*RTH* Spencer Davis Group - I'm a man

[22-08-2012]
The Spencer Davis Group is een Britse band die hun grootste successen had in het midden van de jaren zestig van de 20e eeuw. De naamgever van de band is Spencer David Nelson Davis uit Wales.


https://www.youtube.com/watch?v=AzN0mMx-sJg&feature=related

Rond zijn 20e verjaardag vertrekt Davis vanuit Wales naar Birmingham dat een ware broedplaats is voor de popmuziek in de daaropvolgende jaren. In 1963 komen leden van de Excelsior Jazz Band en "Muff Woody Jazz Band", waarin de broertjes Winwood, bij elkaar en de Rhythm and Blues Quartet, later opgedoopt tot The Spencer Davis Group is gevormd:
Steve Winwood – zang, toetsen, gitaar;
Muff Winwood – zang, basgitaar;
Spencer Davis – zang, gitaar;
Pete York – slagwerk.

Ze worden het "huisorkest" van een plaatselijk rhythm-and-bluescafé en wisselen in mei 1964 de semi-beroepsstatus om naar volledig beroeps (Steve Winwood is dan 16 jaar!). Er volgen een aantal singles die nog geen succes hebben, maar met Keep on Running is het raak: nummer 1 in Engeland. Het is niet de laatste, er volgt een lijst van hits, niet alleen in Engeland, maar ook in de Verenigde Staten.

In 1967 valt deze samenstelling uit elkaar. Island Records zit namelijk achter de gebroeders Winwood aan. Steve Winwood gaat naar Traffic; Muff Winwood wordt producer bij het label. Dit blijkt de doodsteek voor de band; die pruttelt nog wat door, wordt opgeheven en weer opgestart en weer opgeheven etc. In 1968 staat de groep samen met Traffic in voor de Soundtrack van de film 'Here We Go Round The Mulberry Bush'. Met de MK2 bezetting scoren ze nog een hit met 'Time Seller' die ook op de lp 'With Their New Face On' staat. Er wordt met gewijzigde bezetting (MK3) een lp opgenomen in 1969 die nooit officieel wordt uitgebracht ('Letters from Edith' / 'Funky') tenzij later in het cd tijdperk. In 1973 duikt de band opnieuw op met een sterke line-up (MK4) en er worden nog twee lp's opgenomen ('Gluggo' en 'Living In A Backstreet'). Sindsdien is er geen nieuw studiowerk meer verschenen, maar wel een hele rist archief materiaal en live opnamen. Aanraders zijn de in 1995 verschenen 'Live In Europe 1973 - Catch You On The Rebop') en de in 2000 uitgebrachte archiefopnamen van de originele bezetting. Ook vandaag is de band nog actief met Davis, Hardin, Miller Anderson en Tim Hodgkinson. Pete York is er ondertussen niet meer bij en werd vervangen.

MK1

De originele band bestaat uit:
Spencer Davis (zang, gitaar, harmonica)
Stevie Winwood (zang, gitaar, piano, orgel)
Muff Winwood (bas)
Pete York (drums)

MK2

De tweede versie van de band bestaat uit:
Spencer Davis
Pete York
Phil Sawyer (ex-Les Fleur De Lys), al snel opgevolgd door Ray Fenwick – gitaar (Fenwick speelde in Tee Set en After Tea);
Eddie Hardin - toetsen

Op de niet uitgebrachte lp 'Funky' spelen naast Davis en Fenwick Dee Murray (bas) en Nigel Olsson (drums) van de band van Elton John. Aan de keyboards vinden we ene Kirk Duncan en ook drummer Dave Hynes staat vermeld in de credits.

MK3

De derde versie van de band bestaat uit:
Spencer Davis
Ray Fenwick
Dee Murray (bas)
Dave Hynes/Nigel Olsson (drums)
Kirk Duncan (keyboards)




MK4

De vierde versie van de band bestaat uit:
Spencer Davis
Pete York
Ray Fenwick
Eddie Hardin
Charlie McCracken (bas)

Ik houd niet van dat blues-achtige. 4

Het is een vrij onderhoudend nummer, maar zeker geen wereldklasse. Ruime 6.

Ik houd niet zo van mannen die denken dat ze man zijn, waarvoor dan ook. Een 4.

Prima plaat. Niet zo goed als Gimme some lovin', Keep on running en vooral het magistrale Time seller, maar het kan er absoluut mee door. 7

Timmus schreef:Het is een vrij onderhoudend nummer, maar zeker geen wereldklasse. Ruime 6.

Eens. Inclusief cijfer!

ter vervollediging van dave's beschrijving, het nummer "i'm a man" is gemaakt in 1967...

dit nummer komt -mij- gedateerd over, wat komt door het hammond orgeltje wat iets te dominant aanwezig is...ook het -iets later- "woohoohooo" gedoe draagt daar aan bij...& da's in zekere zin jammer, want zonder deze 2 (iets te dominant aanwezige) elementen verliest het nummer z'n kracht...luister bv maar eens naar chicago, die dit nummer een paar jaar later (1969) gecoverd heeft:

Chicago - I'm a Man

https://www.youtube.com/watch?v=2fpJSYkRbxg

(ok, chicago heeft t nummer langgerekter gemaakt & heeft de nadruk meer op de drum gelegd...daardoor komt het gehele nummer wel iets minder gedateerd over...waarmee gezegd: met de "updating" van het nummer door chicago heeft t wel laten horen welke potentie t nummer heeft)

een gemiste kans dus van de spenser davis group, vandaar dat ik niet meer dan een klein 6je kan geven...

Nee, ik vind de versie van Chicago werkelijk waar geen moer aan. Juist dat authentieke sfeertje maakt de versie van Spencer Davids Group zo leuk

en dit staat nummer 1 in mijn cello-top 10. Zwaar zwaar gedateerd, maar daarom ook super gaaf.

Lekkere plaat om zo nu en dan eens te luisteren.

Een 7

Ik plaats dit in de categorie 'leuk maar niet geweldig'.

Een 7.

Dave Evans schreef: Helaas was voor the Shorts na Comment ça va hun carrierre alweer voorbij

Wat een onzin, Dave. Je suis tu es haalde toch mooi nog de 4e plaats in de top 40.

jan1966 schreef:

Dave Evans schreef: Helaas was voor the Shorts na Comment ça va hun carrierre alweer voorbij

Wat een onzin, Dave. Je suis tu es haalde toch mooi nog de 4e plaats in de top 40.

Time Seller kan ik zeker waarderen, en Gimme Some Lovin ook. Deze kan mij echter niet zo bekoren. Een vijfje.

Ja dit hoor ik wel graag, een dikke 7

Het hammondgeluid kan me hier niet hard genoeg zijn. Heerlijk snerpend. Al vanaf de eerste orgelnoten (en eigenlijk al daarvoor, want de handen zweven al in afwachting boven de toetsen) ben ik helemaal verkocht. Wat een klassemuzikanten. Wat een heerlijke muziek. Een dikke vette 9.