*RTH* Ambrosia - The biggest part of me

[25-09-2014]
Marrk maakte me er op attent dat ik op via iPhone en wifi op mijn werk naar KX radio kon luisteren. Aangesloten op een setje boxen en knallen maar. Man wat stond ik vandaag te genieten op het magazijn. En je komt zo nog eens op inspiratie voor RTH'tjes
Dit hoorde ik bij de Stax show van Roderick Veelo



Ambrosia is an American rock band formed in southern California in 1970. Ambrosia had five Top Forty hit singles between 1975 and 1980, and after a hiatus during the latter 1980s most of the original band members have been active with the group for the past 25 years to the present day. Ambrosia today tours internationally and has worked in the past and present with Leonard Bernstein, Kurt Vonnegut Jr., Alan Parsons, Bruce Hornsby [member of the band in 1982!], and most recently Michael McDonald, among other notable artists



The group was founded as a quartet with guitarist/vocalist David Pack, bassist/vocalist Joe Puerta, keyboardist Christopher North, and drummer Burleigh Drummond. They chose the name Ambrosia in 1970 to represent a vision of their music: all shades, textures, colors and styles.[citation needed] While Ambrosia had many radio hits in the 1970s, much of the material on their five albums is progressive in nature.

In 1980 Warner Bros. released One Eighty, which produced two of the year's biggest hits. The first, "Biggest Part of Me", reached number three for three weeks on the Hot 100 and crossed over to the soul chart, where it peaked at number thirty-five.

Roderick Veelo? Dat is toch die kale knikker van die beurscijfers?

In ieder geval klinkt dit heel erg lekker. Het ademt een beetje een sons-in-the-key-of-my-life-sfeertje uit vind ik. 8

Tsja, technisch zit alles perfect in elkaar. Instrumentaria, productiewijze (daar is de tijd voor genomen), zangstem (probeer dat falset stukje maar eens na te doen), instrumentbeheersing (fijn stukje sax hoor). Maar door de nadruk op die technische perfectie is alle emotie verdrongen. Oftewel: het doet me h-e-l-e-m-a-a-l niets.
Geef mij maar gewoon een simpel punkliedje, uitgevoerd door mensen die het instrument nog moeten leren bespelen en opgenomen op een casetterecorder in oma's garage maar waarvan de emotie afspat.

Een 3 lijkt me meer dan voldoende.

Mij doet het denken aan Steely Dan. Het is inderdaad een zeer verzorgde plaat, die ook prettig wegluistert, maar toch ontbreekt er wat om het echt te laten boeien. Misschien is het inderdaad wat Frodo zegt: té verzorgd en daardoor te weinig emotie. Ik vind het echter wel goed genoeg voor een ruime 6.

brrrr wat een overproduceerde, emotieloze, Amerikaanse geslapjanus. Ik hoop dat je magazijn lekker swingt Davyy, maar dit is vreeselijk. 2

Klinkt me toch best aangenaam in de oren hoewel ik dit soort muziek niet zoveel draai, een 7

In het Friese hopen ze waarschijnlijk dat het ijs dit schaatsseizoen net zo glad wordt als dit nummertje, jeetje wat ontzettend erg dit! Ik kreeg idd erge Steely Dan vibes en das geen pre in mijn geval kan ik u melden, een 4 voor dit uiterst gezambonide productje!

Bij het horen van dit nummer kan ik me gewoonweg niet voorstellen dat het gemaakt zou zijn om mensen te behagen. Wat een ellende, een 2.

sowhat schreef: In ieder geval klinkt dit heel erg lekker. Het ademt een beetje een sons-in-the-key-of-my-life-sfeertje uit vind ik. 8

Helemaal mee eens! Bovendien Alan Parsons Projectiaans, dan doe je het bij mij al snel goed. Ik ga met sowhat mee in de achten-polonaise