Re: De beste albums van 2019

arjanh 11.07.20 13:30

Ik heb gister Yonaka even opgezocht, haar muziek dan, het geposte clipje beviel erg goed. Het album ook wel, heeft zeker meer goede nummers, al was ik er tegen het einde ook wel wat klaar mee. Wel een naam om te onthouden.

**Timmus** 12.07.20 14:41

Een heerlijk debuut op nummer 7. In recensies buitelt men over elkaar heen om de artiesten te noemen waar Fender zijn inspiratie vandaan heeft. Ikzelf houd het op een uiterst fijne mix van Nothing But Thieves, Ed Sheeran en The War On Drugs. Maar om alleen maar te gaan namedroppen is deze heerlijke plaat onwaardig; Fender heeft zeker een eigen stijl, dus oordeelt u vooral zelf.

7. Sam Fender - Hypersonic Missiles

**Timmus** 14.07.20 14:18

In de lijst van 2017 eindigde het debuut van Pumarosa op de tweede plaats, en de opvolger haalt ook de top-10. Dat komt vooral doordat deze band door is gegaan met eigenzinnige, mysterieuze en soms wat hypnotiserende muziek maken.

6. Pumarosa - Devastation

Berend 15.07.20 8:43

ik volg je lijst met belangstelling. Niet alle albums liggen in mijn straatje, maar soms zit er iets interessants voor me bij.
Is het mogelijk dat je de titels van de albums er bij zet? Dat zoekt voor mij een stuk makkelijker.

**Timmus** 15.07.20 10:21

@Berend: Leuk dat je mijn lijst volgt. De titel van elk album staat steeds net boven de YouTube-link(s).

Nadat ik de nummer-1 gepost heb, zal ik ook even alle albums in één bericht zetten.

**Timmus** 15.07.20 10:56

Een zeer bijzondere plaat op nummer-5, van de dame die ik ontdekt heb tijdens de MuMe-uitzending eind vorig jaar. Bijzonder omdat de muziek hier minimaal is en ik normaliter niet direct Engelstalige muziek op tekst uitkies. Maar de stem van Tempest trekt je mee en laat je niet meer los, hoewel, toegegeven, een heel album een lange zit is. Desondanks een mooie top-10-positie voor een zeer speciale luisterervaring.

5. Kate Tempest - The Books Of Traps And Lessons

**Timmus** 16.07.20 13:55

Je hebt van die nummers, of zelfs hele albums, waarin weinig variatie en veel herhaling eens helemaal geen probleem is. Sterker nog: zo'n voortstuwende sound, waarvan je gewoon helemaal niet wil dat het ophoudt. De steunfondsplaat was niet representatief voor het geheel, waar de hand van Anton Newcombe (Brian Jonestown Massacre) duidelijk aanwezig is. Dit album doet het uitstekend op de wat langere fietstochten.

4. L'Épée - Diabolique

Kasper 17.07.20 14:59

Holy Holy en YONAKA stonden ook op mijn longlists dit jaar. Met Frida zeker als een schitterende plaat. Ook qua boodschap/tekstuele inhoud. YONAKA vorig jaar nog live gezien trouwens in de kleine zaal van Paradiso. Fijne band. Al snap ik Arjan ook wel. Niet een band die je maar op de repeat zet. Het fijnste van hun vind ik trouwens nog deze track gemixt door grandson.

**Timmus** 18.07.20 12:32

En daar is Kate Tempest nog een keer, nu als gastzangeres op één van de nummers van deze plaat, die -zowel qua afzonderlijke nummers als qua geheel- ernstig dichtbij perfectie komt en muziek als kunstvorm rechtvaardigt.

3. The Comet Is Coming - Trust In The Lifeforce of the Deep Mystery

**Timmus** 18.07.20 17:20

Het debuutalbum van Coldplay, Parachutes, is nog altijd een van mijn favoriete albums. Topper is zonder meer Don't Panic, maar de hele plaat is gevuld met ijzersterke songs. Het is het schoolvoorbeeld van een nooit overtroffen debuut. Niet dat het daarna meteen heel snel bergafwaarts ging, maar Coldplay ruilde langzaam maar zeker haar fijnbesnaarde sound uit de begintijd in voor dat van een weinig originele stadionband. Een heel goede, dat wel - juist daarom is Everyday Life een lust voor het oor, omdat er paden bewandeld worden waar de band nooit ging en waar ze haar kwaliteit laat horen door verschillende stijlen op te zoeken (jazz, soul) en met meer plezier dan ooit muziek lijkt te maken. Hier en daar klinkt het zelfs weer als 20 jaar geleden.

2. Coldplay - Everyday Life

**Timmus** 20.07.20 11:46

Naast Pumarosa is er nog een artiest die ook in 2017 in de top-10 stond. In een ver verleden, nou ja, 2012, was luisteren naar Video Games het middel om dicht bij de hemel te komen (wat al knap is, voor een break-up-song), maar inmiddels hoef je je niet meer te beperken tot één nummer, maar kun je je opnieuw (in 2017 ging het ook al heel aardig) een hele plaat lang onderdompelen in de gloedvolle combinatie van Lana's stem en de prachtige muziek, de verhalende teksten, de subtiele knipogen naar de groten der aarde (Bowie) en de melancholieke sfeer die toch nooit somber wordt.

1. Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!

Gesponsorde inhoud