alt-J - An awesome wave

2 Hot Chip - In our Heads

3 Blaudzun - Heavy Flowers
4 Django Django - Django Django
5 Kyteman Orchestra - Kyteman Orchestra
6 Chromatics- Kill for love

7 XX - Coexist
8 Moon Duo - Circles

9 DIIV - Oshin

10 Beach House - Bloom

MrJohn, El camino is al uit 2011 helaas . Niettemin een geniaal album. Ga over mijn lijstje even nadenken.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik lang niet alle albums ken die hier genoemd worden. Van diverse artiesten ken ik een aantal nummers, maar of ik daarmee ook het hele nieuwe album ken? En ik hou me al helemaal niet bezig met welk nummer uit welk jaar komt.

Toch vind ik dit een leuk topic, en daarom baseer ik me maar op de groslijst van de albums die reeds genoemd zijn en pik daar de beste 10 uit:

Jack White
Soundgarden
Alabama Shakes
Black Keys
Green Day
Serj Tankian
Dave Matthews Band
Muse
Patti Smith
Linkin Park

Ik vergeet er vast een hoop en heb ook nog teveel albums niet geluisterd, maar mijn top 10 ziet er ongeveer zoiets uit:
1. Mumford & Sons - Babel
2. Blaudzun - Heavy flowers
3. Keane - Strangeland
4. Mark Knopfler - Privateering
5. Goldfish - Goldfish
6. Bruce Springsteen - Wrecking ball
7. Kensington - Vultures
8. The Tallest Man on Earth - There's no leaving now
9. Jake Bugg - Jake Bugg
10. Michael Kiwanuka - Home again

1. Miike Snow – Happy to you
2. The Temper Trap – The Temper Trap
3. Infadels – The future of the gravity boy
4. Mumford & Sons – Babel
5. Two Door Cinema Club – Beacon
6. Of Monsters and Men – My Head is an animal
7. Blaudzun – Heavy Flowers
8. Daniël Lohues – Gunder
9. Air – Le voyage dans la lune
10.Morning Parade – Morning Parade

01. Mumford and Sons - Babel
02. Keane - Strangeland
03. Muse - The 2nd law
04. Daniël Lohues – Gunder
05. Anathema - Weather Systems
06. Kyteman - the Kyteman Orchestra
07. Mark Knopfler – Privateering
08. John Mayer - Born and Raised
09. Joe Bonamassa - Driving towards the daylight
10. Godspeed You! Black Emperor – Allelujah! Don't bend! Ascend!

Nummer 10 valt misschien een beetje uit de toon, maar hij staat er in vanwege het geweldige nummer "Mladic", met dank aan Vleertje.Volgens mij de eerste keer dat wij hetzelfde album in onze top 10 hebben...

Berend dat is inderdaad tamelijk uniek en ik had niet achter je gezocht dat je GYBE zou kunnen waarderen. Toch grappig waar zo'n forum dan weer toe leid.