*RTH* Thé Lau - De fanfare van honger en dorst

[26-04-2014]
Wederom een verzoekje   



Elke cultuur heeft zijn liederen die door het volk worden meegezongen als ze worden ten gehore gebracht. In Vlaanderen is ‘De fanfare van honger en dorst’ zo een klassieker die met de regelmaat van de klok op festivals en optredens door Vlaamse (en ook Nederlandse) artiesten wordt vertolkt. Iedereen dicht het nummer aan Jan De Wilde (°1944) toe, maar de echte auteur heet Lieven Tavernier.




De grote verdwijntruc
Alleen muziekfanaten weten dat Lieven Tavernier (°1947) ‘De fanfare van honger en dorst’ heeft geschreven. Dat zo weinigen daarvan op de hoogte zijn heeft te maken met het eenzelvige karakter van de auteur die zich liever wegcijfert dan op de voorgrond te treden. Zo heeft hij talloze liedjesteksten weggegeven aan andere artiesten. Voor de cd ‘Héhé’ (1991) schonk hij Jan De Wilde drie nummers: naast zijn fanfare waren dat ‘De eerste sneeuw’ en ‘De verdwenen karavaan’.

Typisch was dat op het ogenblik dat Tavernier toch met zijn werk durfde naar buiten komen en onder druk van De Wilde een cd opnam (‘Doe het licht’, 1995) en op de podia verscheen, het publiek dacht dat hij een eigen versie zong van andermans nummers daar waar het wel degelijk zijn eigen nummers betrof.


Inhoud van het nummer
Het liedje gaat over zes vrienden (zijn het kunstenaars, clochards, studenten?) die een wat zwervend bestaan leiden, de wereld willen verbeteren maar alleen op enkele typische locaties in Gent onder het zingen van Bob Dylans ‘A hard rain’s gonna fall’ hun vriendschap kunnen bezegelen met mosselen, frieten en een stevige pint op de goedkoopste adressen. Soms verlaat een lid de fanfare voor een vrouw maar keert dan ook snel weer. Uiteindelijk zal de fanfare ontbonden worden als de leden een burgerlijk bestaan opbouwen, maar aan het eind zijn er de troostende woorden dat er steeds een nieuwe fanfare van honger en dorst zal opstaan.

Lieven Tavernier over het ontstaan van dit nummer: “Mij interesseren de mensen waar het geluk niet langsgekomen is en die toch dit leven aanvaarden en het dienen. ‘Wintermensen’, die zich net als de winter onzichtbaar houden, niet in de kijker lopen en toch de moed niet opgeven hoewel het voor hen uitzichtloos lijkt. Ik hou van die mensen en omdat ze anders helemaal verdwijnen, probeer ik ze een plaats te geven in mijn songs.”

De thematiek van de ‘vrienden van vroeger’ kwam reeds aan bod in Taverniers novelle ‘Over water’ die zich ook in Gent afspeelt en waarvoor de auteur in 1983 de literaire prijs van de stad Gent en in 1991 de August Beernaertprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde kreeg. Baart het verwondering dat deze Germaanse filoloog afstudeerde met de eindverhandeling ‘Sociale stellingname over Gentse arbeidsliederen’?


Jan De Wilde


Het ingetogen nummer werd door Jan De Wilde (bekend geworden met ‘Joke’, ‘Ik kan het, ma’, ‘Een vrolijk lentelied’) meer leven ingeblazen op zijn cd ‘Héhé’ niet in het minst door toedoen van het arrangement van Doe Maar-zanger Henny Vrienten die er in het tweede deel een echte fanfare aan toevoegde zodat het van een ‘praatlied’ een ‘meezinger’ werd. Tot op de dag van vandaag wordt het nog altijd beschouwd als het nieuwe Gentse stadslied dat tot ver buiten de stadsgrenzen door de Vlaming wordt meegezongen en zelfs op het repertoire staat van zangkoren zoals bleek op het Festival van de Amateurkunsten in Gent op 2 mei 2010 toen 1.800 koorzangers een unieke versie brachten.



Maar ook in Nederland raakte het nummer populair inzoverre Nederlandse artiesten er een eigen versie van brouwden. Zo zette de Brabantse folkzanger Gerard van Maasakkers zijn versie op cd, bracht Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, het lied op diverse podia en won Thé Lau  (foto) met zijn interpretatie de Vlaamse liedjeswedstrijd ‘Zo is er maar één’ in 2008. Lau bracht het vervolgens op een live-cd uit begeleid door het blaasorkest De Volharding.


Uitspraken over het nummer
Guus Middag in het tijdschrift Onze Taal (12/2008): “De sfeer is middeleeuws. (…) Je zou denken dat dit een oud gildelied is, of een ballade uit de tijd van François Villon, maar daar sluit de inhoud toch niet helemaal bij aan. De fanfare schooiert in de loop van de nacht wat eten en drinken bij elkaar en eindigt de tocht elke nacht bij de jukebox van Eddie… (…) En ook toen kon het wel eens gebeuren dat een van de mannen verliefd werd, zodat de fanfare slonk… (…) De schorre stem van de zanger klinkt nog schorrer - alsof je Tom Waits in het Nederlands hoort zingen.”

Benno Barnard bij Friedl Lesage op Radio 1: “Lieven Tavernier zij geprezen voor deze en andere geniale teksten. Eén van de mensen die Vlaanderen niet eert én zou moeten eren, zoals Emile Verhaeren. Eén van de grote zonen van Vlaanderen!”

Thé Lau: “Ik heb het lied met plezier geadopteerd. Al merk ik dat ik af en toe dingen grappig vind die sommige Vlamingen net heel ernstig nemen. (…) Ik belde de componist van het nummer, Lieven Tavernier, om wat achtergrond en toen ik zei dat ik het een grappig lied vond, bleef het even stil. Hij hoorde zelf ooit bij zo’n fanfare, inderdaad, maar daar wilde hij weinig over kwijt. Neem die passage ‘En kwam er een vrouw die een van ons meenam’. Die mannen keerden altijd terug naar de club want ‘er was nooit een vrouw die mooier kon zingen dan onze fanfare van honger en dorst’. Dat leek mij sterk.”


Het nummer & inleiding

Of het nou Thé Lau, Jan de Wilde of wie dan ook is: ik vind dit nummer vreselijk. 1

Ik vind het ook niet geweldig en het is niet mijn ding. De uitvoering is echter zeker niet slecht. Dat maakt alles bij elkaar een ruime 4.

Wel leuk en redelijk gezellig, maar niet meer dan een 6.

Ook een 6.

Noch gezellig, noch mooi, wat een drama een 3!

Gezelligheid kent geen tijd, maar dit nummer gelukkig wel. Waardeloos, saai geneuzel en die stem van Thé Lau heb ik bovendien nooit wat gevonden. Ik ga ook voor de 3

Dit is niet bepaald het hoogtepunt uit de tijd van Thé Lau. Bij het begin is hij me al kwijt en nooit krijgt het nummer me terug in de fanfare. Ontspoorde trompetters leiden me naar een 3+.

Ik zal wel weer wat aan m'n oren hebben... Prachtige klassieker uit de Belgische popmuziek, hier op een zeer geslaagde manier gecoverd door Thé Lau - die qua stem goed bij het nummer past. Ik prefereer nipt het origineel van Jan De Wilde, maar hier heb ik ook zeker een 8 voor over!

Kaj schreef:Ik zal wel weer wat aan m'n oren hebben... Prachtige klassieker uit de Belgische popmuziek, hier op een zeer geslaagde manier gecoverd door Thé Lau - die qua stem goed bij het nummer past. Ik prefereer nipt het origineel van Jan De Wilde, maar hier heb ik ook zeker een 8 voor over!

Geenszins Kaj! Ik ben bang dat de betere Belpop (weliswaar door een Nederland gebracht hier) niet de grootste gemene deler van dit forum is. Jammer, want waar Zjef Vanuytsel wel de top 100 van RTH haalde vorig jaar, en ik dit qua nummer in hetzelfde hoekje schaal, lijkt t hier minder aanspraak te vinden. Ik prefereer ook de versie van Jan de Wilde, maar was in de veronderstelling dat Thé Lau hier wat beter gepruimd zou worden, vandaar zijn versie.

Wat ik er dan zo mooi aan vind? Simpel: de tekstuele verfijndheid waarmee Lieven Tavernier de vergankelijkheid van het leven bezingt. De allegorie met een fanfare is zeer treffend: als men het tijd vond worden voor het echte leven, was er altijd weer een nieuw lid dat de 'fanfare' wilde complementeren. Over hoe de werkelijkheid het droombeeld van de fanfare inhaalt en illusies vermorzelt. Wederom een Vlaams kunststukje: een welverdiende 9!

Ik vind het niet onaardig, maar na twee minuten is mijn aandacht wel verslapt. Dat kan natuurlijk ook met slaapgebrek te maken hebben, maar meer dan een 5 gaat dit niet opleveren.

forzautregivo schreef:Gezelligheid kent geen tijd, maar dit nummer gelukkig wel. Waardeloos, saai geneuzel en die stem van Thé Lau heb ik bovendien nooit wat gevonden. Ik ga ook voor de 3

Niets aan toe te voegen.

Tja sluit me bij sommigen aan, ik vind dit ook niet veel, een 4.....

Tekstueel inderdaad niets mis mee. Maar die stem doet het voor mij niet. Ik hou van Tom Waits maar Thé Lau heeft het wat mij betreft gewoon niet. Tis sneu dat de man zo ziek is maar ik moet een cijfer geven aan dit nummer en niet aan zijn laatste dagen/maanden. Ik kom toch niet verder dan een 5.