Steunfonds 41: 4 t/m 10 oktober 2020

Geen Dave, geen Timmus en dus zullen jullie het deze week met mij moeten doen. Opnieuw een week waar twee honden om een been vochten. Sunflower Bean en Thurston Moore waren allebei niet de derde hond die ermee heen ging, want zij haalden respectievelijk slechts 1 en 2 stemmen. Eels blijft nog even hangen in RTH, want met wederom 6 stemmen moest Mark Everett het deze week afleggen tegen The Shins.

ORINOCO FLOW SCHIJF


Eindstand week 40:

1. The Shins - The Great Divide [8 stemmen]
2. Eels - Baby Let's Make It Real [6 stemmen]
3. Thurston Moore - Cantaloupe [2 stemmen]
4. Sunflower Bean - Moment In The Sun [1 stem]

De kandidaten voor week 41:

1. Eels - Baby let's make it real

De derde week van Eels in het Steunfonds. Tot nu toe elke week zes stemmen gekregen, maar het brengt E. en zijn mannen maar niet van de tweede plek af. Misschien deze week?



2. London Grammar - Californian Soil

Een oude bekende terug in het Steunfonds. London Grammar hoopt volgend jaar een derde album uit te brengen. De titeltrack is nu alvast als single verschenen. Kan de stem van Hannah Reid weer net zo raken als eerder met wonderschone tracks als Strong en Wasting My Young Years? Volgende week zullen we het antwoord weten.



3. Chris Stapleton - Cold

Woeste baard, cowboyhoed. Chris Stapleton is een imposante verschijning, maar achter die woeste cowboy schuilt een man met de stem van een engel. In de VS is Stapleton dusdanig groot dat hij liedjes met onder meer Justin Timberlake en Ed Sheeran heeft opgenomen. Bij ons is de faam nog bepaald niet overgewaaid, hoewel hij om onduidelijke oorzaken wel opeens in de afgelopen Top 2000 verscheen. Wie weet is dit Steunfonds wel zijn definitieve doorbraak in Nederland.



4. Paceshifters - Hurdles

Wist u dat er in Wijhe muziek wordt gemaakt? Ik wist zelf niet eens dat er levende zielen wonen in dat kleine Overijsselse dorp. Toch blijkt Wijhe niet alleen de geboorteplaats van Conny Stuart, ook de rockband Paceshifters komt ervandaan. Inmiddels al ruim tien jaar actief en van plan om volgend jaar een nieuw album uit te brengen. Eerst nog even de horde van dit Steunfonds nemen.

Gister gehoord bij Ard en de rest was per direct kansloos. London Grammar it is!

London Grammer, prachtig! Wat een stem en sfeer.
Rest komt niet in de buurt dit fondsie

Gisteren allemaal gehoord. Chris Stapleton met kop en schouders. Prachtige stem.

Ik ga voor London Grammar deze keer

Vreselijk die Stapleton. Laat die maar emo doen bij een tranentrekkende scene van een ziekenhuisserie ofzo.
London Grammer begon aardig, beetje triphop maar toch ook niet helemaal. Het deed me denken aan de openeningssong van Kingdom's Hospital (van Ivy) wat wel meer triphop is. Uiteindelijk is het het och niet helemaal voor mij.
Paceshifters daarentegen, die zag ik een aantal jaar geleden op Dauwpop en ondanks dat ik buiten de tent stond - paste er niet meer bij - werd ik compleet weggeblazen. Heerlijke muziek die me erg deed denken aan Smashing Pumpkins in de goede tijd.
Daarna nog ik geloof 2 keer live gezien; in 2017 kwam hun voorlopig laatste uit, ook hun beste - of het zou het live album moeten zijn van 2018.
Het nieuwe nummer van een toekomstig album - hun 5e studioalbum dan - blijkt wel een groeiplaatje, toch wat minder pumpkins dan de vorige. Live zal het vast weer staan als een huis en na een paar keer draaien - ik had het vrijdag in m'n releaseradar - wordt het wel steeds beter.
Duidelijk dus ook mijn stem.

Ja toch Chris Stapleton!

London Grammar is prachtig. Paceshifter is wel lekker energiek, maar mist toch iets om écht te overtuigen. Eels valt binnen deze collectie nummers opeens bitter tegen.

Maar mijn stem is zonder twijfel voor Chris Stapleton. Dit zijn van die nummers die je heel af en toe tegenkomt waarvan je vanaf de eerste luisterbeurt weet: dit gaat voorgoed in mijn favorietenlijst. Wat een krachtige stem en een schitterend nummer.

London Grammar is de enige van de vier waar ik over zowel de vocalen als de muziek erg te spreken ben. Mijn stem dus voor Californian Soil.

Lastige keuze tussen London Grammar en Chris Stapleton, maar de balans slaat toch door naar de 1e. Wat een mooie plaat, zit niet ver af van niveau Strong en Wasting my young years.