*RTH* Robbie Robertson - Somewhere Down The Crazy River

**sokratikos** 10.07.23 20:05

[05-07-2023]

Jaime Royal (Robbie) Robertson, oorspronkelijk Jaime Robert Klegerman (Toronto (Ontario), 5 juli 1943) is een Canadese gitarist, songwriter en rockzanger die deel uitmaakte van The Band, een Canadees-Amerikaanse rockband.

Eerste Jaren

Zijn vader Klegerman, die hij nooit gekend heeft, was Joods, zijn moeder Rosemary 'Dolly' Chrysler was van Indiaanse afkomst. Als kind kwam hij al vroeg in aanraking met zowel Indiaanse muziek, als Amerikaanse countrymuziek. Hij leerde gitaar spelen en begon ook te componeren. Zijn interesses verbreedden zich naar big band en rock-'n-roll. Hij maakte zijn school niet af en sloot zich in 1958 als 15-jarige aan bij The Hawks, de begeleidingsgroep van rockabilly zanger Ronnie Hawkins. Bij de Hawks leerde hij Levon Helm kennen. Later kwamen ook Rick Danko, Garth Hudson, Richard Manuel en Jerry Penfound bij de Hawks.

The Band

In 1963 begon de groep, zonder Hawkins en Penfound, voor zichzelf. Bob Dylan, voor wie Robertson en Helm reeds eerder als sessiemuzikant hadden gewerkt, vroeg The Hawks als begeleidingsgroep voor zijn tournee van 1965-66, die bekend werd door de protesten van Dylan-fans, die hem zijn koerswijziging van folk naar rock kwalijk namen. Later namen The Hawks met Dylan, in de kelder van het huis "Big Pink" in Woodstock, de al even legendarisch geworden Basement Tapes op. Het bleken de voorbereidingen te zijn voor de grote carrière van The Band (zoals zij voortaan heetten). Zij maakten een aantal normbepalende albums, te beginnen met Music from Big Pink (1968) en gevolgd door o.a. The Band (1969) en Stage Fright (1970). Robertson schreef daarbij verreweg de meeste songs, met als beroemdste The Weight, The Night They Drove Old Dixie Down, King Harvest (Has Surely Come) en Acadian Driftwood, vaak sociaal geëngageerd en gebaseerd op de geschiedenis en volksvertellingen van het Amerikaanse continent. In de loop der jaren kwam er slijtage in de saamhorigheid van de groep. Het was vooral Robertson zelf die genoeg had van het rondtrekken van het ene optreden naar het andere met een alcoholisch en drugsgebruikend gezelschap dat hem steeds meer ging tegenstaan. Hij sprak van een "goddamn impossible way of life on the road". Op Thanksgiving Day 1976 nam The Band afscheid met een groots concert met vele gasten. Deze gebeurtenis werd gefilmd door regisseur Martin Scorsese en ging de geschiedenis in als The Last Waltz.

Na The Band

Robbie Robertson was jarenlang het object van de wrok van zijn vroegere mede-Bandlid Levon Helm, die het moeilijk kon verkroppen dat Scorsese bij het filmen van The Last Waltz sterk de nadruk had gelegd op de rol van Robertson, "alsof wij Robbies begeleidingsband waren". Scorsese had zijn vriend Robertson, die de film had geproduceerd, bovendien als enige Bandlid toegelaten tot de montage.

Dieper nog was Helms grief jegens het feit dat Robertson als songwriter de auteursrechten bezit van de meeste Band-nummers en daarvan rijk is geworden. Volgens Helm waren de songs het product van groepswerk en zouden hij, Garth Hudson en de nabestaanden van Richard Manuel en Rick Danko moeten meedelen in de opbrengsten. Robertson zelf heeft nooit op de aanvallen van Helm willen reageren. In 2011 veroorloofde hij zich de opmerking dat de andere Bandleden hun royalty's destijds naar behoren hadden ontvangen, maar die er snel hadden doorgejaagd.

Pas in april 2012, bij Helms sterfbed, kwam een verzoening tot stand.

Solowerk

Robertson en Scorsese bleven samenwerken na The Last Waltz. Robertson verzorgde een aantal filmscores, zoals van Raging Bull (1980), The King of Comedy (1982), The Color of Money (1987), Shutter Island (2010) en The Wolf of Wall Street (2013). Voor de laatste film werd hij genomineerd voor een Grammy Award in de categorie 'beste soundtrack'. Zelf produceerde hij in 1980 Carny van regisseur Robert Kaylor, waarin hij ook als acteur meespeelde naast onder meer Jodie Foster.

In 1987 kwam Robertsons eerste solo-album uit, getiteld Robbie Robertson (met medewerking van U2 en Peter Gabriel), in 1990 gevolgd door Storyville. Hoewel hij bij The Band zelden solo's zong, is zijn hese stemgeluid op alle nummers te horen. Beide succesvolle albums, waaraan ook Rick Danko en Garth Hudson bijdragen leverden, vormen min of meer een (sterk gepolijste en minder warme - volgens sommigen 'gelikte' en 'kille') vervulling van de ambities die hij ooit met The Band had nagestreefd.

Een radicaal andere weg koos hij met Music for The Native Americans (1994) en Contact From the Underworld of Redboy (1998), waarin hij zijn Indiaanse "roots" zocht. In zijn album How To Become Clairvoyant (2011), met belangrijke bijdragen van Eric Clapton en Steve Winwood, keert hij terug naar de rockmuziek. Hij verwijst in de song This Is Where I Get Off naar zijn verleden met The Band, met onder meer de woorden: "Walking out on the boys / Was never the plan / We just drifted off course / Couldn't strike up the band".

Op het album Sinematic (2019) wordt de lijn van How To Become Clairvoyant voortgezet. In het nummer Once Were Brothers wordt opnieuw impliciet verwezen naar de vervlogen vriendschap met The Band. Het album is deels gebaseerd op zijn soundtrack voor de film The Irishman van Martin Scorsese en op de documentaire Once Were Brothers. Op de track I Hear You Paint Houses, die verwijst naar het boek I Heard You Paint Houses van Charles Brandt waarop Scorsese zijn film baseerde, zingt Robertson een duet met Van Morrison.

Autobiografie en Documentaire

In 2016 publiceerde Robertson zijn autobiografie onder de titel Testimony. Het boek beschrijft de jaren tot aan het uiteengaan van The Band in 1976.

Op de openingsavond van het Internationaal filmfestival van Toronto ging op 5 september 2019 de documentaire Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band in première, geregisseerd door Daniel Roher en gebaseerd op Robertsons boek Testimony. Naast Robertson zelf zijn onder anderen Martin Scorsese, Bruce Springsteen, Bob Dylan, Eric Clapton, Peter Gabriel, David Geffen en Van Morrison in de film te zien.

"Somewhere Down The Crazy River" is afkomstig van Robertson's eerste solo-album Robbie Robertson (1987). De single haalde alleen in NL en Belgie de top 10 in 1988:
#100 in Australie
#91 in Canada
#40 in Nieuw-Zeeland
#15 in de UK
#9 in de NLse Top 40
#8 in Vlaams Belgie

Wiki schreef:When one of the producers, Daniel Lanois, was asked about the inspiration for "Somewhere Down the Crazy River", he said that the song was "kind of like a guy with a deep voice telling you about steaming nights in Arkansas". He went on to say that Robertson was describing his experiences of hanging out in his old neighbourhood of Arkansas with Levon Helm (fellow The Band member) during hot nights in which they were "fishing with dynamite" and had asked a local for directions to "somewhere down the crazy river".

In terms of composition, the song features a "sweet and wonderful" chord sequence on the Suzuki Omnichord, which had been introduced to Lanois by Brian Eno. As Robertson developed the chord sequence, Lanois surreptitiously recorded him and superimposed his storytelling on top.

Cash Box called it a "masterful cut" that "generates a powerful vision of steamy life in a more primitive phase, on a river from soul of Louisiana, or the Nile, or the mortal soul" and is "done with spoken word and a chant-like vocal and poetic lyrics that speak with a novelist's tongue and the heart of Huckleberry."

Martin Scorsese directed a music video for the song, his second after directing the Michael Jackson Video for Bad featuring Maria McKee and Sam Llanas (credited as Sammy BoDean). Steve Spears of Tampa Bay Times notes in his review for it that "things get pretty steamy near the end of the video for Robertson and McKee as the two seem to take method acting seriously".

Somewhere Down the Crazy River - Wikipedia